माझी मार्गाथा...

हाहाहा मजा आली
शिवीचा प्रसंग फारच आवडला.
_____________________
>> "एक काम कमी करायचं म्हटलं, तर एक कम फुकटचं वाढवून ठेवते हे पोट्टं" असं म्हणत तिथंच दोन ठेऊन दिल्या >>
=)) =))
तुमच्या आईची त्यावेळची मनस्थिती समजू शकते. लहान मुलं खरच काम कमी करण्यापेक्षा दुप्पट करून ठेवतात :-D

खूप हसले.

ह्या लेखात विनोदी काय आहे ते मला समजाउन सांगणार का शुची ताई?

चांगले लिहिले आहे.

मस्त लिहिलं आहे!

चिगो,

छान अतिशय आवडले, आज एवढ्या वर्षानंतर तरी त्या मारामागची आईची भावना कळाली ह्यानंच त्या माउलीच्या काळजात तुम्हाला मार देताना उठलेल्या ओरखड्यावर थोडा तरी थंडावा पडला असेल.

हर्षद.

अस्मादिकांनीही मातुश्रींकडून चौदावं रत्न अगणित वेळा मिळवलं आहे. ते दिवस नजरेसमोर तरळून गेले.

नवोदयचाही उदय मिपावर लागलीच येऊद्या.

एकदा मी लहानपणी (४थी/५वी) कुणालातरी आई-बहीणीवरून खूप शिव्या दिल्या होत्या. त्यानंतर वडीलांच्या ओळखीचे एकजण घरी तक्रार घेवून आले होते, त्यावेळचा प्रसंग :
तो माणूस घरी आला, आणि एकदम गंभीर चेहेरा करून बसला. वडीलांनी विचारले, तरीही बोलेनाच, एकदम सुन्न. (वातावरण निर्मीती....)
तो : अहो, तुमचा मुलगा.....
वडील : माझा मुलगा, काय झालं त्याला?
तो : नाही पण....
आता वडीलही गंभीर.....
तो : अहो तुमचा मुलगा.... केवढ्या घाणेरड्या घाणेरड्या शिव्या देतो..............
आता अशी तक्रार आल्यानंतर कोणतेही पालक मुलाला फैलावर घेतील, सुनावतील, रागावतील.... पण आमच्या पूर्वसंकल्पनांना धक्के न देतील तर काय...
वडील : बरं मग???
तो माणूस ब्लँक... एकदम गपगार, त्याला वाटले की आमचे वडील रुद्रावतार धारण करतील, कारण मी लहानशी चूक जरी केली तर वडील काठी/कुंचा/वाळलेला उस/ स्वःताचा हात यापैकी जे लवकर हाताला येइल ;), त्याने सडकून काढायचे. (मारायची आयुधं ठेवायचा एक कोपरा असायचा. एकदा त्यांच्या हाती हे काहीही लागू नये, म्हणून आम्ही या वस्तू गायब केल्या. त्यावरूनही डबल मार खाल्ला.... अरे, फारच अवांतर झाले. हाँ, तर तो माणूस)
तो : अहो मी ऐकलं... तुमच्या मुलाने त्याला केवढ्या घाणेरड्या शिव्या दिल्या... ब्राम्हण असूनसुद्धा अश्या शिव्या देतो म्हणजे.....
वडील : बरं मग? त्याला जश्या शिव्या देता येतात, तशी रामरक्षासुद्धा पाठ आहे. हल्लीच्या जमान्यात अस्खलित शिव्यासुद्धा देता येणे फार आवश्यक आहे.
तो माणूस एवढा हिरमुसला, की विचारता सोय नाही.....

-सूर्यपुत्र.

व्वा...एकदम अंगणातून स्वयंपाकघरातच आणून चिगोनी आईची खर्‍या अर्थाची शिकवणी समजावून सांगितली आहे. निखारा "धडा" देण्यासाठी तर दिला होताच, पण त्यानंतर त्याच माऊलीने ती धग शांत होण्यासाठी काय केले असणार, हे तुम्ही जरी लिहिले नसले तरी मी ते जाणू शकतोय. कारण पाण्यात सूर मारायचे शिकताना कपाळ फोडून घेऊन घरी आल्यावर तिच्या शिव्या आणि पाठीत बुक्क्या जशा खाल्ल्या तसेच त्याच आईने दुसर्‍या दिवशी परत सायकल स्वतःच रस्त्यावर आणून माझ्या हातात दिली होती आणि चांगले पोहणे आणि सूर मारणे शिकेपर्यन्त 'जखमा ह्या होणारच' अशी शिकवण, अर्थात मायेने, दिल्याचे आठवते. पुढे आयुष्यात कित्येक प्रसंगी सकारण (आणि अकारणही) 'पडण्या'चे डझनावारी प्रसंग आले तरी 'जखमा होणारच' ही तिची शिकवण काही विसरली गेली नाही.

शिव्यावरून एक आठवले....जी.ए.कुलकर्णी यांच्या कथेतील एक स्त्री पात्र शिव्या कशा पद्धतीने देत असे याचे खास जीए शैलीतील वाक्य....."तिच्या शिव्याही अशा काही टोपपदराच्या असत की, शिव्या द्यायला सुरुवात केली असता तिच्या तोंडासमोर जर दगडी पाटा धरला तर त्याला छानपैकी टाके पडत...!"

मस्तच लेख, चिगो.

इन्द्रा

एक काम कमी करायचं म्हटलं, तर एक कम फुकटचं वाढवून ठेवते हे पोट्टं>>
हा गुण बर्‍याच पोट्ट्यांमध्ये अनेक वर्षे टिकून राहतो!

मी लहानपणी शाळेतुन घरी आल्यावर बॅगेतुन डबा काढुन ठेवत नसे. मग दुसर्‍या सकाळी सकाळी डबा भरताना आईला आधी तो धुवावा लागायचा. एकदा आईला इतका राग आला की तोच डबा मला फेकुन मारला. त्या दिवसापासुन शाळाच काय अगदी ऑफिसातुन आल्यावरही डबा आठवणीने काढुन ठेवतो.

हीच गोष्ट हस्ताक्षराची. केरसुणी ने मार खाल्लाय अक्षर चांगलं नाही म्हणुन.. लहानपणी एकदा सोड्याचं (छोटे झिंगे) कालवण केलं होतं. मी रस्सा खाउन सोडे तसेच ठेवले आणी त्यात हात धुतला आणी ते पाहुन आईने मला एवढा मजबुत धुतला की आजतागायत जेवण झाल्यावर ताटात काहीही टाकायला हात धजावत नाहीत.

पण त्याचमुळे आज शरीराला चांगल्या सवयी लागल्या आहेत... छडी लागे छमछम चा मंत्र आम्हाला लागु पडला खरा, पण आजकाल जिथे शाळेत मुलांना आधी ९११ डायल करायला शिकवलं जातं तिथे कितपत चालेल याबद्दल शंकाच आहे.

मार-गाथा आवडली!

(आमच्या एका "पलायनवादी" मित्राची आठवण आली!)

आणि "आई हीच मुलाची पहिली शिक्षक" हे आमच्या मातेने भलतंच मनावर घेतल्याने तिने आम्हाला बदडण्याच्या कर्तव्यात अजिबात कसूर केली नाही.

हेच चित्र आमच्या घरात होते.
झाडू आणि लाटणे हि आमच्या मातोश्रींची आवडती हत्यारे =))

हे कैच्च नै! कढई भिरभिरत येऊन हेल्मेटसारखी डोक्यात पडलीए का कोणाच्या? :D
टेबलफ्यान डाव्या हातात घेऊन उजव्या हातात त्याची वायर दांडपट्ट्यासारखी फिरताना पाठीवर उमटलीए का कोणाच्या? आणि ओरडलं तर 'हा फॅन पाठीत घालेन' अशी धमकी मिळालीये का?

शाळा सुटल्यावर अन्याय करतो म्हणून मास्तरला कुदलल्यावर घरी गेलं की आपल्याआधीच ही बातमी घरी पोहचुन हवा टैट झालीए आणि दारात आपलं पाऊल पडल्यापडल्या समोर बंदुकीची नळी दिसलीये का?

मार खायचा म्हणजे कसा....चिल्लरमध्ये मजा नाय राव....होलसेलमध्ये बुकलुन घेतलंय राव अंगच्या (अव)गुणांपायी!

' पण आईनी दिलेल्या ह्या मारानेच आयुष्याला वळण लागण्यास मदत झाली हे ही तितकंच खरं..'

वा क्या बात है

अमोल