माझं गाव-हरिहरेश्वर.-२

आवडेश ,आवडेश अगदी त्रिवार आवडेश
मस्त सफर घडवुन आणली तुमच्या गावाची :)

पहिला भाग सुंदर होताच पण हा भाग अप्रतिम झालाय.
लहानपणच्या रम्य आठवणींची सफर एकदम मस्त घडवलीत.
लेखाचा समारोप एकदम भावुक करणारा.

सुपर लाईक हो भटजी!

अत्रुप्त आत्मा साहेब ,
निव्वळ लाजवाब, अप्रतिम, सुंदर, मस्त, वा, छान, सुरेख, झकास, भन्नाट, लय भारी, फक्कड,
एकदम सही....

अहो कौतुकाचे शब्ब्द पण अपुरे आहेत कौतुक करायला एवढा चांगला लेख झाला आहे.

डोळ्यासमोर जसंच्या तसं चित्र उभे केलंत तुमच्या बालपणीचे! लाजवाब!!

लय भारी भटजीबुवा..

आता एकदा तरी हरिहरेश्वरला जायलाच पाहिजे.

- (कधीही हरिहरेश्वरला न गेलेला) पिंगू

१. उभ्या सळयांच्या खिडक्या,
२. बैठकीतील बांधलेली बंगइ (झोपाळा),
३. शहाबादी फरशा,
४. माळवदाचं छत,
५. चौकट असलेले दोन पटांचे दार,
६. एवढं मोठ्ठं अंगण
हे सगळं पाहुन ऊर लै भरुन आला...
अन त्यावर तुमचं मुक्तपणे बागडणं... अन सोबत आम्हालाही उडवणं...
भटजीबुवा, यु इज रियल्ली रॉक्स !!!

लय भारी भटजीबुवा..

आता एकदा तरी हरिहरेश्वरला जायलाच पाहिजे. .. मुक्काम तुमच्याकडेच

हरिहरेश्वरची आणि तुमच्या बालपणाची मस्त सफर घडवलीत. त्यामुळे मला पण लहानपणचे बरेच उपद्व्याप आठवले. धन्यवाद!

तुमचं लेखन आणि फोटू बघून तिथे जाऊन आल्यासारखं वाटलं.
आम्हीही दर उन्हाळी सुट्टीत कोकणात काकांकडे जायचो.
तुम्ही देऊळ बांधायचात तसं आम्ही घर बांधायचो.
काकांनी तिथल्या वाचनालयाला बरीच देणगी दिल्याने आम्हाला ते प्रत्येकी ५ पुस्तके नेऊ देत असत.
रोज सायकली भाड्याने घेऊन चालवणे, लाल मातीत व समुद्रावर खेळणे, आंबे उतरवायला माणसे आली की त्यांचे काम पहाणे, देवळात गारव्याला गप्पा मारत बसणे यात दिवस संपायचा. सुट्टीतले वापरलेले कपडे पुन्हा घेऊन जाण्याची गरज पडत नसे इतके मळायचे, लाल व्हायचे. जायचे दिवस जवळ आले की आंब्याच्या पेट्या बांधल्या जायच्या. आजकाल बॉक्सेस असतात पण त्यावेळी लाकडी पट्ट्यांना खोळे ठोकून बनवलेल्या. धान्य पाखडायची सुपे, आमसुले, रातांब्याच्या सरबताचं घरगुती कॉन्सन्ट्रेट, आवळ्याचं लोणचं, आंबापोळी, फणसपोळी अशा वस्तूंनी भरलेल्या सुटकेसा घेऊन घरी यायचो त्यामुळे आठवणी खूप दिवस पुरत असत.

गुर्जि ..खरच सुंदर आहे गाव.

मामाच्या गावाला जाऊया . हे गान आठवल...
छान छान :)

व्वा....
खम्प्लीट नॉस्टॅल्जीक केलेत राव... एवढच म्हणतो...

छान आहे आजोळ तुमचं, फोटो मस्तच !! वर्णन वाचून नॉस्टॅल्जिक झालो, अर्थात आमचं आजोळ तुमच्यासारखं कोकणातलं नसलं तरी आजोळच्या आठवणी हळवं करुन जातात. झालेले लाड, केलेला दंगा सगळंच. सुट्टी मग ती कसलीही असो दिवाळीची की उन्हाळ्याची चार दिवस तरी माझा मुक्काम आजोळी असे. आमच्या घरी लहानपणी काही खाताना असं खावं तसं खाऊ नये असा प्रकार नसायचा. पोळीभाजी एका हाताने खायची सवय लावली ती आजीने. लहानपणी मला जेवताना डाव्या हातावर जोर देवून तो जमिनीवर टेकून बसायची सवय होती. किती केलं तरी मी काही माझी सवय सोडायला तयार नव्हतो, मग आजीने काय सांगावं ? म्हणे, 'अरे असं जमिनीवर हात टेकून बसलास की जे खाशील ते सगळं जमिनीत जातं, पोटात जात नाही' त्या क्षणी जो जेवताना नीट बसायला लागलो तो आजपर्यंत. आता आजीचं हे उत्तर आठवलं की हसू येतं. लहानपणी कडक शिस्तीचे वाटणारे आजोबा नंतर आठवडाभरात फोन केला केला नाही की 'पोरांनो फोन करत चला रे, काळजी वाटते' असं म्हणायचे तेव्हा कसंसं व्हायचं. म्हणजे ते दम देणारे आजोबा कुठे गेले हा प्रश्न पडायचा. असो...बरंच काही मनात आलं. एवढ्यावरच थांबतो. :)

हरिहरेश्वरला मी बर्‍याच वेळा गेलोय पण आता जाईन तेव्हा ही नविन ओळख सोबत असेल :)

(कोकणात असचं टुमदार आजोळ असलेला)

तुमच्या आत्मिक अशांततेमुळे तुमचा नॉस्टॅल्जिया इतका सुंदर उतरलाय कि गोनीदांच्या 'पडघवली' ची जोर्रात आठवण झाली. आता पुन्हा वाचणे आले.

लहानपणी खुप खुप मोठ्ठ व्हावसं वाटतं तर मोठ्ठे झाल्यावर लहानपणच्या आठवणी 'त्या' रम्य काळात ओढून नेतात. आता तुमचे हे दोन्ही लेख वाचल्यावर मन भूतकाळातून वर्तमानात यायला तयारच नाही. फार हटवादी आहे ते. पण सुख दिलेत तुम्ही.

शेवटच्या दोन वाक्यांनी बाकी मन हेलावून गेले.

मस्त मज्जा केलीस राव :) पार अगदी आपल्या मामाच्या घरी घेऊन गेलास हो. आता मनाला हुरहुर लागली बघ पार कधी एकदा मामाकडे जातोय असं झालय रे..........

''बापरे काय मख्ख गोळा झालाय या पल्ल्याचा..!'' हा हा हा हे वाक्य वाचून ह. ह. पु वाट लागली बघ रे :) बाकी पुढल्या खेपेस मलाही आगाउ सांग म्हणजे आणखी मज्जा येईल मामाकडे गेल्यावर.

निव्वळ अप्रतिम सुंदर सुरेख लय भारी बघ...

काय लिहु? काय वाचु काय बघु? अस झाल नुसत . भिंगरी फिरल्यागत आठवणी फिरव्ल्या तुम्ही अतृप्त! वर वपा म्हंटल्या सारख( हा एव्हढ चाम्गल कस काय लिहुन गेला भाउ? खोडाळ कुठल! मे बी तुमच्या लिखाणाचा परिणाम असावा) उर भरुन आल.
नशिबवान आहात अतृप्त. ती मंदिर, पानाची दुकान, त्या खोड्या अन तो मार. ती गाणी तर कानात भिनली बघा!

चांगलं लिहिलं आहे. खूप छान झालेत दोन्ही भाग.
आवडले. आणि फोटोमुळे आमची पण सफर झाली हरिहरेश्वरची.
खरचं नशीबवान आहात.

ज ळ व णे, बाकी काही नाही, भेटा आता,

आणि भटो भटो को़कणात गेला होता, हे फोटो आणि रिपोर्ट सोडुन अजुन काय घेउन आला आहात, खोब-याच्या वड्या वगैरे, कधी देणार आहात.

झोपाळ्यावर बसुन झोका खाण्याची मजा काही औरच असते :)
मस्त लेखन... :)

लिखाण आणि स्मरण रंजन... माणुस वर्तमान काळ हा भुत काळातल्या रम्य आठवणींच्या शिदोरीवर जगतो.
गुरु तुम्ही भग्य्वान हीच शिदोरी नव्याने चाखत आहात (आणि आम्हाल वाटत आहात)
दंडवत देवा..

एक्दम झाक... मस्त वाटलं वाचून आणि फोटो पण झकास्स्स्स्स.. काल एकपण दिसत न्हवता पण आज समदे येवस्थीत दिसत्यात...

अमृत

सुरेख!!

खुपच छान लेख!!मला माझ्या बालपणीचे दिवस आठवले!!!!

वा!! मजा आली. आपल्या ह्रदयात दोन नाजूक कोपरे कायमचे घर करून राहतात, एक म्हणजे आपले मूळ गाव जिथे आपण लहानाचे मोठे होतो, शिकतो आणि दुसरे म्हणजे आपले आजोळ जिथे आपण कायमच लहान राहतो. ह्यातला एकही कोपरा थोडा हलवून पाहिला ना तर नकळत स्मित करणारे ओठ आणि तितक्याच नकळतपणे हलकेच पाणावणारे डोळे ह्या दोन्ही अनुभूती एकत्रच मिळतात..

वा छानच लिहीले आहे.

तुम्ही ज्याला पिचकीची फळे म्हणता त्याला आम्ही डवचाणे म्हणतो. आमचाही पुर्वी तोच खेळ असायचा.

स्माईली एक खेकड्याची आहे एक माखलीची असावी.

मस्त!

गावातल्या नाटकांबद्दल लिहाच आता. :)

दोन्ही भाग अत्यंत सुंदर आणि खरोखर 'प्रेक्षणीय' झाले आहेत. लिखाण इतकं छान आहे की स्वतः मीच हे सगळं करतोय की काय असा भास व्हावा. वाचून खूप मजा आली. हा भाग तर खूपच जमून आलाय. अजून येऊ द्या...

--समीर

लेख आणि सग्गळे फोटू क्लास्स !

का कुणास ठाऊक पण ही लेखमाला नजरेतून सुटली होती....
आज दोनही भाग वाचले, सुरेख आहेत....
विशेषतः या भागातील पहिला आणि तुमच्या प्रतिसादातील शेवटला फोटो! एकदम आमच्या आजोळाची आठवण आली!!!
जियो!!!

अ आ, एकच शब्द- लाजवाब ! तुम्ही ते मोरा चे घर (?) दाखवले ना ! खरंच बालपणात घेऊन
गेलात. मी हरिहरेश्वर व रामेश्वर इथे समुद्रात मांडी घालून स्नान केले आहे. यासाठी व खडकातील गुहांच्या कोरीव लेण्यासाठी आपले गाव लक्षात कायमच राहील. आता परत गेलो तर रहायचा खर्च वाचला आमचा ! आ चौ रा.

निखालस निरागस आणि अतीव सुंदर. झक्कास.

छान

म्हणवता अत्रुप्त पण केलेत आत्यंतिक त्रुप्त :) ढेकर दिला वाचून एक समाधानाचा :)

सुंदर लेख आणि फोटोसुद्धा!

अप्रतिम लेख आणि फोटो पण कमाल च काढलेत.

आत्मु, संपवू नका हो. अजून लिवा ना... फोटो टाका

गुरुजी ,
हा लेख पुन्हा वाचला कारण पुढच्या विकांतला हरिहरेश्वर श्रीवर्धन असा बेत आहे.

गुरुजी ,
हा लेख पुन्हा वाचला कारण पुढच्या विकांतला हरिहरेश्वर श्रीवर्धन असा बेत आहे. जेवणाची सोय कुठे होईल ते ठिकाण सांगा तसेच तो समुद्राच्या काठाने कुठे तरी रोड जातो ते ठिकाण सांगा.

जेवढ्या छान आठवणी
तेवढं छान लीहीलही आहे
आठवणी आमच्याकडेही आहेत
पण शब्द जुळत नाही ही खंत आहे
लेख फार छान आहे व फोटो
सोने पे सुहागा

पाचसहावेळा हरेश्वर श्रीवर्धन केलय. असंच आहे

छान फोटो आणी माहिती . असं आजोळचे गाव , दुर्वांची आज्जी यांची वेगळीच मजा असते .

+91 95452 31518​⁠​

निलेश पाटील - सदगुरू कृपा. या रस्त्यावरच आहे.

बहुदा आधी फोन करून जेवणाची ऑर्डर द्यावी लागेल. इथले जेवण मला आवडले.

वर आलेला लेख परत वाचला, यावेळेला अजूनच भारी वाटला (कदाचित गावाकडं चक्कर मारायचा बेत मनात घोळत असल्यामुळे असेल ;) ). लै मंजे लैच भारी, गुरुजी!

अप्रतिम लेख आणि फोटो पण कमाल च काढलेत.

डोळ्यासमोर जसंच्या तसं चित्र उभे केलंत तुमच्या बालपणीचे!
श्रीवर्धन ला असेच मोठे झालो आम्ही ...