आमच्या शहरात एक सुप्रसिद्ध खड्डा आहे.संपूर्ण महाराष्ट्र्ात जरी एक वेळ दुष्काळ पडला तरी तो तेव्हा एखाद्या नदीसारखा दुथडीभरुन वाहत असेल यात शंका नाही
तर इतर खडड्याप्रमाणेच याही खड्ड्याचे पुनर्निमाण नेहमीच होत असे. अहो खड्डे आहेत म्हणुन तर लोक गाड्या हळु चालवतात अशी मी स्वताःची समजुत करुन घेतली आहे
विशेष सूचना: हा लेख 'माझे बरोबर का तुझे बरोबर' ह्या वादासाठी नसून सगळ्या बाजूने विचार करून एखाद्या किंवा अनेक पर्यायांपर्यंत पोचण्याचा प्रयत्न समजूया.
नुकत्याच झालेल्या ह्या धाग्यावरच्या चर्चेत बरेच मुद्दे मांडले गेले. त्यात काही बाबतीत गोंधळ आहे असं वाटतंय म्हणून नवीन धागा काढतोय.
हा सगळा खटाटोप पुन्हा करण्याचं कारण आजच्या ५-८ वयोगटातली मुलं असलेल्या पालकांना योग्य मार्गदर्शन मिळावे म्हणून.
आधीच्या धाग्यात चर्चिले गेलेले महत्त्वाचे दोन मुद्दे:
एखाद्या स्वप्नवतं दुनयेत गाढ असता अचानकपणे जाग यावी अन ते स्वप्नचं कोलमडून जावे तसंच काहीसं आयुष्यात कधी घडतं .
आयुष्यातले ' रंग ' एकाकी बदलतात.. अन होत्याच न्हवतं होवून जातं.
'क्षणा' चा हि विलंब न लागता...
अशीच एक रविवारची रात्र ,हास्य आनंदा कडून वेद्नेकडे झुकलेली ...
कल्पना करा, संध्याकाळच्या वेळेस आपण आपल्या घरात असताना, अचानक सर्व शहरातली लाईट गेली, आणि आपल्याकडे एकदम बुक्क अंधार झाला तर, अंधाराला डोळे सरवयापर्यंत, मनावर कशी एकप्रकारची अनामिक भीती एकटेपणाची काळोखी पसरते. आता त्या काही क्षणांच्या अनुभवावर अंध व्यक्तींचा जीवनातील काळोखीवर खर्‍या अर्थाने विचार करून, अंध बांधवांच्या दु:क्खाची भयाणता, डोळस व्यक्ती कल्पना करू शकते. स्पर्श आणि आवाज यांच्या माध्यमातूनच अंधांचा जगाशी संपर्क येतो.
पोट गहीवरुन आले
वात गेला निसटून
दोष कुणाचा लपवण्यास
गवाक्ष खुले हे झाले
गुन्हा केला कोणी
आरोपी कुणा ठरवावे
बालंट ते नाकारण्यास
सगळेच भोळे झाले
चर्चा केली त्यांनी
संशयित शोधण्याचे ठरले
ढोंग सारे रचण्यात
मग लोकही कडवे झाले
चौकश्याचें सत्र होते
आरोपी सर्वत्र होते
कोठुनी गंध तो आला
रोख मात्र इतरत्र होते
हायसे झाले 'निरागसाला'
नाव कल्लोळी वाचले
संशयात हरले सगळे
पण त्याचेही सोहळे झाले
रोज पुन्हापुन्हा तो बाहेर पडतो
संगे फक्त कोरडा उःश्वास घेतो
हजारो वर्षापासुन तो तिला शोधतो
ती अजुनही असल्यावर विश्चास ठेवतो
प्रत्येकाच्या शरीरात जावुन तो पाहतो
तिच्या अोळखीच्या खुणा शरीरात शोधतो
पवनाच्या रुपातुन तो मला रोज भेटतो
पुन्हापुन्हा तिचे कुशल मला विचारतो
प्रत्येक श्वासातुन मी समजावु पाहतो
श्वासाशिवायच्या शरीरास मी तरी नाकारतो
तो मात्र अजुनही विश्वास ठेवतो
तिच्या श्वासहिन शरीरास शोधत राहतो
श्वासाशिवाय तो तरी भटकत राहतो
श्वासावरच्या विश्वासास ठोकरु पाहतो.....
एका प्रश्नाचे उत्तरः
एका वृत्तपत्रीय बातमीनुसार
