गड्डा यात्रा सोलापुर

झाडून सगळे फोटो अप्रतिम :)

फोटोसहित माहिती दिल्याबद्दल धन्यवाद !तुमच्यामुळे आमच्या ज्ञानात भर पडली .बाकी फोटो १ नंबर हं !

पाळण्यांत बसायला मी अजुनही घाबरतो त्याचा लांबुनच काढलेला फोटो.

मी पाळन्यात बसुन घाबरते ;)

बाकि २-३ लेख एकत्रच टाकलेत. असे वाटतेय कष्ट वाचवन्यासाठी
होलसेल सगळे फोटो १ नम्बर
मी अचानक न ठरवता गेलेली आहे सोलापुरच्या गड्ड्याला बर्याचदा

नाही मला असे म्ह्नानायचे होते कि
मी जेव्हाही सोलापुरला गेलेय तेव्हा गड्डा यात्रा होती तिथे
पन मी ठरवुन कधीच गेले नव्हते.

तसे अधून मधून खाली उतरावेच लागते नाही तर पायात खीळे रूतायला सूरूवात होते. तसेच दोन खीळ्यांमधील अंतरही फार कमी असते ज्या मूळे जास्त खीळे वापरता येऊन शरीरचे वजन जास्तीजास्त खीळ्यात वीभागले गेल्याने खीळे टोचत (खोल वर रूतत )नाहीत. बाकी चांगले अ‍ॅक्यूप्रेशर होत असावे, तब्येत छान राहील त्यांची (योगसाधनेमूळे न्हवे). पण शक्य असेल तर पायखाली फक्त ५-६ खीळे ठेवून आशीर्वादाला ऊभे राहून दाखवा म्हणावे :)

एकूणच फोटो मस्त हे काय सांगयलाच हवे ....??

मस्त झाली म्हणायची ट्रीप .. सर्व वृत्तांत मस्त

मजा करत रहा.. आम्ही ही सामिल होउच ..

खूप वर्षांपुर्वी गड्ड्याच्या यात्रेला जायला मिळालं होतं. एकदम झकास असते बा ही यात्रा. :)

बाकी, मंदीर नव्यानेच सुशोभित केलं आहे का? माझ्या आठवणीतलं मंदीर बरंच जुनं आहे. :)

मस्त रिपोर्ताज..

मी सोलापूरात दोन वर्षे राहिलो आहे..
या यात्रेला "गड्डा" का म्हणायचं ते मला कुणीच सांगू शकलेलं नाही.. कदाचित कानडी शब्द असावा..
सोलापूरचे काही खास शब्द शेंगा चटणी, कंबर तलाव ( कानडी उच्चार खंबर ) .. शेंगदाणे म्हटलेलं त्यांना कळत नाही.. हसायला लागतात.. सोलापूर एक लै भारी शहरयं.. ऐतिहासिक आणि बिलकुल भपकेबाजी नसणारं..

यात्रा-जत्रा-देउळ सगळच आवडल.
:)
वड्याचा फटु तर उगाच पाहिला अस झालं :(

एकदम ३०/३५ वर्ष मागे गेलो. ह्या यात्रेचा खुप आनंद घेतला आहे. परत सचित्र आठवण करुन दिल्याबद्दल धन्यवाद

छानच फोटो, जत्रा, देऊळ, वृत्तांत - सगळचं आवडलं दुसरा फोटो विशेष आवडला. सोलापुरला काही वेळेस जाणं झालय तरी या यात्रेची कल्पना नव्हती. भाग्यश्री वड्याबद्दल बरच ऐकलं आहे, पण खायचा योग कधी येणार कोणास ठाऊक - त्यामुळे जास्तच जळजळ झाली.
दरवर्षी गड्डा फिरताना सुरुवातीला दोन , मध्ये दोन व शेवटी दोन असे वडे खाल्याशिवाय माझा गड्डा पुर्णच होत नाही
हे भारीच. पुलंच्या उपासची आठवण झाली. काहीस 'डाएटसाठी मधल्या वेळेचा भात सोडायचा ठरवलं, सुरवातीचा आणि शेवटचा घ्यायला हरकत नाही.'
आणि तुम्ही मुलाचे फिरवुन व नंतर झोपल्याचे वर्णन केले आहे, त्याने मला माझ्या बाबांची आठवण झाली. फक्त ते सायकलवर खूप लांब, लांब देवदर्शनाला घेऊन जायचे, दर आठवड्यातुन २-३ वेळेस तरी. मी पुढे बसलेली असायची व येताना त्यांच्या हातावर झोपायची आणि त्यांना तशीच सायकल चालवायला लागायची. परत माझा इतका करंटेपणा की आपण दमलोय हेच त्यांना सांगायची, त्यांनी ते कधीच सांगितले नाही :(

मला सोलापूर, तिथली माणसं आणि खादाडीच्या जागा खूप आवडल्या. त्यामुळे हे लेखन अर्थातच माझ्यासाठी मस्त ट्रीट.

मस्त! सोलापूरच्या गड्ड्याची छान यात्रा घडवलीत. धन्यवाद!

फोटो तर खुपच सुरेख .. धन्यवाद.

अप्रतिम :)
मजा आली.

माझे बाबा जसे मला खांद्यावर घेउन मला सगळा गड्डा फिरवत मी पण तसेच लेकाला घेउन फिरलो

फार आवडले!!

माझे बाबा जसे मला खांद्यावर घेउन मला सगळा गड्डा फिरवत मी पण तसेच लेकाला घेउन फिरलो, त्याला खेळणी घेतली, वडे खाल्ले, उसाचा रस पिला, पापड खाल्ले, परत घरी येताना फुगा घेतला आणि मगच मला माझं बाबा होणं पुर्ण झाल्यासारखं वाटलं, लेक पण माझ्यासारखाच खांद्यावर झोपला होता, माझे केस घट्ट धरुन आणि पाय गळ्यात अडकवुन, माझा शर्ट पण तसाच मळला होता जसा बाबांचा मळायचा. फरक एवढाच होता की दुखणा-या खांद्याबद्द्ल मी दोन वेळा लेकाला सांगितलं आणि खाली उतरवलं होतं आणि बाबा कधी या बद्दल बोललेच नाहीत....

बस बस हर्शद भाई !! सलाम तुम्हाला, या अश्या भावनेन तर पुढची पिढी तयार होते. तुमच्या बाबांच पितृत्व फळाला आल.

फोटो आणि वृत्तांत एक्दम भारी...
त्या काठ्या घेउन ते नाचतात काहो...आणि त्याला काठ्या-कवाड्या म्हणतात का?

हर्षू, खासच आहेत रे फोटो! अगदी दक्षिण कसब्यातून काठया पहातोय असं वाटलं!
गणपा, या एकूण सात काठ्या असतात. पहिली लिंगायत समाजाची हिरेहब्बू यांची मानाची काठी. मग सोनार, कुंभार अशा इतर सगळ्यांच्या मिळून एकूण सात.
श्री सिद्धरामेश्वर हे योगी, तपस्वी होते. ते अतिशय रूपवान, तेजस्वी दिसत. त्यांच्या एका कुंभार भक्ताची कन्या त्यांच्यावर भाळली आणि त्यांच्याशी विवाह करण्याची तिनं इच्छा व्यक्त केली. पण सिद्धरामेश्वरांनी आपण योगी असल्यानं गृहस्थाश्रम आपल्याला वर्ज्य आहे असं तिला समजावलं. पण तीही निश्चयाची पक्की होती, तिनं मनोमन सिद्धरामेश्वरांना आपला पती मानून इतर कुणाशीही विवाह करणार नाही, असं आपल्या पित्याला सांगितलं. यावर उपाय म्हणून सिद्धरामेश्वरांनी आपला नंदीध्वज तिला दिला व याच्याशी तू विवाह कर असं सांगितलं. तिनं त्याप्रमाणे सिद्धरामेश्वरांच्या नंदीध्वजाशी विवाह केला आणि त्यानंतर होमकुंडात स्वत:ची आहुती दिली. या विवाहाचं प्रतिक म्हणून आजही संक्रांतीच्या दिवशी सिद्धेश्वर मंदिरात या काठ्या आणि नंदीध्वज यांचा विवाह अगदी थाटामाटात, विधिपूर्वक संपन्न होतो आणि निम्म्याहून अधिक सोलापूरकर अगदी घरचं लग्न असल्यासारखे नटूनथटून या लग्नाला उपस्थित रहातात.
भोगीदिवशी ६८ ज्योतिर्लिंगांना तेल लावण्याचा कार्यक्रम होतो, संक्रांतीदिवशी लग्न आणि किंक्रांतीला होम. होमादिवशी साडीचोळी अर्पण केली जाते भक्तांकडून कुंभारकन्येला. काठ्या या त्या कन्येचं प्रतिक. त्यांचा विवाह नंदीध्वजाशी होतो.
या काठ्या इतक्या जड आणि उंच असतात, की त्या चालवायची प्रॆक्टीस केली जाते जवळजवळ महिनाभर आधीपासून, जशी गणपतीत लेझिमची करतो तशी. कारण ती काठी झुकून चालत नाही! उंची पण एवढी असते, की एक आठवडाभर रोडक्रॊस केबल काढून ठेवाव्या लागतात वीज आणि फोनवाल्यांना. त्यामुळे त्या मार्गावरचे फोन बंद रहातात, पण तेव्हा कुणी कुरकुर नाही करत! [अर्थात, आता तर मोबाइल आले, पण आम्ही जेव्हा तिथे होतो, तेव्हा एरवी फोन बंद झाला अर्ध्या तासासाठी, तरी ओरडणारे लोक तब्बल आठवडाभर काहीही तक्रार करायचे नाहीत!]
बरं, ती मिरवणूक काही तास-दोन तासांची नसते, जवळजवळ अर्धा दिवस जातो त्यात, कारण घरोघरी दारात थांबवून त्या काठ्यांची पूजा केली जाते, नवसाचे खोबरं-लिंबू यांचे हार घातले जातात. आणि विशेष म्हणजे सोलापुरातील सगळ्या जातिधर्माचे लोक या सोहळ्यात सामील असतात! पारंपारिक बाराबंदी, फेटे घालून अनवाणी पायांनी सगळ्या वयातली मुलं-माणसं लगबगीनं काठी धरण्यासाठी धावत असतात! तोही मोठा मान असतो! आणि मग या विवाहानिमित्त यात्रा भरते मस्तपैकी भली मोठी. माझ्या बंधुराजानं फोटो दिलेच आहेत दोन दुव्यांमधे. मी मला आठवली तेवढी माहिती दिली.

पण लेख वाचून मजा आली.

भाग्यश्री वडा...

कधी जायचे सोलापूरला

छान फोटो आणी लेखन . सोलापुरजवळ माचनूर हे गाव आहे . तिथलेही मंदिर खुप भव्य , सुरेख आहे .