उरण येथे असलेल्या माझ्या माहेरच्या वाडीत ४-५ मोठ मोठी चिंचेची झाड होती. प्रत्येक चिंच वेगवेगळ्या गुणांनी भरलेली. साधारण तीन प्रकार असायचे. एक अतिशय आंबट एक एकदम गोड तर एक जात आंबट गोड. चिंचेची झाडे दिसायलाही हिरवी गर्द खाली भरपूर सावली देणारी.
पानगळीने रेखीव झालेल्या
त्या प्रचंड वृक्षातळी
ते दोघे होते मघामघाशी तर!
मी पाहीले त्यांना
बराच वेळ खाली मान घालून
एकमेकांमध्ये साखरेइतके अंतर ठेवून चालताना,
कुठेही न थांबता त्यांना एकमेकांकडे बघताना,
अन् तेव्हा रस्ता हसताना...
मी पाहिले त्या दोघांना ,
हात हातात घेताना
'बाहों के बाहर
नजरों से ओझल होना ही
लकिरों पे लिखा है
तो वो लकिरे ही मिटा देते हैं'
त्याने एवढेच म्हणलेले
मला ऐकायला आले
नंतर मला ते दिसले नाहीत...
सगळ्यनाना असतो तसा मला पण बॉस त्रास देत आहे
जास्त काम असेल त्यावेळी आजारी पडणे ,उशिरा येणे ,आळस करणे वगैरे सगळे करून झाले आहे पण पठ्या काही सुधरत नाही
मुद्दाम छोट्या चुका काढणे चालूच आहे
sr मानजमेंट काही कामाचे नाही ना HR
apprisal होणार नाही ह्याची खात्री आहे ,काढले कामावरून तरी फरक नाही पण ह्या नालायकाचे रक्त प्याचे आहे
जालीम उपाय सुचवा ,रात्री पण स्वप्नात मी दिसायला पाहिजे
अर्रे कोण म्हणतं इतिहासजमा
झाली झाशीची राणी
आमच्या चाळीत येऊन बघा
जेव्हा नळाला येतंय पाणी II
खुडबुड खुडबुड चालू होते
तांबडं फुटताक्षणी
घागरीवरती स्वार होऊनि
साऱ्या जमती अर्धांगिनी II
नजर रोखुनी फक्त नळावर
कैक नागिणी जणू एक बिळावर
हंडे, कळशी, बादल्या घेऊनि
तयार पदर खोचुनी
आमच्या चाळीत येऊन बघा
जेव्हा नळाला येतंय पाणी ॥
घटिका येता सज्ज त्राटिका
ताम्रकडूंचा आवाज मोठा
एक नळासी किती त्या वाटिका ?
अन किती त्या रौद्र मरदाणी ?
"बोला काय हवंय?"
साधारण पन्नाशी उलटलेल्या काकांनी नितीनला अपादमस्तक न्याहाळत विचारलं.
अं? नाव नोंदवायचं होतं लग्नासाठी!
"अच्छा! मुलगा,मुलगी कोणासाठी? की दोघे?"
जाडजूड वह्या वरखाली करत काकांनी विचारलं.
नाही नाही!मी स्वत:च आहे लग्नाचा!
"बरं बरं! या बसा!"
एक जाडशी वही कम रजिस्टर काढून काकांनी विचारायला सुरुवात केली,
हं सांगा,
नाव?
"नितीन आत्माराम कुलकर्णी"
राहणार?
पुण्यातच!
बरं!
नोकरी?
गोरक्षनाथ पतसंस्था मौजे....
अंहं! त्याची गरज नाही.बरं वय काय?
३८ चालू आहे.
परवा सहज टीव्ही चाळता चाळता एका चॅनलवर 'कुछ कुछ होता हैं' दिसला. बास्केटबॉल कोर्टवर राहुल आणि अंजलीची बालिश अशी भांडणे सुरु होती. थोडा वेळ बघत बसलो. हा चित्रपट १९९८ मध्ये आला होता आणि तुफान चालला होता. गाणी सगळी हिट्ट झाली होती. मनात विचार आला. हा चित्रपट जर आता आला असता तर चालला असता का? सध्याच्या तरुण प्रेक्षकांची आवड आमुलाग्र बदलली आहे. आमच्यासाठी मात्र हा चित्रपट एक स्वप्न होते. त्या साली मी कराडच्या शासकीय अभियांत्रिकी महाविद्यालयात दुसर्या वर्षात शिकत होतो. 'कुछ कुछ...' मध्ये स्वपनवत वाटू नये असे काहीच नव्हते.
२: धडपडण्यापासून धड पळण्यापर्यंत
डिस्क्लेमर: ही लेखमाला कोणत्याही अर्थाने तांत्रिक मार्गदर्शिका नाही. ह्यामध्ये मी फक्त माझे रनिंगचे अनुभव लिहित आहे. मी जसं शिकत गेलो, ज्या चुका करत पुढे गेलो ते सर्व लिहित आहे. हे लेखन फक्त रनिंगचे व्यक्तिगत अनुभव म्हणून बघितलं जावं. जर कोणाला टेक्निकल मार्गदर्शन हवं असेल तर एक्स्पर्ट रनर्सचं नाव मी सुचवेन. धन्यवाद.
माझं "पलायन" १: ए दिल है मुश्किल जीना यहाँ, जरा हट के जरा बच के ये है बम्बे मॅरेथॉन!!
किती सोपा प्रश्न होता माझा
"तू " अधिक " मी " किती ?
तू उत्तर दिलेस "दोन"
अंतर्मुख होऊनि शोधू लागलो
आपण आहोत तरी कोण ?
मला अपेक्षीत “एक " होते
आपल्यात मुळी अंतरच नव्हते
दोन देण्यामागे कारण काय होते?
जर तू माझ्यात होतीस
मग मी तुझ्यात का नव्हतो ?
आणि मी तुझ्यात नव्हतो
तर मी कुठे होतो ?
गणित सोपे जरी वाटले दुरून
अवघड झाले उत्तरावरून
का दिलेस तू विचित्र उत्तर ?
कुढत गेलो पुढे निरंतर
जवळ घेतला मद्याचा प्याला
शोधत गेलो मला स्वतःला
देवा, क्लोरोफिल देतो का रे , क्लोरोफिल
दे ना रे मजला
मी कि नई छान छान खायला
करून घालेन तुजला
कशाला हवाय डोक्याला ताप नि तो पगार
कशाला होतील चोऱ्या नि माऱ्या
कुठेच पडणार नाहीत दरोडे कि होणार नाहीत कुणाचे खून
लुटेल , हो फक्त लुटेल
ते सूर्यनारायणाचे ऊन
तू काया बनवलीस
सोबतीला कमी कि काय म्हणून माया बनवलीस
खायला तोंड दिलेस नि भरायला पॉट
तरी बी सारे शोधत बसलेत
कुठं लागतोय का ते जॅकपॉट ?
झाड बघा ना, कुठंच जात नाही
तिथेच राहतं नि ऊन खाऊन जेवण बनवून देतं
प्राणायामात काय शिकायचे ? नवीन काय?
भाग ३/३
डॉ. जगन्नाथ दीक्षित ( एम० डी०), डीरिडर, लुईझियाना आणि राजीव उपाध्ये, पुणे.
या पूर्वीचे भाग
https://www.misalpav.com/node/43889
https://www.misalpav.com/node/43920
