हवेतल्या गोष्टी - ३ - पिंजर्‍याचे दार उघडावे..

अप्रतिम..

__/\__

असे अनुभव आले आहेत चिक्कार! विशेषतः आफ्रिकेत स्थानिक एअरलाईन्सने प्रवास करायचा योग आला आहे काही वेळा तेव्हा. एकदा दुबईहून चेन्नैला जाताना समुद्रावर असताना विमान खराब हवामानात अडकले आणि हेलकावे खाऊ लागले. रात्रीची वेळ होती. सगळेच अस्वस्थ. मी आणि माझा बॉस शेजारी शेजारी बसलो होतो. एकदम एक खूप मोठा एअरपॉकेट आला आणि विमान धडामकन कित्येकशे फूट दाणकन खाली आले. विमानात नुसता आरडाओरडा चालू होता. काही लोक चक्क रडत होते. का कोण जाणे मला फक्त अनपेक्षित हादर्‍याचंच काही वाटलं... आपण बहुतेक मरू या भावनेमुळे फारसा त्रास झाला नाही. मात्र काही क्षण डोळ्यासमोर माझ्या मुलींचे चेहरे मात्र तरळून गेले. त्यातून सावरतोय न सावरतोय तोच सगळे स्थिरस्थावर झाले आणि हळूहळू सगळेच शांत झाले. जणू काही घडलेच नाही अशा तोर्‍यात विमानातील कर्मचारी वर्ग फिरू लागला. एरवी माज दाखवणारा माझा बॉस मात्र त्या काही सेकंदांमधे माझा हात घट्ट धरून बसला होता, तो आता परत चेहर्‍यावर बेफिकिरी घेऊन बसला. मजा आली!

मला का कोण जाणे या प्रकाराची फारशी भिती वाटत नाही. खरेच जर विमान जोरात पडायला लागले तर आजूबाजूच्यांचे चेहरे कसे होतील अशी कल्पना करुन हसु येते. अर्थात आजवर कधी प्रंचंड घाबरगुंडी उडावी अशी वेळ विमानात बसल्यावर आलेली नाही आहे,

हा भाग देखील अप्रतिम.

वेगवेगळे मूडस चित्तारणारे लिखाण एकदम आवडेश.

मस्त.. वेगळ्या बॅकड्रॉपवरचे अनुभव..

मृत्युवरचे विवेचन आवडले. साध्या साध्या पण वेगळ्या अनुभवांमधून विचार उलगडत जाण्याची हातोटी छान आहे.
कविताही खूप सुंदर आहे.

नेहमीप्रमाणे सुरेख मुक्तक.

बोरकरांची सोपी सहज गोग्गोड कविता ...

बाकी मृत्युला सामोरे जायला पूर्वतयारी केली पाहीजे असे एकंदर दिसते. ज्याची तयारी अपूर्ण तो प्रसंगी इतरांचा गळा आवळायलाही कमी करणार नाही असा अर्थ लावायचा का? :-)

लेखमाला आवडत आहे हे वे सां न ल

अनुभवकथन आणि कविता दोन्हीही छानच.

विमानात असे अनुभव येतात तेव्हा मला घाबरायला होतं. मीसुद्धा आर्मरेस्ट घट्ट घरून ठेवणार्‍यातली एक आहे. पण त्याक्षणी मला जी भीती वाटते ती प्रत्यक्ष मृत्यूची नसून तो मृत्यू कसा असेल याची असते. म्हणजे विमान कोसळलं किंवा स्फोट किंवा तत्सम काही झाले तर मृत्युपूर्वी मला कश्या परिस्थितीला सामोरं जावं लागेल याची ती भिती असते.
मला तरी ही मृत्यूच्या भितीपेक्षा यातनांची भीती असावी असे वाटते.

छान लिहिलयस रे.
विमान घातपातावर बेतलेल बरेच इंग्रजी चित्रपट/मालिका पाहिल्या असल्याने भावना बोथट झाल्यात.

लहान असताना केलेल्या पहिल्या विमान प्रवासात जो पोटात गोळा उठला होता (उड्डाणाच्यावेळी) त्याची तोड कश्यालाच नाही. :) अक्षरशः कुणी तरी मागुन खेचतोय असंच वाटत होतं. मी टरकुन बाबांचा हात घट्ट पकडुन बसलो होतो.
हाच अनुभव काही वर्षांमागे परत आला होता.. पण या वेळी मी बाबांच्या भुमिकेत होतो आणि लेक बिलगुन बसली होती. :)

कविता गुंफण्याची कल्पना आवडली. यानिमित्ताने अशा कविता पुन्हा वाचायला मिळतात.
घरी कधी येऊ? समग्र विंदा आणि बोरकर हवे आहेत.

मस्त लिहीले आहे. मृत्यूला व्याख्येत बसवण्याचा प्रयत्न अप्रतिम आहे.
बोरकरांची कविता वाचून छान वाटले. सलील कुलकर्णीच्या "संधीप्रकाशात" या अल्बममधलं हे शीर्षकगीत आज सकाळीच ऐकले. सुंदर !!

आवडले. मी आर्मरेस्ट घट्ट पकडून बसते. मृत्यूपेक्षा जास्त भीती 'आपल्यामागे आई-बाबांचे काय?' याची वाटते.

मज्जा येते लोकांची प्रतिक्रिया बघताना अशा वेळी.

सुंदर कविता. लिखाणदेखील खूप आवडले.

+१० टु जातिवंत भटका, ''मृत्यूला व्याख्येत बसवण्याचा प्रयत्न अप्रतिम आहे.'' अगदि मनातलं बोललास,

@ सहज, ''बाकी मृत्युला सामोरे जायला पूर्वतयारी केली पाहीजे असे एकंदर दिसते. ज्याची तयारी अपूर्ण तो प्रसंगी इतरांचा गळा आवळायलाही कमी करणार नाही असा अर्थ लावायचा का? '' नक्कीच नक्कीच करा अशी तयारी.

छान लेख रे अर्ध्याशेठ!!! असेच किस्से-अनुभव लिहित रहा आमच्यासाठी.

छान अनुभव. या निमित्ताने कविताही देताय ते फारच आवडले. एक छान काव्य वाचायला मिळते.

मला असा अनुभव बर्‍याचदा आलाय. एका फ्लाईटमधे मात्र थांबून थांबून जवळपास १० मिनिटे विमान थडथडत होतं. दोन तीन वेळा भलामोठा झोल घेऊन असं काही वर खाली झालं की ज्याचं नाव ते! पोटात गोळे येऊन येऊन तिथले स्नायू दुखायला लागले. आजूबाजूला असलेल्या काही बायका टिप्पिकल आवाजात अशा काही किंचाळत होत्या की त्याही अवस्थेत मला हसू अनावर झाले. "ओ माय गॉड!" "फॉर हेवन्स सेक!" "ओ नो, वाट ईज गोईंग ऑन!"
"प्लीज प्लीज, गॉड सेव मी!" अशा आशयाचे अनेक उद्गार सभोवती निघत होते. मी घाबरलो होतो पण थोड्याच वेळात असे वाटून गेले की जे काय व्हायचे आहे ते होणार आहे घाबरुन काय फायदा, जर आपत्ती आली तर त्यातून बाहेर कसे पडता येईल हे बघायला हवे. आणि मग मी शांतपणे बसून राहिलो!
टर्ब्युलंस संपल्यावर स्पीकर चिरकला आणि कॅप्टन म्हणाला "कॅप्टन स्पीकिंग, ऑल इज क्लिअर अँड आय अ‍ॅम स्टिल हिअर विथ यू!" :)

(टर्ब्युलंट) रंगा

लेखन आवडले पण प्रसंग नावडता आहे.
घाबरलेले लोक बघण्यात कसली मजा?
मी तर कायमच घाबरलेली असते.
तरी एकादोनदा मासीक वाचताना काही मिनिटं विसरले की आपण विमानात आहोत आणि नंतर जास्तच घाबरले.

लेखन आवडले
मुंबई दिल्ली प्रवास करताना मलादेखील असा अनुभव आलाय
त्यावेळी परीक्षेच्या टेन्शनमधे असल्याने फार काही वाटल नाही

लेख अन प्रतिक्रिया दोन्ही मस्त.
मला एकदम मादागास्कर - एस्केप टु अफ्रिका मधला सीन आठवला.
बाकी मी अगदी शुरवीर आहे...कधीकधी भिती वाटते तेवढीच.

मस्त लेखमालिका.
नेहमीचे अनुभव आणि कलदार मांडणी. आवडलं.

कथा आवडली, आता मला भीती वाटत नाही, ... मृत्यू म्हणजे तरी काय... .. जून २७, सकाळचे ८.४० बसमधून सचिवालयाच्या दिशेने चालू लागलो. रकाब गंज गुरुद्वार्याच्या समोर असताना, चक्कर येत आहे असे वाटले, एका झाडाखाली थांबलो, पाणी पिल्याने थोडे बरे वाटेल, म्हणून बेग मधून पाण्याची बाटली काढली. क्षणात मला वाटले मी हिरव्या गवतावर पहुडलेलो आहे, समोर ताटव्यात सोनेरी फुले उमललेली आहे, दूर कुठून तरी बासरीचा आवाज ऐकू येत आहे, मला एकदम मस्त वाटत होते, पण अचानक स्वप्न भंग झाल, 'पटाईत ठीक तो हो न, एका कार्यालयातल्या सहकर्मिच्या आवाजाने तंद्र भंग झाली........नंतर हाच अनुभव एका गोष्टीत मांडला
सोनेरी फुलं आणि म्हातारा

अप्रतिम अनुभवकथन! या flight ला land नका करु! चालू राहू दे!

धाग्याशी थोडीशीच संबंधित, मरणाला सामोरं कसं जावं, याविषयी 'सिद्धार्थ'-कार हरमान हेस यांनी लिहिलेली Steps [Stuffen] ही कविता काही महिन्यांपूर्वी वाचून त्याचा भावानुवाद करावासा वाटला होता, तो इथे उद्धृत करतो आहे:

************
कोमेजणं हे भविष्य जसं प्रत्येक फुलाचं असावं
आयुष्याच्या हरक्षणी, तारुण्याने वार्धक्याला सामोरं जावं

प्रत्येक शहाणपणाची, गुणाची आपली एक वेळ असते
हळूहळू कालौघात नष्ट होण्याची खेळी असते

आयुष्याने बोलावलं की मनाने तयारी ठेवावी ही
नव्या भरारीची, आणि निरोपाचीही

धीराने, दु:ख न करता सामोरं जावं
नव्या, वेगळ्या बंधनांना स्वीकारावं

नव्या सुरूवातीत असते एक दडलेली किमया
जगण्याची ऊर्मी देणारी, माथ्यावर नवी छाया

एका खोलीतून दुसरीत, मग तिसरीत आनंदात जावं
पण कुठल्याही वास्तूला आपलं घर न म्हणावं

जगरहाटीची नसते इच्छा ठेवण्याची आपल्याला बंधनात
पायरी-पायरीने वर चढावं, विस्फारत्या अवकाशात

क्वचितच रहिवासी व्हावं एका विवक्षित जागेचं
नाहीतर रेंगाळतो आपण, सोयीचं आयुष्य होतं सवयीचं

जो असतो तयार चटकन् उठून प्रवासास निघायला
पांगळं करणार्‍या सवयींतून तोच मुक्त करतो स्वतःला

वेळ येईल तेंव्हा नव्या वर्तुळांत पाठवेल मृत्यूही
तोवर थांबू नये आपल्या आयुष्याचं बोलावणंही

मुक्त हो, हे हृदया माझ्या, शमू दे वेदनेला प्रत्यही

*************

हरमान हेस यांच्या आवाजातली मूळ कविता इथे ऐकायला मिळेल (यूट्यूब वरही ती उपलब्ध आहे.)