लोकल मधले लोकल्स.

असाच एक कुठलासा सोमवार होता, संध्याकाळचे ६.३० होउन गेले होते, मी पावसाचं कारण सांगुन ऑफ़ीस मधुन मोठ्या उत्साहात लवकर पळालो होतो. पण स्टेशन वर येताच पावसानी त्यावर पाणी फ़िरवलं होतं. घाटकोपर स्टेशन च्या १ नंबर फ़लाटावर प्रवांशाचे उधाण आले होते. पहील्या प्रयत्नात गाडी मिळेल ह्याची शक्यताच नव्हती. किमान ३ -४ गाड्या सोडाव्या लागणार होत्या. ते कमी झाले म्हणुन की काय वरुन वरुण राजा बरसत होता. का कुणास ठावुक पण असे वाटतं होत की सगळे डाउन वाले प्रवासी फ़क्त स्लो लाइन वरुनच प्रवास करु इच्छीत होते. मागच्या लेडीज आणी जेंट्स फस्ट क्लास च्या मध्ये छप्पर नसल्याने काही महीला प्रवासी खुशाल छ्त्री उघडुन उभ्या होत्या. त्यांच्या छत्र्यांच्या काड्यां मुळे शेजार्यांरच्या अंगावर पाणी पडत होतं. पण छत्रीवाल्यांना त्याचं काही सोयरं-सुतक नव्हतं. एवढ्या गर्दीत आणी पावसात सुध्धा काही महान आत्मे फ़्रंट क्यामेरा चालु करुन भांग बसवत होत्ये.

इंडिकेटर मालवला गेला होता. मध्येच तो लकलकला. ००.०० T चे इंडीकेशन देउ लागला. एवढ्यात गर्दीतले काही चेहरे चकाकले. इतक्यात एक ठाणा आली. मी थोडा सुटकेचा श्वास सोडला. मनात म्हणालो की मागच्या गाडीत आपल्याला नक्की शिरायला मिळेल. पण कसलं काय. एका दरवाज्यातुन फक्त ४ ते ५ लोक आत घुसले, प्रत्येक दरवाज्यात माझा अंदाजाने एवढेच लोक आत गेले असतील. फ़ार फ़ार तर एक दोन दारात लोंबकळले असतील. गर्दीत अजुन भर पडत होती, पण गर्दी कमी होत नव्हती. गाडी गेल्यावर ईंडीकेटर महाराज पुन्हा निद्रिस्थ झाले. आता कुठली गाडी येणार यावर फुल्टू सस्पेन्स होतं. रेल्वे अनाउंस्मेंट मधले दोन तीन शब्दच कळत होते. "भारी वर्षा के कारण.... " बाकी काहीयेक कळत नव्हत.

मी समजुन गेलो होतो. की आपले रस्ते लागलेयत. ते पण लोखंडी रस्ते.

ठाणा जाउन चीथन् दिसेनात. लोक फलाटाच्या कडेला जाउ जाउ वाकुन पाहु लागले. पाचाची धा मिनीटे झाली पण गाडी येइना. एवढ्या वेळात समोरच्या फलाटावरुन मुंबै कडे जाणार्या. किमान ५ ते सात गाड्या गेल्या. हे नेहमीच होतं हा. एवढ्यात रेल्वेचा हॉर्न वाजला. श्रीक्षेत्र डोंबिवली देवाची येथे जाणारी लोकल येताना दिसली. ते पाहुन मी आणी माझ्या सारख्या काहीनी. पाठीवरची ब्याग पोटाशी कवटाळाली हेडफोन कानातुन काढुन त्यांचे वेटोळे करुन ब्यागेत कोंबले गेले. मोबाइल खीशात सरकले. जे काही लोक स्टेशन वरचा लाइव अपडेट फोन वरुन देत होते त्यानी पटापटा "चल ठेवते/ठेवतो गाडी आली" " चल्चल रक्ता हू." तर एकादोघांनी "लव्व्यु" करत फोन कट करत खिशात ठेवले. तोपर्यंत गाडीचा पहीला डब्बा स्टेशनात घुसला होता. इथे शर्टाच्या बाह्या मागे गेलया. एका हाताने खिशातला मोबाइल बाहेरुनच दाबुन चेक झाला. दुसर्याट हाताने मागच्या खिशातल्या पाकीटाचा मागोवा घेतला. तोवर गाडीचा दुसरा डब्बा स्टेशनात आला. पोटाच्या ब्यागा अजुन घट्ट केल्या. ब्यागेची एखादी चैन वैगरे लावायची तर राहीली नाही ना. हे तपासुन घेतलं. अजुन दोन डब्बे पुढे सरकले. तोवर फ़ूट्स्टेप बरोबर करुन घेतल्या. कुठला डोअर पकडायचा यावर मनात खल चालु झाला. सेकंद पुढे सरकतोय न सरकतो तोवर ट्रेन चे डब्बे समोरुन जायला लागले. मग थोडसं वाकुन धावत्या ट्रेन च्या खीडक्यांमधुन आतल्या गर्दीचा अंदाज घ्यायला सुरुवात झाली. यावरच ठरणार होतं की कुठला डोअर पकडायचा आनी कुठ्ल्या हाताला वळायच. अजुन काही सेकंद पुढे सरकले. फ़स्टक्लासचा पहीला डोअर यायला २ डब्बे बाकी होते. इतक्या मागुन एक जोरदात धक्का आला. कुणीतरी ऐन वेळी पुढे यायचा प्रयत्न करत होता. पण त्याला वळुन न बघताच त्याचा तो प्रयत्न सर्व ताकतीनीशी पुन्हा मागे लोटुन दिला. ह्यात शेजारी उभ्या असलेलया एका सहप्रवाशाने देखील मदत केली. त्याल नुसत्या नजरेनेच धन्यवाद दीले. त्यानी देखील नुसत्या नजरेनेच ते स्वीकारले. एवढ्या क्षणासाठी ट्रेन वरुन नजर हटली बाकी पुर्णवेळ नजरा ट्रेन वर होत्या. इतक्यात ज्या डब्ब्यात चढायचं, तो डब्बा आला. पुन्हा पाकीट ब्यागेची चैन व्हाया मोबाइल सर्व चेक झालं. पुन्हा ऑन यॉर माक, गेट सेट. आणी रेडी. हवा असलेला दरवाजा समोर येत होता. आधीच एक पाय पुढे टाकुन, दुरुनच उजवा हात लांब करत दरवाज्याच्या हँडल्वर क्लेम सांगीतला. उतरणारे उतरते झाले होते. दरवाजा समोर आला. गाडी अजुन चालुच होती . पण वेग कमी कमी होत चालला होता. हँडल पकडणार तीवढयात एक जण आतुन बाहे येउन हँडल्वर लोंबकळला.

मनात म्हणालो " कोइ बात नही" क्षणाचाही विलंब नकरता प्लान बी अँक्टीवेट झाला. उजव्या हाताचं हँडल "हातचं" गेल्यावर डाव्या हाताने लगेच *खंबा* पकडला. आणी स्थीतीज उर्जेला गतीज उर्जेत रुपांतरीत करत थोडासा रन-अप घेत. पहीलं पाउल डब्ब्यात टाकल. पण पुढे जाताच येइना. मग सेकंदाच्या १००० व्या हिस्श्याला लक्षात आलं की एक मंद सहप्रवाशी धडपडलाय. आणी साहेबानी आधारासाठी माझ्या ब्यागेचा शोल्डर स्ट्र्याप पकडलाय. मग लगेचच सेकंदाच्या ५०० हीश्श्याला पकडलेल्या शोल्डर स्ट्र्याप च्या शोल्डर ला एक जोरकस हिसका देत ब्यागेचा स्ट्र्याप आणी माझी पडण्यापासुन सुटका करुन घेत दुसरं पाउल आत टाकलं. आता मी सेफ़ झोन मध्ये होतो. (मी जर तस नसत केल असत तर मी, तो आणी अजुन दोन तीन लोक्स लोकांच्या बुटाखाली आलो असतो. कदाचीत रुळावर पण घसरलो असतो, वाचायला थोडा क्रुर वाटेल पण नाइलाज होता.) पण अजुन काही संकट आत माझा आणी माझ्या सारख्यांची वाट बघत बसली होती . गाडीचा वेग कमी होत होता. गाडी पुर्ण थांबली नव्हती. माझ्या मागुन पाच सात लोक चढले होते. आत दरवाज्याच्या शेजारी ब्यागा सावरुन उभे असलेले लोक्स समोरच्याच्या धक्का लागेल म्हणुन आधीच हाताचे आणी कोपरांचे भाले करत स्पार्टन्स शीपायांसारखे उभे होते. त्याना चुकवुन आमची चार जणांची तुकडी डाव्या साइडला वळली. इतक्यात एकजण डाव्या बाजुच्या दोन बाकड्यांच्या मधुन एक जण आमच्यावर चाल करुन आला. आम्ही चौघानी त्याला बगल देत. पुढे कुच करत निघालो. कानाला फोन लावत तोइसम दरवाज्याच दिशेने झेपावला. ह्या सगळ्यात शेवटी उतरणार्याे इसमाने चढणार्‍या लोकांकडुन ग म भ न च्या बाराखडीतल्या किमान डजन भर शिव्या खाल्या असतील. खीडकीतुन प्ल्याट्फ़ॉर्म बघुन मग सिट सोडणार्‍या जमातीमधला हा इसम होता. आणी वरुन फोनवर बोलत उतरत होता.

इथे मी आणी माझी तुकडी सेफ़ झोन मध्ये आल्यावर सेकंदाच्या १५०० व्या हिशश्याला लक्षात आलं की डावीकडे दोन सीट च्या बाकड्यामध्ये कुणीच उभं नव्हत. आणी उजवीकडच्या ४ सीट च्या बाकड्यांकडे , जिथुन लेडीज फ़स्ट क्लास "दिसतो" तीकडे बरीच गर्दी होती. एवढयात आमची तुकडी २ बाकड्यांच्या मध्ये येउन पोहोचली. चौघांपैकी मी आणी इतर एकाने पटापट पोटाशी घेतलेल्या ब्यागा मोकळ्या करुन वर लॉफ्ट वर टाकलया. २ बाकड्यांच्या मध्ये घुसताना सगळं लक्ष वर लॉफ़्ट कडेच होतं. कारण बसायला आणी उभं रहायच्या जागे इतकीच ब्यागे साठी जागा पण महत्वाची असते. पाठीमागुन तुकड्याच्या तुकड्या आत शिरत राहील्या. गाडी थांबायच्या आधीच डब्बा खचाखच पॅक झाला. पण ह्या सगळ्या ग़डबडीत २ बाकड्यांवर बसलेल्या कडे लक्षच गेलं नाही. गेलं असत तर किमान मी तरी डावीकडे वळलो नसतो.

क्रमषः