शब्द झाले मोती...

आज १० जून. १० -१२ दिवस ह्या थ्रेड वर पहिले लिहायचे असे ठरवले होते...
मस्त झाला हा थ्रेड .. विशेषकरुन पैजारबुवांचे रिप्लाय जास्त भावले...

नविनच काही सदस्य येथे लिहिलेले पाहिलेले.. खुप छान लिहिले त्यांनी एकदम आवडले... विशेषकरुन बाबुदादा आणि भाग्यश्री यांचे लिखान मस्त झाले..
इतर ही सर्वांनी खुप छान लिहिले आहे... सर्वांचे आभार

या धाग्यावर आनखिन लिहावे असे वाटत आहे.. परंतु कदाचीत थांबावे लागेल.. बघु.. आज तर लिहिल मात्र..

मी सुख आणि समाधान वेगळे माणतो ...

सुख हे स्वःमर्यादीत असते... समाधान मात्र सार्वभौम असते...
सुख म्हणजे माणासाने स्वतासाठी... स्वताच्या आनंदासाठी केलेल्या गोष्टी... समाधान म्हणजे फक्त स्वताचेच नाही तर इतरांचा ही आनंद जाणुन त्या दृष्टीने केलेला प्रवास असतो ...
माणुस समाधानी असेल तर तो सुखी असतोच .. परंतु तो सुखी असेल तर तो समाधानी असेलच असे नाही...
संत महात्मे हे समाधानी होते... अनेक राजे सुखी होते....
रानात दिवसभर राबणारा..हिरवं जीवन फुलवणारा... दिवसात भाकरी-तुकडा जो मिळेल त्यात पोट भर खाणारा शेतकरी सुखी नसला तरी समाधानी असु शकतो ... आणि एसी मध्ये गलेलट्ठ पगार घेणारा माणुस.. चारचाकी.. ऐशोआरामात आयुष्य काढणारा माणुस सुखी असेल पण समाधानी असेलच का हे सांगता येत नाही...
सुख हे कधीच संपत नाही.. प्रत्येक सुखाच्या शेवटी दूसर्या सुखाचा माग दडलेला असतो ... आणि मग माणुस आपसुकच त्यावरुन चालत राहतो.. कदाचीत त्याचे ध्येयच त्या मार्गावरुन मार्गक्रमण करत असते...
समाधान तसे मनाला संतुष्ट करुन जाते... ते मनाला कधीच सुखाच्या मागावर धाडत नाही..

शेवटी माणासाने सुखी आणि समाधानी हे दोन्ही व्हायचे ठरवले तर त्याने समाधानी आधी व्हावे... नाही तर सुखाचे अनेक प्रवास करुन ही त्याला समाधाचा अर्थ काही सापडत नाही असे वाटते.

आज १० जून, आयुष्याची नविन सुरुवात ... आज ३३ पुर्ण झाले... विश्वास बसत नाहिये ... दिवस किती फास्ट चालले आहेत ना.. आयुष्यात काही भरीव करुन मागे आपले नाव ठेवुन जावे असे काही मनात नाहिये... पण सहज मिळुन गेलेले आयुष्य सुखा समाधाना ने जगुन जेव्हडे क्षण मिळाले ते निट उपभोक्ता/जगता आले पाहिजे असे सामान्य माणसा प्रमाणे मला वाटते... पण हा वेळ असाच इतका पटकन निघुन गेला तर आयुष्य जगायचेच राहिले अशी बोच आयुष्याच्या शेवटी वाटत राहिल काय असे सहज वाटुन ही वाईट वाटले...
आयुष्यात माणसाने आपल्याला सर्वात जे आवडते ते तरी मनसोक्त करावे असे वाटते... मला फिरायला आवडते.. निदान निटसे .. निरोगी आयुष्य आहे तोपर्यंत मनसोक्त फिरुन घ्यायचे ठरवत आहे..... काय माहीत उद्या चाळीसी नंतरच उडेल बल्प झालो तर .... ?

असो... आज आनंदाचा दिवस आहे.. चांगलेच विचार करु या... पुढच्या वर्षी लेह - लडाख ट्रीप मनाशीच फिक्स करतोय .. निसर्ग माणसाने निसर्गात जावून अनुभवावा असे मला नेहमीच वाटते... निसर्ग कागदावर--शब्दातुन कधीच अनुभवता येत नाही... माणुस फक्त वाचुन --चित्रात पाहुन फक्त मनाची कल्पना करुन घेतो की आपण तो अनुभवला ..आणि आनंदी होतो.. निसर्ग जोपर्यंत डोळ्यातुन आत उतरत नाही तोपर्यंत त्याची नशा कळत नाही असे वाटते...

आज बुधवार , सुट्टी नाहीच... त्यामुळे शनिवार/रविवारी बायको बरोबर लवासाला जावूया म्हणतोय .... नोव्हें-डिसेंबर मधील ट्रीप सुद्धा राजस्थान/सिंधुदुर्ग हे फायनल केले पाहिजे... बहुतेक कोकणच करावे.. म्हणजे लेह साठी पैसे पुरतील ....

असो.. प्रत्येक १० जून ला असेच अनेक प्लॅन फायनल होत राहतात.. काही पुर्ण होतात.. काही तसेच मनात घर राहुन राहतात...

@ नाद ..

कॅमेर्‍याचा शोध.. मोबाईलचा शोध ही क्रांती आहे.. पण त्याचा अतिरेक वाईट ... जुन्या स्मृती जपुन ठेवाव्यात म्हणुन कॅमेराचा उपयोग योग्यच.. पण माणुस आजकाल हे विसरत चालला आहे हे मान्य...अतिरेक वाईटच.. समारंभ माणसे महत्वाची.. त्यांच्याशी बोलणे महत्वाचे की वेगवेगळ्या अ‍ॅंगल ने फोटो काढत बसुन वेळ घालविने महत्वाचे हे ज्याने त्याने ठरविले पाहिजे... पण याचा अर्थ कॅमेरा - मोबाईल वाईट नाही तर तो हाताळण्याची आपली पद्धत चुकीची आहे हे मान्य करावे लागेल...
" ठेविले अनंते तैसेची राहावे चित्ती असू द्यावे समाधान..." याचा चुकीचा अर्थ लावुच नये.. मुळात आळशी रहा असे हे वाक्य सांगत नाहिये ... ते सांगते आहे.. जसे आहे तसे आनंदी रहा.. सुखाच्या मागे न लागता निरपेक्ष आयुष्य जगताना समाधानी रहा...

सापेक्ष आवडीनिवडी म्हणजे सुख ही नाही.. समाधान ही नाही...
आनंदाचा पाया समाधान असावा.. हे अगदी योग्य.. असे असेल तरच तो माणुस समाधानी होतो .. कुठल्याही व्यक्तीसापेक्ष आवडीनिवडीतुन समाधान मिळत नसते.. कदाचीत ते सुख असु शकेल पण ते क्षणिक असते..

लहानपणी.. अगदी पिवळ्या धम्मक गवतातुन फुलपाखरांचा वेध घेणे पण मनाला समाधान देत असे.. तेंव्हा आनंद -समाधान या गोष्टी म्हणजे नक्की काय हे माहित ही नसत .. पण मनाचा एक निर्लोभ पणा.. इनोसंट पणा तेंव्हा होता.. तश्याच निर्लोप पणाने गोष्टींचा आनंद मिळवत गेले की समाधान मिळते..

त्या निर्लोभ मनाला लोभाचा .. अट्टाहासाचा... अहंकाराचा स्पर्श झाला की त्या मिळणार्या आनंदाला ही अर्थ रहात नाही.. आणि समाधान हे लोभाच्या कक्षेत कधीच येत नाही....
आनंद कदाचीत क्षणिक त्या घटकेपुरताच मर्यादित असु शकतो ... पण त्यातुन मिळणारे समाधान हे चिरतरुन असु शकते...
कोणाच्या आयुष्यात उपयोगी पडण्याचा आनंद त्या क्षणांमध्ये मिळत असेल.. पण त्या आनंदी क्षणांमुळे आपण कोणाच्या तरी आयुष्यात आनंद दिला हे समाधान चिरतरुण असेल....

शेवटी आनंद-सुख - समाधान-- ह्या बाबत प्रत्येकाचे वेगळे वेगळे मत असेल नाही असे नाही.. पण आयुष्यात माणुसकीने जगणे तर आपल्या हातात आहे.. त्यातुन काही नाही निदान थोडेसे समाधान मिळतेच

@ प्रगो....

आपण 'एक' आहोत ही जाणीवच खुप आनंददायक असते ना.. मग भले आपण हे निसर्गा ला उद्देशुन म्हंटलो असेल... मित्रांना उद्देशुन म्हंटले असेल किंवा लाडक्या प्रेमिकेला म्हंटले असेल... ही जाणीव जीवनाला एक पुर्णत्व प्राप्त करुन देण्याचा प्रयत्न करते...

कधी कधी मात्र एकांतात ... रात्री रातकिड्यांच्या अवाजात.. अंधारात .. मन त्या अनामिक पोकळीला... त्या अल्हाददायक पण एकट्या असणार्‍या वातावरणाला उगाच छेद देत जाते... आणि मग ती अल्हाददायक पोकळी, मनाची जागा कधी व्यापते कळतच नाही .... मग आपल्याला विसर पडतो .. बाजुच्या जगाचा.. आणि एक गुढता निर्माण होते मनामध्ये.. आपण त्या मध्ये कधी खेचले जातो कळतच नाही....

पाउसाची रिमझिम मध्ये मध्ये चालू झाली आहे, मान्सुन उशीरा येणार असे पेपर मध्ये आले असले तरी ७ जून ला नेहमी प्रमाणे पावसाने हजेरी लावली होती... आराध्या झाल्यापासुन चा हा दूसरा पावसाळा... गेल्या पावसाळ्यात मात्र बाहेर फिरता आले नव्हते... यावेळेस ती कसर भरुन काढायची आहे... ६ जूनलाच तीला लोहगड ला घेवून गेलो होतो..दुडूदुडू पळत होती खुप... पवना डॅमला जायला ७ वाजले होते पण ...धावती भेट दिली होती... पवना डॅम च्या पाण्यात पाय बुडवून खेळण्यात आराध्याला मजा वाटली होती... ती अलगद पोहत आलेली बदके पण मस्त वाटली...

आज १२ जून आणि पुन्हा शुक्रवार आहे, उद्या पुन्हा मावळात फिरायलो जातो आहे.. बहुतेक 'लवासा' ला पण जाईल... लवासाला जातानाचा रोड मला खुप आवडतो.. जाताना खाली आलेले ढग.. .. बाजुला वाहणारी मुठा... शेतात काम करत असणारे शेतकरी.. मस्त वाटते खुप... लवासाला ४ वर्षापुर्वी गेलो होतो ... त्या नंतर ही पहिलीच वेळ ...
मन निसर्गाशी एकरुप झाले की मस्त वाटते... तो हिरवाजर्द थंड आल्हाद स्पर्श मनाला मोहहुन टाकतो .. एक नविन टवटवी घेवुन मन पुन्हा आनंदाने बागडू लागते...

१३ जून, मान्सुन पुण्यात दाखल झाला... आणि आम्ही त्याला घ्यायलाच जणू मावळात वेशीवर गेलो होतो ....
जातानाच पावसाच्या प्रतिक्षेत असलेला मोर दिसला आणि मन आनंदून गेले... ढग रस्त्यावर आले होते.... सगळीकडे पांढर्‍या धुसर रंगाची पाखरण होती... मध्येच हलकेशी हवेची सुखद गार मिठी बसत आणि अंग रोमांचित होत होते.. सगळा निसर्गच जणू त्याच्या प्रतिक्षेत दंग झाला होता.. आणि आम्हा दोन मित्रांच्या लेकी त्या सुंदर वातावरणात काय निरागस पणे बोलत होत्या माहित नाही... निसर्ग माणसाला निरागसपणाचे ही लेण देत असावा असे वाटते... आणि थोड्या वेळाने आम्ही लवासा ला गेलो ... पोहचताच पाऊस ओ देवून धावून आला... मी आणि आराध्या येथ्थेच पावसात भिजलो... आराध्या बरोबर पावसात भिजण्याची ही पहिलीच वेळ.. पहिलाच पावसाळा... खरेच मन खुप प्रसन्न झाले... माणसाने निसर्गाचे स्वामित्व पत्करावे आणि त्याच्या सावलीत खुशाल वेळ घालवावा.. कसलीही चिंता न करता..
मित्रांना नर्गिस-राजकपुर सारखा फोटो हवा होता.. तो काढुन दिला... आम्ही मग ठिक आहे.. काढ बाबा आमचाही फोटो असे म्हंटले... खरे तर निसर्ग अनुभवताना फोटोचे ते असे काय अप्रुप.. पण बाळाबरोबरचे आठवण ....
परत येताना वाटेतील स्थानिक लोकांशी बोलत होतो.. काय तो गोडवा भाषेचा... एका आज्जींकडील सगळे गोड आंबे त्यामुळे विकत घेतले... काय अविट गोडी आंब्यांना पण आणि त्या बोलण्याला... निसर्गात मानुस ही असाच त्याच्या सारखा निर्लेप .. निकोप असतो असे माझे म्हणणे झाले आहे, निसर्गात कुठे ही जा.. ही गोडी.. ही माणुसकी अनुभवण्यास मिळतेच...

सईशा - आराध्या.. एक निरागस ठेवा

प्रत्येक वीकएंड ला फिरायला जायचेच असे बर्याच मान्सुन मध्ये ठरवत असतो... पण बर्‍याच वेळा ते शक्य झाले नाही.. या वेळेस मात्र पुन्हा तसा प्रयत्न करत आहे.. बघु कितपत यश येईल... प्रोजेक्ट चे टेंशन वेगळे आहे ते आहेच...
कधी कधी वाटते... आपल्याकडे भरपूर पैसा असता तर ही नोकरी केलीच नसती.. मस्त मनमुरादपणे आयुष्य जगण्यात पण वेगळीच मजा असेल नाही ? पण मग दूसरे मन विचार करते, मग आपल्याला संघर्षाची जाणिव राहिली असती का ?
असो .. काहीही असो.. याक्षणी तरी मला भरपुर फिरायला मिळत जावो बाकीचे काहीच नको अशीच भावना आहे...

बाहेर डोंगराने हिरवी वस्त्रे परिधान करायला सुरुवात केली आहे... सूर्याचा मेघांबरोबर लपंडाव खेळण्याची सुरुवात झालेली आहे... शाळेला रेनकोटमध्ये जाणारे ती इवलीशी पोरे आता पुन्हा रस्त्यावरती दिसत आहेत.. पाऊस कीती छान असतो ना सुंदर सुंदर आठवणी घेवून येणारा.. सुंदर आठवणी मागे ठेवून जाणारा...

आज कशातच मन नव्हते.. सगळ्या चिंता आ वासुन पुढे उभ्या राहिल्या होत्या..
होम लोन सोडुन बाकी सर्व देणे.. EMI.. बंद करण्याच्या खटपटीत ही खुप हाल झाले... नव्हे अजुन चालु आहेत.. कधी एकदा सुटतोय असे झाले.. प्रोजेक्ट सोडलाय पण पुण्यातली ट्रान्सफर कुठे रखडली आहे काहीच कळेना...
कधी कधी असे होते... पहिल्यांदा वाटत होते.. लोन घेतल्याशिवाय .. थोडी रीस्क घेतल्याशिवाय आयुष्यात पुढे कसे जाता येइल... थोडी रीस्क तो लेना पडेगा... आणि हळु हळु त्या पाशामध्ये कधी अडकलो ते कळलेच नाही.. ते पाश सोडवताना नाकीनऊ येत आहेत.. पण नक्कीच यातुन बाहेर पडेल...

मध्यमवर्गीय माणसाचे असेच असते... थोडेसे ठीक झाले की त्याला पुढच्याची हाव सुटु लागते.. आता विचार पक्का केलाय बस्स.. काही ही घेतले तरी नो EMI. अगदी 0 % व्याजावर पण कर्ज नकोच... गाडी घ्यायचे चालले होते.. डायरेक्ट २ वर्षे पुढे ढकलले आहे, जेंव्हा सगळी कॅश असेल हातात तेंव्हाच गाडी..
सुखी राहण्याचा आताशा हा एकमेव मार्ग वाटत आहे.. नाहीतर पगार हातात पडला ना पडला की लगेच कुठल्या EMI चे कीती पैसे हा हिशोब सुरु होतोय...आता या हिशिबाचाच हिशोब करुन टाकणार आहे एकदाचा.. खुप झाले...

घराची खालची रुम पण भाड्याने दिली... मित्रच आहे.. घरघुती डबा पण चालु केला.. तितकेच महिन्याला ६००० मिळतात... आता जमेचाच व्यवहार करायचा.. बस्स.. आणि जे असेल त्यात जगायचे.. कर्जावर तोरा मिरवण्यात काहीच अर्थ नाही... घर ही आतुन कर्जावर भरायचे नाही... तुर्तास कोणाचे तरी एक वाक्य मला खुप आवडले होते तेच आता खरे वाटत आहे...
" beauty lies in the emptiness"

कोरी वही पण आज काल अशीच बाजुला पडलेली पाहिली की मन विषिन्न होते नाही...
नाही मनात खुप असते.. लिहावे.. वाचावे.. पण आजकाल वहीवरती स्वता काही मराठीत लिहिलेल्याही किती काळ लोटला आहे नाही...

दुरेघी वरुन एकेरीत आलो... नंतर हाफ स्केप वरुन फुल स्केप वरती आलो... त्या नोट्स.. त्या रेफरंन्स बुक मधुन काढलेले संदर्भ... त्यांची देवानघेवान ... आणि त्या देवानघेवानीत लपलेला एक लाजरा कटाक्ष...

आज अशी वही पाहिली की कॉलेजमधील तेसुंडर क्षण मनात तरळून जातात.. मन हळुच कोठे तरी हरवले जाते.. आणि सेजारील वही मात्र अजुन ही तशीच प्रतिक्षेत राहते.. आज काल हे असेच होते...

आमचे नशिब साला साथ देत नाही असेच म्हणावे लागेल.. ट्रान्सफर रीक्वेस्ट अजुन पेंडिंग दाखवत आहे... २६ ला प्रोजेक्ट संपेन.. मग ट्रान्स्फर बोंबलीच .... पुन्हा मुंबापुरी.. ऑन बेंच.... पुण्यासाठी प्रोजेक्ट सोडला.. पण पुन्हा मुंबईचा चांगला प्रोजेक्ट मिळायचा योग आला तर मॅनेजर चे पुन्हा मुंबई हवी होती तर आपल्याच प्रोजेक्ट्ला ये.,..

पण बदल झाला पाहिजे असे वाटते.. त्या साठी रीस्क घेत आहे.. आठ वर्षे झाली तेच ते काम करुन अगदी वीट आलाय.. मागुन शिकुन पुढे गेलेले पोट्टे पाहिले की वाटते.. आपले चुक्याच ... सगळे येत असताना, फक्त आराम आणि तेच ते करत बसल्याने आज आपण अजुनही येथेच आहे..
मनात मात्र थोडी ( जास्तच) भीती आहे, नाहीच मिळाला प्रोजेक्ट तर करायचे काय ?

असो तुर्तास तरी बदल हवाय याच गोष्टीवर ठाम आहे.. बघु आयुष्य कुठल्या वळणावर घेवून जाते ते...
बाकी आयुष्य तेच आहे...

पैजार बुवा ग्र८..
तुमच्या या लिखानामुळॅ पुन्हा लिहावेशे वाटत आहे... तुमचे विचार खुप छान असतात.. I like it

आपल्या नशिबाला नावे ठेवण्यात अर्थ नाही... सर्व काही मिळते आहे.. फक्त जिद्ध हवी...
मध्यंतरी पुन्हा पहिल्या सारखे निर्मळ पाहिजेल तसे आयुष्य जगावे म्हंटले आणि तसा पर्यत्न केला..
पाहिजेल तशे फिरलो... न कशाची चिंता.. बॅचलर लाईफ जनु काही.. गावाला भेट दिली.. लहानपणीच्या मित्रांनाही..
त्या गल्ल्या.. त्या पेठा अजुनही ओळखीच्या खाना खुना जपुन आहेत... मैत्रीचा तो ओलावा.. तो गंध अजुनही तिथेच आहे...
मग बदलले काय आहे... बहुतेक बदललोय आपण... आपण पळतोय कशाच्या तरी पाठीमागे.. आणि हे असेच चालत राहिले तर काय माहीत माझा देश पण कधी तरी मला असाच अनोळखी झाल्यासारखा वाटेल अगदी माझ्या गावासारखा...
काही तरी केले पाहिजे हे नक्की

आणि एक ग्रेट न्युज ... रीस्क घेतल्याशिवाय यशाची किंमत कळत नाही असे ऐकले होते.. आज तो आनंद होत आहे... बदल हवा म्हणुन प्रोजेक्ट सोडला.. मुंबई सोडुन पुणे हवे पण मिळत नव्हते... आयुष्य आपल्याला कुठे न्हेत राहिल असे वाटत होते... पण सर्व ठिक झाले... आणि पुण्यात प्रोजेक्ट मिळाला.. आता बाळाबरोबर मनसोक्त दिवस घालवता येतील

सार्या उदास वाटा कापीत चाललो मी
होऊन मेघ काळा शापीत चाललो मी

बेभान स्वैर वारा पाचोळा सैरा वैरा
पानास आठवांच्या तोडीत चाललो मी

निस्तेज देह माझा भावनांचा पसारा
दाहक आसवांच्या आगीत पोळलो मी

ओल्या अधीर राती झाकोळला आसमंत
नागव्या स्वप्नांना जाळीत चाललो मी

(नोट : मतला माझ्याच जून्या कवितेतुन सहज आठवला म्हणुन लिहावे का वाटले)

आज पुन्हा सर्व घागा वाचला... छान वाटले.
खरे तर आजकाल वेळ मिळत नाही म्हणुन खंत आहेच.. त्यात ८० % मी रिप्लाय द्यायचो आनि १०-२० % लिखान असे माझे मिपावरील धोरण होते.. त्यामुळे खुप छान वाटत होते..
पन आज काल वेळ कमी आहे.. त्यामुळे रिप्लाय तर कोठे नाही पण येथे लिहिणे योग्य वाटत नाही.

कधी एकदा वेळ मिळेल आणि सगळ्यांचे लिखान वाचेल असे वाटते.. तरी तोपर्यंत फक्त येथेच मध्ये आधे लिहिल असे वाटते त्याबद्दल दिल्गीरी आहेच

सहज संध्याकाळी तळ्याच्या काठावर बसलो होतो.. पुढे हिरवी झाडे मिरवीत टेकडी उभी होती. सूर्य, प्रकाशाचे दोर समेटुन घेत होता, वारा लाडीक स्वताशीच गात होता.. अंधाराची चाहुल लागुन पाखरे घरट्यात परतत होती.. आणि मला तुझी आठवण आली आई.. आता कीती बदललेत संधर्भ.. अर्थांसहित.. तु तिकडे दूर.. अन मी ?
मी गुरफटलोय ह्या जगात, पुर्णता:. अजुनही श्वासांच्या फडफडीमध्ये जगतो आहे संकोचुन. तरीही प्रत्येक गोष्टीमध्ये अजुनही मी माझाच विचार करतोय का ? काय माहीत.
पण आई तु तुझ्याशिवाय माझा विचार करत असेच आयुष्य घालवले .. मला का कळाले नाही.. आज तू दूर, तुझी आठवण येते , माझ्याशिवाय तुला कधी सनाला पोळीचा एक घास गोड लागत नव्हता.. माझ्या फोनवरील २ शब्दांसाठी तुझे कान आतुरलेले असायचे.. आणी मी ? मी काय विचार करायचो...

शेजारील झाडाच्या उंच फांदीवर .. घरट्यात.. चिमनी तिच्या पाखरांना बिलगत असल्याचे दिसले.. आतुर पिल्ले बेंबीच्या देठापासुन जनु किलकिल करत होती .. माझे ही तसेच झाले आहे .. विचारांच्या गर्तेत मी ओढला जातोय ..

सूर्य आता क्षितिजापाशी शेवटच्या घटका मोजत आहे, रंगांची उधळण करुन जाता जाता काळोखाशी आज होळी खेळण्याचा तर त्याचा माणस नसेल ना ? पण काय उपयोग काळोखाच्या खोल गर्भात हे रंग स्वताचे अस्तित्वच विसरुन जातील. अन क्षितिज साम्राज्यावर रातीच्या काळोखाचा झेंडा फडकेल.
पण असा विचार माझ्या मनात आज आता का येतो आहे.. ? निसर्गाच्या कुशीत रमनारा मी.. त्याच्या प्रत्येक कलाकृतीवर जीव ओवाळुन टाकणारा मी .. पण.. मी तुझी कुस ही नाही विसरलो आई.. हा, वाटा अस्पष्टश्या झाल्यात पण त्या वाटेवरुन मी पुन्हा तुझ्याकडे येतो आहे.. तुझ्याकडे..

आनंदाचे कारंजे मनात थुई थुई नाचत आहे.. बगळ्यांची अर्धगोलाकार रांग क्षितिजालाही छेद देवून दूर चालली आहे..
समोरील टेकडी शांत आहे. झाडावरील चिमणीच्या पिल्लांची पण किलबील थांबली आहे. आणि त्या निरव शांततेत माझ्या पावलांचाच तो काय फक्त आवाज आहे

घरी बरीच झाडे लावली आहेत मी आताशा.. त्यात फुलांचीच जास्त.. हो पांढर्‍या फुलांचीच जास्त.. मला आवडतात पांढरी फुले.. मनाला प्रसन्न करणारी, पारिजात..काकडा..रातराणी..अनंत.. कुंदा...चाफा.. कितीतरी.
तुला पांढरी फुले आवडत नसत.. तुला लाल गुलाब आवडायचा.. त्यामुळे लाल गुलाबाची पण एक दोन झाडे लावली
आहेत.. परवा त्या गुलाबाला छोटीशी कळी आली होती.. हलकेच हिरव्या आवरणाला बाजुला सारुन बाहेर डोकावण्याची पाकळ्यांची घाई चालली होती.. तो अस्पष्टसा लालसर रंग मोहवुन टाकत होता .. तुला आठवते का जया मी तुला लाल गुलाब पहिल्यांदा भीत भीत दिला होता ते.. तू घेतलेलास पण. आणि त्या नंतर गुलाबी दिवस सुरु झाले .. ते मंतरलेले दिवस .. तासन तास गप्पा .. ते भटाचे कँटीन .. कॉलेज च्या प्रॅक्टीकल साठी असलेला आपला दोघांचा एक काँप्युटर... बरेच काही

पण काळ कधीच थांबत नाही.. आपल्या साठी पण तो नाहीच थांबला .. कधी कधी वाटत होते काळाच्या काट्याला घट्ट पकडुन ठेवावे, त्याला पुढे जावुच देवु नये.. आपल्या जगात.. इवल्याशा.. मस्त जगत रहावे .. आनंदात .. कैफात ..

पण तो दिवस आलाच, तू दूर जाई पर्यंत मी तुझ्याकडे पहात होतो. अश्रूंनी डोळ्याचा बांध कधीच ओलांडला होता.. बोलायचे बरेच काही होते पण शब्द ओढांआड अडकुन पडले होते..हलकेच वळुन पाहताना रिकामे हात तेव्हडे हालत होते..

गुलाब आता पुर्ण फुलला होता.. मस्तच दिसत होता.. मोहवुन टाकत होता .. आणि तुझ्या डायरीतील त्या शेवटच्या पानावर मी लिहिलेल्या ओळी मला पुन्हा आठवल्या ..

"तू अशीच हसत रहा.. सर्वांचे मन मोहत रहा..
माझी नसताना पुन्हा .. माझीच होत रहा ..."

आज संध्याकाळी खिडकीतुन दिसणार्या माझ्या ईवल्याशा आभाळात ढग दाटुन आलेत, लवकर अंधार दाटल्याने आज पक्षी लवकरच घराकडे वळलेले दिसत आहेत.. आज पाउस पडेल असेच वाटत आहे. आभाळ असे भरुन आले आणि पाउस आला की मात्र माझे मन इथे रहात नाही, ते फिरुन येते माझ्या माहेराला..आणि मग आठवणींच्या सरी बरसतच राहतात ..

माझ्या माहेराचे ते कौलारु घर..पावसात त्याचा तो लक्ख केसरी रंग दुरुनही अगदी आमच्या शेताच्या हिरव्या बांधावरुन ही उठुन दिसत असे.. त्यासमोर असलेली ती ओलेती पायवाट आणि तीच्यावरती ठिकठिकाणी साठलेले पावसाचे पाणी.. चालताना हळुच पाय दिला तरी मातीचा लाल रंग त्या पाण्यात मिसळत असे.. समोरील अंब्याच्या झाडाचे पाड लागलेले आंबे ही आता पर्यंत उतरवुन झालेले असत.. तरीही कुठल्यातरी पाणांच्या झुबक्यातुन एक- दोन आंब्यांचे दर्शन व्हायचेच.. अन मग ते नक्की कोणाच्या वाट्याला येतील या साठी चढाओढ लागायची.

पावसाळा आला की तो शाळा सुरु होण्याची वार्ता घेवून यायचा.. त्यावेळेस अगदी नक्को वाटायचे शाळेत जायला
पण आता कळते कीती सुंदर दिवस होते ते.
शाळा तशी मोठी नव्हतीच .. दगडी बांधकाम असलेली ६-७ वर्ग असलेलीच शाळा वस्ती वरती होती .. शाळेच्या बाजुला निलगीरीची.. कडूलिंबाची खुप झाडे होती.. सुविचारासाठी मध्येच एक फळा होता .. माझ्या मैत्रीणेचे..माधवी चे अक्षर खुप सुंदर असल्याने गुरुजींनी सुविचार लिहिण्याचे काम तिच्याकडे दिलेले होते .

शेताच्या बांधा बांधा वरुन चालत शाळेत जावे लागे.. भाताच्या रोपांची लावणी चाललेली असायची शेतामध्ये.. ती हिरविगार रोपटी .. शेतात घुडग्यापर्यंत रुतलेले ते सर्वांचे पाय .. ते घडूळ पाणी .. बाजुलाच खळखळ वाहणारा झरा .. आणि त्या मैत्रीनीं सोबतच्या गप्पा..

आणि जोराचा पाउस खिडकीतुन आत यायला लागला आणि खिडकी बंद करावी लागली..

छे .. मन खुपच लहानपणींच्या आठवणीतच आधी का जाते तेच कळत नाही...
पुढच्या वेळेस पाऊस आला की मी मनाला सांगणार आहे फिरुन यायचेच असेल तर कॉलेजच्या दिवसात फिरुन ये.. त्या अल्लड .. लाजर्‍या भावनांशी गळाभेट घेवून ये.. थोडेसे आईच्या कुशीत आणि बापाच्या डोळ्यातील स्वप्नांच्या दुनियेत फिरुन ये ..

"बरसली सर अशी
पानात रंग ओले
गंधाळता जराशी
गंधही चिंब झाले "
------------- गणेशा, २० एप्रिल २०१६

समोरचे झाड आता पार वाळले आहे.. त्याचे एक एक वाळलेले पान अलगद खाली पडताना ही माझ्या मनाला आताशा काहीच वाटत नाही...सुन्नपणे मी सगळे पहात आहे. उन्हाची रखरख आता वाढतच चालली आहे, छतावर लटकणारा पंखा उगाच कुरकुरत फिरतो आहे.. खिडकीतुनही उष्ण हवा आत येत आहे ...

मे महीना खरेच खुप बोअर वाटत आहे... मे महीना एव्हडा बोअर वाटेल असे लहानपणी कोणी सांगितले असते तर खरे वाटले नसते ..

महाराष्ट्र दुष्काळाच्या झळांनी होरपळुन निघाला आहे... लातुर तर पाण्यावाचुन तडफडत आहे.. १९९३ च्या भुकंपा नंतरचे सर्वात भिषण चित्र लातुरकर सध्या अनुभवत आहेत. चिमण्या कबुतरे पक्षी प्राणी पाण्यावाचुन मरत आहेत..

राजकारणी बांधावर आणि शेतकरी फांदीवर असे चित्र रोज गावोगाव दिसत आहे.. पाण्यासाठी मारामारी चालली आहे. आणि टीव्हीवरील लाईव्ह गदारोळामध्ये, राजकारणी.. मेडीया विचारांचे ग्रिष्मार्पण करताना पाणी पाणी करस्तोपर्यंत उगाचच घसा कोरडा करत आहेत..

आणि मी फक्त सगळे शांतपणे पाहुन पुन्हा आपल्या कामाला लागत आहे.. कदाचीत मी मध्यमवर्गीय .. शहरी.. आत्ममग्न.. माणसिकतेचे प्रतिनिधित्व करत आहे आणि त्या स्वार्थी पणातच पुन्हा दरवर्षी प्रमाणे माझ्या मनाला पावसाची ओढ लागली आहे.. पाउस वारा .. झिम्मड धारा .. हिरव्या कंच टेकड्या .. पांढरे ओव्हळ.. पाणीमय रस्ते .. मन आता चातक बनले आहे.. पावसाच्या एका थेंबा साठी ते खुप आतुर झाले आहे...

मैत्रीण ...

माझ्या घराच्या खिडकीमध्ये उभे राहुन मी आकाशाचा तो इवलासा तुकडा रोज पहात असतो... प्रत्येक वेळेस पाहिले की त्याचे रंग बदललेले असतात.. कधी केशरी.. कधी शुभ्र मखमली .. कधी लोभस निळा ...कधी गर्द पिवळा .. अश्या असंख्य रंगानी तो तुकडा न्हावुन जात असतो.. जणु माझ्याच मनाचे प्रतिबिंब त्यावर पडले आहे काय असे वाटत असते .. कधी सोनेरी झालर लेवून एखादा मेघ हलकाच स्पर्श करुन जातो.. तर कधी काजळासम मेघांनी इवल्याश्या आकाशाचे सुरमई अस्तित्व भरुन आले आहे असा भास होतो.
रोज ते समोरील लोभस आकाश पहाताना का कोणास ठावुक त्या इवल्याशा तुकडयावर जणू माझाच हक्क आहे असे मला वाटत राहते.

सखे तू ही अगदी तशीच आहे.. त्या इवल्याशा आकाशाच्या तुकड्या सारखी ... तुझे अस्तित्व ..तुझे आमच्या सोबत असणे ..तुझे हसणे .. तसेच तर आहे .. माझ्या सर्व मैत्रीचा परिघ जणू तु व्यापलेला आहे असेच वाटते.

आज १ ऑगस्ट, पावसाची बरसात होत आहे.. तू माझ्या खिडकीतून आज दिसत नाहिये, पण पावसाच्या या असंख्य थेंबाची आरती मी स्तब्ध होउन ऐकत आहे.. आणि तुझे ते शुभ्र रुप पाहण्यासाठी मी पुन्हा तुझीच वाट पाहत आहे.. फक्त तुझ्यासाठी.

---------------

ही तार्यांची आरास.. फक्त तुझ्यासाठी
किरणांची बरसात.. फक्त तुझ्यासाठी

हास्यमण्यांची तव, माळ सुरेख शोभती
प्रित चांदण्यांची वाट.. फक्त तुझ्यासाठी ||

पाणांची अल्लड पालखी..थेंबांची आरती
मृद्गंध दरवळलेला.. फक्त तुझ्यासाठी

सुरमई नयनांची, नक्षीदार सुरेल बंदिश
क्षितिजापल्याडची आस..फक्त तुझ्यासाठी ||

'पल्लवी'त वसुंधरा, हिरवळ दाटलेली
श्रावणफुलांची सुरुवात.. फक्त तुझ्यासाठी

फुलली रातराणी, प्राजक्तसडा अंगणी
सुगंधाची उधळण.. फक्त तुझ्यासाठी ||

------- गणेशा.

या धाग्याला जरी सुरुवात मी केली असली तरी यात खरे तर शब्दांचे मोती पेरले ते खास करुन आपल्या पैजारबुवांनी .. आज निवांत पणे पुन्हा सगळे रिप्लाय वाचले.. वा काय मस्त वाटले..
तसेच इतर जनांनी ही यात मजा आनली..
धागा २०१५ चा आहे, पण २०२० मध्ये पुन्हा यात लिहिण्याचा माणस आहे. पाहुया..