चवीने खाणार त्याला...

पदार्थांच्या चवी राहू दे बाजूला क्षणभर. या लेखनाची चव न्यारीच. सोबतची छायाचित्रेही सुरेखच.
पहिला परिच्छेद त्या वातावरणात घेऊन जाणारा. वा. यौवना, कोलंबस, चव ते सौंदर्य... सुरेख.

लै भारी लिहले आहेस गं !

मस्त !

फोटो तर.... :| न बोललेलेच बरं !

************

अरे कोणी आहे काय... हे असलेले फोटोवाले + पाककृतीवाले धागे बंद करा रे .... कोणी तरी गचकल्यावर करणार आहात की काय ;)

काय लिहिलं आहेस सई!!!
शब्दच नाहीत!! घरातल्या जेवणावळींपासून ते प्रेमाइतक्याच गुलाबी असलेल्या सोलकढी पर्यंत शब्द न् शब्द सुरेख आहे.
वर्णन करण्याची तुझी हातोटी तुफान आहे. :)
- (सर्वव्यापी)प्राजु
http://praaju.blogspot.com/

मस्त...
चकली
http://chakali.blogspot.com

व्वा,फारच सुंदर लिहले आहेस... :)

मदनबाण.....

पाकडे + चीनी = भाई-भाई.

http://www.timesnow.tv/videoshow/4327416.cms

अप्रतिम लिहिलं आहेस...
शब्दागणीक जीभेवर वेगवेगळ्या चवी आल्यात... फोडणीचा उग्र वास, कुरड्यांचा कुरमुरीतपणा, मोदकावरच्या तुपची धार, टोफूचा लिबलिबीतपणा, वसाबीचा ठसका, नुडल्स... सगळं सगळं जीभेवर तरळलं. काय सूंदर वर्णन केलं आहेस... शब्दच नाहीत!

तू शेवटी लिहिलेलं "माझ्यामते ह्या jet lag च्या हातात हात घालून taste lag ही येतो" हे अगदी खरं...

-अनामिक

मस्त लेखन!
जपानमध्ये एकूणच टेबलांवर जेवणाची मांडणी सुरेख असते असे फोटू बघून कळते. सुबक ताई आपल्या जेवणाच्या पद्धती व जपानी पद्धतींचा छान मेळ या प्रकटनात घातलाय!
ते दोन छोटे मासे खरे आहेत की काय?
आजही घरची वेळ माझ्या कॉंप्युटरच्या कोप-यात सतत जागी असते तशाच घरच्या सगळ्या चवी माझ्या मनाच्या एका कोप-यात अजूनही जाग्या आहेत.
बहोत खूब!!

रेवती

ज ब ह र्‍या.......
कल्लास लिहिलय.
दुसरा फोटु अप्रतिम . दोघे ज्याम टरकलेले दिसतायत. :)

काय जब्बरदस्त वर्णन करतेस गं!
'केवळ अप्रतिम' ह्याशिवाय दुसरं काही सुचेनाच बघ प्रतिक्रिया द्यायला :)

असो, फार काही बोलत नाही अन ह्या सुंदर प्रकटनाला माझ्या चंद्रमौळी प्रतिसादाचं ठिगळ काही वाढवत नाही!
बस्स, मनापासुन आवडलं हे सांगायचा हा केविलवाणा प्रयत्न...

निरागस मनानी, निरागस जीवनाकडे निरामयपणे तुला पाहता येतय.
सुबक ठेंगणी नाव घेऊन, सुरेख सुंदर वर्णन करता येतय;
म्हणूनच केवळ आम्हाला मिसळपावाच्या हॉटेलात सुग्रास जपानी जेवणातले पदार्थ,
सुबक ताटात सजवून मिळत आहेत.
असेच येऊ देत आणखी.

धन्य सई!
धन्य मिसळपाव!!
आणि धन्य आपण सारेच!!!

तुझ्या लेखनशैलीच कौतुक करु कि फोटोच हेच कळेना.. खूप छान लिहितेस ग.. वाचतच रहावस वाटत.. परत परत वाचल..

अ त्यं त
सुं द र
ले ख न
!
!
!

अप्रतिम!

काय बोलू??
पर्दाथ, लेखन शैली सगळच अप्रतीम.

आणि गोरेगोमटे मोदक सारणाचं गोड गुपित सांगण्यासाठी तोंड उघडण्याची वाट बघत चाळणीत ताटकळत बसून असतात.

सुरवातीलाच वीकेट काढलीत.

( 感謝の)
सुजय

पहिल्याच परिच्छेदाच्या शेवटाला डोळे पाण्याने भरुन आले आणि गदगदून आले! एखादी अनुभूती स्वतःला येणं आणि अनुभूती आलेली दुसर्‍यापर्यंत पोचवता येणं हे अंतर तुझ्या लिखाणानं केव्हाच पार केलं.
"अन्न हे पूर्णब्रम्ह" असं साक्षात तू जगलेली आहेस हे लिखाणातून दिसतं.
त्या त्या चवींशी, पदार्थांशी जोडलेल्या आठवणी आपण जगत असतो हे केवढं मोलाचं वाक्य आहे. ते यज्ञकर्म यथासांग पार पाडा म्हणजे त्याच्या आठवणीही तशाच असतील आणि त्या पुन्हापुन्हा अनुभवता येतील.
वाक्यावाक्याला मनातून दाद देत होतो. लेख पुन्हा कितीदातरी वाचेन पण पहिल्या वाचनाची प्रतिक्रिया दिली नसती तर मी तुझ्या लेखणीवर अन्याय केला असता!

(अत्यानंदित)चतुरंग

सकाळी परत एकदा प्रयत्न करीन प्रतिसाद द्यायचा. आत्ता एक ग्लासभर पाणी (इनो टाकलेलं) पिऊन झोपतोय.

(त्रस्त) बिपिन कार्यकर्ते

>>भले चवी वेगळ्या असतील पण आकाशातल्या ज्या अदृश्य शक्तीचा अंश आपण ग्रहण करीत आहोत त्याविषयी कृतज्ञतेची भावना मात्र “वदनीकवळ” म्हटलं काय किंवा “इतादाकिमास” म्हटलं काय सारखीच आहे असं मला वाटतं.<<
क्या बात है! जियो..
आपला,
(खादाड) प्रशांत
---------
प्रशांत म्हणे, होता यमकांचे अतिसार
काव्यपंक्ती पडती एकावर एक टुकार
:?
माझा ब्लॉग - लेखणीतली शाई

>> >> रविवारचा उनाड दिवस असावा. ताजा फडफडीत बाजार मिळावा, बघताबघता घरातल्या बल्लवा(वी)चा परिसस्पर्श होऊन चंदेरी मासोळीची तुकडी सोनेरी होऊन ताटात पडावी. त्या सामिषाला उतारा म्हणून काळ्या वाटाण्याची उसळ, जाळीदार घावनं, बरोबर (प्रेमाइतकीच) आंबटगोड, गुलाबी सोलकढी असावी >>

का त्रास देते सई?
एकूणच हा लेख खूप म्हणजे खूपच आवडला.
नक्की जपून ठेवीन.
'taste lag' -- काय मस्त शब्दरचना आहे ! जियो !!

तुला लवकरच दुपारी जेवायला चंदेरी मासोळीची तुकडी सोनेरी होऊन मिळो आणि त्याच संध्याकाळी भेळ मिळो ह्या शुभेच्छा !

वाह! माझा जिव्हाळ्याचा विषय असल्याने लेख सवडीने वाचेनच. फोटो लगेच पाहिले. निव्वळ अप्रतिम. बर्‍याच आठवणी जाग्या केल्यास ग! सुगोई!

सई, किती सुंदर लिहितेस! कोणताही विषय तुझ्या हाती आला, की त्याचं सोनं होतं तुझ्या लेखणीनं. मग तो मुकादे असो, कुमामोतो असो, टी पार्टी असो, की लट उलझी असो! खूप सुरेख लिहितेस आणि खूप सहज लिहितेस! =D> =D> =D> =D>

क्रान्ति
दिव्यत्वाची जेथ प्रचीती | तेथे कर माझे जुळती
अग्निसखा
रूह की शायरी

आवरा रे... दोन दिवसात चारदा गचकलो....

खरचं जपानी कधीच खाल्लं नसल्यने मी चवीवर काही बोलूच शकत नाही...त्यामूळे तू लिहिलयस ती पूर्व दिशा (जपान पण पूर्वेलाच)... :) पण लेखन १ नंबर....लेखनात सगळ्या चवी उतरल्यात सुगरणबाई (कारल्याचा कडूपणा सोडून)....साष्टांग नमस्कार बाई..

अवांतरः नाना, तुझा तो रडका फोटो दे रे दोन दिवस ऊधारीवर

!!!

लेख आणि छायाचित्र.... दोन्ही सुरेख. हार्दीक अभिनंदन.

काही जपानी पाककृती चिकटवा की फलकावर.

आमची भांडणं समजुतीने मिटतात. मी माझी चूक कबूल करतो आणि बायको मला समजून घेते..... हे महत्त्वाचे.

अथ पासून इतिपर्यंत सुंदर लेखन!
तुमची लेखनशैली फारच सुंदर आहे.
सोबतचे फोटोही सुरेख.. सजावट फार छान दिसत आहे. त्या ताटल्या, काचेचे वाडगेही आपली जपानी संस्कृती दिमाखात दाखवत आहेत. :)

--शाल्मली.

मस्त लिहिले आहे

पुलंच्या पूर्वरंगची व माझे खाद्यजीवन ह्या लेखांची आठवण झाली. तीच भावना पण तरीही ओरिजिनल.
लेख खूप आवडला.
हे वाक्य तर खूपच आवडले.
>>
त्यावेळी तिथली भाषेची दरी माझ्यातल्या दुभाष्याने भरून काढली असती तरी ही सांस्कृतिक दरी मात्र मी सोयिस्करपणे मौनानेच भरून काढली.
<<

चंदेरी मासोळीची तुकडी सोनेरी होऊन ताटात पडावी. त्या सामिषाला उतारा म्हणून काळ्या वाटाण्याची उसळ, जाळीदार घावनं, बरोबर (प्रेमाइतकीच) आंबटगोड, गुलाबी सोलकढी असावी. ह्या सगळ्यातून तेव्हापुरता का होईना धकाधकीपासून दूर गोव्याचा संथ समुद्रकिनारा, मऊशार वाळू, खा-या वा-यांवर सळसळणारे माड ह्या सगळ्याचा आभास निर्माण होतोच नां?

- व्हय म्हाराजा! (आधी आमेन लिहिणार होतो. पण त्यात काही दम नाही :))

अप्रतिम लेख! टेस्ट लॅगबद्दल शंभर टक्के सहमत आहे. सशिमी किंवा निगिरीला तळलेल्या माशांची किंवा दबदबीत कालवणाची सर नसली असं सुरुवातीला काही काळ कायम डोक्यात येत असलं तरी सवयीने, सरावाने हळूहळू त्यांचाही आनंद लुटता येतोच.

नंदनमराठी साहित्यविषयक अनुदिनी

मी फारच उशीरा वाचत आहे. मला जे जे काही लिहायचे आहे ते सर्व लिहून झालेल आहे वरती.
काय लिहू अजून?
शब्दा शब्दातून चित्र उभ केलस. सुगंध दिलास, चव दिलीस आणि ती तृप्ती सुध्दा.
ग्रेट!!!

मीनल.

मराठित वाचलेल्या उत्तम लेखां मधे हा लेख आहे असे मी समजतो.
सु ठें ची प्रतिभा उल्लेखनीय आहे.
लेखिकेला उत्तेजना पर काहि तरी पुरस्कार / बक्षीस मिळायला हवे असे माझे मानस आहे.
अभिनंदन आणि धन्यवाद.

विष्णुसूत

सहमत
मीनल.

लै भारी.फोटो आणी लेखनही.

वाचता वाचता डोळ्यांपुढे भरलेले घर, बसलेली पंगत क्रमाक्रमाने येत गेले. मस्त वाटले.

हाताने खाण्याची सवय फक्त भारतात (हिंदु पध्दतीत) आहे ना?

“उदरभरण नोहे, जाणिजे यज्ञकर्म”
आपल्याच शरीरात वास करणा-या शक्तिरूपी ईश्वराला चेतवण्यासाठी पोटाच्या यज्ञकुंडात दिलेली आहुती म्हणजे जेवण! पंचप्राण एकवटून केलेली शक्तीची प्रतिष्ठापना म्हणजे जेवण. आपल्या जेवणात असं पंचेंद्रियं जागवणारं सगळं काही असतं. मसालेभातावर तूप पडल्यावरचा भूक चाळवणारा वास असतो, पापडाचा/भज्यांचा कुरुम् कुरुम नाद असतो, सात्त्विक भातावर वरणाची पिवळीजर्द ओलावण, लोणच्याचा लालभडकपणा किंवा चटणीचा हिरवा ताजेपणा असे रंग असतात. त्यातच ऊनऊन भात हाताने कालवतानाचा त्याचा लुसलुशीतपणा, श्रीखंडाचं बोट चाटतानाचा जाणवणारा रवाळ स्निग्धपणा अशी स्पर्शाची संवेदना जागी होऊन हे यज्ञकर्म पूर्णत्त्वाला जातं.

हे एक नंबर..

रविवारचा उनाड दिवस असावा. ताजा फडफडीत बाजार मिळावा, बघताबघता घरातल्या बल्लवा(वी)चा परिसस्पर्श होऊन चंदेरी मासोळीची तुकडी सोनेरी होऊन ताटात पडावी. त्या सामिषाला उतारा म्हणून काळ्या वाटाण्याची उसळ, जाळीदार घावनं, बरोबर (प्रेमाइतकीच) आंबटगोड, गुलाबी सोलकढी असावी. ह्या सगळ्यातून तेव्हापुरता का होईना धकाधकीपासून दूर गोव्याचा संथ समुद्रकिनारा, मऊशार वाळू, खा-या वा-यांवर सळसळणारे माड ह्या सगळ्याचा आभास निर्माण होतोच नां?

:) मेलो... खल्लासच !

काय आवडलं हे सांगायला पुर्ण लेख इथे पेश्ट करावा लागेल. अप्रतीम वर्णन.. फोटु तर लाजवाब. कोकणात असताना सकाळ-सकाळी उकड्या तादंळाची पेज फणसाच्या भाजीबरोबर खाताना जे स्वर्गसुख मिळते अगदी तसेच वाटले.

जियो सुठें !!

आपल्याच शरीरात वास करणा-या शक्तिरूपी ईश्वराला चेतवण्यासाठी पोटाच्या यज्ञकुंडात दिलेली आहुती म्हणजे जेवण! पंचप्राण एकवटून केलेली शक्तीची प्रतिष्ठापना म्हणजे जेवण. आपल्या जेवणात असं पंचेंद्रियं जागवणारं सगळं काही असतं. मसालेभातावर तूप पडल्यावरचा भूक चाळवणारा वास असतो, पापडाचा/भज्यांचा कुरुम् कुरुम नाद असतो, सात्त्विक भातावर वरणाची पिवळीजर्द ओलावण, लोणच्याचा लालभडकपणा किंवा चटणीचा हिरवा ताजेपणा असे रंग असतात. त्यातच ऊनऊन भात हाताने कालवतानाचा त्याचा लुसलुशीतपणा, श्रीखंडाचं बोट चाटतानाचा जाणवणारा रवाळ स्निग्धपणा अशी स्पर्शाची संवेदना जागी होऊन हे यज्ञकर्म पूर्णत्त्वाला जातं.

अशक्य लिहिलयस गं सुबक.....
आणि चतुरंग म्हणतात तसंच खरच डोळे भरुन आले माझेही...

तुला दंडवत __/\__

-स्मिता

सुरेख सुठें! :)

मसालेभातावर तूप पडल्यावरचा भूक चाळवणारा वास असतो, पापडाचा/भज्यांचा कुरुम् कुरुम नाद असतो, सात्त्विक भातावर वरणाची पिवळीजर्द ओलावण, लोणच्याचा लालभडकपणा किंवा चटणीचा हिरवा ताजेपणा असे रंग असतात. त्यातच ऊनऊन भात हाताने कालवतानाचा त्याचा लुसलुशीतपणा, श्रीखंडाचं बोट चाटतानाचा जाणवणारा रवाळ स्निग्धपणा अशी स्पर्शाची संवेदना जागी होऊन हे यज्ञकर्म पूर्णत्त्वाला जातं>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

अप्रतिम.......... असं वरण भात करायचा गेले २ महिने प्रयत्न सुरु आहे................. :(

पाककृतीवर लेख लिहायचा म्हणजे भल्याभल्यान्ची डाळ शिजत नाही.... पण तुम्ही मात्र अगदी पाचो उन्गलिया सहजपणे घी मध्ये घालून दाखवलीत... ! :)

म-हा-न लिहिलयस बाई!! तू जपानवर लिहित जा...बाकी जपान-संबंधित विषयांवर म्हणायचंय मला. आम्ही आहोतच त्यावर उड्या टाकायला!

न्यूयॉर्क टाईम्समधला निरनिराळ्या तर्‍हेने सजवलेले बेन्टो बॉक्सेस वरचा लेख/सादरीकरण.

नंदनमराठी साहित्यविषयक अनुदिनी

वा!! केवळ अप्रतिम!!!
खाद्दपदार्थ/जेवण/अन्न/खाणे या विषयावर पहिल्यांदाच एवढा सुदंर आणि अप्रतिम लेख वाचला.

तु काय खतरी लिहीतेस गं...तुझा लेख वाचुन रात्री १२ वाजता पण जबरदस्त भुक लागलीये...

दिपाली :)

!!!!

--अवलिया
============
यॉर्कर भल्याभल्यांची दांडी उडवतो... म्हणुन पक्षपाती पंच त्याला नोबॉल ठरवतात.

उत्कृष्ट लेख.
सुंदर लेखनशैली, आणि अप्रतिम छायाचित्रण.
अशी मेजवानी दिल्याबद्दल धन्यवाद.
(माझी जरा चूकच झाली, जेवण झाल्यावर नेटवर बसलो!
हे वर्णन वाचून आणि फोटो बघून भूक आणखी चाळवल्यासारखं झालं!
आता पुढच्या वेळी जेवणाआधीच नेट चालू करून, आधी बघून घेत जाईन!!)
अजिंक्य.

'सुंदर' लेख. नेहमीच्या सपक विशेषणासारखा नव्हे, जपानी जेवणाच्या दर्शनासारखा. मजा आली.

आपण जेव्हा परदेशात जातो तेव्हा jet lag गृहित धरतोच नां! पहिले काही दिवस आपल्या आजुबाजूचं जग शांत झोपलेल असताना आपण जागे असतो. आणि त्यांची कामाची वेळ झाली की आपले डोळे मिटायला लागतात. पण म्हणून “मी माझ्या वेळेप्रमाणेच वागणार!” असा आडमुठेपणा न करता आपणच आपलं घड्याळ लावून घेतोच ना! माझ्यामते ह्या jet lag च्या हातात हात घालून taste lag ही येतोच. त्यामुळे आता मी घड्याळाबरोबरच माझी जीभही इथल्या चवींशी लावून घेतली आहे. आजही घरची वेळ माझ्या कॉंप्युटरच्या कोप-यात सतत जागी असते तशाच घरच्या सगळ्या चवी माझ्या मनाच्या एका कोप-यात अजूनही जाग्या आहेत.

उदरभरणाचा सुंदर लेखाजोखा.
वर दिलेला परीच्छेद इतका आवडला की वारंवार वाचला.

सुंदर लेखन.

वरील अनेकांशी सहमत. !

"सुबक ठेंगणी"ने लिहिलेला सुंदर आणि सचित्र लेख वाचायला जरा उशीरच झाला. पण आज वाचला व धन्य वाटलं. तिनं व्य.नि. वर तिचा असा मनसुबा मला कळविला होता, पण अनेक लेखांच्या महापुरात (delugeमध्ये) मी तो मिस केला खरा.

लेख खरंच अप्रतिम आहे. जपानी जेवण न जेवलेल्यांनासुद्धा तिची अतीशय सहजसुंदर व ओघवती भाषा व अनेक सहज वाटणार्‍या उपमा मोहवून टाकतातच, पण माझ्यासारख्या जपानी जेवण "पचविणार्‍या"ला तर पुनःप्रत्ययाचा आनंद देतात. माझा हा प्रतिसाद माझ्या स्वानुभवांवर आधारित असून "सुबक ठेंगणी"ला आलेले अनुभव आणि माझे अनुभव बरेचसे सारखे वाटले.

लेख वाचताना १९७२ सालच्या पहिल्या भेटीत आलेल्या जपानी जेवणापासून ते आज आवडीने जपानी रेस्टॉरंट्सना भेट देण्यापर्यंतची प्रगती डोळ्यासमोरून गेली.

आमची मुकुंद कंपनीतील सहा इंजिनियर्सची "टोळी" जपानला गेली. पैशाचा ठणठणाट असल्यामुळे हॉटेल परवडण्यासारखे नव्हते व आमची सोय त्या-त्या कंपन्यांच्या र्‍यो (ryo) मध्ये (म्हणजे ब्रह्मचारी कर्मचार्‍यांसाठीचा आश्रम) मध्ये केली गेली होती. अर्थातच जेवणाच्या बाबतीत "आनंद"च होता.

वाफाळलेल्या भातावर कच्चे अंडे फोडून गुरगुटून खाणे म्हणजे न्याहारी होती. आम्हा सहाजणात एकमत झाले होते की जपानी जेवणाचे दोन प्रकार असतात: (१) बेचव व (२) अत्यंत बेचव.

पण हळू-हळू रामेन (ramen)/उदों (udon) पासून आवड निर्माण होऊ लागली. मग लक्षात आले की एकदा का सोयसॉसचा वास आवडायला लागला की मग ते जेवण आवडू लागते. व तसेच झाले.

आमच्याकडे दरवर्षी दोनदा जपानी इंजिनियर्स येत. (हो, अगदी आषाढी-कार्तिकी). एकाद्या आठवड्यानी त्यांचं, "आम्ही 'मिसो' सूप मिस करतोय" सुरू व्हायचं. हे न्याहारीला घ्यायचं अगदी (जपानी) बाबाआदमच्या काळापासून प्यालं जाणारं सूप आम्हीही चाखलं होतं आणि आमच्या मनात यायचं की "च्या मारी, त्यात मिस करण्यासारखं काय आहे?"

पण पुढच्या ३-४ भेटीत आम्ही चांगल्या हॉटेल्समध्ये राहिलो व चांगले जपानी जेवण जेवलो. आज या नवीन चवींवर ("सुबक ठेंगणी"प्रमाणेच) मी मात केली आहे. आज सगळे जपानी पदार्थ मी व माझी पत्नी-मुले आवडीने खातो (मिसो सूपसह). त्यातल्या खुब्याही माहीत झाल्या आहेत. 'वासाबी' कितीही गोंडस दिसत असलं तरी ते आपल्या हिरव्या दिसणार्‍या चटणीसारखं खाल्लं तर नाकाच्या आतल्या पदराची वास घेण्याची शक्ती ५-१० मिनिटं नाहीशी होते, ते अगदी "टिकलीसारखं"च लावायचं असतं, तेही शक्य तो सोय सॉसबरोबर वगैरे!

आज सुकीयाकी, शाबू-शाबू, टेंपूरा (बरोबरच्या मुळ्यावर आधारित सॉसबरोबर), Japanese fried rice (नाव विसरलो, कदाचित याकीमिशी), सुशी व साशीमी (raw-fish based), sea weed... सगळं मला आवडू लागलं आहे. "तेप्पन याकी"च्या सर्कसपटू बल्लवचार्याच्या अनेक लीलाही आवडतात.

माझा "फूड लॅग" कधीच गेला आहे व आता बर्‍याचदा "अरे, बर्‍याच दिवसांत जपानी जेवलो नाही" असं मनात येतं.

"सुबक ठेंगणी"चा लेख वाचताना हा सर्व प्रवास डोळ्यासमोरून गेला व खूप आनंद झाला. "सुबक ठेंगणीचे इतका सुंदर लेख व माहितीपूर्ण लिहिल्यबद्दल मनःपूर्वक आभार.

जपानबद्दलच्या अशा लेखांचे मिपाकर खूप-खूप स्वागत करतील यात शंका नाही.

जाता जाता: माझ्या माहितीतल्या जपानी लोकांना भारतीय जेवण खूप आवडते व "ओइशी देस" करत ते त्यावर ताव मारतात.

सुधीर
------------------------
छत्रपती शिवाजी आंतरराष्ट्रीय विमानतळावर मराठी भाषेतील फलक लागलेच पाहिजेत.

फारच अप्रतिम लिखाण केलं आहे ... किती रसाळ आणि जिवंत.. मला पहिला परिच्छेद वाचून मी लहानपणी एकत्र कुटुंबामधे अनुभवलेली सगळ्यांची पंगत आठवली.. तीची आठवण करून दिल्याबद्धल लेखिकेला शतशः आभार.

उत्खनन :-

अत्यंत आवडलेले लेखन. जेवणाचं तर जाऊच देत... साध्या वर्णनानं जीव जायची वेळ आलीये! :)

उत्खनक महोदय शतशः धन्यवाद.
इतका सुंदर लेख पुन्हा वर आणल्याबद्दल.

पुन्हा वाचलं पुन्हा तेवढच आवडलं. या ताई सध्या गायब झालेल्या दिसतात :(