बारावीचा निकाल! 64 टक्के. खोलीत ती मलूल होऊन पडली होती.
बाहेर आईच्या डोळ्यांत पाणी, 'कसं फसवलं बघा पोरीनं. हुशार आहे, ईंजिनिअरींग करायचं म्हणून जेवायचं ताटसुध्दा उचलू दिलं नाही. खोलीतून बाहेर येऊ दिलं नाही. सगळं जागेवर. तुम्हीच सांगा.'
'नशीबंच फुटकं!', वडिल.
'अहो बीसीएसला नक्की अॅडमिशन मिळेल.',एकजण.
'हो खड्ड्यात गेलं ईंजिनिअरींग!!', वडिल उद्विग्न.
सर्वजण पांगले.
सारांश काय तर गळ्यात सूर हवा. सच्चा सूर निरागसच असतो. त्याला बळेच निरागस करता येत नाही. त्या गाण्यात त्यांना बहूतेक, 'माझ्या कंठात असा निरागस सूर वसूदेत' असं गणपतीला म्हणायचं असावं. माझ्या गळ्यातला सूर निरागस होवो याला काही अर्थ नाही. म्हणजे आधी लुच्च्या होता तो निरागस होवो. अशक्य. काहीजण अस्सा निरागस सूर आधीच्या भागात सांगितलेल्या सगळ्या गुणवत्तेसकट कंठात घेऊनच जन्माला येतात. याला दैवी नाही तर काय म्हणावे! हे लिहिताना अशा मी काही ऐकलेल्या गवय्यांचा चेहरा डोळ्यासमोर आणि सूर कानात गुंजतो आहे. त्या आगोदर मी न ऐकलेल्या पण ज्यांच्या सुराबद्दल ऐकलेल्या गवय्यांबद्दल.
आज बर्‍याच दिवसांनी आले इथं. दिवाळी अंकातील माझा लेख तुम्ही सगळ्यांनी भरभरून वाचला, आवडला, हे पाहून बरे वाटले. नंतर काही कारणाने माझी भ्रमंती सुरू होती. ती आतापर्यंत. मग लिहायला जमले नाही. तरी चुकल्याचुकल्यासारखे वाटत होते. हवाही प्रतिकूल पडली होती त्या मुळे प्रकृतीचे आढेवेढे नेहमीचेच त्यातून आताच जरा सावरलेय पुढे लिहिण्याची थोडी उमेद वाटते आहे असो.
काया ऑफिस मध्ये गेली तिने फेंट गुलाबी कलरचा शॉर्ट असा वनपीस घातला होता. तो ड्रेस तिला खुलून दिसत होता. ती कॅबिनमध्ये जाऊन बसली ना बसली तो पर्यंत इंटरकॉम फोन वाजला तिने जरा वैतागुणच तो उचलला. रिसेप्शनिस्टने सांगीतले की रिचा सरनाईक मिटिंगसाठी आलेत मॅडम. कायाने तिला पाठव असे सांगीतले. रिचा नॉक करून कायाच्या कॅबिनमध्ये गेली.काया रिचाला नखशिखांत न्याहाळत होती. रिचाने स्काय ब्लू कलरचा शर्ट व नेव्ही ब्लु कलरचा मिनी स्कर्ट घातला होता. तिचे गोरे पाय अगदी उठून दिसत होते. लांब सडक केस गालावर रूळत होते. तिने केलेला लाईट मेकअप तिचा चेहरा आणखिनच खुलवत होता.
बोर्डाची परीक्षा
छोटंसं टुमदार गाव ! अगदी खेडं नाही आणि शहर नाही. वेळ सायंकाळची. सोनेरीकेशरी प्रकाश सर्वत्र पसरलेला. गावातून जाणारा एकमेव मध्यवर्ती डांबरी रस्ता. लहान मुले शाळेतून पाठी दप्तर टाकून, उड्या मारत किलबिलत घरी जात आहेत. वर आकाशात कावळ्यांचीदेखील शाळा सुटली आहे.त्यांची विजेच्या तारेवर कावकाव चालली आहे. बगळ्यांच्या माळा शांतपणे उडत आहेत. रस्त्याच्या कडेने छोट्या झुडुपांवर चिमण्यांची चिवचिव सुरू आहे. एका कडेने शिस्तीत गायवासरे लगबगीने शेतातून घरी जात आहेत. त्यांच्या गळ्यांतील घंटा वाजत आहेत. त्याचवेळी दूरवर देवळात घंटानाद होत आहे.
हॉटेल शिवीभोजन थाळी
मालक: हॅ हॅ हॅ.
मालक: सोन्या, नालायका बघ रे, गिर्‍हाईक आलं.
हॅ हॅ हॅ या या या.
बसा बसा बसा.
मालक: सोन्या रांडीच्या, पाच नंबरचे कळकटलेले टेबल आरशासारखे पुस, अन गिर्‍हाईकाला काय लागते ते पुस.
हॅ हॅ हॅ.
मालक: सोन्या नरसाळ्या, अरे माझा कडमड्या मोबाईल कुठे आहे? त्या पेताड भाजीवाल्याची भाजी आली नाही अजून. त्याच्या *डीत जास्त माज आलेला आहे. निट वेळेवर भाजी सप्लाय करत नाही तर मग मी थाळीत काय *ट देवू काय?
मित्रांनो
अगोदरच्या भागात न आलेले सर्व शब्द एकत्रित इथे देतो.
१- समरसता
- डॉ. सुधीर रा. देवरे
दुसऱ्या दिवशी परत शिवीन काया फॅशन हाऊसमध्ये गेला. जानं त्याला भागच होत कारण हे एकच प्रोजेक्ट त्याला फाईनान्सशियल क्रायसेस मधून बाहेर काढू शकत होते. पण आज ही चार तास बसून काया त्याला भेटली नव्हती. तो चांगलाच भडकला व रिसेप्शनिस्टला बोलू लागला.
शिवीन, “ what the hell is that? आज तर तुमच्या मॅम भेटणार आहेत का मला? नाही तर मला Mr मानेंशी बोलावं लागेल.”
रिसेप्शनिस्ट ,“ प्लीज सर तुम्ही बसून घ्या; मी मॅमना फोन करते. सध्या त्या मिटिंगमध्ये आहेत. ”अस म्हणून तिने इंटरकॉमवर फोन केला व शिवीन आल्याची माहिती दिली.
