कविता

देहास माझ्या स्पर्शताना
तू काळजाला ही भिडावे

श्वासात श्वास गुंतताना रे
उरातले चांदणे धन्य व्हावे

बहर माझा नि कहर तुझा
क्षणांनी जराशी धुंद व्हावे

तू बेभान मी व्याकूळ तरी
देहानी जरा किनारा व्हावे

पाकळया तू उलगडताना
तुझा गंध जरा कुंद व्हावा

तू रिक्त कधी, विरक्त कधी
मलाही सृजनाचा पूर यावा

. . . . . . परशुराम सोंडगे,पाटोदा
. . . . 9527460358

*मोबाईलची शेजआरती*

उत्तररात्र रात्र झाली तुम्ही झोपावे आता
थकलो मी दिसभराचा व्हावे आता त्राता || धृ||

दया दाखवा मज पामरासी केले मनोरंजन
तुम्हासी दिला आनंद केला माझा नाश
बॅटरी उतरवली दोन वेळा ||१||

घरी लपविले आई बापापासून मला
ऑफीसात केले कामाच्यावेळी खेळ
असा टाईमपास किती करावा? ||२||

असतात महत्वाची कामे घरी हापीसात
न वापरावे कधी कितीही व्हाटसअप
जरी आता मिळे फ्री डेटा ||३||

वर्षभरातच मज वापरून टाकूनी देसी
नवे मॉडेल मोबाईलचे घेवूनी येसी
जरी मी असे चांगला ||४||

अनाम नक्षत्रातील तारा
झळाळताना गगनी
अनाहताच्या झंकाराची
दुमदुम आली कानी

इंद्रियगोचर विभिन्न अनुभव
एकवटोनी गेले
स्थूल सूक्ष्म जड चेतन यातील
भेदही गळून पडले

सुदूर बघता बघता अवचित
क्षितिज बिंदूवत उरले
अडले पाऊल कुंपण तोडून
अनन्तयात्री झाले

दूर निघाली पाखरे शोधाया दाणा
भवताली साऱ्या भेगाळलेल्या दुष्काळाच्या खुणा

तडफडणाऱ्या उभ्या झाडाच्या सावलीत
दमून आली पाखरे निवारा शोधीत

पोटात पेटल्या होत्या भुकेच्या ज्वाळा
कंठात झाला होता जीव गोळा

थकलेल्या उदास डोळ्यांच्या आडोशाला
पाण्याच्या एक थेंब हळूच पाझरला

घरट्यात राहिलेल्या आपुल्या पिलांसाठी
एखादा दाना जाऊ बांधून गाठी

पेटलेल्या ऊन्हात पुन्हा पाखरे उडाली
एका दाण्यासाठी हिरव्या देशी निघून गेली

कुणी म्हणाले दलित
भटक्या कुणी म्हणाले
हाडाचा कुणबी तो
ठणकावून सांगितले

बिनकाम रित्या डोक्यांना
विषय चघळाया नवा
खडा तुरट जातीचा
बेशर्म जिभांना हवा

स्वये श्रीरामप्रभू मातले
जनचर्चा त्या बाधली
जनसामान्य इथे तर सारे
नेत्यांच्या आधीच हवाली

देवळाबाहेरच्या रांगेतला
एकेक मोजला जाईल
हक्काचा मतदार, त्याची
जात पडताळणी होईल

लोकशाहीला नाही वर्ज्य
कुणीही, माणूस वा देव
तुझ्यावरच आले आता
मारूतीराया, तुझी जात समोर ठेव
<\p>
- संदीप चांदणे (२२/१२/२०१८)

पोरी, देतो तुला आज
माझ्या प्रेमाची शिदोरी
कर स्विकार प्रेमाने
ठेव जपून तू उरी..

जरी सांगे माय-बाप
तुला जगायची रीत
शिकशील तुझी तूही
पुढे जगाच्या शाळेत..

पोरी, अंतरी ग तुझ्या
प्रेम राहो निरंतर
थारा द्वेषाला नसावा
दूर राहुदे मत्सर

कॉलेज
आयुष्यात अल्लड जीवनातून
संजस्याकडे पडलेल पाऊल
नादान मनाला किशोरी जीवाला
तारुण्याची लागलेली चाहूल
गुरुजनांनच्या सावलीत
लागलेलं कोमल झाड
प्राध्यापकांच्या सहवासात
झालेली मैत्रीची वाढ
बालपणी मैदानाची
लागलेली कास
कॉलेज जीवनात
त्यात स्पर्धेची आस
सिनिअर रुपी नात्यानं
पडलेली त्यात भर
त्यांच्या सहवासातून

तुझी आठवण येते.
हेच एक निर्विवाद सत्य कोपऱ्यात मुलासारखे उभे असते.
हवं ते म्हण, हव्या त्या व्याख्या आणि संज्ञा निवड.
जोवर देहाचे अस्तर नव्याने फुलत आहे तोवर माझं मन तुझ्या पास येत राहील.
चुकलेल्या क्षणांसाठी आकांत करावासा वाटतो मला,
करतोही तो जीव तोडून, आतड्यापासून.
जीविताचे गुपित जगजाहीर करू म्हणतोस तर तुझ्या आपलेपणाचा ध्यास ओरडून सांगावा लागेल.
तुला कितीवेळा ते ऐकू आलंही आहे,
तू तुझ्या दुर्लक्षाची मालकी मला दे आता.
तेव्हढी माया अजून दाटून येत असेल तुझ्यात.
ती देखील जीवापाड जपेन.

माणूस असण्याचे तापत्रय भोग-उपभोगल्यावर,
दुनियादारीचा तिरका खेकडा सर्वांगावर नाचवल्यावर,
प्रवासाची मोठीच मजल मारून,
थकून येतो तुझ्या घरी.

तुझ्या मंद हालचाली डोळे भरून पाहीन,
तुझ्या खांद्यावर शांत झोपून जाईन.

बोल बोल बोलण्याचे खापर फुटून गेलेलं असेल.

तुझ्या ओठांवरचं लालभडक हसू आणि खोल काही शोधत जाणारी नजर, दोन्हीत हरवून जायचंय.

डोळ्यात समाधान असेल तू जवळ असल्याचे,
असेल स्पर्शात निरामय ओलावा,
तेव्हा सैल झालेलं अंग आवडता कंटाळा मागेल.
तुझ्या उबेची आस लागेल कसलीच घाई नसलेली.

ओढ्यावर माळावरच्या
थांबला चांद शरदाचा,
कडब्याच्या पडवीपाशी
चमचमतो हिरवा वेचा

सौंदळीच्या झाडाखाली
भूजलात पेटली धुनी,
वाहते मंद ही रात्र
थिजलेल्या वाऱ्यामधुनि.

सिगरेट कधीची विझली
बोटांत जळुनि सबंध,
श्वासातून येतो अजुनि
त्या सातविणीचा गंध

ना मागत नाही निद्रा
ही पहाट समंजस क्षीण,
धाडली तिला कवितेच्या
माहेरी पाठराखीण

स्मरणांच्या फिकट धुक्याचे
पडतील कुठे दहिवर?
कुसळाच्या सुकल्या देठी
आधीच अडकले गहिवर