गेम (शतशब्दकथा)

दुपारपासंनच शंकऱ्या आणि बाप्या पवळंमागच्या रूईटीच्या आडोशाने त्याच्या पाळतीवर होते. त्याला उचलताना कोणीही आजूबाजूला नसेल याचीही खबरदारी त्यांना घ्यायची होती. तो एवढासा जीव बागडत होता.

चारला अब्दुल्या काम थांबवून बाजेवर निजला. घरातूनही हालचाल जाणवेना. शंकऱ्याने बाप्याला खुणावले. बाप्या कापऱ्या आवाजात कुजबूजला, "अब्दुल्या उठला तर ठिवायचा न्हाय!"

पोत्याने कितीही धडपड केली तरी दोघांचे सुसाट पाय थांबणार नव्हते. गावाला वळसा घालून ते दुसऱ्या टोकाला रियाजच्या खोपटावर आले. पुरावे नष्ट करण्यासाठीची सर्व तयारी त्याने केलेलीच.

दिवस बुडाला आणि खोपटात रक्ताच्या चिळकांड्या उडाल्या.

रात्री दारूच्या घोटांनी तिघांना कमालीचा थरार दिला. शंकऱ्या हसत ओरडलाच, "पाचशेला दिला न्हाय अब्दुल्यानी! गेलाच शेवट पोटात रूस्तूम्या! ह्याला म्हणत्यात गेम!"

- संदीप चांदणे