जर्द काही जीवघेणे..!!

बापरे.. साताठ ठोके चुकले असतील हृदयाचे.

चारेक असंसदीय शब्दही तोंडातून निसटले असू शकतात. ते कामकाजातून वगळलेले दिसतात. ;-)

बाकी मामाभाचे दर्शन सुंदरच असते. खालूनच पाहिला जातो नेहमी. वरुन फोटो काढले असतील तर टाक की.

छोटा अनुभव लिहीलायस किसनद्येवा. आटोपशीर पण धस्स करणारा.

कशाला इकडे तिकडे भटकत असता राव.

बाकी अन्भव डेंजरच. लिहीते राहा.

-दिलीप बिरुटे

भारी अनुभव !

या घटनेतील बिबट्याची बाजू ऐकायलाही तितकेच आवडेल...

धडकी भरली शेवटचं वाक्य वाचून. मस्त लिहिलंय. धन्यवाद. मला पण जंगलात प्राणी बघायचेत पण दिसत नाहीत. त्यांना आधीच आपली चाहूल लागते अन आपल्याला कळत पण नाही. मनुष्य खूपच मंद प्राणी हे तेव्हा कळलं. वाघाच्या घरात वाघ पहायची मजाच वेगळी.

हा अनुभव घेतलाय महाबळेश्वर ला पोलो ग्राउंड वर

जर्द म्हणजे लाल ना?
मला वाटले ते गणेशराव नॉस्टेल्जिक आठवणी लिहित्यात तसलं कायतरी जीवघेणं असेल. हे तर अक्षरशः जीवघेणे निघाले!

आईशप्पथ !

एक नंबर किसना !

किसनद्येव अन कपिलमुनी धन्य आहात दोघेही.

बा ..... बौ !
🐆

लेख आणि कपिलमुनींचा प्रतिसाद दोन्ही एकदम भारी !

भारी अनुभव!

बिबट्याचा माझा अनुभव हुकला.
( येऊर भटकंती-संजय गांधी उद्यान
22 Nov 2014 - 10:44 pm
http://misalpav.com/node/29543)
नंतर २०१६ ला मोठ्या तयारीने गेलो होतो छत्री घेऊन. छत्रीला बिबट्या घाबरतो. उपवनकडून आत जायचे आणि बोरिवलीला (१६ किमी) बाहेर पडायचे. पण भिंत बांधली आहे. प्रवेश खरंच बंद केलाय.

पण तिथल्या एरफोर्सच्या तळाच्या वरच्या डिशपर्यंत जायचा योग मात्र आला आहे सहकाऱ्याच्या मित्रामुळे. तो तिथे अधिकारी होता पण बारा किमी रस्त्यात चार वेळा चेकिंग झाले. ड्युटीवर असला तरी त्याचे कार्ड तपासले. फोर वील ड्राइव गाड्याच तो घाट चढू शकतात. हे वन अप्रतिम आहे. ऐन पावसाळ्यात गेलेलो.

__/\__ .
भारी अनुभव.

माझे बालपण बोरिवलीत गेले. मे महिन्याच्या सुट्टीत नॅशनल पार्क मधील गांधी टेकडी, सतीबाग, जैन देरासर व कान्हेरी गुंफा बघायला जाणे एक प्रकारचे थ्रिल असायचे. सोसायटीला मुले पाण्याच्या बाटल्या, जेवणाचे डबे घेऊन अगदी सकाळी निघून संध्याकाळपर्यंत परत येत असू. खूपच मजा यायची, पण त्या काळात (१९७० - १९८५) बिबट्याने हल्ला केला असे कधीही ऐकले नव्हते त्यामुळे आम्ही अगदी बिनधास्त जात असू.

असेच एकदा, बहुतेक १९७७चा मे महिना असावा. मी व माझ्या एक मित्राने सायकलवरून नॅशनल पार्कमधून गोरेगाव फिल्मसिटीपर्यंत जाऊन परत यायचे ठरवले. त्यावेळी हा रस्ता रहदारीसाठी देखील उघडा होता, आता तो नाही असं ऐकून आहे. तर असेच भल्या पहाटे निघालो. तुलसी तलावापर्यंत लगेच पोहोचलो. तेथेच बसून डबा खाल्ला व पुढे निघालो. रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला किर्र झाडी व उंच वृक्ष होते, रस्त्यावर भरगच्च सावली पसरली होती. थोडा वेळ गेला आणि झाडीतून आमच्या बरोबर कोणीतरी येतंय असा भास होऊ लागला. आम्ही थांबलो की तो आवाज थांबायचा व सायकल चालवू लागलो की पुन्हा पाठलाग केल्यासारखा बाजूच्या झाडीतून यायचा. आधी वाटलं एखादा कुत्रा असेल, खाण्याच्या आशेने आम्हाला फॉलो करतोय, पण तो सतत झाडीत लपून राहणार नाही, रस्त्यावर आला असता. नंतर वाटले की एखादे माकड असेल जे आमच्याकडे काही खाण्यासारखे मिळतंय का ह्याच्या शोधात असेल.

पण अचानक मनात 'त्याचा' विचार आला आणि आम्हा दोघांचे धाबे दणाणले. नक्कीच एखादा बिबळ्या आमच्या मागावर असणार व संधी साधून आमच्यापैकी एकावर झेप घेणार. मग काय विचारता जिवाच्या आकांताने आम्ही पॅडल मारू लागलो व मनात देवाचा जप सुरु केला. आम्ही दोघांनी काहीही झाले तरी एकत्र राहायचे ठरवले. मध्येच वाटले एखाद्या झाडाची फांदी तोडून घेऊ, पण सायकलवरून उतरायची हिम्मत काही झाली नाही. असेच पाचेक किलोमीटर सायकल दामटत राहिलो व बाजूच्या जाळीतून खसखस आवाज येत राहिला. अचानक मागून जीपचा आवाज आला, ती जीप फॉरेस्ट ऑफिसरची होती. त्याने जीप थांबवून आम्हाला संभाव्य धोक्याची जाणीव करून दिली. म्हणाला, "दुपारच्या वेळेला बिबटया भक्षाच्या शोधार्थ निघतो, सहसा तो माणसांवर हल्ला करीत नाही, पण नक्की काहीच सांगता येत नाही, त्यामुळे एकट्या-दुकट्याने जंगलात असणे धोकादायक आहे. त्यांनी मग आमच्या बाजूने त्याची जीप चालवली, दोन-चार वेळा हॉर्न वाजवले व फिल्मसिटी जवळ आल्यावर आम्हाला परत जाताना हायवेने जाण्यास बजावून निघून गेला. त्यांनी तसे सांगितले नसते तरी जंगलाच्या वाटेने परत जाण्याइतके आम्ही शूर शिपाई नव्हतो किंवा अति शहाणेही नव्हतो.

घरी आल्यावर ही गोष्ट सांगितल्यावर विविध विशेषणांचा आमच्यावर मारा झाला आणि ती विशेषणे येथे येथे लिहिण्यासारखी नाहीत हे सांगायला कोणी विद्वान नकोय.

बोलती बंद!

कसला डेंजर अनुभव आहे हा...

- (नुसत्या विचारानेच पँट 'जर्द' झालेला) सोकाजी

अरेच्च्या , इतक्या लवकर विसरलात की काय ? तुम्ही गट क्र. २ मधील आहात .

मिपा व्यवस्थापक मंडळ अथवा टू हु इट मे कंसर्न मार्कस ओरेलिऍस हा सदस्य व्यक्तिगत स्तरावर सार्वजनिकरित्या मला विविध धाग्यानवर पिढीजात शोषित असे पुन्हा पुन्हा निर्लज्जपणे निर्देशित करत असून यातून त्याचे माझ्याबद्दल अज्ञान, आकस व सर्वात म्हत्वाचे म्हणजे त्याचे बीघडलेले मानसिक स्वास्थ्य याचेच तो प्रदर्शन करत आहे.

त्याने वैयक्तिक कमेंट टाळाव्यात यास्तव समज अथवा मला त्याच्याच भाषेत उत्तरे देण्याची विना जबाबदारी परवानगी यापैकी एखादी कृती भविष्यात येथील जबाबदार लोकांना करावी लागेल असे वाटते.

सदरील प्रतिसाद हि तक्रार नसून फक्त निरीक्षण असल्याने हा प्रतिसाद सार्वजनीक राहू द्यावा हि विनंती आहे.

वरील काही प्रतिसादांत चर्चा भरकटलेली दिसतेय. किसन शिंदेंच्या इतक्या चांगल्या अनुभवाला, इतरांच्या अश्याच चांगल्या-वाईट अनुभवांची जोड मिळाली असती तर लेखाचे चीज झाले असते. मूळ लेखात आपल्याकडे व्हॅल्यू ऍडिशन करण्यासारखे असल्यास जरूर ते करावे, पण भलतेच फाटे न फोडल्यास उत्तम. बाकी सर्व सुद्न्य आणि समंजस आहेतच.

आम्ही लहानपणी शाळेत असताना सोसायटीतील मुलेमुलेच एका रविवारी संजय गांधी उद्यानाच्या सिंह सफारीसाठी गेलो होतो.
त्यादिवशी तेथील वनराणी हि गाडी नादुरुस्त होती.
पण तेथल्या एका दयाळु वनरक्षकाने आम्हाला तेथे उपचारासाठी पिंजऱ्यात ठेवलेल्या सिंहाचे दर्शन घेऊ दिले.
हा पूर्ण वाढलेला आयाळ असलेला सिंह होता आणि आम्ही पिंजर्याच्या ४-५ फुट अंतरात जाताच त्याने गर्जना केली.
त्याचा आवाज इतका भीषण होता कि आम्ही अतिवेगाने ५० फूटतरी पळालो असू. अगदी तो सिंह पाऊण इंच जाड गजाच्या पिंजऱ्यात असला तरीही परत त्याच्या जवळ जाण्याची आमची काही हिंमत झाली नाही.
मुळात चार पाच इंच जाड असलेले त्याचे पंजे आणि त्यातील जाड नखे पाहिल्यावर एक लक्षात आले कि त्याने नुसता पंजा मारला तरी आपले मांस हाडापासून वेगळे होऊन लोम्बु लागेल. त्याचे डोळे हिरवे आणि भेदक होते की त्याच्या डोळ्याला डोळा देताना पण भीती वाटत होती.
असे १० -१२ मिनिटे १५-२० फुटांवरून तो सिंह पाहून मग आम्ही जंगलात फिरून परत आलो.