परिघ परिक्रमा

बरं

ओह , असं झालं तर

>>आपण त्याच्या परिघावरून, आतल्या बाजूने धावणारे, विविध जन्म घेणारे आत्मे असू, तर मला या वेटोळं घालून बसलेल्या अजगराच्या शेपटीवर पाय द्यायचाय, त्याला उलगडून सरळ व्हायला भाग पाडायचंय, त्याच्या शेपटीपासून त्याच्या जबड्याकडे जाईस्तोवर एकच आयुष्य जगून घ्यायचंय आणि मग हसत हसत त्याच्या जबड्यात शिरून, मृत्यू कसा असतो हा शेवटासाठी राखून ठेवलेला अंनुभव घ्यायचाय.

हे लिखाण म्हणून लिहीलं असेल तर ठीकाय!! जर खरोखरच मनात असे विचार असतील तर या विचारांना थोडा स्वल्पविराम देऊन मित्रमंडळी, नातेवाईक यांच्या गजबजाटात थोडं स्वत:ला ढकलून द्यावं. (अर्थात हे माझं मत, व्यक्तिगणिक हे वेगळं असू शकतं).

चान चान!
बाकी स्पा नं 'अच्चा' न वापरल्याबद्दल स्पाला अजगराचा एक सौम्य बाईट.

इथे लेखन संपूर्ण फसलंय. कारण शून्यत्व किंवा पूर्णत्व याचा काहीच अनुभव नाही!

त्यामुळे पहिल्या लेखावरच मी म्हटलं होतं :

पण अभिव्यक्तीला एक दुसरा पैलू देखिल आहे. मला एक नवी गोष्ट समजलीये ती मी तुमच्याशी शेअर करतोयं. या परिस्थितीत सगळ्यांना ती समजेल किंवा कुणालाही समजणार नाही. अशा वेळी माझी विचारसरणी जर अनुभवातून आलेली असेल, तर दुसर्‍याचं समजणं किंवा न समजणं हा माझ्या आकलनाचा भाग राहात नाही.

आणि असं म्हटलं होतं की :

पण अशी `पडताळणी करणारी' अभिव्यक्ती प्रामाणिक हवी म्हणजे तिचा भाव, अभिव्यक्तीपेक्षा `विचारणा' असा हवा.

आता तिथे (आणि सगळीकडेच), (निव्वळ) कॉपी पेस्ट मारणारे, आणि पीएचडी करायची मनीषा असलेले धुरंधर; तुझी विषय `सोपा करण्याची हातोटी' कितपत आहे ते जाणतीलंच आणि त्यावर स्मायली टाकायला तुला काही समजायला पाहिजे असं कुठे आहे?

मला या वेटोळं घालून बसलेल्या अजगराच्या शेपटीवर पाय द्यायचाय, त्याला उलगडून सरळ व्हायला भाग पाडायचंय, त्याच्या शेपटीपासून त्याच्या जबड्याकडे जाईस्तोवर एकच आयुष्य जगून घ्यायचंय आणि मग हसत हसत त्याच्या जबड्यात शिरून, मृत्यू कसा असतो हा शेवटासाठी राखून ठेवलेला अंनुभव घ्यायचाय.>>
परत परत हेच केलं तर तेच सगळं चक्र सुरु आहे... वगरै वगरै....
बट थिन्क डिफरन्ट...
एखाद्यावेळेस आपणच त्या अजगराला गिळलं तर??

काय घंटा समजल नाय.
आन घंटा नाय
तर तंटा नाय

प्रचंड आवडलं.
स्वतः खयाली पुलाव पकवुन भुकेल्या कटकटीचे ढोल वाजवायचे व त्यातुन इतरांना शांततेचे संगीत ऐकवण्याचा अट्टहास धरायचा त्यापेक्षा अजगराशी आमनेसामने खेळणं कधिही उत्तम.
जबराट लेख.

हा लेख समजुन घेण्यात माझी प्रतिभा...का प्रतिमा काहीतरी एक कमी पडतयं बहुतेक..

--मयुरा.

आवरा!!!

>>>> ती लज्जत वाढीव उत्साहाने किंवा निरूत्साहाने पुन्हा चाखायला गेलो की तिच्या अनुभवाची तीव्रता कमी झाल्याचं कळतं. बारावीत अर्थशास्त्राचा अभ्यास केलेल्यांना हे सहज क्लिक होईल (Law of diminishing marginal utility).

Law of diminishing marginal utility पुन्हा एकवार वाचावा. तो एखाद्या वस्तूचा संग्रह जसजसा आपल्याकडे वाढत जातो तसतशी त्याच्या प्रत्येक युनिटचे मुल्य आपल्यासाठी कमी कमी होत जाते. ह्याला समर्पक उदाहरण दिले आहे की भुकेल्या माणसाला एक सफरचंद दिले तर त्याला त्याचे उपयुक्तता मुल्य (Utility value) सर्वात जास्त असते. त्या भुकेल्या माणसाची भूक भागते. दुसरे सफरचंद मिळाल्यावर भूक शिल्लक असेल तर तो ते खातो पण जरा कमी आतुरतेने कारण पहिल्या सफरचंदाने त्याची भूक अंशत: भागविलेली असते. अशा प्रकारे जसजशी जास्तीची सफरचंद मिळत जातील त्यांचे उपयुक्तता मुल्य कमी कमी होत जाते. शेवटी भूक भागून सफरचंद नकोशी झाली की माणूस त्या सफरचंदाने दुसर्‍या व्यक्ती बरोबर ते सफरचंद एकमेकांकडे फेकून झेलण्याचा खेळ सुरु करतो. म्हणजे त्या शेवटच्या सफरचंदाचे उपयुक्तता मुल्य शून्य झालेले असते. ह्याला Law of diminishing marginal utility असे नांव आहे. ह्याला अपवाद पैसा आणि कंजूस माणूस ह्यांचे नाते आहे. पैसा कितीही कमविला तरी कंजूस माणसास त्याची उपयुक्तता कमी होताना भासत नाही. कांही प्रमाणात वाढताना दिसते. परीक्षेत Law of diminishing marginal utility सोदाहरण स्पष्ट करताना हा अपवाद लिहीला नाही तर मार्क कापले जातात. पूर्ण मिळत नाहीत. (निदान आमच्यावेळी तरी तसे होते.)

कांही कांही प्रवासाबाबतीत तर प्रत्यक्ष गंतव्य स्थानापेक्षा तिथपर्यंत पोहोचण्याचा प्रवासच जास्त विस्मयकारक आणि आनंददायी असतो.