माझी कामाठीपुर्‍यातली भिक्षुकी - मी धूपार्तीचा भिक्षुक..! - अंतीम भाग..

वाचनीय अनुभव.
यातला 'मी' थोडा कमी आणि 'इतर' थोडे अधिक असते तर अधिक खुलले असते हे लेखन. पण पुलंचा आदर्श असल्याने त्यांच्या, प्रवासातील त्यांच्याविषयीच्या लेखनाला प्रवासवर्णन म्हणतात, तसे इथेही मानून घ्यायचे.

उत्तम लेखन.

असेच विविध प्रकारचे लेखन येउ दे तात्या.

>>>मला आजही त्या शिध्यातले डाळतांदूळ पुरत आहेत..!

असेच आयुष्यभर पुरो ! आणि सर्व अडचणींवर मात करुन पुन्हा आयुष्य बहरो !!

गणेशाचा आशीर्वाद तुझ्या पाठीशी आहेच.. प्रयत्नांची कास सोडु नको.. !!

सुंदर लेखन..

एकदम ताकदवान लेखन.
नक्कीच वाचनीय अनुभव आणि तो ही मस्तपण वर्णन केलेला.

असेच अजुन येऊद्यात ही विनंती. :)

- छोटा डॉन

जियो..

>>>सुसंस्कृत, सुसंस्कृत म्हणजे तरी काय हो? नस्ता एक बोजड शब्द आहे झा़लं.. त्या क्षणी माझ्या आजुबाजूचे ते सारे हिजडे सुसंस्कुत नव्हते काय?!

क्या बात है.

अजून येउ द्यात.

व्वा तात्या !

तात्याच्या लेखनाने अनेक नवोदितांना एका वेगळ्या भावविश्वात गेल्याचा आनंद नक्की मिळाला असेल.

दोन्ही भाग वाचले, अर्थातच आवडले.
पण भाग १ असं काल वाचलं तेव्हाच ठरवलं की वाचून श्रीखंडाच्या चक्क्यासारखं टांगून घ्यायचं नाही.(रोशनी, शिंत्रे गुरुजी, सालस... यादी मोठी आहे) म्हणून काल वाचायचा मोह टाळलाच. आज अंतिम भाग असे दिसल्यावर सुखद धक्का बसला आणि दोन्ही भाग वाचले.
स्वाती

लेखन लाजवाब, शेवटच्या पिशवीतल्या शिध्याबद्दल लिहिलेले वाचून डोळ्यात पाणी आले.
वा! गायक तात्या, संगीतप्रेमी तात्या, खवैय्या तात्या आणि लेखक तात्या. दंडवत , सगळ्याच प्रांतात तुमची उत्कटता मनाला भिडते.

मस्त लेख........

वाचनीय अनुभव. लेखकाच्या बहुआयामी अनुभूतीची कल्पना येते. चारचौघांना न दिसणारा एक कोपरा उलगडून दाखवण्यात यशस्वी.

यातला 'मी' थोडा कमी आणि 'इतर' थोडे अधिक असते तर अधिक खुलले असते हे लेखन.

हे श्रामोंचं पटलं. तसंच काही ठिकाणी जे उघड सत्य वाचकाला जाणवतं त्याची द्विरुक्ती केल्यामुळे मजा जाते....

गणेशपुजन सुरू असतांनाच, "अबे भोसडीके उस्मान गांडू"?

अवतरणातलं वाक्य एकदा येतं तेव्हा परिणाम साधतं. दुसऱ्यांदा येतं तेव्हा साधलेल्यातला निम्मा परिणाम जातो.

पावित्र्याच्या अन् शुचिर्भूततेच्या व्याख्या प्रत्येकाच्या, किंबहुना प्रत्येक समाजाच्या वेगळ्या असतात..!

हे काहीसं पोकळ, ओढून ताणून निष्कर्ष काढणं वाटतं.

अनुभवाची जातकुळी इतकी अस्सल आहे की त्यावर निवेदनाचा कृत्रिमपणा उठून दिसतो.

होमपीचवर तात्याची तुफान फलंदाजी. फोरास रोड, वेश्यावस्ती, झमझमबार एरीया हा तात्याच्या लेखनाचा बालेकिल्ला.

तात्यांच्या अश्या गिर्रेबाज लेखनाने त्यांचे नवे नवे फॅन निर्माण होतात यात वादच नाही.

मागच्या बॅचला तात्याच्या 'रौशनी'ने भुरळ घातली होती. नविन बॅचसाठी आता 'शाहीन'.

तात्या नुकताच म्हणाला आहे खरा की लवकरच नवे संकेतस्थळ काढेल व खात्री आहे की तो हे करुन दाखवेलच.

तात्याचे लेखन हे भुरळ घालणारे असतेच. अर्थात भुरळ घातली की इंग्रजी भाषेतली एक म्हण मला नेहमीच सावध करते. म्हण आहे, Fool me once, shame on you; fool me twice, shame on me. सर्व नव्या-जुन्यांनी ही म्हण जरुर लक्षात ठेवावी.

(भाईकाकांच्या 'एक शुन्य मी'चा पंखा) सहज

-------------------------------
मराठी संस्थळाचा इतिहास विसरु नका.

अनुभव आवडला. दुसरा भाग तातडीने टाकलात ही गणेशाची कृपाच म्हणायची! ;)

रंगा

पूजा घालतानाचा फोटो पहायला मजा आली असती!

अवांतर - तात्या जानवं घालतो का?

लेख.
बाकी काही नाही.

मला तरी आवडले तात्या.....

तात्या परत लिहिते झाले आणि वेगवेगळ्या प्रकारचे त्यांचे लिखाण वाचायला मिळायला लागले हे उत्तम झाले. शाहिन पेक्षा मला स्वतःला हे लिखाण जास्त भावले. (ज्याची त्याची आवड.) हे जग वेगळे नक्कीच आहे आणि त्याबाबत फार थोडे लोक लिहितात. त्यामुळेच अश्या लिखाणाचे महत्व वाढते. लेखकाचा दृष्टीकोण वगैरे खटकले तरी ज्यांनी हे जग पाहिलेले नाही अश्यांना ते नजरेआड करुन बरेच काही समजावुन घेता येते अश्या परिस्थितीत.

हिजड्यांच्या गणेशोत्सवाबाबत वाचताना माझ्या डोळ्यासमोर आले पुण्यातले बुधवार पेठेतले चोळखण आळी मंडळ. एरवी ज्यांना वेश्या, रंडी अश्या विषेशणांनी संबोधले जाते त्या महानंदांचे हे मंडळ विविध सामाजिक उपक्रम, सामाजिक प्रश्नांना हात घालणारे देखावे आणि शिस्तबद्ध विसर्जन मिरवणुकीकरता गाजले आहे. नो कंडोम नो सेक्स ही घोषणा, एडस वरचे देखावे याद्वारे या मंडळाने एडस विरोधी जनजागृतीचे बरेच काम केले.

शेवटी हिजडे असोत, तात्यांनी लिहिलेल्या रोशनी, शाहिन असोत की पुण्यातल्या दाणेआळीतल्या वेश्या असोत, माणसेच ती. समाजाने आपल्यातुन खड्यासारखी वगळलेली असली, जनावरासारखे किंवा त्यापेक्षाही भयानक जीवन ती जगत असली तरी माणसे माणसेच रहातात याचेच हे उत्तम नमुने.

कोणी काहीही म्हणो...लेखन आवडले.
एका वेगळ्या विश्वाबद्दल थोडीशी माहिती मिळाली..

सहज एक वाटून गेले : असे कितीही वाचले तरी आपले समाजमन "त्या " वर्गाबद्दल असणारे मत बदलणार आहे का? ती सुद्धा माणसेच आहेत एवढे लक्षात ठेवले तरी पुरे.
अशा लोकांची समाजालाहि गरज असतेच...नाहीतर वासनांध कुठे त्यांची वासना शमवणार? आपल्यासारख्या पांढरपेशा मुलीबाळींचे घराबाहेर फिरणे अशक्य व्हायचे..

) हे जग वेगळे नक्कीच आहे आणि त्याबाबत फार थोडे लोक लिहितात. त्यामुळेच अश्या लिखाणाचे महत्व वाढते. लेखकाचा दृष्टीकोण वगैरे खटकले तरी ज्यांनी हे जग पाहिलेले नाही अश्यांना ते नजरेआड करुन बरेच काही समजावुन घेता येते अश्या परिस्थितीत.

ऐसाईच बोल्ता है.
लेखकाच्या तथाकथित चुकांपेक्षा त्या चुका प्रत्येक उपप्रतिसादातून दाखवण्याचा अट्टहास (की व्हेनडेटा?) च मला खड्यासारखा लागतोय.

छान लेखन.. नेहमीच्या विषयावरचे तरीही वेगळे.. मला आवडले. अजून येऊ दे!

खरंतर श्रामो म्हणतात तो मीपणा या लिखाणापेक्षा मला "शाहीन" मधे जाणवला होता.. ते तिचं व्यक्तीचित्र न वाटता तिच्याबरोबरच्या तात्यांचं चित्रण वाटत होतं :)

प्वाईंटचा मुद्दा असा, की हिजडे गणेशोत्सव करतात, आणि त्यांना त्यातले शष्प कळत नसल्याने तात्याला पूजा सांगायला बोलवतात. तात्या त्यांच्या श्रद्धेचा पुरेपूर उपयोग करून "सदा सर्वदा" वगैरे म्हणून वेदातल्या ऋचा वगैरे म्हटल्याचा आभास निर्माण करतो, म्हणून हिजडे खूष होऊन त्याला बक्शीस देतात.

ह्या दोन वाक्यांसाठी दोन भागात लेख टाकणे ही तात्याची कलाकारी.

श्रामो, जानी, समझा करो.

हिजडयांच्या गणेशोत्सवाबद्दल ऐकून(वाचून) होतो. तुमच्या या लेखामुळे त्या बद्दल थोडी आणखी माहिती मिळाली.
हिजडयांशी आपण फटकून वागत असलो किंवा त्यांचा तिरस्कार करत असलो किंवा त्यांची चेष्टा करत असलो तरी त्यांच्या एकंदरीत राहणीमाना बद्दल, त्यांच्या विश्वाबद्दल जाणून घेण्याची उत्सुकता ही कायम असतेच. ह्या प्रकारचे काही लेख ती उत्सुकता थोडीफार शमवण्याचा प्रयत्न करतात :)
अर्थातच प्रस्तुत लेख हा स्वानुभवातून आलेला असल्यामुळे तसेच अनुभवकथन या प्रकारातील असल्यामुळे लेखकाच्या लेखातील टिप्पणींना जसे आहे तसे मान्य करणे आवश्यक आहे.
हे असे का? तसे का नाही हा आग्रह धरणे म्हणजे दुसर्‍याचा अनुभव, दुसर्‍याचा दृष्टीकोण स्वतःच्या शब्दात, स्वत:च्या दृष्टीकोणातून मांडणेच आहे. हे कितपत योग्य? विचार करतोय :)

[अवांतरः तात्या एक विनंती, ह्या पुढे कुठलंही अनुभव कथन, ललित लेखन हे जरी २-४ पानांचं होत असलं तरी १-२ पानांची प्रस्तावना नक्कीच टाकण्याचा प्रयत्न करा बुवा :) त्यात हे सांगायला विसरू नका की ह्या लेखा मागची प्रेरणा काय? अनुभव व्यक्तीगत आहे की दुसर्‍याचा, कल्पनाविलास आहे की सत्य, कुठे काय स्वातंत्र्य घेतलंय, वाचकांनी कितपत गंभिरतेने घ्यावे वै. वै. म्हणजे काय माझ्या सारख्यांना कसलाही संभ्रम राहणार नाही आणि काय अपेक्षा ठेवावी काय नाही हे प्रस्तावना वाचूनच ठरवता येईल आणि त्यामुळे पुढे लेख/कथा वाचावी की नाही हे ठरवायला सोप्प जाईल :) ]

प्रकाटाआ

मला मिपा वर प्रवेश मिळल्याचा खूप आन्॑द आहे...................

सु॑दर लिखान्..................माझी वाचन खाज पुर्णपने भागतेय....................

____________________________

लिखाण लै भारी तात्या! बाकी नानाशी सहमत आहे.

घासकडवी , श्रामो यांच्या सारख्यांचे बोजड लिखाण वाचण्यापेक्षा तात्यांचे सुटसुटीत लिखाण वाचायला चांगले वाटते.

अतिशय सुरेख लेखन... काँग्रॅट्स तात्या. अगदी सहजपणे कामाठीपु-यातला सोज्वळ दिवस रेखाटलाय तुम्ही. थॅंक्स...

छानच लिहिलंय तात्या...

हिजडे जेव्हा त्यांच्या''एलिमेंट' मध्ये नसतात तेव्हा तुमच्या आमच्यासारखेच असतात याचा अनुभव अनेक वर्षांपुर्वी मुंबईत लोकल ट्रेनमध्ये मला आला... तेव्हापासून त्यांच्याबद्दलची भिती साफ पळाली माझी... असो.. त्याविषयी पुन्हा केव्हातरी :)

"डालचावल के अलावा इन्सानको जिंदगीमे और क्या लगता है?!">>>>

जगण्याचे एकमेव सत्य सांगितलेत तात्या. खरेच हे असं काही वाचलं की तुम्हाला प्रत्यक्ष भेटायची इच्छा उफाळुन येते.

"डालचावल के अलावा इन्सानको जिंदगीमे और क्या लगता है?!"

जगण्याचे एकमेव सत्य...

खरय...

कुंभार हो गाढवांची कमी नाही हे बेंबट्याचे तीर्थरुप सांगून गेले ते काही खोटं नव्हे तर!!