एप्रिल फळ (४)

खात तुम्ही वर्णन करुन करुन आम्हाला आंबे खायची आस लावलीत बुवा !

तोतापुरी ला देवाच्या प्रसादात मान मिळायचे आणखी एक कारण म्हणजे त्याचा रंग्.गोर्‍यापान बाळाला मस्त आंघोळ घालुन झोपवले असावे आणि झोपेतच त्याच्या गालाला खळी पडावी आणि गाल आणखीच खुलुन दिसावे तदवत या तोतापुरी चा रंग दिसतो.त्याची पांढरट साल त्यावर गुलाबीसर केसरी नव्हाळी. बाजीरावाच्या मस्तानीशी स्पर्धा करावी तर यानेच.
तोतापुरीचे हे वर्णन तर मस्त केले आहे.
दातच काय पण डोके सुद्धा आंबेल इतका आंबट शेन्द्री आंबा:))))) लहानपणचा तंतोतत अनुभव...
आंबा कसा खावा याचे ही छान वर्णन लिहीले आहे.
व्वा $$अजुनी आम्हाला आंबा पुराण वाचायला तर?
वाट पाहात आहे...

विजूभाउ, तुम्ही आम्हा परमुलखात असलेल्या पोरांना असली वर्णने दाखवून आमच्यावर अत्याचार करत आहात अशी तुमच्यावर केस का ठोकू नये ?
जबरदस्त आहे साज लेखनाचा. एकदम आवडले आपल्याला ...

एकदम लहानपणाची आठवण आली. सकाळी बाबांबरोबर मंडईत जायचे. तिथल्या अंब्याचा सुवास छातीत भरून घ्यायचा. आंबेवाल्याने प्रेमाने "बघा टेस बघा, मग घ्या " म्हणत दिलेली फोड तिथेच खायची. तसेच आंबाळलेले ओठ घेऊन घरी यायचे. आल्याआल्या बाबा एक चांगला आंबा बघून " बिलबीलीत" करून देणार मग तोच निम्मा पोटात, थोडा शर्टावर , थोडा तसाच तोंडाला माखून असा खायचा. त्याची कोय "खेळण्यासाठी" जपून ठेवायची... दुपारी वाट्या च्या वाट्या "आमरस " खाऊन पोटाला तडस लागल्यावर लोळत पडायचे. अहाहा एकदम झक्कास ... थॅक्स विजूभाऊ ....

"पाणचट, फिक्का तोतापुरी ,साखरी गोड दशेरा , किंचीत तुरट शेपु , केवळ कच्चाच खाता यावा यासाठीच निर्माण केला मोठ्ठा खोबरी आंबा, दातच काय पण डोके सुद्धा आंबेल इतका आंबट शेन्द्री आंबा. मला वाटायचे की आंबणे हा शब्द या आंब्या वरुनच आला आहे.चवीनुसार आम्ब्यात जाती जमाती आहेत. पण एका जातीच्या एकाच झाडाच्या एका फान्दी वरुन काढलेल्या दोन आम्ब्यांच्या चवीत फरक आढळेल.अर्थात अशी तुलना करुन शब्द्च्छल करण्यापेक्षा समोर दिसणार्‍या गोष्टीचा आनन्द घेणे हेच चांगले""
हे बाकी खरे ...

"आम्हा प्रत्येका पुढे एकेक मोठा वाडगा आमरस भरुन ठेवला. आम्ही तो रस भुरका मरुन खाउ लागलो. मित्राचे वडील म्हणाले."अरे काय लावलय असे कुचमत काय खाताय? उचला तो वाडगा". आम्ही वाडगा उचलला. "हां आता लावा तोंडाला".आम्ही आज्ञा धाराक बालकाप्रमाणे वाडगा तोंडाला लावला "आता करा रीकामा"
वाड्गा रीकामा करुन खाली ठेवतोय न तोच तो वाड्यातल्या गड्याने पुन्हा काठोकाठ भरला. पुन्हा तशाच आज्ञा..पुन्हा तस्साच आमचा आज्ञाधारक पणा.......
पोटाला तडस लागणे म्हणजे काय हे त्या दिवशी कळाले. पण त्या दिवशी दिली तशी तृप्तीची ढेकर पुन्हा कधी निघेल असे या जन्मी तरी वाटत नाह"
खलास .. बाकी अजून काय पाहिजे ...

छोटा डॉन
[ अपने अड्डे पे जरूर आना http://chhota-don.blogspot.com/ ]
बाकी अपनी किसी "गँग" के साथ सेटिंग नही है .....

विजुभाऊ लगे रहो हम तुम्हारे और तुम्हारे आम के साथ है !!!!!

आत्ताच वॉचमन घरी देऊन गेला.
दिसला आंबा काढला फोटो आणि टाकला इथ.....
(गार आमरस चापणारा)
मदनबाण

काय बोलु बॉ?
ह्या माणसानं तर आपली बोलतीच बंद करुन टाकली आहे.
कारण? ....कारण विचारताय?
इथं तोंडाला पाणी सुटुन टेबलाखाली तळं साचलंय....बोलणार काय? कप्पाळ?
वर आणि हा मदनदा...च्यामारी उठसुठ आंबा-कैरीचे फोटू टाकतोय.

लय भारी!!!

मिर्झा गालिबला एकदा कांही कारणाने तुरुंगात टाकले गेले. तुरुंगात होणार्‍या यातनांहून 'आमका मौसम चला जा रहा है' याची त्याला जास्त हळहळ वाटत होती असे सांगतात.

करंडीतुन आंबा घ्यायचा, गोड निघावा अशी प्रार्थना करायची, घोळायचा, वरचे टोक दातानीच काढुन टाकायचे आणि ओठानी थेट भेट घ्यायची. मामला कसा एकदम सरळ स्ट्रेट असतो.आंबा घोळुन खाण्यात आणखी एक मजा असते.तोंड वाकडे करत आवडती गोष्ट खुशीत चाखत माखत करणे हा अजब प्रकार फक्त आंबे चोखुन खातानच घडु शकतो
अगदी बरोबर बोललात.आंबा चोखून खाल्ल्याशिवाय त्याची मजा नाय कळायची...

|| भले सज्जनाला चारु चिकन अन रोटी | नाठाळाला ठेऊ उपाशी पोटी ||
-इनोबा म्हणे

माझ्या लहानपणी वडील रायवळ आंब्यांची करंडी घेऊन यायचे. रसाचे आंबे. असे आम्ही म्हणायचो.

आमच्या जुन्या घराला पुढचे दार, मागचे दार अशी दोन दारे आहेत. घरात आमरसाचा बेत असला की रस काढून बाजूला ठेवलेली आंब्यांची साले, कोयी खाण्यावर मी तुटून पडायचो. मागच्या दारी, कमरेला फक्त लज्जा रक्षणर्थ एक वस्त्र असायचे. आणि रसाने लडबडलेला मी नंतर आंघोळीसाठी डायरेक्ट बाथरुमात जायचो. विशेष म्हणजे, आमरसाच्या वासाने बाकी कधी वर्षभर दृष्टीस न पडणारी टपोरी हिरवी/मोरपंखी रंगाची माशी बरोबर हजर व्हायची. एका हाताने तिला हाकलत हाकलत ती आंब्याची सालं आणि कोयी चोखण्यातसुद्धा मजा यायची.

लेख जबरदस्त लिहिताय बर.
एका पेक्षा एक असे छान लिहिताय. :)
तुम्ही केलेले वर्णन आणि चपखल उपमा पाहुन वाटत की तुमच्याकडे सुंदर मराठी लेख लिहिण्याचा क्लास लावावा का :)

आणखी एक चवदार भाग वाचला. मजा आली. छान लिहिलंय.
(चवदार)बेसनलाडू

विजुभाउ,
आपले ह्या विषयावरचे चारहि लेख वाचले.सगळेच एक से एक झाले आहेत.
काहि लेख संग्रहि ठेवावे असे असतात.आपल्या ह्या सर्वच लेखाना माझा मानाचा मुजरा.
अतिशय सुंदर आणि रसाळ भाषाशैली, आणि तितकाच गोड विषय...
आणि मदनबाण ह्यांनि काढलेलि छायाचित्रे तर अप्रतिमच ...
फारच आवडला...........
मि.पा. वरिल काहि अप्रतिम लेखांत हे नक्किच लक्षात राहतिल.

अबब.

दोन्ही हातांवरुन कोपरापर्यंत आमरस आला की ओघळून!
मस्त चाललंय विजूशेठ, 'आम्रपुराण' हे १९ वे पुराण मानावे लागेल आता.;))

चतुरंग

एप्रिल फळ - (१)! तद माताय!
एप्रिल फळ - (२)! तद माताय! तद माताय!!
एप्रिल फळ - (३)! तद माताय! तद माताय!! तद माताय!!!
एप्रिल फळ - (४)! तद माताय! तद माताय!! तद माताय!!! तद माताय!!!!
च्यायला, आम्ही इथे हापुस/पायरीची आवड "केंट" आंब्यावर भागवतोय आणि तुम्ही खुशाल पोटाला तडस लागेपर्यंत आंबे खा! आणि वरती त्याची रसभरीत वर्णनं करा!! हा कसला न्याय!!:))
बधून घेईन! आता मी पण इथल्या "स्ट्रॉबेर्‍यांच्यावर" एक दहा भागाची लेखमालाच लिहितो! (कसं केविलवाणं वाटतं ना हे वाक्य!:))

झकास आहे लेखमाला, चालू राहू दे!
आपला,
पिवळा डांबिस

जरा उशीरच झाला वाचायला तर इथे सर्वांनी मनसोक्त आंबे खाऊन नुसत्या साली बाठी ठेवल्या आहेत,:-)
अगदी रसभरित भाग! फक्त आम्हाला इथे नुसत्या वर्णनांवर आणि चित्रांवर समाधान मानावे लागत आहे :(
स्वाती

मदनबाण तुमच्या फोटोनी जान आणली

छान वर्णन, आणि फोटो! तोतापुरी सालीसकट सुद्धा खायला चांगला लागतो!

आमच्याकडे एक खोबरी म्हणून आंबा मिळायचा (ही जात आहे का आमच्या आंब्याचे लाडके नाव हे माहिती नाही)- त्याच्या कैर्‍या अगदी छोट्या असतानाच पाडत असू..