गुपित- एक गुढ रहस्यमय रुपक कथा -एकाच भागात संपुर्ण

"कस होणार या पोराच !." पार्थचे बाबा ,पार्थाच्या आईकडे पहात म्हणाले.
"जाऊ द्या हो, अजुन लहान आहे आणी काही वाईट तर करत नाही ना!." पार्थची आई.

पार्थ मात्र स्वतः मध्येच मग्न होता.पार्थ लहान असताना हातात उदबत्ती घेऊन बोबड्या भाषेत देवापुढे..जय..जय..करायचा
तेंव्हा सगळ्यांना त्याचे कौतुक वाटायच, पण पार्थ आता आठ वर्षाचा झालता.सुट्टीच्या दिवशी त्याच आवडत काम
म्हणजे,देवाची पुजा करणे..देवपुजे मध्ये तो तास-दोन तास सहज रमुन जायचा.देवांना स्नान घालणे,वस्त्रानीं पुसणे.
त्यांना गंध लावुन जागे वर ठेवणे हे मन लावुन करायचा.नंतर पाच-दहा मिनीट हात जोडुन प्रार्थना करायचा.

पार्थ लहानपणापासुन आपल्या आजोबांना पुजा करताना पहात असे.त्याचे आजोबा मोठे कर्मठ होते.पुजा-जप यामधे त्यांचा
अर्धा दिवस जायचा.पार्थला हे खुप आवडायच,आजोबा पुजा करताना पार्थ तिथेच बसुन त्यांना मदत करायचा.
तुळशीपत्र,फुल आणुन द्यायचा,त्याबदल्यात आजोबा त्याला देवांच्या गोष्टी सांगायचे.देवा कडे काही मागीतले की नक्की मिळते
हे त्याच्या मनावर ठसल होत.

पण एक वर्षापुर्वी पार्थच्या आजोबाचे निधन झाले.त्यानंतर घरची देवपुजा विस्कळीत झाली.बाबा लवकर कामाला जायचे आणी आई घरकामामध्ये व्यस्त असायची.एकेदिवशी पार्थने आईला मी पुजा करतो म्हणला,आईला कोतुक वाटले.तीनेही
परवानगी दिली.पार्थने मन लावुन पुजा केली.सगळ्यांना त्याच कोतुक वाटले,'अगदी आजोबाच्या हातावर हात मारलाय' बाबा म्हणाले.

पण पार्थला हे सगळ आईबाबाला न कळण्यासारख आहे अस वाटायच. सगळच एक रहस्य,एक गुपीत होत.
पार्थने कुण्णा-कुणाला सांगितले नाही की देव त्याच्याशी बोलायचे,त्याचे ऐकायचे,त्याची मदत करायचे.

पितळी डब्ब्यातील देव ताम्हणात घेऊन पार्थ त्यांना स्नान घालायचा तेंव्हा,बालगोपाळ पाणी थंड आहे म्हणुन तक्रार करायचा,हनुमान मात्र हुप्प म्हणुन मुटका मारायचा.आंघोळ झाली की अंग पुसुन एक-एक देव डब्यात जायचे.
आधी गणपती जायचा विष्णुच्या बाजुला जाऊन बसायचा.नंतर लक्ष्मी,गरुड,अन्नपुर्णा,हनुमान,विठ्ठल-रुक्मिणी,शालीग्राम..
डब्यात आपआपली जागा पकडुन बसायचे.बालगोपाळ रांगता म्हणुन डब्याच्या मध्यभागी मोकळी जागा त्याला.
शेवटी विष्णु येऊन आपल्या आसनावर बसायचा.पार्थच्या नजरेत सगळे हजर झालेले असायचे.

आता गंधाच वाटप व्हायच, आणी देवांच्या गप्पा चालु व्हायच्या. पार्थने लावलेल गंध गणपतीच्या डोळ्यात जात म्हणुन
तो तक्रार कारायचा,तर शालीग्राम इकडुन-तिकडे गडगडत राहायचा.बालगोपाळ गरुडाचे पंख ओढायचा.विठ्ठल-रु़क्मिणी
कमरेवर हात ठेवुन शांत उभे राहायचे.तर लक्ष्मीच्या धाकाने विष्णु काही बोलायचा नाही.
मग पार्थ हात जोडुन काही तक्रार असेल तर देवाला सांगायचा.बाबांची तक्रार विष्णु कडे,आईची लक्ष्मी कडे तर रिक्षावाल्याकाकांची तक्रार गरुडाकडे.मग देव आपसात काथ्थ्याकुटुन उपाय सुचवत असत.

आजची तक्रार जरा वेगळी होती,ईथे फक्त हनुमानाचे काम होते.
पार्थ",हनुमाना,आमच्या शाळेतील शुभम नावाचा मुलगा आहे ना! तो रोज मला पाठीत गुद्दे मारतो,तु त्याला गदेचा एक फटका मार म्हणजे पुन्हा कुणाला त्रास देणार नाही."
हनुमान",तु काही त्याची खोडी काढलीस का ?"
पार्थ;"नाही हनुमाना तो शुभम आहेच गुंड,सगळ्यांना मारतो."
हनुमान;" ओके,पण या आठवड्यात मी जरा बिझी आहे.गावाकडे शक्ती चा कार्यक्रम ठेवलाय,तिकडे जायच आहे.तु एक काम
कर त्या शुभमने तुला मारल की त्याच्या नाकावर एक ठोसा मार्,बाकीच मी पाहुन घेईन.यासाठी मी तुला माझी एका बोटाची शक्ती देतो."
"ओके हनुमान,जय श्रीराम."पार्थ
"जय श्रीराम." हनुमान

"अरे पार्थ्,झाली का देवपुजा ?, चल नेवेद्य तयार आहे.तो दाखव आणी आटप आता."पार्थची आई.
पार्थ भानावर आला.नेवेद्याच ताट देवापुढे ठेवुन पाणी फिरवल.
" अरे देवा ! आज पण शिराच !!" विष्णु कुरकरला.
तस लक्ष्मीने त्याला कोपर्‍याने ढोसल," अहो!! काय तोंड वेंगाडताय,आयत मिळतय तर गिळा की.!! पार्थच्या आईला आज शेजारी पापड करायला जायच आहे,तिच्याकडे वेळ नाही,घ्या आज सांभाळुन. काय पार्थ !."
पार्थ" *wink* ."

(समाप्त)
११-१२-२०१३