थोडे मर्मबंधातील ...

सहमत. अगदी मनापासुन सहमत.
त्यात मुली तश्या प्रखर असतात. मुल त्यांच्या कोषात जातात, बोलतच नाहीत तर मुली खडे बोल सुनवायला लागतात. अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीत,"मी करते" असा एक जोरदार आत्मविश्वास असतो. आणि खर सांगायच तर आपणही जरा जास्तच हळव्या असतो.

चांगलं मांडलय

सुंदर प्रकटन...

लेखात मांडलेल्या विचारांशी, भावनांशी १००% सहमत.

फक्त वाईट एवढेच वाटले की असा अनुभव 'फक्त आईलाच येतो' असा सुर जाणवला. वडिलांचेही तस्सेच अनुभव असतात. शाळकरी आणि महाविद्यालयिन वयात घरच्यांना फसवून, अंधारात ठेवून केलेल्या कांही 'धाडसी' गोष्टी, अगदी प्रसंगी जीवावर बेतणार्‍या असणार्‍याही, आता आपला मुलगा करत तर नसेल नं? ह्या विचारांनी फार अस्वस्थ होतं. पण शांतपणे विचार केल्यावर जाणवतं आपल्यावर जे घरचे संस्कार होते त्यानेच आपल्याला 'वाहवत' जाण्यापासून रोखलं आहे. तेंव्हा मुलावर प्रभावी संस्कार करणं, संवाद चालू ठेवणं हे आणि एवढेच आपल्या हातात असते. जे स्वातंत्र्य आपल्याला 'त्या' वयात आवश्यक वाटत होते ते आपल्या 'त्याच' वयात आलेल्या मुलाला द्यावं पण, जागरूक राहूनच.
मला, वैयक्तिकरित्या, पस्तिशीच्या पुढे आई-वडीलांचे संस्कार कसे महत्त्वाचे होते/आहेत हे जाणवायला लागले. कदाचित त्यालाच परिपक्वता म्हणत असावेत. आई वडिलांचे संस्कार जसे आठवतात तसेच त्यांनी आपल्या बाबतीत केलेल्या चुकाही, त्यांच्या आपल्यावरील निस्सिम प्रेमापोटीच झाल्या होत्या हे कळायचेच वय म्हणजे प्रौढत्व.

छान!

प्रकटन.

छान लिहिले आहेस शुचि.
पेठकरकाकांनीही दुसरी बाजू चांगली मांडली आहे, पण ते म्हणत आहेत तसा सूर वगैरे काही जाणवला नाही मला.

धागा आणि पेठकर काकांचा प्रतिसाद दोन्ही आवडले.

रिव्हर्स दे-जावू शी मात्र स्तब्ध राहिला गेलो होतो. तो क्षण मात्र मोठा अनाकलनीय सुन्दर होता.

छान...

शुचि ताई,सध्या मी हे सर्व अनुभवत आहे आणि या सर्व अनुभवात मला माझी आई नव्याने गवसत आहे.

आई नेहेमी म्हणते मला (हो, अजूनहि म्हणते - आईला मुलं नेहमीच लहान!) की "अरे, तू त्या भुमिकेत गेलास म्हणेजे तुला कळेल". पुढे जेव्हा मुलं मुलींची फ्रॅक्चर्स झाली, एखाद्या विषयात काठावर पास झाली, 'पंधरा मिनिटं' हरवली....त्या त्या भुमिकातनं बाप म्हणून वावरताना माझ्या या अशा प्रसंगात आई-दादांचं काय झालं असेल ते नेमकं कळलं!

माझ्यापुरता तरी शेवटच्या (अतिशय नेटकेपणाने मांडलेल्या) पॅराग्राफमधे एक बदल करावा लागेल - आईकडून -> आई-वडिलांकडून.

छान लिहिलं आहेस.

प्रकटन आवडलं. थोडक्या शब्दांत रिव्हर्स दे जा व्हू चे अनुभव छान मांडले आहेत. आपण लहान असताना आपल्या पालकांकडे एक व्यक्ती म्हणून बघण्याऐवजी भूमिका म्हणून बघतो. तसं होतंय हे आपल्याला जाणवतही नाही, उलट तेच आपल्याकडे एक भूमिका म्हणून बघतात आणि व्यक्ती म्हणून विश्वास ठेवत नाहीत याचा राग येतो. काळ गेल्यावर टेबलं फिरतात, याच नाण्याचं दुसरं चित्र जगायला मिळतं, लागतं. हे छान दाखवलं आहे.

खरं तर थोडा बायकी विषयच.

अशी अपोलोजेटिक सुरूवात मात्र खटकली. माझ्या मते लेखन दर्जेदार असतं किंवा नसतं. चांगलं लिहिलेलं वाचकांना नेहमीच भिडतं. मग त्याला बायकी विषय पुरुषी विषय अशी लेबलं लावण्याची गरज पडत नाही.

:)

अवांतर : अबोली विभाग झाला का सुरु ? ;)

ह्म्म काय बोलू...प्रत्येक वाक्याशी सहमत. कुठे तरी हे रिव्हर्स देजा वू जाणवत असते व या जगण्यातूनच स्वतःच्या आईची भूमिका कळून येत असते. रोज एकादातरी हाच विचार मनात येतो.

छान लिहिलंय.

मस्त..

सुंदर प्रकटन... पालकाचे अनुभवविश्व चपखल शब्दांत !

छान :)

सुंदर प्रगटन.बालक-पालक नातं जोपासायला खरंच अवघड,त्या त्या क्षणी दोघांनाही न उलगडणारं,भूतकाळाची चिरफाड करीत भविष्यकाळ जगायला लावणारं.
पण केवळ बालक-पालकच नव्हे तर इतरत्रही भूमिका बदलताना हाच गुंता होतो. जसे सहकर्मचारी (किंवा आपण) बॉस झाल्यावर नाते बदलते,टेबलाच्या बाजूंची अदलाबदल झाली की दृष्टिकोण बदलतो.आपली आणि समोरच्याची विचारसरणी भिन्न वाटत असली तरी एकाच जीवनधारेचा तो उगमाकडचा आणि मुखाकडचा भाग आहे हे ज्या वयात जाणवू लागते, ते प्रौढत्व,ती परिपक्वता.

अगदी हेच म्हणते. फार अवघड! फाजील आत्मविश्वास, सटासटा बोलून मोकळे होणे, सगळं काही गणितासारखे आयुष्य असावे असे वाटणे, वाद घालणे. काळजी करून रोज माझे दोन केस तरी पांढरे होत असतील. रोज शाळेत जाताना, खेळायला जाताना त्याच त्या सूचना मी देते पण मलाही आई तश्याच सूचना द्यायची तेंव्हा "आता तू काय म्हणणारेस ते समजलं, दार नीट लावून घे, पीप होलमधून बघितल्याशिवाय दार उघडू नकोस, अनोळखी माणसाशी बोलू नकोस." असे म्हणत असे, आता माझा मुलगा शाळेत निघताना "तू अमूक एक असंच सांगणारेस ना" असं विचारतो, तरी सांगत राहते. मी मुलाला हेच सांगतीये ना हे माझी आई दम देऊन कबूल करून घेते. ;) आणि हेही सांगते की अजून तर सुरुवात आहे. हैराण होतात पालक! एका मैत्रिणीची मुलं दहावी बारावीची झाल्यापासून तिचा स्वभाव भलताच बदललाय. सतत काळजी.
आपण आजकाल बोलायला मोकळेपणाही देतो म्हणून वाट्टेल ते विचारत राहणे, मग आपण रागावणे. मोकळेपणा आणि अगोचरपणा यातला फरक काय हे रोज रोज तेच सांगावं लागतय. पैश्याचे नियोजन साधे, सोपे, अवघड कसेही सांगितले तरी आपण सुलतान असल्यागत राहणे पाहून तर घामच फुटतोय.

हा दोन पिढ्यातील संघर्ष कुणालाच चुकला नाही

छान लिहिले आहे .

मुलाला ENGINEERIG COLLEGE वसतिगृहात ठेवल्यावर दोन वर्षे झोपेतून एकदम मधेच जाग येत असे. जरूर नसताना भूतकाळ आठवे. बायको विचारणार काय झाले ?

तिला सांगण्यासारखे असते तर झोप कशाला उडाली असती ?

नशीब थोर. मुलगा पहिली २ वर्षे FIRST CLASS मधे उत्तीर्ण झाला त्यामुळे तो आता नक्की ENGG होणार हि खात्री पटली

झोप चालू झाली

आम्ही आता साठ वर्षाचे झालो. वडील मित्रासारखे होते.पण शंभर टक्के मित्र म्हणता येणार नाही. आमची मैत्री १९६८ ते १९८९ या काळातली. आई मैत्रिणीसारखी पण शंभर टक्के मैत्रिण म्हणता येणार नाही. आमची मैत्री १९७५ ते २०१३ या काळातली/( नुकतीच इहलोकाची यात्रा संपविली तिने) एकूणच संस्कार या विषयात ९० टक्के वाटा ज्याचा त्याचा. १० टक्के श्रेय व अपश्रेय पालकांचे व परिसराचे असे माझे १००० टक्के मत झाले आहे.त्या ९० टक्यावर आपल्या जन्मजात " संचिता" चा फार प्रभाव असतो.म्हणूनच एकाच घरातील मुले त्याच वातावरणात वाढून सुद्धा वेगळ्या पिंडाची असतात. मी पिंड या कल्पनेला फार मानतो.

सुंदर लि़खाण. वाचन खुन साठवली आहे.

२००८ मधे आलेला टेकन नामक इंग्रजी सिनेमा पालकांनी आपल्या शिंग फुटायला लागलेल्या पोरांना दाखवायचा. आपले वडील काही सी आय ए मधील "जेम्स बाँड" टाईप इसम नाही हे पोरांनी ओळखले असतेच, त्यामुळे आपसूक आई-वडील सूचना आपल्या भल्याकरता देतात हे त्यांना कळेल.

सुरेख आणि प्रांजळ प्रकटन!

खरं सांगू का शुचिताई, या मुली फार जीव लावतात हो.
खुप सुंदर लिहील्यस... खुप आवडले.

आमचे चिरंजीव, वय वर्षे साडेतीन, आतापासुनच आम्हाला मॅच्युअर्ड प्रौढत्व वगैरे बहाल करायला निघालेत. अगदी रोज, काय अर्धवटराव- कसं वाटतय बापाच्या भुमीकेतुन तुमचच बालपण... असा प्रश्न निदान एकदा येतो. आम्हि बापाला अतोनात छळलं. पण आमचा बापुस असा प्राणि आहे कि जणु आम्हाला प्रत्येक वेळी माफ करत राहावे व आमच्यावर प्रेम करत राहावे यासाठीच त्याचा जन्म. ज्यु. शिशुपाल इतके अनंत अपराध क्षमा करुन घ्यायचे वरदान घेऊन आलेले नाहित हे निश्चित. पण हे ही खरं, कि आम्हि बालपणी आमच्या चिरंजीवांइतके गोण्डस नसणार. बघु... पाळण्यातले पाय पुढे काय काय नृत्य करतील ते.

ढालगज शुचे, मर्मबंध अगदी फस्ट्क्लास उतरला हो. मिपाकर अबोलींकडे बघुन तुम्हासर्वांबद्दल अगदी १००% आशावादी आहे मी. आयला... एव्हढं मीपाचं रण गाजवता... मग या तर आपल्याच कळ्या... त्या निश्चितच उत्तम उमलतील व आयुष्य सुगंधी करतील.

अर्धवटराव

आणि प्रतिक्रियाही उत्तम...... :)