मस्करी

तुम्ही परदेशात मुक्त विहार करा , अन त्या गरीब निवाश्याला घाबरवा. ;-)

जुनी आठवण ताजी झाली.
असेच एकदा मैतरणीला कपाटात बंद केली होती..........................

चॅट रूममध्ये मुलीच्या नावाने प्रवेश करून अनेक मित्रांचा अनेक वेळा पोपट केला आहे :)

एकदा एका मास्तरच्या खुर्चीला बसायच्या जागी "चोळ्या" असं लिहिलेलं स्टिकर चिकटवुन ठेवलवतं. (त्याची तशी सवय होती)नंतर तास संपल्यावर टिचर्स रुम पर्यंत जाईस्तोवर सगळे मागुन हसत होते ;-)

मी स्वतः नाही

पण माझ्या मैत्रीणीने केलेला किस्सा सांगते.
एकदा तिच्या घरी एका लहान मुलीला; असेल अरांउड ८ वर्षाची..तिची आई दुसर बाळ आणायला हॉस्पिटलला गेल्यान एक दिवस सांभाळायला आणुन ठेवल होत. मुंबईतली गोष्ट आहे ही. तर त्या लहानगीला आपला सुनिल शेट्टी अगदी फार म्हणजे फार आवडायचा. झाल बोलता बोलता तिन हे माझ्या मैत्रीणीला सांगितल. आता माझ्या मैत्रीणीला एकदम काय हौस आली कुणास ठाउक, पण तिन सांगितल," अरे मै तो उसे जानती हुं। मै कभी भी फोन लगा सकती हुं सुनिल शेट्टी को । " अय्या हो? चिमुरडी खुष .मग माझ्या मैत्रीणीन तिच्या ऑफिस मधल्या एका कलिगला फोन केला अन बोलायला सुरु केल. अर्थात त्यान हीचा आवाज ताबडतोब ओळखला. तर माझी मैत्रीण'" हलो । मै सुनिल शेट्टेजी से बात कर सकती हूं । ' माग चिमुरडी अक्षरशः नाचत होती. " हां मै कांचन बोल रही हुं। हमारे यहां एक नन्ही मेहमान आयी हुई है , जो आपको बहोत पसंद करती है। आप प्लिज उससे बात करोगे?" अक्षरशः आनंदान थुईथुई नाचत ती छोटुली "सुनिल शेट्टी 'बरोबर बोलली . अर्थात पलिकडुन जरा दमदार आवाज काढुन "कलिग" न बाजु सांभाळली. पण एका लहानग्या जिवाला सार्‍या दुनियेला सांगायला एक फार मोठ्ठ काही मिळाल.

मस्त लेख
आमचा "रोटकर" साहेबांचा किस्सा सर्वश्रुत आहेच ;)

माझी एका बुवानं मस्करी केली होती. लवकर मेला बिचारा.;)
चुलतबहिणीच्या लग्नाच्या निमित्तानं सगळेजण जमलेले होते.
काकूच्या माहेरचे लोकही त्यात होते. मला त्यांची नावे आणि नाते याबद्दल फारसे माहित नाही.
सगळी मुले खेळत असताना हे काका/मामा टाईप व्यक्तीमत्व आमच्यात येऊन पत्ते, क्यारम खेळायचे.
मी पाचव्या यत्तेत असल्याने मोठ्ठी मुलगी झाले असे वाटून हौसेने आईचे घड्याळ वापरायला सुरुवात नुकतीच केली होती.
ते घड्याळ माझ्या मामांनी आईला ग्र्याज्युएशनला दिल्याने आईचे लाडके.
घड्याळ ठरलेल्या ठिकाणी काढून ठेवले आणि नंतर नाहिसे झाले.
आईने यथेच्छ मार दिला, दिवसभर तिचीही रडारड झाली.
नंतर या काका टाईप व्यक्तीने सहा महिन्यांनी घड्याळ परत केले.
ते आणि त्यांचे कुटुंब हे सगळेजण घड्याळ परत करताना काहीतरी विनोद झाल्यासारखे हसत होते.
आम्ही ते कसे लपवले, रेवतीला मार मिळाल्यावर आम्ही दुसर्‍या खोलीत कसे हसत होतो असे काय काय सांगत होते.
माझ्या काकूला या सगळ्या गोष्टीचा मनस्तापच झाला. आईने नंतर ते घड्याळ कधीच वापरले नाही. ते अजूनही कपाटात आहे.