छोटीसी बात..

भावना पोहोचल्या.

कथा वाचून शहारा आला. फक्त ते 'मे बी कंटिन्यूड" बदला बुवा आणि 'टु बी कंटिन्यूड' करा, कारण कथानायकाच्या अर्ध्या राहिलेल्या प्रेमकथेसारखी ही कथा अर्धी राहिली तर आमचं पण डोकं खराब करील!

पुढचा भाग टाकाच...

ठीक आहे तर मग आत्ता इतल्या वर्षांनंतर ही धगधग कसली

इथे इतक्या असं टाकायचं होतं का?

आणि पोरं..दोन दोन..

या शब्दांनी तर खुदकन हसू आलं.

आणी हे मे बी का?
पुढचं वाचायचं आहेच...निदान मला तरी.

मस्त लिहिलेय.
पुढचा भाग वाचायलाच हवा.

वाट पाहतोय.

प्रेमकथा अर्धवट सोडणे हा दंडनीय गुन्हा आहे गवी!! आणि तिही अशी प्रेमकथा??
Please continue...

लिखान आवडले..
आवडल्याचे कारण यावेळी तुमचे शब्द नाही तर अशीच एक जुनी आठवण आहे ..

"आते जाते .. हसते गाते .. सोचा था मैने मन में कई बार "
हे गाणे मनात वाजले की अशी प्रश्नमालिका सुरु होते .. मन हळुच उडुन कॉलेजच्या दिवसात जाते ...
तिचे हे आवडते गाणे ... आणि नंतर माझ्या साठी फक्त माझ्या साठी कॉलेज मधेय सगळ्यां समोर तिने हे गायलेले गाणे ..

तो काळ खरच खुप अलवार होता ... कधी कधी तो तलवार च आहे जनु असा भास होतो.. पण पुन्हा संध्याकाळ येते .. त्या आठवणी पुन्हा मनात रुंझी घालतात आणि हळुवार पणे मनाला साद घालतात ...

The End.

लिहा ओ लिहा तुम्ही, उगा घाबरवताय का आम्हाला

अवांतर - मा सं. मं, त्या मे बी ला शॅल बी किंवा वुइल बी करता येईल का तुमच्या अधिकारात. ?

लिहा गवि.
चांगलं झालय हे लेखन!

अशी कुठली गोळी असली तर मला द्या...
मी डीट्टो यातुन गेलो आहे

पुढे?

सुरुवात वाचून गाण्याचं रसग्रहण असावं असं वाटलं होतं. त्यामुळे आधी गाणं एकदा ऐकून घेतलं आणि नंतर लेख वाचला, अपेक्षेपेक्षा वेगळा निघाला.

_/\_

गवि, हॅट्स ऑफ. याचा पुढचा भाग टाकण्याचा करंटेपणा तुम्ही करणार नाही याची खात्री आहे कारण ही जी अवस्था आहे ती अशीच राहते. यातुन पुढे सुखांत करणे हा करंटेपणा होइल आणि सत्यापासुन प्रचंड फारकत देखील.

आजच्या या तुमच्या लेखामुळे प्रतिसाद द्यायला आपोआप बोटं कीबोर्डवर फिरली...अगदी नकळत..जवळपास एका वर्षानंतर !!!
'मे बी कंटीन्युड...' हाच या लेखाचा सर्वोत्तम शेवट असू द्या.
जीवाची झालेली प्रचंड घालमेल अनुभवलीये या काळात आणि नेमका तशीच कालवाकालव करवणारा हा लेख....नकोच...पुढचा / चे भाग नकोच.

भेजाचा पार भुर्जीपाव झालेला दिसतोय!
अगदी कळवळून लिहिलंय...

पण गविशेठ, हे गोळी घेणं डेंजरस हो!!!!
त्यापेक्षा डोक्याला "धनगरी तेल" चोळून बघा काही फरक पडतो का ते!!!!
:)

अशी अवस्था कुणाची होऊ नये ..
कुणी स्वतःची अशी अवस्था करुन घेऊ नये ..

कथा सुरेखच ..!

अस्वस्थ करणारे लिखाण. प्रत्यक्ष वर्णन न करता केवळ मनातल्या तुटक-सलग विचारांच्या वाकयांतून चित्र निर्माण केले आहे.
एका ठराविक बिंदूवर निसटून चाललेल्या आयुष्याची जाणीव झाल्यावर भूतकाळात गमावलेल्या गोष्टींची आणि केलेल्या चुकांची बोच मनात तीव्र होत जात असावी आणि ती नंतरच्या आयुष्यात अश्वत्थाम्याच्या जखमेसारखी भळभळती राहात असावी. त्यामुळे ही गोष्ट "मे बी कंटिन्यूड" असली तरी तिला खरोखर अंत आहे?

भावना पोहोचल्या.
लेख अजून चांगला करता आला असता.
भाग दूसरा येणार असेल तर शब्दांच्या निवडीकडे लक्ष द्यावे अशी एक नम्र विनंती.

मस्त उतरवल्यात भावना...

प्रत्येकाच्या मनाच्या कोपर्‍यात असली जखम कुठेतरी असेलच. जे आपल्यापाशी नाही त्याचं दु:ख होणं मग आलच. ज्यांना अशा जखमाच नाहीत त्यांना सुद्धा "त्या" वयातच असल्या एक-दोन जखमा न करुन घेतल्याबद्दल पश्चाताप वाटत असेलच! :)

इथे एक लिहिते, रूढ अर्थाने कथेचा शेवट सुखान्त होणं शक्य नाही, कारण 'ती' लग्न करून सुखात आहे. ती परत येणं शक्य नाही, त्यासाठी हिंदी सिनेमासारखे योगायोग घडवून आणावे लागतील. पुढील भाग लिहा असं आम्ही बरेचजण म्हणतोय, त्याचं कारण म्हणजे इतक्या वाईट परिस्थितीत असलेला नायक यातून सावरू शकतो का आणि कसा हीच उत्सुकता आहे. आजूबाजूला वेगवेगळ्या कारणानी निराशेच्या गर्तेत गेलेली अनेक माणसं पाहिली आहेत, ती जर यातून बाहेर येऊ शकली तर त्यांचं स्वतःचं आयुष्य निदान सुसह्य होतं नाहीतर ती स्वत:बरोबर जवळच्या जिवाभावाच्या माणसांचं आयुष्य नरक करून टाकतात.

व्वा .. झकास अ‍ॅब्स्ट्रक्ट ! आवडलं !
आता कुठलं सुखद वळण येईल छोटीसी बात मध्ये ?