फेसबुक आणि मास्लोची चढती भाजणी

मैत्रीणीबरोबर झालेल्या डायरेक्ट टॉकच्या अनुभवाचं प्रकटन आवडलं.

समजून उमजून "फेसबूक" खातं सुरू न केल्याने बाकी गोष्टींबद्दल काही लिहू शकत नाही.

फेसबूकात नसलेला :-)

प्रकाटाआ

शुचि, फेसबुकावर खातं असावं का नसावं हा प्रत्येकाचा व्यक्तिगत प्रश्न आहे.
मला फेसबुकावरून मिळालेली ही विनोदी लेखाची लिंक पहा. npr ची वेबसाईट मी इतःपर पाहिली नसती.

फेसबुकवर खतं असावं की नाही हा प्रत्येकाचा निर्णय आहे. पण फेसबुक नाही तर गुगल प्लस, ते नाही तर ऑर्कुट, फार काय मिसळपाव हे सुद्धा त्यांचंच भावंड आहे ना! आता घरबसल्या अनेक वेबसाईट्स उपलब्ध असतात म्हणून आपल्याला व्यसन लागलंय असं लक्षात येऊ शकतं. पण ज्या क्षणी व्यसन आहे हे लक्षात येईल, तेव्हाच त्यापासून लांब कसं रहावं हेही लक्षात येऊ लागेल. खूप लांब अंतरावर रहाणार्‍या सुहृदांच्या आयुष्यातल्या रोजच्या घडामोडी कळतात, हा फेसबुकचा फायदाच आहे.

जेव्हा हे फेसबुक नव्हतं तेव्हा पुरुष दोस्ताना गोळा करून पार्ट्या वगैरे जास्त करत असावेत आणि बायका शेजारणींकडे जाऊन गॉसिप करत असाव्यात असा माझा अंदाज आहे! त्यात आणि फेसबुकमधे फार फरक नाही! फेसबुकवर वेळ घालवला म्हणून गिल्टी वाटायचं कारण नाही, (कारण घरची टेन्शन्स विसरून इतरांबरोबर टाईमपास करणे ही पण प्रत्येकाची गरज आहेच!) थोडं सीरीयसली सांगायचं तर घरातल्या प्रत्येकाला एक आपली स्वतःची अशी "स्पेस" असणं आवश्यकच आहे. ती नसेल तर नात्यातली गुंतागुंत वाढू शकते.

तू घरात अजून लाडू करतेयस ना? म्हणजे तुझं घराकडे पण लक्ष आहेच! अगदीच काही तू समांतर जगात गेलेली नाहीस. झालं तर! थोडे लाडू इकडे पाठव बघू! (फोटो अपलोड केलेस तरी पुरे, आम्हाला कळेल कसे झालेत ते!)

शूचीताइ आता वेळ आली आहे आपल्या लेखांबाबत अंतर्मूख होऊन विचार करायची.... बाकी चालूदे, नेहमीप्रमाणे लिखाण छान आहे.

"शुचि, फेसबुक हे भावनिक गरजा अप्रत्यक्षरीतीने पूर्ण करण्याचे साधन आहे/असावे याच्याशी मी तरी असहमत आहे. कारण हे म्हणजे तुम्ही एक समांतर आयुष्य जगू लागता असे मला दुर्दैवाने म्हणावे लागेल."

समांतर आयुष्य कसे? प्रत्यक्ष आयुष्यात हे एक विश्व छेदून जाणारे. एवढेच म्हणता येईल. कधी ते प्रत्यक्ष भेट होते, कधी होत नाही. नीलूच्या गरजा काही दहा-पंधरा लोकांकडून पूर्ण होतात तर 'मी' च्या गरजा काही शेकडा लोकांनी पूर्ण होतात हा फरक आहे. कदाचित मी ला लोकांबद्दल 'क्युरिऑसिटी' असेल, नीलूला त्याची गरजच वाटत नसेल. मुळातच असलेला हा फरक प्रत्यक्ष आयुष्यातच आहे. प्रत्यक्ष आयुष्य नसले तर समांतर किंवा छेद देणारी कितीही विश्वे असली तरी काय फरक पडतो?! तेव्हा प्रत्यक्ष आयुष्यात काय घडते आहे हे महत्त्वाचे.

याच्याशी संबंध नाही, किंवा असला तरी लांबूनच, पण यावरून दिवंगत गुणी अभिनेत्री रसिका जोशी यांचे गेल्या वर्षी पाहिलेले 'व्हाईट लिली आणि नाईट रायडर' आठवले.

हा मला (पुन्हा एकदा) व्यक्तीगत निवडीचा मामला वाटतो.

माझ्या ओळखीच्या काही व्यक्तींना ब्लॉगिंग पासून सोशल नेटवर्किंगपर्यंत आणि डिस्कशन फोरमपासून ऑनलाईन कॉन्व्हरसेशन्स पर्यंत सर्व काही अनावश्यक वाटते. काही लोकांना ते ठराविक लोक आणि विषया पुरते मर्यादित ठेवावेसे वाटते. काहीना ते अतिशय महत्त्वाचे वाटते. काहीना ते रंजक वाटते परंतु सहभागी व्हावेसे वाटत नाही. यापैकी कुणी इतरांच्या सहभागाबद्दल किंवा सहभागाच्या अभावाबद्दल , गरज वाटण्याबद्दल किंवा गरज न वाटण्याबद्दल कमेंट्स करणं मला मजेशीर वाटतं. हे म्हणजे तुला अमुक भाजी अमुक इतकीच का आवडते किंवा तू शाकाहारीच का आहेस किंवा का नाहीस असं म्हण्टल्यासारखं आहे.

चांगले ललित लिखाण आहे. त्यातील मुद्देही विचार करण्यासारखे.

नीलूने तिचा मोर्चा आता चहाकडून लाडवाकडे वळवला होता.

मुद्दा बदलण्याकरिता आणि भावना बदलण्याकरिता चांगले तंत्र!

- - -

(प्रतिक्रियांपैकी "अमुकतमुक व्यक्तिगत मामला आहे" हे समजले नाही. व्यक्ती खाद्य म्हणून तोंडात काय टाकते, हासुद्धा व्यक्तिगत मामला आहे. तरी खाद्यपदार्थांबाबत कितीतरी गमतीदार गप्पागोष्टी मी ऐकलेल्या आहेत. मिसळपावावर पाककृतींचा विभाग तर मला फार आवडतो. "मी अमुक प्रकारे कोलंबी शिजवतो", "त्यापेक्षा तमुक प्रकारे शिजवलेस, तर स्वाद छान येईल..." वगैरे चर्चा तर अगदी मस्त चालतात. फेसबुकवर खाते असणे हा व्यक्तिगत मामला असण्याचेही पूर्णपणे मान्य. पण या तथ्याचा या चर्चेत संदर्भ समजला नाही. "मी" पात्राशी "नीलिमा" पात्राने याविषयी बोलायलाच नको होते, असा संदर्भ आहे काय? पण मग व्यक्तिगत->->पासून->->बोलायला नको येथपर्यंत साखळी नीट जोडायला हवी.)

सर्वप्रथम वादसत्र सुरू का व्हावे असा प्रश्न पडतो. नीलू निवेदिकेशी वाद घालताना वैतागलेली दिसते. थोडीशी बॉसीही वाटते. याचाच अर्थ नीलूच्या निवेदिकेकडून काही अपेक्षा आहेत असा होऊ शकतो.

व्यसनी लोक व्यसनांच्या मागची अनेक कारणे देतात. दारू पिऊन दु:ख हलकं होते, सिग्रेट ओढून डोकं हलकं होतं, ड्रग्ज घेतल्यावर कूल वाटतं इ. इ. फेबु हे एकदा व्यसन आहे हे मान्य केले की त्याचे वरवरचे फायदे सोडले तर खोलवरचे दुष्परिणाम गर्तेत नेण्यास कारणही ठरू शकतात हे ही मान्य करावे लागेल.

सोशल गॅदरिंगला एखादा ग्लास हातात घेऊन फिरणारे आणि रोज संध्याकाळी ग्लास रिचवल्याशिवाय राहू न शकणारे यांत फरक आहे.

"शुचि खरं सांग दिवसांतले किती तास तू फेसबुकवर पडीक असतेस? रात्री मधेच उठलीस तर तू फेसबुक रिफ्रेश करतेस असं तूच म्हणतेस मग हे बरोबर का?"
नीलू न्यायाधीशी भूमिकेत शिरल्याने मीदेखील आता डिवचले गेले होते - "वेल तुझे म्हणणे खरे आहे. माझ्याकरता फेसबुक हे व्यसन होऊन बसले आहे पण त्यामागचं कारण तर समजाऊन घे"

प्रत्येक व्यसनी आपल्या व्यसनांची कारणे देऊन सहानुभूती मिळवण्यास उत्सुक असतो आणि आपण जी कारणे देतो ती सर्व वॅलिड कारणे आहेत असा समजही असतो. व्यसनात बुडून राहायचे आहे असेच ठरवले असेल तर अशा व्यक्तींना पुढे सांगण्यात काही फायदा नसतो कारण त्यांच्याकडे कारणांची यादी तयार असते.

शेवटी नीलूची मैत्री महत्त्वाची की फेबु हे ठरवणे निवेदिकेवर आहे.

असो. वर पैसा यांची एक प्रतिक्रिया आहे त्याबद्दल दोन पैशे ;)

जेव्हा हे फेसबुक नव्हतं तेव्हा पुरुष दोस्ताना गोळा करून पार्ट्या वगैरे जास्त करत असावेत आणि बायका शेजारणींकडे जाऊन गॉसिप करत असाव्यात असा माझा अंदाज आहे! त्यात आणि फेसबुकमधे फार फरक नाही!

फरक आहे आणि हा फरक नवरा आपल्या गैरहजेरीत ऑफिसातल्या बाईबरोबर फिरतो किंवा आपला टीनेजर मुलगा अचानक २५-३५ च्या बाईचा घनिष्ठ मित्र बनतो या प्रकारचा आहे. या प्रकारांचा जोडीदारांना किंवा पालकांना त्रास होऊ शकणे शक्य आहे. फेसबुकवर मित्र मैत्रिणींची १००० च्या घरातील संख्या पाहिली की एखाद्या व्यक्तीला इतके मित्र मैत्रिणी कशा असू शकतील असा प्रश्न पडतो. बरे असतील तर यांच्याशी मैत्री करण्यास वेळ आणि एनर्जी कशी मिळते असा पुढला प्रश्न पडतो. याचा अर्थ, या सोशल नेटवर्किंग साइटवर दिसणारे सर्वच तुमचे मित्र असतील असे नाही. मित्रांचे मित्र किंवा मित्रांच्या मित्रांचे मित्र वगैरे वगैरे करत तुम्ही अनोळखी लोकांशी संबंध वाढवून घेत असाल आणि कदाचित त्या मार्फत चुकीच्या मार्गावर जात असाल अशी काळजी तुमच्या आप्तांना वाटणे शक्य आहे. प्रत्यक्ष आयुष्यातही हे घडूच शकते पण फेबुचा स्कोप फार मोठा वाटतो.

फेस्बुकवगैरेकायअसते?प्रश्नसंपला

मला लेख आवडला आणि लेखाचा विषयही आवडता. बर्‍याच महिन्यांपुर्वी मी माझ्या ब्लॉग वर याविषयी माझे मत मांडले होते ते इथे देत आहे.

==================================================================
""मी येत्या ३ ते ४ महिन्यांमधे Facebook, Orkut यावरिल माझे account बंद करणार आहे", असे मी जेंव्हा म्हणालो, तेंव्हा माझे मित्र "काय गावंढळ आहे" अशा चेहर्‍याने माझ्याकडे पाहु लागले. पण आपण कधी खरच विचार केला आहे का, कि आपण Facebook आणि Orkut किंवा कुठलीही Social Networking ची Site वापरुन आपल्या मित्राबरोबर खरोखर संवाद होतो का? Facebook Orkut वरुन आपल्याला मित्रांच्या बित्तबातम्या कळतात पण संवाद होत नाही. आधी आधी Orkut खुप छान वाटले होते, तेंव्हा Facebook भारतात एवढे प्रचलित नव्हते. सध्या एक दोन वर्षापासुन भारतात Facebook प्रचलित होत आहे. भारतात म्हणजे भारताच्या मुख्य शहरात.

एकदा आमच्या ओळखीच्या एका घरी गेलो असता तिथे एक लहान मुलगी आपल्या बाबाला संगणक Login करुन द्यायचा हट्ट करत होती, मला वाटल काही गेम वैगरे खेळायची असेल, पण तिला तिचे Orkut पहायचे होते. वय १२ ते १४ वर्षे.

हा Social Networking चालु करण्याचा प्रवाशी interesting असतो. मी Orkut आजपासुन ६ वर्षापुर्वी वापरायला सुरु केले. तेंव्हा ते नवीन आले होते. आणि Google ची मोहिनी होतिच. पण मी Social Networking का वापरायला सुरु केले याचे उत्तर अजुनही माझ्या जवळ नाही. उत्सुकता हे उत्तर असु शकते. नंतर कॉलेज मधिल सर्वच Orkut वर आल्यावर "Scrap" टाक हा परवलीचा शब्द बनला. जर आपण Orkut वर नाही म्हणजे काही तरी चुकते आहे असे काहीसे Peer Pressure वाढिला लागते. आणि मग एकदा Orkut वर आलो की जुने मित्र शोधण्याची मोहिम सुरु होते. त्यातुनच कोणाचे किति मित्र आहेत यावर शर्यत सुरु होते. भले ३ वर्षे एखाद्या मित्राला भेटले नसाल पण Orkut वर त्याला Add करुन ठेवणार.

मग वेगवेगळ्या राजकिय, बौद्धिक, सामाजिक, साहित्यिक community join करणे हेही सुरु होते. असे होता होता यासर्वांचा पसारा एवढा वाढतो की कधी कधी ज्याचे updates कळायला पाहिजे ते कळतच नाही. नुसता गोंधळ.

नीट समजाऊन, वेळ देऊन काळजीपुर्वक पाहिले तर सर्व updates कळु शकतात पण मग तेवढा वेळ देवा लागतो. त्यात लोकांना Social Networking Site वर कसे वागावे याचेही भान नसते, आपली व्यक्तिगत माहिती बिंधास्तपणे site टाकतात. खासगी निरोप सार्वजनिक फोरम मधे टाकतात. कधी कधी ते वाचुन फार अवघडल्यासारखे वाटते. हे सर्व काही कमी होते म्हणुन आता Mafia आणि फार्मविले सारखे online गेम आले आहेत. त्यात किती वेळ जातो याची तर गणतीच नाही.

मला माहित आहे कि फार नकारार्थी बोलतो आहे, पण सकारात्मक बाजु तर बहुतेक लोकांना माहित आहे म्हणुनच तर दिवसेंदिवस Social Networking Sites चे मेंबर्स वाढत आहेत. शेवटी "सौ बातों की एक बात".

"अति तेथे माती"

चर्चा अतिशय सुरेख, अन माहिती पुर्ण.

शेवटी ज्याच्या त्याच्या प्रायॉरिटीज नाही का? मी तरी निलु होउन दुसर्‍याला जाब ही नाही विचारणार, अन आली एखादी निलु विचाराय्ला अन जर तिला माझ्या लेव्हलन विचार नाही करता आला, तर चर्चा ही नाही वाढवणार.

५०० फ्रेंड्सबद्दल सहमत. अनेक फ्रेण्डरिक्वेस्ट आपण ती का नाकारायची याचं सयुक्तिक कारण मिळालं नाही म्हणून अ‍ॅक्सेप्ट करतो.

श्याम मानव यांनी माझी फ्रेण्ड रिक्वेस्ट स्वीकार करण्याचं कारण मला अजून कळलं नाही.

फेबु/ऑर्कुटवर फ्रेण्ड लिस्ट मुळे सुरक्षा यंत्रणांच्या दुर्बिणीखाली येण्याची शक्यताही लक्षात घ्यायला हवी.

खरं सांगू का... माझे आधी ओर्कुट किंवा फेसबुक किंवा माय स्पेस वगैरे अकौंट नव्हते. माय स्पेसवर अजूनही नाही. ओर्कुटवर एकदोन ओळखीच्या लोकांनी फारच request पाठवल्या म्हणून अकौंट बनवले तेच फेसबुकाच्याबाबतीत. दोन चार सोडले तर सगळे मिपावरचे लोक आहेत फेस्बुकाच्या अकौंटमध्ये. तेवढाच टाईमपास. शिवाय लोकं काही व्हीडीओ, लिंका देतात त्याही बरेचदा मजेदार, ज्ञानवर्धक वगैरे असतात.

असंख्य जुने शाळेतले शाळूसोबती, चाळीतले चाळूसोबती आणि हरवलेली अगणित माणसं मला ज्या फेसबुकमुळे परत मिळाली त्या फेसबुकचा मी आजन्म ऋणी राहीन.

व्यसन कशाचंही लागू शकतं कारण व्यसनीपणा हा व्यक्तीचा गुण आहे, फेसबुकचा नव्हे. टेंप्टिंग गोष्टी जगात बर्‍याच असतात. आणि कमीजास्त प्रमाणात अ‍ॅडिक्शन पोटेन्शियल कशातही असतंच. आपल्या व्यक्तिगत आयुष्यात एकटेपणा, नीरसता, ताण असं काहीही आलं की व्यसनीपणा डोकं वर काढणारच. हे अपरिहार्य आहे.

सोशल नेटवर्कवरती कार्यरत असणे ह्यात काही कौतुकाचे नाही आणि त्यावरती खाते नसणे ह्यात देखील काही कौतुकाचे नाही.

बाकी फेसबुक आणि तत्सम सोशल नेटवर्कसचा उपयोग 'गझाली करणे' ह्यापेक्षा कित्येक पटींनी वेगळा आणि उपयुक्त आहे असे नम्रपणे नमूद करावेसे वाटते. फेसबुकवरती तुम्ही फेसबुक कंपनी साठी टेस्टर म्हणून काम करु शकता, विविध संस्था, उद्योग ह्यांना योग्य मोबदल्यात त्यांची इन्फो पेजेस बनवून देऊ शकता, नवोदित कलाकारांना (सर्वच क्षेत्रातील) त्यांची पेजेस बनवणे, ग्रुप सुरू करून देणे, त्यांच्या प्रोफाइलचा सेटअप बनवून देणे ह्यासाठी देखील मोबदला घेऊन मदत करू शकता. बरं ही सगळी खूप कष्टाची आणि वेळखाऊ कामे आहेत असेही नाही. ह्याला प्रचंड तांत्रिक ज्ञानाची आवश्यकत आहे असे देखील नाही. उलट ह्या कामांमुळे तुमच्या ज्ञानात अजून भर पडते, चार ओळखी होतात, लोकांच्या सोशल नेटवर्क कडून नक्की काय अपेक्षा आहेत त्या कळतात, वेगवेगळ्या क्षेत्रातील दिग्गज फेसबुक किंवा तत्सम साइटचा उपयोग किती चांगल्या कार्यासाठी करू शकतात ह्याचे मौलिक ज्ञान मिळते.

इच्छा असणार्‍यांनी श्री. पांडुरंग तावरे (अ‍ॅग्रो टूरिझमचे प्रणेते) , श्री. अनिकेत आमटे ह्यांची प्रोफाईल नक्की बघावीत.

शेवटी कुठल्याही गोष्टीचे महत्व तुम्ही त्याचा वापर कसा करता ह्यावर अवलंबून असते. मी अशिक्षित असीन तर पेन्सिलीच उपयोग कान खाजवायला करीन आणि सुशिक्षीत असीन तर काहीतरी लिहायला, नविन गिरवायला करीन.

आपल्याला अनोळखी व फारशी गती नसलेल्या विषयात काम करणारांची फ्रेन्ड रीक्वेस्ट स्वीकारून अथवा त्याना तशी रीक्वेस्ट पाठवण्यात तरी काय मतीतार्थ आहे कोण जाणे.
फेसबुक काय किंवा मिपा काय यांचे अ‍ॅडिक्षन होते.
सोशल नेटवर्किंग साइट्स या ठराविक व्यवसाय वा॑ढीसाठी किंवा मित्र परीवार वाढवण्यासाठी उपयुक्त आहेत. पण त्यांचे व्यसन हा चिंतेचा विषय आहे.
या साईट्स वर अनेक लोक भेटत असतात. त्यांच्याशी मैत्री क्वचित दुश्मनी देखेले होत असते.
अर्थात जालावरील मैत्री ही काही मुद्द्यांवर आधारीत मैत्री असते तशीच दुश्मनी देखील.
मराठी आंतार्जालावर एखाद्या मुद्द्यावर एकमेकांचे कधीनाकधी खटके उडतातच पण म्हणून ज्यांच्याशी खटके उडालेत त्यांच्याशी मी सदोदीत सर्वत्र वैरच पत्करायचे हा मूर्खपणा झाला.
फेसबुक हा टाईमपास म्हणून बरा आहे.

ऑफीसमधे न भेटणारे फेसबुकवर भेटतात म्हणुन फेसबुकचे महत्व आहे.

सद्यकाळात घडून गेलेल्या आंदोलनाच्या निमित्ताने "सोशल मिडिया"ने निभावलेल्या भूमिकेबद्दलचे विवेचन : http://moklik.blogspot.com/2011/08/blog-post_31.html

फेसबुक चांगले की वाईट हा खर तर वादाचा मुद्दा आहे. आपले मित्र, नातेवाईक भेटतात पण त्यातले कितीजणां सोबत आपण बोलतो किंवा संपर्क असतो हे महत्वाचे.
संख्या कीती आहे ते महत्वाचे नसावे तर खरच आपल्याला भेटुन त्यांना आनंद होतो की नाही हे असावे. उगा आपले हा माझ्या लिस्ट मध्ये आहे सांगायला हवे मग तुम्ही ऑर्कुट, फेसबुक, गुगल+, मिसळपाव काहीही वापरा पण त्याचा काहीच उपयोग नाही.
एक विरंगुळा, सर्वांशी जोडले जाण्याचा सोप्पा मार्ग म्हणुन सोशल नेटवर्किंग साईट्स कधीही उपयोगी आहेत. पण बसा शेती करत (farmville) तर काय उपयोग :)... ती सगळी शेती खरच कोणी प्रत्यक्षात केली तर काय फायदा होईल :)

बाकी ज्याला जसे आवडते तसे फेसबुक समजुन घ्यावे

प्रकटन ठीक वाटले. लाडू कुठले होते?

कॉमॅ.

बरेचदा लोक ओळख नसताना रीक्वेस्ट पाठवतात आणि आपण रेफरन्स मागितला की गायब...खासकरुन मिपा वगैरे सायटींवरच्या लोकांनी एकमेकांना रीक्वेस्टी पाठवताना रेफरन्स दिला पाहीजे नाहीतर कळणार कसे?

मला फेसबुक एका मर्यादेपर्यंत आवडते. अर्थात व्यसन नाहीच लागलेले.( मिपाचे ही नाहिच)
मला माझे अनेक शाळकरी सोबती फेबुमुळे परत भेटले. ..संपर्कात आले. इतकेच काय माझ्या वयस्कर वडिलांना त्यांचा बालमित्र फेबु मुळे भेटला. ..ज्याच्या ते अनेक वर्षे शोधात होते. हा मित्र परदेशी रहात असल्याने त्यांची प्रत्यक्ष भेट होऊ शकली नाही पण फोनवर मात्र बोलणे झाले. त्यांना बराच काळ रुखरूख लागून राहिलेला शोध संपला.
फेबु कसे वापरायचे हे सर्वस्वी आपल्या हातात आहे. उदा. फोटो , विडीओ वगैरे आपण अपलोड केले तरी ते कोणाला दाखवायचे कोणाला नाही हे आपल्याला ठरवता येते. आपल्या लिस्ट मधील सर्वच मित्रांना नसले दाखवायचे, काही ठराविक लोकांनाच दाखवायचे असतील तर 'hide from these people' , 'Show only to these people' , 'only me' असे पर्याय त्यात आहेत. शिवाय इतरही बरीच प्रायव्हसी सेटींग्ज त्यात आहेत. ती सर्व व्यवस्थित वापरली तर फेबू अजिबात धोकादायक नाही. पब्लिक फिगर असलेले लोक प्रायव्हसी सेटींग्ज पब्लिक ठेवतात ..आपल्यासारखे प्रायव्हसी जपणारे लोक त्यांना पटेल तेवढीच माहिती प्रकाशित करतात.

दुसरे असे की मला माझ्या मित्रांमधे एखादी गोष्ट शेअर करायची असेल तर प्रत्येकवेळी फोन करून सांगायला वेळ नसतो आणि फोन करुन सागण्याएवढी ती गोष्ट तेवढी महत्वाची ही नसते. उदा. आमच्याइथे १५ ऑगस्टला एक छान कार्यक्रम झाला. मला वाटले की मित्रमंडळींना त्याबद्दल सांगावे पण सर्वांना फोन करून सांगण्यासारखी ती काही महत्वाची बातमी नव्हती. फेबु वर त्या कार्यक्रमाविषयी लिहिताना मला त्या कार्यक्रमाचे फोटोज ही टाकता आले. जे एरवी मुद्दाम कोणाला दाखवले नसते.

@ शुचि , लेख छान जमला आहे.

मागे विकासने लिहिलेली एक ओळ आठवली....

"मेरे पास फेसबुक है, माय स्पेस है, ओर्कुट है, तुम्हारे पास क्या है?"
"मेरे पास काम-धंदा है!!!!!"
:)

असो. बाकी तुमच्याशी जर वितंडवाद घातला तर लाडू-चहा मिळतो इतकेच उमजले. वाचून उत्साह वाटला!!!!
;)

फेसबूक कसे वापरावे यावर सहज रावांनी एक लेख लिहावा अशी मी विनंती करतो. :)

भाजणी नव्हें हो काकू. भांजणी.

आताच एक नवीन म्हण वाचली:

बाहेर नाही विचारत कुत्रं आणि फेसबुकावर हजारो मित्र. ;)