विरंगुळा

कोलोरॅडोच्या त्या भयाण वाळवंटात दिवसभर फिरून फिरून अगदी वैतागून गेलाअसता एखादा… रणरणत ऊन भाजून काढत होतं…
उष्ण हवा तर सतत वाहत होती…कुठे निवाऱ्याला सावली सापडत नव्हती…ध्यास होता तो एकाच गोष्टीचा…औषधाच्या कुपीचा... "फार फार तर तीन किंवा चार दिवसच आपल्या हातात आहे आता ..." हुंदका आवरता आवरता तिचे ते शब्द त्याच्या कानात घुमत होते निघाल्यापासून ... जेव्हा त्याची मुलगी आजारी पडली तेव्हा तो औषध आणायाला, घोड्यावर दोन दिवस प्रवास, मधे एक रात्री मुक्काममार्गावर . त्या रात्री, त्यांला सेंट लुईस येथुन जमानिम्यासह निघालेला पायोनियरांचा एक गट मिळाला...

मागील दुवा http://misalpav.com/node/44307

मी काय काय बोलत होतो आणि आई ते ऐकत होती. त्यावेळी माझ्या पेक्षा माझा चेहेराच कदाचित जास्त बोलत असावा. कारण आईचे माझ्या बोलण्यापेक्षा माझ्या चेहेर्‍याकडेच जास्त लक्ष्य होते.
सोमवारी सहलीला जायचे या विचारांनीच माझ्या चेहेर्‍यावर काहितरी मजेदार रंगीत रांगोळी उमटत असावी. माझ्यासारखीच ,आई पण त्या नक्षीत हरवून गेली.

मागील दुवा https://misalpav.com/node/44648

डोळ्यातल्या पाण्यामुळे आबांना समोरचे धूसर दिसू लागले. समोरचे काही आता पहायचे नव्हतेच मुळी. त्याची गरजही नव्हती. डोळ्यासमोर वेगळेच जग होते. ते जग पहायला या जगातली दृष्टी गरजेची नव्हती.
आठवणी अशा एकट्या कधीच येत नाहीत. एक आली की तीचा पदर धरून दुसरी येतेच.

गजाभाऊ : अरे काय म्हणतं सदा... काय लेका दिसतंच नाही तू आजकाल?

सदा: काही नाही भाऊ ...मी इथंच आहो तसा ....थोडं नवीन काम मिळालं होतं म्हणून तालुक्याला गेलतो चार दिवस.

गजाभाऊ : कोणतं काम मिळालं तुले?

सदा: ते थोडं शिक्रेट हाय भाऊ..

गजाभाऊ : एवढं काय शिक्रेट हाय बा..?

सदा: जौद्या ना भाऊ..

गजाभाऊ : अबे तुये सारे शिक्रेट मले माहिती आहे लेका, तुये बँकेचे सारे पासवर्ड मले माहिती आहे. अन ह्यापेक्षा मोठं कोणतं शिक्रेट हाय बे?

डायना जेव्हा तिच्या प्रियकरासोबत (दोडी अल फयाद) कार अपघातात वारली, तेव्हा तिच्याबद्दल साऱ्या जगभरात हळहळ व्यक्त झाली होती. एका करारी बेधडक राजस्नुषेचा मृत्यू चटका लावणारा होता. विचार करा, जिच्या साम्राज्यावर कधीही सूर्य मावळत नव्हता अशी ख्याती असलेल्या इंग्लडच्या राणीची सून होणं किती कठीण गोष्ट असेल. राजघरण्याची प्रतिष्ठा सांभाळणं आणि ते टिकवण्यासाठी कित्येक मुखवटे राजघराण्यातील व्यक्तींना चढवावे लागतात. पण आपल्याला जे दिसतं ते सारंच खरं नसतं, अश्याच राजेशाही चेहऱ्यांची करुण कहाणी म्हणजे मीना प्रभूंचं 'मुखवट्यांमागचे चेहरे- डायना आणि चार्ल्स' हे पुस्तक !

नन्दिनीची डायरी - निर्णय

कोहलीचा सकाळी सकाळी "टीम इंडिया मिशन २०१९" या व्हाट्स ऍप ग्रुपवर मॅसेज,

"पोट्टेहो, आयपीएल संपली. आता नाचगाने बंद करा सायचेहो. उद्या सकाळी पाच वाजता मले सारे मैदानात पाहिजे..."

तिकडून विजय शंकरने लगोलग अंगठ्याची स्मायली पाठवून दिली.
केदार जाधवचा पण लगेच रिप्लाय..."हाव भाऊ..येतो"

बाकी कोनीच अजून मॅसेज वाचला नाही हे पाहून कोहली चिडला.
"मॅसेजही वाचून नाही राहिले ना पोट्टे.... माया दिमाग खराब करू नका"

"भाऊ चिडू नका भाऊ...मी उठवतो साऱ्यायले..", केदार जाधव

स्क्रीनवर रोहित इज टायपिंग असा मॅसेज दिसतो.

"भाऊ..ते बघा..रोहित उठला वाट्टे.."

पंच तुंड रुंड माळधर पार्वतीश आधी नमीतो
विघ्न वर्ग नग भग्न कराया विघ्नेश्वर गणपतो मग तो....
मागील दुवा https://www.misalpav.com/node/17685
( मित्रानो क्षमा असावी. खूप मोठ्या काळानंतर पोस्ट करतोय. समजून घ्यावे .....)

९३-९४ साली प्रायव्हेट बस ही संस्था अगदी नवीन होती. शिवा ट्रॅव्हल्स, सदानी ट्रॅव्हल्स वगैरे कंपन्या नुकत्याच उदयाला आल्या होत्या. अमरावती-अकोला, अमरावती-यवतमाळ वगैरे गाड्या राजापेठ चौकातून निघायच्या. नोकरीसाठी अप-डाऊन करण्याऱ्या लोकांसाठी ह्या गाड्या सोयीच्या होत्या. दिवसभर ऑफिसमधून थकूनभागून घराकडे निघाल्यावर एसटीतुन उभं राहून प्रवास करण्यापेक्षा हे बरं होतं. किंवा दिवसभर खरेदीसाठी वगैरे अमरावतीत आलेल्या कुटुंबांना रात्री गावाकडे परतण्यासाठी सुध्दा ह्या बसेसचा पर्याय उपलब्ध झाला. पण खाजगी क्षेत्र म्हटलं की स्पर्धा आली. स्पर्धा म्हटलं की नवनवीन डावपेच आले.