विडंबन

पडुन आहे सार्त्र अजुनी

पाठ शिवा हो पाठ शिवा
वार्धक्यातही वाघ रडवला
डाव टाकूनि नवा नवा

बन कमळांचे मुदित* सापळे
लपायास मज असे मोकळे
सत्तांधाला काय का कधी
शिवाशिवीचा खेळ नवा?

टिकटिकविरहित जरी तव पाऊल
अचूक मला पण लागे चाहूल
कित्येकांची चळते बुद्धी
तुझ्या ऐकता पायरवा

उमटू न देईन साद पाऊली
सर्रकन जाईन जशी सावली
सामावून मज घेईल अलगद
हा कमळांचा उभा थवा

मालकी घेशील परी कशाची
तुझ्या पदांची तुझ्या यशाची
पाठलाग मग कुठे संभवे
महाराष्ट्र जर तुला हवा !! ;)

*मोद-मोदी-मुदित

(चाल- अजुनी रुसून आहे, खुलता कळी खुले ना )

अजुनी बसून आहे
गुंता मुळी सुटेना
उघडे तसेच फेस्बुक
लॉगौट.. मन धजेना ..

मी फेस्बुकासमोरी
फेस्बुक-अॅडिक्ट आहे ..
मी हेच सांगताना
रुसुनी कधी बसावे
मी का इथून उठावे
समजूत का पटेना
धरसी अजब अबोला
तुज मौन सोडवेना ..

का पोस्ट मी लिहावी
चर्चाहि होत आहे
मेजवानी वाचका त्या
जाणून उत्सुकाहे
काही अटीतटीने
कुढता अढी सुटेना
कॉमेंट ये स्टेटसला
ऐसी स्थिती इथे ना ..

ओळखलत का साहेब मला?’ परत आला कोणी,
कपडे होते फाटलेले पण, मधाळ त्याची वाणी

क्षणभर बसला नंतर हसला बोलला वरती पाहून,
‘पक्षामध्ये फुट पडली, आलो तिकडे राहुन’.

कार्यकर्त्यांसह आम्हाला, चार आश्वासने भेटली,
स्वबळावर सत्ता येता, आमची वाट लावली .

पक्ष सोडला, चूक झाली, होते नव्हते ते गेले,
निवडणूक होईपर्यंत त्यांनी, फक्त राबवून घेतले

कार्यकर्त्यांना घेउन संगे, साहेब आता लढतो आहे
राहिलेली कामे पुर्ण करून, मतदारसंघ घडवत आहे

खुर्चीकडे लक्ष जाताच हसत हसत उठला
‘पद नको साहेब ’, जरा एकटेपणा वाटला.

कवी नारायण सुर्वे यांची क्षमा मागून.....

(मुळ काव्य : दोन दिवस वाट पाहण्यात गेले, दोन दुःखात गेले
हिशोब करतो आहे आता किती राहिलेत डोईवर उन्हाळे)
------------------------------------------------------
दोन दिवस मुंबईत गेले, दोन दिल्लीत गेले
हिशोब करतो आहे आता, किती पैसे भुरर्कन उडाले

शेकडो वेळा फोन आला, इमेल आले, बोलणी सुरु झाली
मंत्रीपदाच्या भरोशावर जिंदगी बर्बाद झाली

जे होते माझे चिन्ह , जनतेकडेच गहाण राहिले
कधी झेंडा उंचावलेले हात, कलम झालेले पाहिले

पळता पळता वाटे
अदृश्य राहिली वाट
मी चढतो आहे कधीचा
हा आयुष्याचा घाट

ठिणगीच्या स्पर्शाने
राखेत पेटते आग
पृथ्वीच्या भाग्याचा
का नक्षत्रांना राग?

सूर्यास्ताच्या साक्षीने
वणवा पेटवतो आज
ओल्या जखमेवर आता
का सुटली आहे खाज?

दाटून मेघ येता
मणक्यात चमकते वीज
गोठून भावना गेल्या
अन मेंदू झाला फ्रीज !

मज ठाऊक नाही कोठे
ह्या आभाळाचा अंत
मी उद्या निघालो आहे
पोचेन कालपर्यंत !

कवी ---
(विदाऊट) ट्रेस

लिहीतानाच हसायला येत आहे, कारण 'मुद्दाम' लिहितोय.

---दबंग---

हुडहुड दबंग
हुडहुड दबंग
ये आरोळी

थेटरात मग
अनेक शिट्ट्या
एका वेळी

पोलिसाच्या
वेशामध्ये
सल्लूभाई

थेटर फुल्ल
प्रेक्षक मुग्ध
त्याच्या पायी

बघतो पिक्चर
बाजूला मी
डोके ठेवुनि

येते गम्मत
मारामारी
ऐसी बघुनि

मनोरंजना
कमी न पडती
सल्लूभाई

अन भार्येचा
हट्टच असता
इलाज नाही

--------------
-----------