यायचे कुठुनसे तेव्हा
ढग दाटुन एकाएकी
स्पर्शून जायची मजला
प्रीतीची लाट अनोखी
उधळीत पेटता श्वास
'तो' कवेत मजला घेई
परि आर्त क्षणांना तैशा
कधि मेघ बरसला नाही..!
अन् आज दाटले मेघ
ही सांज कोंडली आहे ..
अन् आज अधिर श्वासात
ही प्रीत मांडली आहे
अन् अवचित आज खुळासा
नभि मेघहि बरसुन जाई...
पण कवेत मजसी घेण्या,
आज 'तो' राहिला नाही!
© अदिती जोशी
11.6.2013
http://unaadpaus.blogspot.com
खंतावून सोडणारी एक अस्वस्थ पोकळी..
हुरहूर आजवर अव्यक्त राहिलेली..
त्या सूक्ष्म वेदनेला स्मरून खरडतोय काही...
कविता बिविता जे काय समजायचं ते समजा..
तिच मला टाळण
फलाची इच्छा मनात न धरता कर्म करा म्हणे...
प्रेम करता येईल अस?
फलेच्छा सोडून...??
कर्म आणि फलेच्छा वेगळी कुठे आहे इथे??
सगळ एकच दिसतंय...तुझ्यात...
........................१.............................
रागवलेली ती, समजूत काढणारा मी
रागवलेला मी, समजूत काढणारी ती
या दोन विरुद्ध गोष्टी आहेत
.
ती रागावली कि
तिची समजूत काढणे सोपे आहे
ते जमते आजकाल मला
पण तिच्यावर रागावून
ती समजूत काढत असतांना
रागावलेलेच राहणे फार अवघड असते
ते अजूनही जमलेले नाही मला
.
कसं असतं ना,
समजूत काढणारा नेहमीच
समजूतदार असतोच असे काही नाही
पण सांगणार कोणाला?
गर्भपात होतोय तुझ्या आठवणीचा
२-३ रात्रीची अखंड भेट आपली,
आज मात्र आठवणींचा गर्भ धरतो न् धरतो तोच पडतो..
अशा या उघड्या डोळ्यांनी भोसकलेल्या रात्री..
मी टक्क जागा
कोण कुठली तू
कानी किणकिणतेय तुझी गझल...
'कसली आहेस ग तू'
नुसती गझल..
आलीस कधी गेलीस कधी कळलचं नाही
गेलीस???
नाहीच
तू येतेस आणि भोसकून जातेस या रंगेल रात्रीला...
आरपार ...
प्रेम म्हणजे प्रेम असत!
जगासाठी सेम असत!
तु आली तर पाऊस आला
तु गेली तर पाऊस गेला
प्रेम म्हणजे प्रेम असत!
जगासाठी सेम असत!
एक असताना दुसरी हवे
दुसरी असताना तिसरी !
प्रेम म्हणजे प्रेम असत!
जगासाठी सेम असत!
मिपा वर एक पोरगी नाय
खेळ आहे तो वल्ली सल्ली चा!
प्रेम म्हणजे प्रेम असत!
जगासाठी सेम असत!
एकडे आहे मन्द आत्मे
ज्याला नाही घर दार !
प्रेम म्हणजे प्रेम असत!
जगासाठी सेम असत!
तुझे एकेक विचार
जपलेत मनांत,
तूच दिलेले श्वास
आज पिंजऱ्यात......!!
आज पिंजऱ्यात
जन्मा जन्माची साथ,
तन बंबाळ जखमांनी
अन वाट पायात......!!
वाट पायांत अन
आग दही दिशात,
होरफळत चाललो मी
तुझ्या एका वचनात......!!
तुझ्या त्या वचनात
प्रेम बलिदानात,
हृदय घायाळ पण
हसं डोळ्यात.......!!
हसं डोळ्यात
वाराही शांत,
थकून गेलो मी
शेवटच्या सहवासात........!!
काळाच्या घावाने
फरफटत जावे,
धडपडून उठावे
मन म्हणते आहे !!
ती सोनेरी क्षणे
जीवास ओलावे,
डोळ्यात गुंतावे
मन म्हणते आहे !!
जे राहिले चित्र कोरे
काही रंग भरावे,
कुंचल्यास उचलावे
मन म्हणते आहे !!
तुला शौक सुगंधाचा
विश्व गांधाळूनी यावे,
चंदनासावे झिजावे
मन म्हणते आहे !!
भ्रमराचे ओठ अन
कळीने खुलावे,
गीत होऊन जगावे
मन म्हणते आहे !!
रात्रीस धास्तावले ते
तुझ्या नजरेचे काजवे,
पहाट बनून जावे
मन म्हणते आहे !!
(गड गड गड)
पाऊस थांबायचे नाव घेईना
खिडकीचे तावदाने थरारत थडथडतायत
तावदानावर एक एक नीरओळ लिहून जातोय पाऊस
गूढ, अनाकलनीय भाषेत
(गड गड गड)
-----
धडकी भरवणारा ढगांचा गडगडाट
कौलांवरची टीपटीप थेंबांची लय
चिंचेच्या पानांवरून सरकणारे ओघळ
आणि खालच्या पत्र्याच्या डब्यावर होणारे त्यांचे आघात
(गड गड गड)
------
खिडकीतून हे सगळे बिचकत बघणारा मी
हातात तुझी आणि माझी लग्नातली तस्बीर
त्यात हसणारी तू
आणि तुला हसतांना बघून हसणारा मी
(गड गड गड)
------
रस्त्यांवरच्या पिवळ्या दिव्यांमध्ये
थोडी प्रस्तावना:
बर्‍याच वर्षांनी हिंदी मध्ये काहीतरी सुचले (असं फार क्वचितचं होतं).
म्हटलं इथे प्रकाशित करावे पण मग विचार केला हे बरोबर नाही. मिपा हे मराठी भाषेला वाहिलेले जास्वंदी फुल आहे.
मग याच रचनेचा मराठीत अनुवाद केला. मला स्वतःला फारसा भावला नाही पण पहिला प्रयत्न म्हणून चालु शकेल असे वाटले.
खरंतर अनुवाद किंवा भावानुवाद हा माझा प्रांतच नाही. त्यातल्या त्यात इतर कोणाही कवीची रचना असेल तर काही खरं नाही.
हिंदीतली रचनाही माझीच असल्याने हिंमत करतोय.
माझ्या ओठांच्या कळीवर फुलंलेल हसु म्हणजे तु...
माझ्या बंद पापण्या मधे तु....
मी डोळे बंद न करता पाहिलेले स्वप्न म्हणजे तु...
माझ्या श्वासात भिनलेला गंध म्हणजे तु...
माझी प्रेरणा तु....
माझा आत्मा तु...
मी म्हणजे फक्त तु अणि तुच...
