कुमाऊं – प्रवासाला निघताना

=======================
भाग १ - भाग २ - भाग ३ - भाग ४ - भाग ५ - भाग ६
=======================
कुमाऊं – प्रवासाला निघताना

ट्रीपची तारीख जवळ यायला लागली आहे हे साधारण कसे कळते? तर “अरे, ८ दिवसांवर ट्रीप आलीये आणि अजुन तुम्ही बॅग पण नाही काढली”, “अरे, काय काय न्यायचे आहे त्याची यादी तरी केलीत का?”, “प्रवासात खायला काही करुन देऊ का?” अश्या प्रकारचे संवाद घरात ऐकू येऊ लागले म्हणजे ट्रीपची तारीख जवळ आली हे नक्की. एकटा पुरुष महिनाभराच्या Onsiteवर जाणार असेल तरी तो त्याचे सगळे सामान एका दिवसात व्यवस्थित तयार ठेवू शकतो. पण जेव्हा “कुटुंब" असते तेव्हा मात्र सगळ्या “सूचनांचे" पालन करावे लागते. आणि मग किमान ८ दिवस तरी आधी तयारीला लागावे लागते. आम्ही जिथे कुठे जाऊ तिथले स्थानिक पदार्थ खाणेच पसंत करतो. त्यामुळे प्रवासात ‘तिखट-मिठाच्या पुर्‍या’ सारखे पदार्थ पूर्णपणे वर्ज्य असतात. तर आम्ही पण अश्या सर्व सुचनांचे पालन करत ‘बॅगा बांधल्या'. मुलगा तर पहिल्यांदा विमान प्रवास करायला मिळणार म्हणुन भलताच खुश होता.

दिल्लीला पोहोचल्यानंतर काठगोदाम रेल्वे सुटेपर्यंत मधे बराच अवांतर वेळ होता. दिल्ली विमानतळ ते पुरानी दिल्ली जंक्शन हे साधारण २५किमी अंतर होते. हे पार करायला वेगवेगळे पर्याय उपलब्ध होते. पण वेळ भरपूर असल्याने मी दिल्ली मेट्रोने जायचे ठरवले होते. ह्याची कल्पना मी बायकोला शेवटच्या दिवसापर्यंत दिली नव्हती. घरातुन निघताना तिने विचारल्यावर मी तिला मेट्रोबद्दल सांगितल्यावर ती खुशच झाली.

विमानाने पहिल्यांदा प्रवास करणार म्हणुन मुलगा खुश, दिल्ली मेट्रोमधुन प्रवास करणार म्हणुन बायको खुश. आणि ते दोघे खुश हे बघुन मी पण खुश.

विमानतळावरचे सगळे सोपस्कार पार पाडुन आम्ही विमानात दाखल झालो. मुलाने अर्थातच खिडकीची जागा पटकावली. विमानाचे टेक-ऑफ तर मुलाला फारच रोचक वाटले. कुतुहलाने तो खाली दिसणार्‍या आणि हळुहळु बारीक होत चाललेल्या गोष्टी बघत होता. स्थिरस्थावर झाल्यावर जेट एअरवेजने खायलापण आणले. मुलगा अजुनच खुश. पण मग आता जेवण झाले, विमान पण आता बरेच वर आले होते, खालचे काही दिसत नव्हते. असे सगळे झाल्यावर मुलाची चलबिचल सुरु झाली. मग सीटवरच उभे रहा¸ मागच्या-पुढच्या सीटवर काय चाललय ते बघ असे उद्योग सुरू झाले. ‘कुर्सी की पेटी’ तर त्याला बांधायचीच नव्हती. थोडक्यात काय, तो कंटाळला. दिल्लीला पोचल्यावर विमानाच्या बाहेर पडल्यावर त्याला जरा मोकळे वाटले. ठरल्याप्रमाणे आम्ही भूमिगत मेट्रोकडे वळालो.

दिल्ली मेट्रो हा एक सुखद अनुभव होता. (दिल्लीमध्ये फक्‍त दोनच गोष्टी मॉडर्न आहेत. एक दिल्ली मेट्रो आणि दुसरी विकी डोनरची आजी) विमानतळापासुन पुरानी दिल्ली पर्यंत काही एक सलग मेट्रो नव्हती. आम्हाला प्रथम केशरी लाईन मेट्रोने नवी दिल्ली आणि तिथुन मार्ग बदलुन पिवळी लाईन मेट्रोने चांदनी चौकला जावे लागणार होते. मेट्रोला पण सिक्युरिटी चेक झाले आणि सगळे सामान वागवत आम्ही फलाटावर पोहोचलो. एअरपोर्ट मेट्रोला काही गर्दी नव्हती. मेट्रो मधे व्यवस्थित announcements होत होत्या. मार्गदर्शक फलक होता आणि त्यावर एक मस्त एलईडी लाईट्सचा ‘प्रोग्रेस बार’ होता. जसजसे अंतर जात होते तसे ते एलईडी लाईट्स प्रकाशत होते. आणि स्टेशन आले की त्या दोन स्टेशनमधला प्रोग्रेस बार भरुन जायचा. स्टेशन यायला किती वेळ आहे ते समजायला मदत होत होती. मेट्रो मधेच एका ठिकाणी जमिनीतुन बाहेर आली आणि काही वेळाने पुन्हा जमिनीखाली गेली. नवी दिल्ली पासुन चांदनी चौक फार लांब नाही. त्यामुळे रिक्षाने पण जाता आले असते. पण आम्ही मेट्रोनेच जाणे पसंत केले. हा अनुभव मात्र सुखद म्हणण्यापेक्षा ‘ओळखीचा' होता. पिवळ्या लाईनला तोबा गर्दी होती. म्हणजे अगदी लोकल ट्रेनला जशी असते तशी. एकतर आमच्याकडे भरपुर सामान होते. आणि मुलगादेखिल. २-३ ट्रेन अशाच सोडुन दिल्या. नंतर मात्र एका ट्रेनमधे दारापाशी बर्‍यापैकी जागा दिसली. म्हणुन घुसलो. फार काही त्रास न होता चांदनी चौकला पोहोचलो. तिथे मेट्रो स्टेशन मधुनच एक रस्ता पुरानी दिल्ली रेल्वे स्टेशनकडे जातो. त्रास फक्त एवढाच आहे की तिथे कुठे रॅम्प नाही. त्यामुळे खुप वेळा सामान उचलुन जीने चढावे लागत होते.

रेल्वे सुटायला वेळ होता म्हणुन आधी जेवण करुन घ्यावे म्हटले. जवळपास कुठे जावे म्हणले तर मुलगा पेंगुळला होता. शेवटी रेल्वे स्टेशनवरच ‘कमसम’ मधे खाणे उरकले. दिल्ली मेट्रो जेवढी स्वच्छ व व्यवस्थित आहे त्याच्या एकदम विरुद्ध रेल्वे स्टेशन. अतिशय घाण. ‘स्वच्छ भारत अभियान’ इथे पोचायला किमान अडीचशे वर्षे तर नक्कीच लागतील. असो. रेल्वे वेळेवर आली आणि वेळेवर सुटली! आमचे काठगोदामकडे मार्गक्रमण सुरु झाले.

काठगोदामला पहाटे पाचच्या आसपास पोहोचलो. हवेतला बदल लगेचच जाणवला. आम्ही ठरवलेली गाडी पण थोड्या वेळात पोहोचली. गाडीचा सारथी एक तरुण मुलगाच होता. २०-२५ वर्षाचा असावा. टिपीकल चेहरेपट्टी आणि हिन्दी बोलायची एक विशिष्ठ पद्धत. थोडा उद्धट वाटू शकेल असा भाषेचा लहेजा. सारथी चांगलाच देवभक्त होता. त्याने कारमध्ये एक छोटी घंटा बसवली होती. (छोटी म्हणजे, साधारण आपल्या देवघरात जी घंटी असते तिचा दांडा काढल्यावर जे उरेल तसे काही) रस्त्यावरुन जाताना कुठलेही मंदिर दिसले की तो ती घंटा वाजवायचा. त्याच्या नजरेतुन साधारणपणे सुक्ष्म/छोटे/मोठे असे कुठलेच मंदिर सुटायचे नाही. नंतर नंतर तर आम्हाला त्याची एवढी सवय झाली की घंटा वाजली की प्रथम आजुबाजुला कुठले मंदिर दिसतेय का ते बघायचो. आणि नाहीच दिसले तर मग रस्त्यावर खड्डा असेल असे समजुन घ्यायचो. असो. तर आमचे आमच्या पहिल्या ठिकणाकडे मार्गक्रमण सुरु झाले. गेल्या २४ तासातले वाहतुकीचे हे आमचे चौथे साधन होते.

काठगोदाम सोडल्यावर लगेचच घाटरस्त्याला सुरुवात झाली. वळणावळणाचे रस्ते. ते पाहुन आम्ही नाश्ता करणे टाळले. मुक्कामी पोहोचल्यावरच बघू असे ठरले. रस्ते चांगले होते. एकुण डोंगराळ भाग, पावसाचे प्रमाण, दरडी वगैरे पहाता रस्त्यांची स्थिती बरीच बरी होती. निसर्ग तर मस्तच होता. डोंगर, दाट झाडी, मधेच उथळ पात्राच्या नद्या आणि त्यांचे मस्त निळे पाणी. सगळेच छान वाटत होते. आमची नजर मात्र हि्मालय कधी आणि कुठे दिसतोय ह्याचा शोध घेत होती. अखेर अल्मोडा सोडल्यावर थोड्याच वेळाने आमची हिमालयाशी पहिली नजरानजर झाली. वाह!! काय मस्त नजारा होता तो. आता पुढचे काही दिवस आम्ही त्याच्याच साथीने रहाणार होतो.

उथळ पात्राच्या नद्या

हिमालयाचे पहिले दर्शन (अल्मोडा)

घाटरस्ता मात्र काही संपत नव्हता. सलग अर्धा किमी रस्ता सरळ दिसेल तर शप्पथ. अश्या प्रकारे असंख्य वळणेवळणे घेत साधारण ४-४.५ तास प्रवास करुन आम्ही बिन्सर TRHला पोहोचलो.

खरेतर, लंपनच्या भाषेत सांगायचे झाले तर तब्बल सतराशे एक्क्याऐंशी वळणे घेउन आमची गाडी पहिल्या मुक्कामी पोहोचली. तंतोतंत!!

क्रमश: ...
=======================
भाग १ - भाग २ - भाग ३ - भाग ४ - भाग ५ - भाग ६
=======================