* शाकुंतल ते कट्यार *

जांभळ्या रंगाचा अंगरखा घातलेले व बहुदा चारूदत्ताच्या भूमिकेत असलेले डॉ. रविन्द्र घांघुर्डे हे मित्र आहेत. ते भारत देशात संगीत अलंकार परिक्षेत पहिले आलेले असून सूरसिंगार संसद पारितोषिक विजेते ही आहेत. त्याना मंगेशकरांकडून मा दीनानाथ पुरस्कार मिळालेला असून डॉ> वसंत राव देशपांडे यांची गायकी हा विषय घेऊन त्यानी संगीतात डॉ़क्टरेट केलेली आहे. एका चित्रात निळसर नौवार साडी नेसलेल्या त्यांच्या सुविद्य पत्नी सौ वंदना या संगीतालंकार असून त्यांची संगीतातील डोक्टरेट पुरी होत आली आहे. त्या माझ्या पत्नीची मैत्रीण आहेत. निवेदक म्हणून माईक वर वाचन करणारे बहुदा भालचंद्र पेंढारकरांचे चिरंजीव आहेत. अश्विनशेठच्या भूमिकेत काळा कोट घातलेले पंडित चंद्रकांत लिमये आहेत. एका खाजगी मैफलीत त्यांचे गाणे जवळून ऐकण्याचा योग आला होता. प्रल्हाद अडफडकर हे एक उत्तम नाटयगीत गायक व नट असून ते भगव्या वेषात दिसत आहेत. अचाट तानक्रिया ही त्यांची खासीयत असून त्यांचे नाटकांचे अनेक कार्यक्रम कृष्णधवल च्या जमान्यात टी व्ही वर झाले आहेत. मी त्या तानक्रियेचा चाहता आहे. बकुळ पंडित या अभिनेत्री वंदना पंडीत यांच्या भगिनी असून उगवला चंद्र पुनवेचा या गीताने त्या अजूनही लोकप्रिय आहेत.

मान्य. परन्तु त्या फोटोमधील व्यक्ती कोण कोण आहेत एव्हढेतरी लिहायचे होते. चंद्रकात लिमये, सौ.भोगले सोडल्यास इतरांची ओळख पटली नाही.

मी ही लक्ष ठेऊन आहेच.

+१

>>>>मी त्या फालतूपणाला उबलो आहे.
या प्रतिक्रियेची सुरूवात " मी लै भारी. मला पहा आणि फुले वहा " या नांदीनेच का होते? <<<<

फक्त याच नाही तर सगळ्याच प्रतिक्रियांची सुरुवात.... !
वर लोकांनी वाहिलेल्या सगळ्याच गोष्टींना 'फुले' म्हणण्याचा अट्टाहास. :)

म्हणूनच चिंचवडला लांबूनच नमस्कार करावा असे ठरवले आहे. (वल्लीच्या अपवादानं नियमच सिद्ध होतोय.) ;)

आजही आठवते रमतारामांची 'मीच तो गुप्त आहे' ही डरकाळी
अरे बाबा आता काय सांगू तुला. ;). असल्या फालतू गोष्टींवर किती चर्चा करतोय्स तू.

जवळजवळ सर्व पात्रे ज्येष्ठ नागरिक वाटावीत इतकी प्रौढ का आहेत?
का ते ठाऊक नाही पण आहेत हे नक्की.
एक महत्त्वाचे म्हणजे 'संगीत नाटक' हा प्रकार जवळजवळ अस्तंगत झालेला आहे. मागच्याच पिढीने - किंवा त्याच्याही मागच्या पिढीने - त्याला डाऊनमार्केट'च्या यादीत टाकला आहे. त्यात गायक आणि नट मिळले मुश्किल (पूर्वीही गायक-नटांमधे खरंच 'नट' म्हणावेत असे किती होते हा एक वादाचा मुद्दा). मला वाटते जे प्रसिद्ध गवयी होण्याइतपत मजल मारू शकत नसत ते नाटकात जात (बालगंधर्व वगैरेंचा अपवाद समजायचा.) आता गल्लीबोळात स्पर्धा होतात नि वर्षाला पाच-पंचवीस आयडॉल्स वगैरेच्या स्पर्धा होतात. त्यातून गायक म्हणून मिरवता येते तसेच पैसाही तुलनेने चांगला मिळतो. त्यातच प्रेक्षकांच्या घटत्या संख्येमुळे तिथे किती काळ तग धरता येणार ही अनिश्चितताही आहेच. त्यामुळे नव्या पिढीत संगीत नाटकाचे आकर्षण नसणे समजण्याजोगे आहे. त्यात गैर काही नाही. संगीत नाटकातील पदे हा माझ्या जिव्हाळ्याचा विषय असला तरी मुळात त्यांना नाटक म्हणावे का? असा प्रश्न नेहमीच माझ्या मनात राहिलेला आहे. छप्पन्न पदांचे नाटक हे नाटक राहते की मैफल होते? मागल्य पिढीने दहा ते पंधरा पदे असलेली नाटके पाहिली.

आज राहुलसारखे ताज्या दमाचे लोक जे संगीत नाटक दाखवतात ते संगीत नाटकाचा २०-२० अवतार आहे. प्रत्येक पद तीन ते चार मिनिटात गायले तर त्याची खुमारी काय राहिली. नाटकाचा वेळ कमी करण्यासाठी केलेले संपादन अनेकदा हास्यास्पद होते. राहुलने केलेल्या कट्यार्'मधे पंडितजींचे पात्रच नव्हते! केवळ दाखवण्यापुरते यातून संगीत नाटक जिवंत राहिलेच तरी 'हे' 'ते' नव्हेच. हा सिंहाचे कातडे घेतलेला कोल्हाच म्हणावा लागेल. बदलत्या काळात संगीत नाटकाला श्रद्धांजली वाहणे अधिक योग्य ठरेल.