भन्नाट

"घेऊन जा"

"घेऊन जा? अरे कमीत कमी ५०-६० हजार असतील ते"

"शो मागून अजून पैसे घालवायची इच्छा नाही माझी"

"तुझी इच्छा. सत्ती टॉपवर येवढे पैसे जिंकणारा मी पहिला असीन बहुदा जगात"

"सत्ती टॉप ? तुझ्याकडे तीन राजे आहेत. आणि माझ्याकडे ३ गुलाम"

"आपण दोघेही ब्लाईंड खेळतोय मिस्टर. स्टील यू आर सो शुअर ?"

"मी सांगितलेली पाने निघाली नाहीत तर आत्ता टेबलवर आहेत तेवढेच अजून पैसे माझ्याकडून घेऊन जा"
समोरच्या तरुणानं घाईघाईने त्याच्या पुढची पाने पालथी केली. तीन गुलाम... समोरचा तरुण डावा गाल उडवत छद्मीपणाने हसला. आता तरुणानं स्वतःच्या पुढची पाने उलटी केली. सत्ती आणि दोन पंजा. दोघांची पाने न बघता सांगण्याचा गाढवपणा करणार्‍य तरुणाचे डोळे आता खोबणीतून बाहेर यायचे बाकी राहिले होते.

"बाळा, काय नाव काय तुझे ?"

"हं.. हंगीर खान. नाही नाही जहांगीर खान"

"पुन्हा पाने लावशील तेव्हा आजचा दिवस कायम लक्षात ठेवशील. तू चड्डीत चिंचोके घेऊन हिंडायचासना तेव्हा हा फिरोज इराणी दो का पाच करायला शिकला होता." हसत हसत फिरोजनी नोटा खिशात कोंबल्या आणि तो 'जस्ट चिल' च्या बाहेर पडला. घड्याळात बघितले तर रात्रीचा दीड वाजला होता. येवढ्या लवकर फिरोज घरी गेला असता तर त्याला बघून वॉचमन सुद्धा चक्कर येऊन पडला असता.

विचारांच्या नादात फिरोजने त्याची रेसर बाहेर काढली आणि त्याचवेळी मागून सुसाट वेगाने येणारी बेंझ त्याच्या गाडीला चाटून पुढे गेली. बेंझच्या मागेच एक पांढरी व्हॅन सुसाटत होती. क्षणात घडलेल्या घटनेने फिरोज चक्रावला पण त्याने लगेच स्वतःला सावरले. नो डाऊट त्या बेंझचा पाठलाग होत होता आणि फिरोजचा अंदाज चुकत नसेल तर काही सेकंदातच त्याने रिव्हर्स मिरर मध्ये मारलेल्या नजरेने बेंझ मध्ये एक तरुणी टिपलेली होती. संकट आणि ते हि एका तरुणीवर... उत्साहाने नुसता सळसळला फिरोज. क्षणात त्याची रेसर दोन्ही गाड्यांच्या मागे सुसाट सुटली.

काही वेळातच बंद पडलेली बेंझ आणि तिला धडकून थांबलेली व्हॅन फिरोजच्या नजरेत शिरली. अंधार जरी जास्ती होता तरी स्ट्रीट लाइटमध्ये एक तरुणी आणि तिला घेरून असलेले पाच जण स्पष्ट दिसत होते. अब आयेगा मजा. आरामात शीळ वाजवत फिरोज खाली उतरला. तोवर त्याच्या थांबलेल्या गाडी कडे कोणाचे तरी लक्ष गेले असावे. हातात गन सावरतच एक जण पुढे आला. "

"नीघ चल.."

"कुठे?"

"कुठे काय? अबे नीघ इथून नाहीतर सहा भोक पाडून ठेवीन"

"कुठे?"

"*** दुसरे काय बोलता येते का नाही?"

"दुसरे काय?" त्याच्या चिडण्याची फिरोजला गंमत वाटत होती. भवतेक नवशिका असावा. "अरे.." असे म्हणत फिरोजनी तरुणाच्या डाव्या हाताला बघितले आणि तो फसला. त्याने मान वळवली आणि दुसर्‍याच क्षणी त्याचे पिस्तूल फिरोजच्या हातात होते. "चल तुझ्या मित्रांना भेटून येऊ" फिरोज त्याच्या गळ्यात हात टाकत म्हणाला. भकास नजरेने फिरोजकडे बघत तो तरुण पाय ओढत निघाला.

लाजवाब... एकाच शब्दात त्या तरुणीचे वर्णन होत होते. गोल चेहरा, नाजुक जिवणी आणि काळेभोर डोळे. थोडीशी बंगाली झाक चेहर्‍यात जाणवत होती. तरुणी तयारीची असावी, येवढ्या गुंडांनी घेरलेले असूनही ती शांत वाटत होती. फिरोजला दरडावायला आलेला बहुदा त्या नवशिक्यांचा नायक असावा, कारण इतरांकडे फक्त गुप्ती. हॉकी स्टिक येवढेच दिसत होते. त्यात फिरोजच्या हातात पिस्तूल बघून ते हंटर बघून हवालदिल झालेल्या गुलामासारखे दिसत होते.

"लहान मुलांनी रात्रीचे बाहेर हिंडू नये, कोणी शिकवले नाही का तुम्हाला... ?" फिरोज आपले शब्द पूर्णं करत असतानाच एकाने वेड्यासारखी हालचाल केली. त्याची हॉकी स्टिक सुसाट वेगाने फिरोजच्या मनगटाकडे वळली. फिरोज सावधच होता, दुसर्‍याच क्षणी त्याने ती हॉकी स्टिक पकडून त्या तरुणाला आपल्याकडे ओढले. पुढल्याच क्षणी फिरोजच्या डोक्याची आणि त्याचा नाकाची प्रेमळ भेट झाली. दोन्ही बुबुळं नाकापाशी आणून तो तरुण खाली कोसळला. त्याचा चेहरा बघून फिरोज अक्षरशः वेड्यासारखा हसायला लागला. "पुढच्या वेळी मी डोकेच वापरीन असे नाही, सर्वांनी त्या तरुणीपासून लांब जाऊन उभे राहा. गाडीची किल्ली माझ्याकडे फेका." फिरोजच्या हुकुमाची क्षणात अंमल बजावणी झाली. गाडीची किल्ली मात्र गाडीतच असल्याने फिरोजला नाईलाजाने गाडीकडे जावे लागले. पिस्तूल खिशात ठेवून फिरोजने गाडीच्या इग्निशनला हात घातला आणि त्याच बेसावध अवस्थेत तो फसला.गाडीत अजून कुणीतरी होते... दुसर्‍याच क्षणी फिरोजच्या डोक्यावर घणघणाती घाव बसला आणि बधिर अवस्थेत फिरोज गाडीला धडकून मागे सरकला. त्याला पडलेले पाहताच आता सगळी टोळीच उस्ताहाने फिरोजवर तुटून पडली. एकाचवेळी सहा जणांचा मार फिरोजला तसा जड न्हवता, पण डोके आधीच सुन्न झालेले आणि तो कोणत्याही क्षणी बेशुद्ध पडण्याच्या अवस्थेत असताना प्रतिकार तरी कसा करणार ? फिरोज होता म्हणून निदान अजून डोळे तरी उघडे ठेवून होता. तेवढ्यात एकाने सर्रकन गुप्ती काढली आणि फिरोज चमकला. आता काहीतरी केलेच पाहिजे होते. अशा पावशेर गुंडांच्या हातून मरण्यासाठी फिरोज जन्माला आला न्हवता. फिरोजने चपळाईने हालचाल करण्याच्या प्रयत्न केला मात्र डोक्यातून एक प्राणांतिक वेदना त्याच्या अंगभर पसरली आणि तो पुन्हा कोसळला. शेवटाच्या जाणीवेने फिरोजने गच्च डोळे मिटून घेतले आणि ......

आणि त्याचवेळी सहा जणांचे केकाटणे एकदमच कानावर पडले. प्रचंड इच्छाशक्तीच्या जोरावर फिरोजने डोळे उघडले. स्ट्रीट लाइटच्या उजेडात त्याला त्याच्या आणि त्या सहाजणांच्या मध्ये उभी असलेली एक पहाडी आकृती जाणवली. वार्‍याने तिच्या मानेपर्यंत आलेले केस सुलसुळत होते. अंधुकशा उजेडातही प्रमाणबद्ध शरीर डोळ्यात भरत होते. फिरोजला उठवण्यासाठी त्या व्यक्तीने आपला हात त्याच्या पुढे केला. त्याच्या हाताचा आधार घेऊन उठत असतानाच फिरोजला ती वेदना पुन्हा जाणवली आणि तिचा शेवट होत असतानाच त्याची शुद्ध हरपली.

सकाळी स्वच्छ जाग आली ती प्रशस्त हॉस्पिटलच्या रूम मध्येच. "गुड मॉर्निंग, कसे वाटतंय आता?" कालचीच तरुणी त्याच्या पलंगाच्या कडेला बसली होती.

"मस्त.. पण मी इथे ?"

"हो. काल तुम्ही बेशुद्ध पडलात आणि माझी गाडी बंद. शेवटी आम्ही तुम्हाला तुमच्याच गाडीत घालून इकडे घेऊन आलो."

"थँक्स. पण आम्ही म्हणजे? मला माझ्या उपकारकर्त्यांची नावे कळतील का?"

"मी रमी, रमी चक्रवर्ती..."

"आणि मी दारा बुलंद...." दाराच्या दिशेने एक आवाज गर्जत आला.

(क्रमशः)

(परवा अचानक सु. शि. चे चारही नायक एकाच कथेत गुंफता आल्यास काय धमाल येईल असे वाटले. आमचे परम मित्र / हितचिंतक धमाल मुलगा व असुर ह्यांनी हि कल्पना नुसती उचलूनच धरली नाही तर लिखाणात देखील साहाय्य केले. ह्या दोघांचे मनःपूर्वक आभार)