माझे पोहणे

मला तर दुसरीत असताना आमच्या गावी सरळ काठावरून विहिरीत ढकलून देण्यात आले. सरळ तळाला जाउन आपोआप वरती आलो.घाबरलो होतोच पण आठच दिवसात चांगले पोहयला शिकलो.
बाकी नवीन शिकनारया लोकांची उडालेली तारांबळ बघुन गंमत वाटते.

छान लिहीलं आहेस शिल्पा!

मला आणि माझ्या एका कलीगला दोन-तीन महिन्यापूर्वी अचानक जाणीव झाली, आता तिशी आली आणि आपल्याला पोहोता येत नाही. मग रीतसर कापडचोपड, चष्मा खरेदी झाली. जवळच दुसर्‍या सर्कारी संस्थेत तरणतलाव आहे, सकाळी सातला तिथे जायचो. तीच वेळ दोघींना मिळून सोयीची होती आणि आमची दोघींची फजिती बघायला इतर कोणी नसेल म्हणून! पाण्याच्या भीतीच्या बाबतीत मी तुझ्यापेक्षा काकणभर सरसच असेन... यू ट्यूब झिंदाबाद करत दोन आठवड्यांनी पाणी कमीत कमी उडवत मी फ्री स्ट्रोक शिकले पण अजून डोकं बाहेर काढून श्वास घेता येत नाही. त्यामुळे एका श्वासात जाता येईल तेवढं जायचं इतपतच दोघींची प्रगती झाली.

आणि मग पाऊस आला. तलाव उघड्यावर असल्याने स्वाईन फ्लू, टायफॉईड, इ इ. गोष्टींना घाबरून पुन्हा पोहोणं बंद! पुढच्या उन्हाळ्यापर्यंत उत्साह टिकला तर पुढे शिकेन पोहायला ... नाहीतर सगळ्या गोष्टी सगळ्यांना यायलाच पाहिजे असं थोडीच आहे असं स्वतःलाच सांगायचं आणि पुन्हा एक ना धड... दुसरं काहीतरी शिकायला सुरूवात करायची.

मी पहिलीत असतानाच शिकलो पोहायला. पोहायची जबर आवड आहे. नदीत अनेकदा आणि ऑलिंपिक साईझ टँकात नेहमीच पोहणं चालू असतं. सलग अर्धा तास पोह्ण्यापर्यंत मजल मारली आहे.
२५-३० फुट लांब एवढा मोठा आहे.
तुम्हाला २५-३०मीटर म्हणायचं आहे का? २५-३० फूट म्हणजे खूपच छोता टँक होईल.

पुलात पोहून पोहून मी काळी पडले तर माझ्याशी लग्न कोण करणार?
या कारणासाठी माझ्याबरोबर पोहायला येणार्‍या एका मित्रासाठी पाहणं सुरु झालं आणि पोहणं बंद झालं. त्याला सांगितलं की इथे ओझोन फिल्ट्रेशन आहे अजिबात काळा होणार नाहीस. पण त्याचे कुटुंबीय ऐकायलाच मागत नाहीत. एकच डोक्यात की पूलमधे पोहून काळं व्हायला होतं.

या धाग्यावरील प्रतिसादातून पुढील मुद्द्यांवर प्रकाश पडावा अशी अपेक्षा आहे:-

याव्यतिरिक्त इतर माहिती असल्यास तीही येथे द्यावी. धन्यवाद.

धाग्याच्या शिर्षकावरूनच समजलं कि कुणी लिहिलं असावं ;).. बादवे, फार छान लिहिलं आहेच.. तुमच्याकडून अजून लिखानाच्या प्रतिक्षेत (ईथे!! मिसळपाववर!)..आजपर्यंत तुम्हाला (मी तरी) ईथे फक्त प्रतिसादांमधे वाचलं.. मिपाकरांनाही समजू द्यात तुमच्या लेखणीची जादू..

सामान्य व्यक्तिस नियमीत पोहणे (वेळ तसेच आवश्यक असलेली माहिती विचारात घेता) शक्य आहे काय?
होय. सामान्य माणसास नियमित पोहणे शक्य आहे. सामान्य माणसासाठी वीस मिनिटे ते अर्धा तास पोहोणे सुद्धा खूप झाले त्याने उत्तम व्यायाम तर होतोच शिवाय पोहोण्याचा आनंदही मिळतो. त्याहून अधिक पोहल्यावर दिवसभारातली कामे करताना खूप झोप येत हा माझा वैयक्तिक अनुभव आहे. पोहोल्यानंतर घरी येउन वेगळी आंघोळ करावी लागत नाही. त्यामुळे ती एक रुटीन अ‍ॅक्टिविटी आटपते. काहीजणांना पूलच्या बाथरुम्समध्ये आंघोळ करायला आवडत नाही. तसे असल्यास गोष्ट वेगळी.

पोहताना तांत्रिक विश्लेषण (Technical analysis) योग्य की मूलभूत विश्लेषण (Fundamental analysis) योग्य?
मूलभूत विश्लेषण आधी करावे. जसे स्विमिंग टँक स्वच्छ आहे की नाही , फिल्ट्रेशन आहे का, असल्यास ओझोन आहे की क्लोरीन आहे इत्यादी. याशिवाय उड्या मारण्यासाठी किंवा डायव्हिग साठी किती मजले आहेत, टँक मोठा आहे की छोटा हीदेखील महत्वाची गोष्ट आहे. छोट्या टँकमध्ये पोहणे हा अतिशय खराब अनुभव आहे.
(१२-१३ वर्षांपूर्वी पुण्यात स्वारगेट टँकवर पोहोलो होतो. इतका भिकार टँक कधी पाहिला नाही. सगळीकडे पाच फूट आणि लांबच लांब टँक. कहर म्हणजे फिल्टरेशन सिस्टिमच नाही. आणि कित्येक पोरे ज्यांच्यापैकी अनेक झोपडपट्टीतली असावीत ती तर दिगंबर अवस्थेत पोहत होती. डोकंच फिरलं होतं. )

तांत्रिक विश्लेषणात कुठल्या पद्धती (बॅक स्ट्रोक, बटरफ्लाय वगैरे) फायदेशीर ठरू शकतात?
याबाबत तज्ञांनीच सल्ला दिला पाहिजे. मला बटर्फ्लाय पद्धतीने आजवर कधीही नीट पोहोता आलेलं नाही. अनेकदा प्रयत्न केले पण फारच अवघड आहे. पण जर यापद्धतीने पोहोता आलं तर धमाल. प्रचंड वेग आणि नजाकतदार स्टाईल. पाहात राहावंसं वाटतं.

- ( जलदेव फेल्प्सचा फ्यान)

मला माझ्या स्विमिंग क्लासची आठवण आली. तरी बर तुमची पाण्याची भिती तरी गेली.

अनुभव छान लिहलाय तसेच प्रेरणादायी वाटतो.

माझ्या पोहायच्या विरुद्ध असायला जन्मदात्रीचे वेगळेच कारण होते...पुलात पोहून पोहून मी काळी पडले तर माझ्याशी लग्न कोण करणार?

लग्न झाल्यावर नवऱ्याला एकदा हौसेने म्हंटल मला पोहायला शिकव तर याने मला पुलात नेलं आणि माझं डोकं पाण्यात दाबून धरलं...काय तर म्हणे अशाने भीती जाते...जीव गेल्यावर भीती कशाची?

मेलो हसुन हसुन हे वाचल्यावर्.खुप मस्त रंगवलाय अनुभव. असेच मजेशीर अनुभव लिहित चला.

मी सुद्धा १० वी च्या सुट्टीत पोहायची शिकवणी लावली होती. आमचा मास्तर एकदम बिलंदर.
तीसर्‍या दिवशी पाण्याची भिती जावी म्हणुन त्याने मला आणि माझ्या मित्राला टिळक तलावाच्या पहिल्या मजल्यावरुन उडी मारयला सांगितली. मित्र शुरवीर त्याने लगेच मारली. मला खाली बघुनच चक्कर आली. आणि त्यातच मागच्या एकाने धक्का दिला का तर मी उडी मारत नव्हतो म्हणुन. झाल नाका तोंडात एवढ पाणी गेल की दुसर्‍या दिवसापासुन शि़कवणी बंद.

५ एक वर्षाची असतानाच विठ्ठलाला भेटायला जायची वेळ आली होती.

अरर्रे बाप रे!!!!
खरं की काय!!!!

मुंबईत पावसाळ्यात आमच्या गल्लीत ५-५ फुट पाणी जमायचे आणि त्यातून मी अनेकदा गेले आहे हे तिला सांगायची गरज नव्हती.

तिला खोट वाटेल हे माहीती होत्,म्हणुन नसेल सांगितलत,पण आम्हालाही थापच वाटते.

1 feet = 30 cm

5 feets = 5 X 30 = 150cm.

पुलात पोहून पोहून मी काळी पडले तर माझ्याशी लग्न कोण करणार?

अस कोणाच झाल्याच ऐकीवात आहे का? मग मला त्या पुलाचा पत्ता द्या निदान तिथे तरी आमची सहचारणी मिळेल आम्हाला! नाहीच मिळाली तर कुणाला तरी उचलुन टाकेन म्हणतोय!!

(ह्यावरुन आमच्या एका केनियाच्या मैत्रीणीने पाठवलेले निबंधासारखे भलेमोठे ईमेल्स आठवले,ती आम्हाला अजुनही लय गॉड वाटते!!)

MJ Rules!

ह्म्म... ठाण्याला मी तरण तलावात माझ्या मित्रा बरोबर पोहायला शिकण्यासाठी जात असे ते दिवस आठवले...
पहाटे पहाटे मी त्याच्या बंगल्यावर त्याला बोलवण्यासाठी जात असे... त्याच्या घरी जाताना मला लयं भ्या वाटायच्...आधीच त्याचा बंगला जरासा जंगलातच होता,त्यात त्याच्या घरा जवळ रात राणीची काही झाडे देखील होती...व रातराणीच्या झाडा जवळ साप असण्याची शक्यता जास्त असल्यामुळे जास्तच भिती वाटायची...त्यात भरीस भर म्हणुन त्याच्या घरा जवळ बिबळ्या देखील येत असे !!! माझी तर जाम टरकायची...मुख्य गेट पासुन मी राम राम राम म्हणत घाई घाईत चालत आजु बाजुला न पाहता पावले झपा झप टाकुन त्याच्या बंगल्याच्या दरवाजा पर्यंत पोहचत असे...पण जसा मी त्या दरवाज्या जवळ पोहचत असे की माझा धीर सुटायचा !!! मी दना दन त्याच्या घराची बेल वाजवायला सुरवात करत असे...एकदा घरात शिरल्यावर माझ्या जिवात जिव येत असे...
तरण तलावातला एक प्रशिक्षक तर फार रानटी होता... हातानी पाण्यावर फटके मारुन तो आमच्या चेहर्‍यावर पाण्याचे फटकारे मारायचा...हालत फार खराब व्ह्यायची...क्लोरीनमुळे डोळे पार लालेलाल होउन जात... आमचे आम्हीच प्रयत्न करुन पोहायला शिकलो.

पोहणे हा एक अतिशय आनंददायी प्रकार आहे. पण वजन कमी करायचे असेल तर त्याचा मला काही उपयोग होत नाही. कारण पोहल्यानंतर इतकी भूक लागते की खर्च झालेल्या कॅलरीजच्या दुप्पट कॅलरीज शरीरात जमा होतात.
प्रत्येक व्यक्तिला पोहता आलेच पाहिजे नाहीतर कधी पाण्यात पडलं तर मरणच!

शिल्पातै, लेख अतिशय मस्त.
आमचे पोहायला शिकलो तेव्हाचे प्रताप आठवले. एकदा एका सज्जनाच्या पाठीवर डाइव्ह मारून त्याला ३ महिन्यांसाठी जायबंदी केला होता. तो सज्जन मनुष्य माझा 'कोच' असल्याने नंतर त्याने माझी पाठ मोडेपर्यंत सराव करून घेतला माझ्याकडून! असो!

--असुर

अनुभव कथन आवडले.

तेव्हा पोहायला शिकलच पाहिजे...

(आभारः ईंडिया टिव्ही, आज तक, .........)

लेख आवडला, माझे पोहोणे शिकण्याचे दिवस आठवले.. ६वी,७वीत असेन .. भीती नव्हती कधी वाटली आणि पोहायलाही शिकले ५,६ दिवसात.. १५ फूट खोल पाण्यातही जाऊ लागले. पण १ल्या मजल्यावरुन खाली उडी मारताना मात्र खूप घाबरलेली होते. मैत्रिणीने मागून ढकलून दिले. पाण्यावर वेडीवाकडी पडून हबकले.. परत बरेच दिवस स्प्रिंग बोर्डावरुन सुध्दा उडी मारायचे धाडस होत नव्हते.. मग हळूहळू भीती गेली.बटरफ्लाय स्ट्रोक मात्र जमला नाही कित्येक दिवस, अजूनही नीट जमत नाहीच म्हणा! बट पोहोणे इज प्लेजर..
स्वाती

मी ही दोन चार वर्षापूर्वी हट्टाने शिकले पोहायला.
पहिल्यादिवशी संपूर्ण शरिर दूखत होते. पेन किलर पिल्स घेतल्या.
नंतर जरा कमी कमी होतं गेले. पण नंतर न ओळखण्या इतकी काळी कुट्ट झाले होते तेव्हा.

पोहण्यावरुन सहजच आठवले, पुण्यात कुठे तरण तलावा मध्ये करायचे व्यायाम प्रकार शिकवतात का?

मराठीत प्रथमच टाईप केले आहे.चुक भुल समभाळुन घेणे.

पोहोण्याची भीती माझ्या जनुकांमधूनच आली. आमचे आईवडील पाण्याला प्रचंड घाबरतात. एकदा गेटवे ऑफ इंडियाला गेल्यावर मी हट्ट केला म्हणून मला बोटीतनं फिरायला घेऊन गेले. अर्ध्या तासाची वगैरे ती फेरी असेल, पण त्या काळात ते बोटीच्या मध्यभागी उभं राहून, टायर्स वगैरेना दृष्टीपथात ठेवून, जीव मुठीत धरून उभे होते. बोट जरा हलली की त्यांच्या मनात धाकधुक व्हायची. अर्थातच मला पोहायला वगैरे शिकवण्याचं धार्ष्ट्य झालं नाही. मी अठरा-एकोणीस वर्षांचा असताना शिकलो. पण पाण्याची भीती पूर्णपणे गेली नाही. आता मला तरंगता येतं. पण महत्त्वाचं म्हणजे माझ्या मुलाला शिकवता येतं. तो एक नंबरचा पाणी-प्रेमी आणि शूरवीर. पावणेदोन वर्षांचा असतानाच पोहायला नेल्यावर दोन तीन दिवसांतच इतरांचं बघून त्याने आपली आपण दाणकन पाण्यात उडी मारली. तेव्हा निदान पुढच्या पीढीचं भविष्य उज्वल आहे म्हणायचं.

चांगला लेख आहे. माझ्या पोहोन्यासंबंधीच्या जुण्या आठवनी जाग्या झाल्या.

भरपूर हासलो! :)
आमचे जलतरणाचे उपद्व्याप इथे वाचता येतील! ;)

(जलप्रेमी)चतुरंग