एक कागद

एक कागद कस्पटासम, रद्दीमध्ये फरपटला
जसा जीव हा आप्तांमधुनी, गर्दीमध्ये भरकटला
एक कागद कस्पटासम ||धृ ।।


एक बालक हाती घेई,
मायेने मग आकार देई,
बनता त्याचे जहाज हवाई, उंच तया उडविला ।। १ ।।


उंच विहरता मन स्वच्छंदी,
हीन भासली भुतल रद्दी,
वाटे मनासी खाशी शक्ती, दैवचि अर्पि मजला ।। २ ।।


वाटे त्यासी उंच उडावे
वादळ वारे यांसी भिडावे
कांबीटाचा कणा देउनी, पतंग सुंदर केला ।। ३ ।।


इतकी उंची तये गाठली
साद मनीची नभी आटली
ढील देण्या जाता बालक, मांजा संपून गेला ।। ४ ।।


गगन ठेंगणे खुणवी तारे
मांजा परी तो रोखुनी धरे
दृढनिश्चय तो मनी करुनी, तोडी त्या नाळेला ।। ५ ।।


उंच उंच तो जातच राही
स्वानंदी मग तल्लीन होई
कासावीस ते बालक धावे, कैसे कळणे त्याला ।। ६ ।।


सोसाट्याचा सुटला वारा
कधीच मुकला परी आधारा
भरकटलेला गोंधळलेला, लटके बाभळीला ।। ७ ।।


धावत धावत बालक येई
अलगद त्यासी कवेत घेई
घाव पुसुनि तया मनीचे, सज्ज करी उडण्याला ।। ८ ।।
 
उंची कितीही गाठो कोणी
बाहुबली वा अगाध ज्ञानी
मातीशी या नाळ तोडुनी, सफल न कोणी झाला ।। ९ ।।