जर्जरी वार्धक्य माझे

वाह, विडंबन पण म्हणता येईल आणि व्यथा पण...
जबर कल्पना...

एकदा वाचून गेले. काही लिहायचा धीर झाला नाही. स्वतःची अशा वयात कल्पनाही करावी असे वाटत नाही. :(

कविता आवडली

मस्त आहे.
वाचताना बोरकरांची संधिप्रकाशात आठवली,

तेव्हा सखे आण तुळशीचे पान,
तुझ्या घरी वाण नाही त्याची

तूच ओढलेले त्यासवें दे पाणी,
थोर ना त्याहुनी तीर्थ दुजें

वाळल्या ओठां दे निरोपाचे फूल;
भुलीतली भूल शेवटली

पैजारबुवा,

मस्त .

स्वाल्लिड हो !

कविता आवडली

:( विंडंबन+विराणी+भाव कविता पोचलीही आणि भावलीही. मागे केव्हातरी राजन खान यांचा खर्‍या प्रेमाची प्रचिती वार्धक्यातच येते अशा स्वरुपाचा लेख दैनिक सकाळच्या पुरवणीत वाचलेला तुमच्या कवितेवरून परत एकदा आठवला.

पु.ले.शु.

........

:(
कविता आवडलीच.

कविता आवडली .

विडंबन असूनही स्वतंत्र ताकदीची कविता.
कतिल शिफाई यांची गझल आठवली
आखरी हिचकी तेरे जानों पा आये,
मौत भी में शायराना चाहता हूँ।

ह्म्म..

मस्त आहे

कविता आवडली.

रूपाने विडंबन
अर्थाने विराणी
असलेली आपली भावकविता
माझ्यासाठी फार मोठी GIFT आहे
धन्यवाद

जमली आहे.
एक अटळ वास्तव..

कुठून वाचली असं झालं, तिमा साहेब! इतकं जळजळीत वास्तव माझंच काय कुणाचंच नसावं अशी सदिच्छा, पण खूप नेमकं लिहिलं आहे!

:(