बादशाही...!

वाह! छान लेख.
अजून लिहायला हवे होते. ते, आणि रिकाम्या जेवणाच्या थाळीचा फटू टाकण्या ऐवजी जेवणाचे फटू टाकले असते तर इथले अनेक आत्मे अतृप्त राहिले नसते!

या खानावळीचा ताटाचा "भाव" वाढलेला असला,तरी त्याची "किंमत" पूर्वी होती, तीच आहे! जेंव्हा "सातत्य" ही बाब असते तेंव्हा "दर" ही गोष्ट गौण ठरली पाहिजे,हे चांगल्या ग्राहकाच्या मनाचं अर्थशास्त्र असेल,तर त्याला हाही दर रुचून जातो!

जेडी पण हेच म्हणतो,

(हे वाक्य जेडी च्या पहिल्या गुत्त्या मध्ये लिंचबर्ग, टेनेसी ला लावले आहे.)

खूप मस्त झाला आहे लेख. संध्याकाळी ६ च्यासुमाराला बादशाही वरून जाताना एक जो खमंग फोडणीचा वास येतो तो लेख वाचताना आला.

"अडेल आग्रह"
अंहं! क्या बात है।

इतके दिवस फक्त नाव एकूण होते आज तुमच्यामुळे बघायला मिळाले.

लहानपणी बाद्शाहीमधे खाल्लेला घावन आज आठवला.
जेवणाचे इतके छान वर्णन वाचल्यावर सडकून भूक लागली आहे.
या इतक्या सदाशिवपेठी ब्राह्मणी उपहार गृहाला त्याच्या संस्थापकांनी 'बादशाही' हे नाव कसे ठेवले या बाबत नेहमी कुतूहल वाटत राहिले आहे.

सुरेख ललित लेखन.
बादशाहीला कधी गेलो नाही, पण आता एक चक्कर मात्र नक्कीच होणार.

बादशाही..
वाह स्वाद.. (वाह ताज च्या सूरात)

बादशाहीत एक पोटॅटो रोस्ट नांवाचा पदार्थ मिळतो. लई भारी आहे.

मस्त लेख
बाबा, काका, मामा वगैरेंकडुन बादशाही बद्दल ऐकले आहे. बादशाहीवरुन गेलो देखिल आहे पण आत जाउन जेवायचा योग अजुन आलेला नाही.
२-३ वर्षापुर्वी मामा गेले होते पण चवीबद्दल नाखुष होते १९७५-७६ ची चव राहीली नाही असं काहीसं म्हणत होते.

बुवा.. स्टिंग ऑपरेशनसारखे फोटो काढण्याचे धाडस कौतुकास्पद. अन्यथा असे काही फोटोसेशन केल्याबद्दल बहुधा तिथे तुम्हाला एखाद्या बोर्डवरचे एखादे कलम दाखवून निस्सारित करण्यात आले असते. लेखही चांगला. काही वाक्ये एकदम क्वोटेबल.

बादशाहीविषयी काय बोलावे. जितके बोलावे तितके कमीच. पूर्वी लिहीलेल्या एका धाग्यातला फक्त बादशाहीबाबतचा भाग इथे पेस्टवतो आहे.

-(पूर्वाश्रमीचा बादशाही मेंबर) गवि

एक डिफॉल्ट व्यवस्था हवीच. म्हणून आम्ही बादशाही बोर्डिंग "ठेवलं" होतं. तिथे जिथे "येथे गर्दी करु नये" असं लिहिलंय त्या बोर्डाखाली घोळका आणि गलका करत आम्ही अन्नासाठी वेटिंग करत उभे रहायचो.

मी पहिल्यांदा या ठिकाणी गेलो ते स्वस्त आणि अनलिमिटेड अन्न म्हणून. काउंटरवर बसलेल्या आजोबांना मी "एक कूपन द्या.." असं म्हणून पन्नासची नोट त्यांच्या हातात दिली. त्यांनी अतिशय रागाने माझ्याकडे बघत ती माझ्या अंगावर परत फेकली. मी धसक्याने विचारलं, "का..काय झालं?"

म्हातार्‍याने एक हात वर उचलून त्याची तर्जनी मागच्या भिंतीकडे डाव्या दिशेने रोखली.

तर्जनीच्या बरोब्बर प्रोजेक्शनमधे पाहिलं तेव्हा "कृपया सुट्टे पैसे देणे" असं लिहिलं होतं.

मला स्वस्त अन्नाची नितांत गरज असल्याने मी हे मनावर न घेता त्यांना नम्रपणे सुट्टे नसल्याचं सांगितलं.

त्याने त्यावरही तोंड न उघडता रांगेतल्या माझ्या मागच्या माणसाला खूण केली.."नेक्स्ट" अशा अर्थाने.

आयचा घो..नसतील सुट्टे तर नका जेवू..

…आय मीन "नसतील सुट्टे तर नका जेवू.." असं ते आजोबा तोंडाने म्हणाले नाहीत. हे शब्द माझेच आहेत. ते आजोबा कधीही एकही शब्द बोलल्याचं आम्हाला कोणालाच आठवत नाही. मुके नव्हते एवढं नक्की. पाट्यांकडे बोटं दाखवून त्यांचं सगळं संभाषण चालायचं आणि त्यामुळे काहीही अडणार नाही इतक्या पाट्या तिथे खोलीभर लावलेल्या होत्याच. मग कशाला शब्द वाया घालवायचे? तिथे एक काळा ठोकळ्यासारखा जुना फोन ठेवला होता. तो सतत ट्रिंग ट्रिंग ट्रिंग वाजत राहायचा पण आजोबांनी एकदाही तो उचलल्याचं उदाहरण आमच्या पाहण्यात नाही. त्यांना ऐकू यायचं. पण फोन उचलला तर बोलावंही लागलं असतं. म्हणजे पुन्हा अमूल्य शब्द वाया.

मग माझे इतर होतकरू मित्र मदतीला आले. नाणी वगैरे जमवून एकवीस रुपये त्या स्थितप्रज्ञाला टिकवले आणि आत जाऊन थाळीसमोर बसलो.

ओहो..इतकं घाऊक अन्न मी आयुष्यात खाल्लेलं नव्हतं. आचार्‍यांचा वाढण्याचा सपाटा बघून मी घामाघूम झालो. आपली ताटावरची नजर क्षणभर जरी हलली तरी ताबडतोब आमटी, ताक आणि भाजी पूर्ववत भरत असे.

पोटाला तडस लागली तरी पानात अन्न टाकण्याची हिंमत होत नव्हती कारण तिथल्या असंख्य पाट्यांपैकी एकीवर "अन्नाचं महत्व" आणि न टाकण्याची ताकीद होती. बाहेर बसलेल्या कडक म्हातार्‍याचा (सॉरी..आजोबांचा) अनुभव पाहता अन्न टाकणार्‍यांवर काय कारवाई होईल याची खात्री नव्हती.

मी ताटावर खूप नीट लक्ष ठेवून एका हाताने माश्या वाराव्यात तसं वाढप्यांना वारीत वारीत एकदाचं अन्न संपवलं.

मग मात्र मला सवय झाली. भात मुठीत कुस्करुन खाणार्‍या मद्राशांना लाज आणेल अशा रितीने चारपाच पोळ्या मस्तपैकी आमटीत कालवून खायचो.

नॉस्टाल्जिक बोलायला फार आवडतं असं नाही. पण दिसतं ते हे की आता नारायणपेठेतला तो वाडा कै. झालाय. मोठ्ठी अपार्टमेंट्स उभी राहिली तिथे. लकी कै. झालंय. शॉपिंग सेंटर झालंय तिथे. पूना कॉफी हाऊस कै. झालंय. गुडलकला आता शाकाहारी थाळी मिळते आणि कामाशिवाय बसू नये असं म्हणतात. अलका समोरच्या इराण्याच्या जागी आता साबुदाणा खिचडी मिळते. अलकासमोरचा दूधवाला सुद्धा कै. झालाय. ते बादशाहीतले आजोबासुद्धा बहुधा..आता तिथे कौंटरवर इतरच कोणी व्यक्ती आहे असं ऐकतो. तो म्हणे तोंडाने बोलतो. उत्तरही देतो. झपाझप सूचनांकडे बोटं दाखवण्याची रजनीकांतला लाजवेल अशी सफाई नव्या माणसात नाही. तो कदाचित ग्राहक देवो भव म्हणून नम्रपणेही वागत असेल की काय? आणि सुट्टेही गपचूप देत असेल तर? छे बुवा..बादशाहीत जाण्याचं धाडस नाही होणार आता..

पुण्यात आलो होतो तेव्हा मी आणि तिर्थरुपांनी इथे थाळी घेतली होती, मला वाटत रेडिओवर मस्त गाणी देखील लागलेली होती. :)
तिर्थरुपांना त्यांच्या मित्रांनी {काळे काका} इथला जेवणा बद्धल सांगितले होते,त्यामुळ ते मला इथे घेउन आले होते.
मालक मस्त आरामात बाहेर त्यांच्या गल्ल्यावर बसलेले होते. :)
जेवण मस्त होते... :)

मदनबाणचा प्रतिसाद आणि मूळ धाग्यातले वर्णन / फोटो यावरुन एक अत्यंत विचित्र जाणीव झाली की या दोन्हीवरुन एकूण बादशाहीमधे निवांतता, शांतता असे काहीतरी आहे असा भास होतोय. आत्मारामबुवांनी धाग्यात दिलेल्या फोटोंमधेही एकदम रिकामी टेबलं आणि खोल्या दिसत आहेत.

मी अनुभवलेलं बादशाही याच्या अत्यंत उलट होतं. म्हणजे वेटिंगची प्रचंड गर्दी, पण पाटीवर क्रमाने नावे लिहून घेण्याच्या आणि पुकारा करण्याच्या शिस्तीमुळे आपला नंबर जाण्याची भीती नाही. आत प्रवेश मिळाला की गजबज गजबज. जिथे कुठे ताटाची जागा मोकळी झाली असेल तिथे एकेकाने बसून घ्यायचं.. (सर्व मित्र एकत्र बसण्याचे प्रसंग क्वचितच.. पण मग जिथे असू तिथून एकमेकांशी मोठ्या आवाजात बोलायचे..). दणादणा वाढणारे वाढपी आणि भरपूर हलचल. असा एकंदरीत अति-सार्वजनिक माहोल असायचा. इतक्या भाऊगर्दीतही ठराविक दिवशी असणारा "खास पदार्थ" - अगदी भरल्या ताटासोबत मधेच बचकाभर भेळच किंवा वर पेठकरकाकांनी म्हटल्याप्रमाणे कसलातरी वेगळा पदार्थ सर्वांना मिळायचा. (नेमका कोणत्या दिवशी असायचा आठवत नाही पण रँडमली मिळाल्याचं आठवतं).

अनलिमिटेड अन्नाचा इतका अस्सल अविष्कार आणि त्याला मिळणारा दणदणीत न्याय मी बादशाही सोडून कुठेही पाहिलेला नाही.

आता एकदम ग्राहकवर्ग आटला की काय असे वाटून वाईटाची शंका आली.. :(

आणखी एक.. टोकन सिस्टीम - नंबर हे नंतर झालेलं दिसतंय. आधी पाटीवर नावे लिहून नावाचाच (प्रेफरेबली आडनावाचा स्वच्छ पुकारा ही पद्धत होती...

नेटकेपणा, शिस्त, सूचनांच्या विविध पाट्या, जेवणाचा आग्रह.. अ.आ.म्हणतात त्याप्रमाणे पदार्थांच्या अस्सल घरगुती चवी.
पण हिला खाणावळ म्हणवंत नाही, बादशाहीच म्हणावं. बादशाहीतली जेवणावळ मजेशीर असते त्यात एस.पी. कॉलेजची महिनावारीवर जेवणारी मुलं, मध्यमवर्गीय, नोकरदार, जुने कलावंत, बाहेरगावची, पूर्वी कधीतरी बादशाहीच्या जेवणाचा आस्वाद घेतलेली आणि आता काही कामानिमित्त पुण्यात आलेली मंडळी, हमखास इथे असतात. जेवण साधं असतं.

एकदा आपण जेवणाचं कूपन घेतलं की, तिथ नांवं पुकारणार्‍या माणसाला आपलं नावं आणि माणसांची संख्या सांगायची कि तो पाटीवर ( स्लेटवर ) पेन्सीलने नांव लिहीतो, ती पाटी त्याच्या कायम हातात असते. आपला नंबर आला कि तो खणखणीत आवाजात नांव आणि संख्या पुकारतो. अजिबात मागे-पुढेचा गोंधळ नाही. बहुतेक वाढपी सगळे कोकणी असावेत. नेहमीचे मेंबर्स .. एस पी ची पोरे..महिनावारीवाले ह्यांची अन् त्या वाढप्यांची क्वचित चेष्टामस्करी चाललेली असते. मालकही वेळ असेल तर त्यात सामिल होतो. इथली आमटी आणि ताक ह्याला जास्त डिमांड आहे. वाढपीही सढळ हाताने सगळेच पदार्थ वाढत असतात. जुना, जाड पितळी तांब्या प्रत्येक पानाशेजारी पाणी भरून ठेवलेला असतो. एकूण घरगुती वातावरणातच आपण जेवतो आहोत असे वाटते.

"भोजनाची पूर्णता तृप्तीच्या ढेकरेनी जेव्हढी यायला हवी,तितकीच "मस्त जेवलो बुवा !" ही समाधानाची हाकही मनातून येणं आगत्याचं आहे. या दोन्ही गोष्टी इथे घडतात,किंबहुना त्या घडून याव्या असाच इथल्या अन्नाचा स्थायीभाव आहे." - हे खरंय.

आज सांजच्याला अड्ड्यावरनं घरला निघालो

आम्हाला दारुचा आणि जुगाराचा असे दोनच अडडे माहिती आहेत. पुरोहितांचाही कसलातरी अडडा असतो हे नविनच ऐकतोय.

आणी गाडी सवईनी पानाच्या आमच्या आवाडत्या ठेल्यावर गेली.

एकाच वाक्यात आपण सवाईला जातो आणि आपण पानाचेही "शौकिन" आहोत हे सांगण्याची खुबी वाखाणण्याजोगी आहे.

"बोलो साब...कितना...?" मी-"तीन बनाओ,तीनो पार्सल करो. असं म्हणालो

तुम्ही स्वतःच्या रुपयांनीसुद्धा पानांचे पार्सल नेता?

आणी जरा कानावरचा हेडफोन दूर करुन आजूबाजुला न्याहाळायला लागलो.

काय न्याहाळत होतात ते नाही लिहिलंत. आणि हेडफोन जेबीएलचे आहेत हे लिहायचं राहीलं का?

आमच्या सदाशिवपेठेतली ही गल्ली पूर्वी सदाशिवपेठेचा केवळ एक भाग होती

तुमची सदाशिवपेठ ???

आणी भरत नाट्य मंदिराचा चौक ते टिळक स्मारक मंदिराचा चौक यांना जोडणारी गल्ली.."इतकिच" नाट्यमय तिची ओळख होती.पण गेल्या १५ वर्षात या गल्लीला एक नविन ओळख मिळाली... मटण-गल्ली! हो....! हेच नाव त्या लेनला आता मिळालं आहे.म्हणजे मला वैयक्तिक रित्या ही काहि खेद-जनक अथवा शरमेची गोष्ट वगैरे वाटत नाही.पण काळाबरोबर मूल्य कशी आणी किती बदलतात,याचा हा एक गमतीशीर पुरावा.

अच्छा. म्हणजे सदाशिवपेठेतील गल्ल्या या मुल्यांचे आगार होत्या असं म्हणायचं आहे का तुम्हाला? आणि तुम्हाला वैयक्तिक रित्या ही काहि खेद-जनक अथवा शरमेची गोष्ट वगैरे वाटत नाही तर मग तसं लिहिताय तरी कशाला?

या गल्लीत पूर्वी नागपुर खानावळ ही एकच पारंपारिक नॉनव्हेज खानावळ होती.आणी त्यानंतर त्याला तात्विक शह द्यायला आलेली सात्विक-थाळी!

तात्विक - सात्विक. वा व्वा. काय यमक जुळवले आहे. अर्थात तुमच्यासारखी "सुलभ" कवीला यमके जुळवणे ही अवघड गोष्ट नाही म्हणा.

पण हल्लीच्या रस्सास्वादवादी चळवळीच्या जनकांनी गावभर जिथेतिथे जे तांबड्या/पांढर्‍याचं व्यापक आंदोलन "सुरू" केलय त्याची पाळमुळं याच गल्लीत असावी असा माझा आपला एक अंदाज आहे.

तुमचीही वाटचाल नवसंशोधक होण्याच्या दृष्टीने चालू आहे तर. आज "असा माझा आपला एक अंदाज आहे" म्हणताय, उदया मी केलेल्या संशोधनातून असे निष्पन्न झाले आहे असे म्हणाल.

आपली मांसाहारावर प्रीतीही नाही...दुस्वासही नाही!

मी नाही त्यातली आणि कडी लावा आतली.

क्रमशः

अक्षरशः बादशाही पासून १०० मीटर च्या अंतरावर जवळजवळ ७-८ महिने काढलेत . पण . दुर्दैव म्हणावं माझं . कधी जायचा चान्स नाही मिळाला .

पुढच्या पुणे भेटीत दुपारचं " जेवण " इथेच फिक्श .

लई भारी लेख आत्मे :)

मस्त लेख !

बादशाहीमध्ये एकदाच जेवलो आहे कारण आमच्या होस्टेल्पासून ते दूर होते. पण तेथे राहणार्‍या कॉलेजमधल्या विद्यार्थांच्या तोंडी बादशाहीचे नाव सदैव असायचे !

अशीच आठवण आली अलिबागच्या मोघे खाणावळीची. अजुनही ती खाणावळ आहे. व त्यांची आमटी हि खरच अप्रतिम. आज त्यांची तिसरी पिढि खाणावळ चालवते आहे. अ आत्मा साहेब मस्त लेख. फार सुंदर लेख

नरसोबा वाडीचे सोमण..
खानावळीतले साधे जेवण किती रुचकर असु शकते याचे उत्तम उदाहरण..इथली डाळीची पातळ आमटी म्हणजे स्वर्ग.

सहा महिन्यापुर्वी कामासाठी पुण्याला आलो होतो,जोडीदाराने उदरभरणासाठी बाद्शाहीत जाण्याचा आग्रह धरला,म्हणुन गेलो,मग कळले की थाळी अनलिमिटेड आहे,जेवण उत्क्रुष्ठ होते,गवी यान्नी सान्गितल्याप्रमाणे,गल्ल्याजवळ गर्दि सुद्धा होति,पण लवकरच नाव पुकारले गेले,ताक आमटी उत्क्रुष्ठ तसेच पोळ्यासुद्धा गरमागरम्,आत्मारामजी,धन्स आठ्वणी जाग्या केल्या बद्दल.

आत्मारामजी,धन्स

मज्जा मज्जा ;)

५-६ वर्षांपुर्वी तिथले वाढपी खाकी चड्ड्या घालायचे. आता प्रमोशन झालंय, पँट घालतात.
पहिल्यांदा गेलो होतो तेंव्हा इतर खानावळीतील सवई प्रमाणे 'राईस' मागीतला.. त्या चड्डीवाल्या माणसाने इथे राईस मिळत नाही असं सांगीतलं, अन निघुन गेला. थोड्या वेळाने त्याने मला 'भात' वाढला.. :D
अजुनही पाटी-पेन्सिल वापरायची पद्द्त आहे.
हात धुवायच्या बेसिनच्या नळातुन सदाशीव पेठेला शोभेल अशी बचत करणारी बारिक धार येते.
बाकी जेवण १ लंबर.. लै बेस..

आवडेश ! या खुमास्दार लेखाबद्दल श्री. अतृप्त आत्मा यांना त्यांचा आत्मा तृप्त करण्यासाठी बादशाही मध्ये एका थाळीचे जाहीर आमंत्रण !
सोबत येणार्याने आप-आपले कूपन घ्यावे .

बादशाही मेस मधे अगदी कधीतरी दहा बारा वर्षांपूर्वी जेवलोहोतो.
इकडे साउथ अफ्रीकेत येण्यापूर्वी पुन्हा एकदा बादशाहीत जेवायला गेलो.
तिथले आजोबा ( कै तवकर ) हे कालवश झालेत मात्र बादशाही मेस ची शिस्त आणि अन्नाची चव अबाधीत आहेत.
"क्वालीटी इज अल्टिमेट कस्टमर डिलाईट" हे वाक्य इथूनच घेतल्यासारखे वाटते.
कस्टमर सॅटिस्फिकेशन च्या भलत्या कल्पनाना इथे थारा नाही. मात्र अन्नाची चव / क्वालीटी हे कित्येक वर्षात त्यानी राखलेली आहे. पोटभर आणि घरगुती अन्न जेवायच्या ज्या अपेक्षेने आपण बादशाहीत जातो त्या अपेक्षा तेथे नक्की पूर्ण होतात.

रामदरा, पुलं उद्यान आणि आता बादशाही थाळी....... भारतभेटीत पुण्यातील अतिआवश्यक गोष्टींची यादी वाढते आहे.

बुवांचा धागा वाचून मी जेवायला गेलो. मला वरील पाटी वाचावयास मिळाली . अर्थात मी ही चोरूनच फोटो घेतला.
आता बुवांना आत घातले तर पंचाईत.गणपती जवळ आलेत. त्यात चातुर्मासाच सीझन सुरू. अरे बापरे मी चोरूनच
फोटो घेतलाय ! बुवा मला बी घेउनशान जातात काय?

लेख उत्तम आहे
पण बादशाहीचे जेवण तेवढे भावले नाही. पुण्यात प्रथम १९८३ साली गेलो. काका स प ला होते त्यामुळे वडिलांच्या चकरा तेथे होत. वडिलांच्या तोंडून बादशाहीचे नाव ऐकले होते म्हणून एकदा गेलो. पुणेरी भाषेत सडेतोड (मुंबईच्या भाषेत उर्मट) वागणे होते. जेवण "भरपूर" होते पण चव एवढी आवडली नाही. साधारण कोणत्याही खानावळीत असावी तशीच होती. आम्ही खाण्यात जेमतेमच असल्यामुळे भरपूर हा दर्जाच्या निकष नाही.
कदाचित मूळ पुण्याचा नसल्याने एखाद्या गोष्टीचा जसा जाज्वल्य अभिमान असतो तसा नव्हता किंवा जास्त अपेक्षेने गेलो म्हणूनही असेल.कदाचित मुंबईच्या गुजराती/ मारवाडी थाळी देणार्यांचे अगत्य तेथे नव्हते म्हणूनही असेल.
वर्णन यथातथ्य आहे यात वाद नाही आणि तेथील लोकांचे वागणे परत डोळ्यासमोर उभे राहिले.

बाकी खाद्य भ्रमंती वरील लेखांची बुवांची बादशाहत या लेखात देखील त्यांनी सिद्ध केली आहे.. :)

बुवा.. लेख नेहमीप्रमाणे भारी!!!

फुलस्केप कागदावरती सूचनांचा भडीमार असणारी; हस्ताक्षरात लिहिलेली, प्लॅस्टीक पेपर स्टेपल केलेली पाटी आता नाहिये का..?

"सुजाण आणि सुसंकृत नागरिक जेवताना मोबाईल वर बोलत नाहीत"

"कृपया आपल्या आवडीची भाजी आहे का याची चौकशी करून टोकन घ्यावे"

(बादशाही पेक्षा "जनसेवा" ची थाळी आवडणारा) मोदक

बुवा लेख फर्मासच!
एक काम का नाही करत, पुण्यातल्या खाण्याच्या ठिकाणांबद्दल एक लेखमलिकाच सुरू करा ना. तुमची लिहण्याची शैली एकदम खुसखूशीत आहे. त्या मेल्या धन्याच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करा, त्याला सवयच आहे कुचकट बोलायची. ;)

बादशाहीला जाण्याचा योग कधी आलाच नाही. म्हणजे, तशी फार हौसही कधी वाटली नाही, अन 'उपाशी मरेन पण फालतु कारणासाठी अपमान करुन घेणार नाही!' असा बाणा ही जास्त महत्वाची कारणं असावीत. बादशाहीपेक्षा आमची उपस्थिती (कधीमधी) पुना बोर्डिंगला असायची.
बरं, दोस्तांच्या आग्रहाला बळी पडून जावं म्हणावं, तर आमच्यासारख्या तामसी माणसाचं मित्रमंडळ आणि काय वेगळं असणार? बादशाहीसदृश ठिकाणी जेवण्यापेक्षा आम्ही पडीक असायचो ते 'आवारे खानावळीत' :) आवारेमध्ये मेस लावणार्‍या काही होपलेस केसेसपैकी आम्हीही एक. सकाळी मटण, रात्री चिकन असा दणकून बेत....रोजचा! शेवटी डॉक्टरनं शिव्या घातल्यावर आवारेच्या वार्‍या थांबल्या.

तर ते असोच. बादशाहीचं बहुत कौतुक ऐकलं आहे, पुढेही ऐकत राहूच. पण प्रामाणिकपणे सांगायचं तर त्या ठिकाणचं आकर्षण असं कधी वाटलंच नाही.

आणि धन्याने केलेले रसग्रहण सुद्धा भारी आहे! का कोण जाणे आज सकाळीच धन्याने केलेले एक रसग्रहण आठवले होते! =))

'नाम में क्या लिखा है' म्हणतात पण बाद शाही या नामामधे 'शाही' म्हणजे रॉयल असे विशेषण आहे ते पुर्णपणे 'बाद' म्हणजे खारिज़ आहे असे सुचवून त्यातील पितळी तांब्या-भांडी व ठोकळेबाज बाकडी व खुर्च्या 'टोकनधारी इसमांना 'चला आटपा लवकर' असे नकळत सुचवत, चोरटेपणाने फोटो काढायची बाजीगरी करणाऱ्या अतृप्तांना कायदेशीर धमकावणी इमाने इतबारे पार पाडत आहेत.