डच बालकथेचा स्वैर अनुवाद ८ : प्लुक !

तुम्हाला प्लुक माहीतंय ? प्लुक हा एक पेंग्विन आहे. तो उत्तर ध्रुवावर रहातो. प्लुक आपल्या घरी बर्फात खूप आनंदी आहे. पण त्याला एकच अडचण आहे. त्याला पाण्याची जाम भिती वाटते. प्लुक कधीच पाण्यात उतरत नाही. बाकीचे सगळे पेंग्वीन समुद्रात छप्पाक्क छप्पाक्क करून उड्या मारतात आणि ताजे ताजे मासे खातात. प्लुकला पोहता येत नसल्याने त्याला कधीच पोटभर मासे खायला मिळत नाहीत.
तो पाण्याला घाबरतो या एका गोष्टीवरून त्याचे सगळे पेंग्वीन मित्र त्याला चिडवत रहातात. त्यांच्या चिडवण्यामुळे अजिबात न रागावता प्लुक म्हणतो , " तुम्हीच जा त्या खोल खोल पाण्यात ! मला यायचंच नाही. मला आपले वर बर्फावर मिळणारे माशांचे तुकडेच पुरेत ! "

पण खरं सांगायचं तर असं नव्हतं. प्लुकला ते माशांचे तुकडे पुरायचे नाहीत. त्याला सारखी भूक लागायची आणि पोट काही भरायचं नाही. मग तो दूरवर फिरायला जायचा. भुकेला. एकटा. दु:खी !

एक दिवस काय झालं , प्लुक असाच भटकत होता. तेवढ्यात त्याला ताज्या माशांचा वास आला. थोडे शोधले तर त्याला एक गंमत दिसली. एका ठिकाणी बर्फावर एक टोपलीएवढे छिद्र पाडलेले होते. प्लुक त्यात डोकावला. खाली पाणी होतं. आणि एक मासे पकडण्याचा गळ त्यात टाकून ठेवलेला दिसत होता. ते काय आहे हे काही छोट्या प्लुकला समजले नाही. त्याने तो गळ हाताने हळुच हलवला. भलताच जड होता तो ! मग त्याने अजून थोडी शक्ती लावून ओढला. आणि काय चमत्कार ! त्या गळाला चांगले ५-६ लठ्ठ लठ्ठ मासे अडकलेले होते. प्लुकने तर आनंदाने उडीच मारली. पोटात एवढी भूक लागली होती की ते मासे खाण्याशिवाय इतर कोणताच विचार तो करू शकत नव्हता. पोटभर मासे खाऊन झाले. मस्त ढेकर आला. मग प्लुक रोजच तिथे येऊ लागला. रोज त्याला पोटभर मासे खायला मिळू लागले.

पण एके दिवशी...
प्लुक मासे खाण्यात मग्न होता. तेवढ्यात त्याला कुणाचातरी आवाज आला. बघितले तर काय, एक एस्किमो मुलगी आपल्या हातातली काठी उगारून रागारागाने त्याच्या दिशेने येत होती. ती मोठमोठ्याने ओरडत होती, " चोर ! चोर ! बरा सापडलास आज ! रोज माझे मासे चोरुन खातोस ! तरीच आजकाल मला मासे मिळत नाहीत ! लबाड ! थांब आता तुला चांगलीच अद्दल घडवते..... ! "

प्लुकला आपलं काय चुकलं तेच कळेना. त्या मुलीचा रागावलेला चेहरा आणि हातातली काठी बघून तो जाम घाबरला. खरं तर त्याला सगळं नीट सांगायचं होतं. पण ती मुलगी खूपच जास्त रागावलेली दिसत होती. तिने काही त्याचे ऐकुन घेतले नसते. प्लुकने तिथून धुम ठोकली. तरीपण ती मुलगी त्याच्या मागे पळत होती. तोंडाचा पट्टा चालूच होता. " आता पुन्हा माझे मासे चोरशील तर याद राख ! माझ्याशी गाठ आहे. टोका म्हणतात मला. उत्तर ध्रुवावरची सर्वात शूर एस्किमो मुलगी आहे मी ! "

शेवटी टोका परत फिरली. प्लुक एका आडोशाला उभा राहून तिच्याकडे बघत होता. त्याला वाटले, ' बिचारी टोका ! तिला वाटले की चोर आहे. पण मला तिचे मासे चोरायचे नव्हते. मला काय माहीत ते तिचे मासे आहेत म्हणून ! '

टोका कुठे जाते हे बघायचे त्याने ठरवले. टोकाने आपला गळ, मासे गोळा केले आणि ती बर्फावरचा निसरडा रस्ता चढायला लागली. तिच्या पाठीवर कसलीशी जड सॅक दिसत होती. त्या ओझ्याने तिचे पाय सारखे निसटत होते. पण ती जिद्दीने अवघड चढण चढत होती. तितक्यात तिच्या पाठीवरच्या सॅकचा एक बंद तुटला नि ती सॅक खाली पडली. पडली नि वेगात उतारावरून घसरायला लागली.

" अरे अरे ! थांब ! थांबवा ती सॅक ! मदत ! धावा ! धावा ! " टोका प्रचंड घाबरून ओरडायला लागली.
हे सगळे प्लुक बघत होता. तेवढ्यात त्याला त्या सॅकमधुन एक छोटेसे डोके आणि इवले इवले हात बाहेर येताना दिसले. छोटंसं गोंडस बाळ होतं त्या सॅकमध्ये !

झूऊऊप्प ! मागचा पुढचा विचार न करता प्लुकने ती सॅक वाचवण्यासाठी बर्फावर झेप घेतली. सॅकच्या मागोमाग तो ही तितक्याच वेगाने सरसर करत बर्फावरून घसरू लागला. आणि अचानक ! डुबुक ! छप्पाक्क !!! आधी सॅक नि मागोमाग प्लुक समुद्रात पडले !

अगदी दोन तीन क्षणात प्लुक पोहायला लागला ! " वॉव ! मला पोहता येतंय की ! " प्लुक मनाशी म्हणाला. आणि मग त्याने सॅकच्या दिशेने सूर मारला. सॅक पकडली. नि मग
एक..दोन..एक..दोन..एक..दोन.. करीत सॅक घेऊन पोहत पाण्यावर आला.
बाकीचे पेंग्वीन हे सगळे बघून मदतीला धावले. त्यांनी सहा,पाच्,चार्,तीन,दोन असे एकावर एक उभे राहून मस्त मनोरा तयार केला. प्लुक सॅक घेऊन तो मनोरा चढला नि जमिनीवर आला.

तिथे टोका दु:खाने जोरजोरात रडत होती. तितक्यात तिला छप छप असा विचित्र आवाज आला. मागे वळुन बघितल्यावर तिला प्लुक येताना दिसला. त्याच्या हातात बाळाची सॅक होती ! टोकाला एवढा आनंद झाला की तिने उड्या मारायला सुरुवात केली. टाळ्या वाजवायला सुरुवात केली. प्लुकच्या हातातून बाळाला घेऊन ती आनंदात हसू लागली. " माझा टोपिती ... माझं बाळ.. माझं शोनुलं , माझा लाडका तान्हा भाऊ ! " " ये आता माझ्या कोटाच्या आत ! लवकरच तुला उबदार वाटेल. " असे म्हणून टोकाने टोपितीला आपल्या उबदार कोटात गुंडाळले.

तिने प्लुकला मिठी मारली. " थँक यु प्लुक ! तुझ्यामुळे माझा भाऊ मला परत मिळाला. "
प्लुक आणि त्याच्या मित्रांना टोका म्हणाली, " चला आता लवकर लवकर ! माझ्या इग्लूत लवकर पोहोचलं पाहिजे. नाहीतर माझा टोपिती आजारी पडेल. येणार ना सगळे माझ्यासोबत ? "
सगळे पेंग्वीन आनंदाने उड्या मारत टोकाच्या घरी गेले. टोकाने मस्त शेकोटी पेटवली. त्यावर ताजे ताजे मासे खमंग भाजून सगळ्यांना खायला दिले.
आणि प्लुक ? आज या जगात तो सर्वात आनंदी पेंग्वीन होता.