आज जरा मूड आहे व वेळ ही..

मित्र हो,
आज जरा मूड ही आहे व वेळ ही.

एकदा मंजुळ आवाजाच्या एक बाई म्हणाल्या, "काहो तुमच्या सोईची रात्री ९ नंतरची वेळ तुम्ही ठेवलित भेटायची पण आम्ही नंतर परत जायचे कसे?"

पुर्वी एकदा एकांनी प्रश्न कांडममधील माझ्या लेखांवर छद्मीपणे लिहून पृच्छा केली होती की जेव्हा तुम्ही अगदी specific प्रश्न विचारलात जसे की, 'माझी पुढची बदली कोठे होइल'?
त्यावेळी मात्र नाडी वाचकांने किंवा महर्षींच्या नावाखाली सोईस्कररित्या हे उत्तर देण्याचे टाळले. 'याचे उत्तर तुला कळायची वेळ आली की कळेल' असे तुम्ही लिहिता!
काहो,ते महाशय पुढे म्हणाले, आज पर्यंत तुम्ही नाडीवाल्यांना असा एखादा प्रश्न विचारला आहे का? ज्याचे उत्तर केवळ तुम्हाला आणि केवळ तुम्हालाच माहीती आहे?
मला खात्री आहे की त्याचे उत्तर नाडीत येईल की "अजून ती वेळ आलेली नाही. ती वेळ येताच तुम्हाला उत्तर मिळेल". कारण ते उत्तर जर नाडी वाचकालाच माहित नसेल तर तो सांगणार तरी कुठुन?
याबाबत मला नेहमी हिणवले जाई.
नंतर काही काळानी एका नाडी केंद्रात (दिल्लीला) ज्यांना माझ्या नोकरीची कामाची कल्पना नाही अशा ठिकाणी विचारणा केली. त्यावेळी महर्षी देखील वेगळे होते.(आधीचे वसिष्ठ तर नंतरचे अगस्त्य महर्षी) प्रश्न कांडम मधून मी विचारले होते की माझी या पुढची पोस्टींग कुठे असेल त्यावर तेंव्हा त्या प्रश्नाचे उत्तर आले, 'तुझा जन्म जेथे झाला त्या गावाच्या सीमेवर होईल'.(नाडी पट्टीत व्यक्तिचा जन्म कुठे झाला ते कधीच विचारले जात नाही.)
आता त्यावेळची परिस्थिती अशी होती की मला श्रीनगरहून "ड्यू टू एक्सिजन्सीज ऑफ सर्व्हीस" - हव्या त्याठिकाणी पोस्टींग मिळणार नाही", असे माझ्या वरिष्ठ खात्याकडून लेखी लिहून आले होते. माझ्या एयर ऑफिसर कमांडिंगनी - ते कोण ते नंतर पुन्हा केंव्हा तरी लेखातून धक्कादायकरित्या प्रगट होईल - स्वतः त्या खात्याला नवीदिल्लीत भेट देऊन माझ्यासाठी केलेले प्रयत्न व्यर्थ झालेले होते. अशा परिस्थितीत मी तो प्रश्न विचारला होता. महर्षींनी दिलेल्या उत्तराप्रमाणे घडायचे असेल तर हा निव्वळ चमत्कार ठरणार होता. काही महिने गेले. मी काहीही न करता, एक दिवस मला बातमी मिळाली. तुझी पोस्टिंग पुण्याला झाली आहे. तेच माझे जन्म गाव होते. मी जेंव्हा पुण्याच्या सीमेवरील नगररस्त्यावरील नाईन बी आर डी ला जॉईन झालो तेंव्हा तो चमत्कार सत्यात उतरला होता. त्यानंतर एका लेखातून या घटनेचा उल्लेख आवर्जून केला. मात्र त्याची दखल नाडी विरोधक घेत नाहीत किंवा सोईस्करपणे टाळतात.
अनेकदा मला प्रत्यक्ष घरी भेटायला येण्यासाठीचे फोन येतात. मी प्रथमपासून म्हणत आलो आहे की मला जे म्हणायचे आहे ते मी पुस्तकातून म्हटले आहे. "आपण नाडी ग्रंथ पहावेत व काही शंका असेल तर फोनवरून संपर्क करावा, तो ही रात्री नऊ नंतर." एकदा मंजुळ आवाजाच्या एक बाई म्हणाल्या, 'काहो तुमच्या सोईची रात्री ९ नंतरची वेळ तुम्ही ठेवलित पण आम्ही नंतर परत जायचे कसे'?
'माताजी, आपण मला फोनवरुन संपर्क करावा असे सुचवले होते, प्रत्यक्षात नाही'. माझ्या खुलाशाने त्यांना रंगतदार भेटीची मजा गेली असावी. असो.
सध्याच्या परिस्थितीचे उदाहरण द्यायचे तर मुंबईच्या २६ -११च्या हल्लाप्रकरणात, भारताने पाकिस्तानच्या चरणी पुराव्यांचा ढीग अर्पण करायचा अन् आशाळभूताप्रमाणे पाकच्या तोंडाकडे पहात रहायचे! आता पाकिस्तान नक्की मानेल अशी आस करून शेपटी हालवत रहायचे! पाकने त्याकडे तोंड फिरवून म्हणायचे की 'आणखी पुरावा हवा. कितीही दिला तरी म्हणायचे की हे तर रद्दीचे कागद आहेत. आणखी खूप खूप आणा. मग नक्की कारवाई करतो. आणखी आणा'!
आपल्या सरकारने पुन्हा धावाधाव करून ढीगाने पुरावे वाजत गाजत दिले की म्हणायचे, 'छे छे यात काहीच दम नाही. आणखी हवेत'!
कार्टून जगतातील बावळट प्लूटो कुत्रा जसा मालका करता धावाधाव करतो तसा, भारताला पाक दमवतोय. मात्र निरोधकांनो, विरोधक म्हणणे ही प्रशस्त नाही कारण ते फक्त निरोध करू शकतात. नाडी महर्षींशी गाठ आहे. घडते उलटे. रडीला येतील विरोधक. हे नाडी निरोधकांच्या लक्षात येत नाही वा ते मुद्दाम तसे भासवतात.

असेच एकादा हवाईदलातील एक मित्र म्हणाले, "ऐसी की तैसी इन नाड़ीवालोंकी । विंको ओकने पागल बना के रखा है हम सब को। सब की ऐसी खबर लुंगा के पुछो मत"।
काही काळानंतर या महाशयांना नाडीत सांगितल्या प्रमाणे अपघात झाला. फ्रॅक्चर झालेला हात गळ्यात आडकवलेल्या अवस्थेत सर्वांना दाखवत भेटेल त्याला तो सांगत सुटायचा की 'नाड़ी भविष्य देखा के नही? पोस्टींग होने से पहले जरूर देख लो। बाद में यहा आना हो या ना हो।"
उलट एक मित्र विंग कमांडर राकेश नंदा ३ मोबाईल बाळगून आहे की कोणी त्याला नाडीग्रंथांविषयी विचारणा केली की तो त्यांना तात्काळ सर्व माहिती पुरवतोच शिवाय (सध्या बंगलोरला) लोकांना नाडी केंद्रात ही नेऊन आणण्याची व्यवस्था करतो. त्याला तर लोकांनी मुर्खात काढले, "तू तर म्हणत होतास की तो अमक्या तमक्या एयर मार्शलच्या प्रमोशनवर जाणार म्हणून? पण तो तर आता रिटायर होऊन घरी बसलाय! बोल आता काय म्हणणे आहे तुझे?"
अशांच्या मजा मजा सांगताना गंमत वाटते की लोक वेळ आली की कशी टोपी फिरवतात त्याची!
राकेश नंदाच्या संदर्भातील त्या उच्च पदस्थ हवाईदलातील अधिकाऱ्याने रिटायर झाल्यावर सुप्रिम कोर्टात हवाईदलाच्या विरुद्ध केस केली. नंतर कोर्टाच्या निर्णयानुसार त्याला एयर मार्शल ही पुढची रँक मिळाली. जे नंदाला व अनुषंगाने नाडीग्रंथांना अपशब्द करत होते तेच आता नंदाला नाडीवाल्यांच्याकडे नेण्यासाठी वारंवार गळ घालू लागले.
आपला जीवनाचा प्रवाह कसा बदलला, तटलेल्या मुलींची लग्ने कशी लीलया पार पडली, पारपत्र न मिळालेल्यांनी परदेशवारीची आशा सोडली होती त्यांना कसा अचानक नवा ब्रेक मिळाला.
नाडी ग्रंथांची पोल खोलायला आलेल्या एका वार्ताहर बाईंना त्यांचे दोन विवाह, नंतर झालेल्या शारीरिक व मानसिक अत्याचाराचे वर्णन, नंतर अशक्यप्राय वाटणारे तिसऱ्या विवाहाचे व बाळाचे कथन ऐकून ती डोळे पुसत रवाना झाली. कालांतराने तिला परदेशात तिसरा पती मिळाला. मूल झाले.

"असंभव म्हणावे लागेल अशा घटना कधी तुमच्या बाबत घडल्या आहेत का? तर बोला."
"सांगेन पुन्हा कधीतरी वेळ आली की..."