अमेरिका २- बावळट आम्ही..!!

हाही भाग खुसखुशीत. लेखन भाग योग्य ठीकाणी पॉज घेतात.
पुढील भागाच्या प्रतिक्षेत. लिहिते राहा.

-दिलीप बिरुटे

मस्त लिहिताय.

हा भाग ही संपूर्ण आवडला.
शेवटचं वाक्य ही आवडलं.

सुंदर लेखन....

हा दुसरा भागही आवडला.
भारतात आणि अन्यत्रही विमानतळावर फुकट उपलब्ध असलेली ट्रॉली अमेरिकेत मात्र सात डॉलर खाचेत टाकून सोडवून घ्यावी लागते (अगदी आजच्या तारखेचे माहीत नाही, पण मागल्या वर्षीपर्यंत असे होते) हे लक्षात ठेऊन भारतातून निघतानाच सुट्टे सात/चौदा डॉलर खिशात तयार ठेवावे लागायचे.
आणखी एक म्हणजे आपण साठीपारचे असू तर दोघांपैकी एकासाठी तरी 'व्हीलचेयर' घेणे. यामुळे खूपच सोय होते. अनेक अडचणीतून सहजी सुटका होते, लांब रांगेत लागावे लागत नाही, इमिग्रेशन सहजतेने होते, व्हीलचेयरवाल्याच्या फोनने मुलांशी संपर्क करता येतो, पटापट लिफ्ट आणि स्पेशल दरवाज्यातून जाता येते वगैरे.
-- तुमचा हा प्रवास केंव्हा झालेला आहे, आणि कोणता शहरात पहुचण्यासाठी?

इमिग्रेशनवाला विचारेल त्या (त्याच) प्रश्नांची थोडक्यात अगदी नेमकी उत्तरे देणे आवश्यक असते. थोडा शहाणपणा दाखवण्याचा चुकूनही प्रयत्न झाला तरी पंचाईत होऊ शकते. "आमचा मुलगा इथे असतो" असे म्हटले तर "सो व्हॉट ?" असे विचारले जाते. मुलगा आहे म्हणून तुम्ही त्याच्याकडेच उतरणार, हे अमेरिकन संस्कृतीत गृहित धरले जात नाही. मुलगा कोणत्या कंपनीत काम करतो, त्याचा पत्ता वगैरे लिहीलेला कागद हातात तयार ठेवणे उपयोगी असते. तसेच भारतातून आपण आणलेले पदार्थ, उदा. भाजणी, घरचा चिवडा, दही-दुधाच्या वड्या, मेथीचे लाडू, शंकरपाळी, सत्तूचे पीठ, साबुदाण्याच्या पापड्या, बाळंतशोपा, बाळाची गुटी, वगैरेंना इंग्रजीत काय म्हणतात ते त्या त्या पुडक्यावर इंग्रजीत मार्करने लिहून ठेवणे योग्य. ऐन वेळी इंग्रजी शब्द माहित असूनही आठवत नाहीत.

काही नाही पण भाषा,नवे वातावरण, हौश्या नवश्या नीं जाण्यापूर्वीच घेतलेले बौद्धिक व सुरक्षाविषयक घेतलेली काळजी, माहितीचा अभाव याने त्रेधातिरपीट व घालमेल जरूर होते.

सामानाच्या लाल निळ्या पेट्या थोक भावात बनवल्या असल्याने स्वताचे वेगळे टॅग, यात फार काही करता येत नाही. डोक्‍यात पेट्यांचे चित्र असते त्यामुळे सुप्त मन याची काळजी घेते.

पहिल्यांदाच जाताना अप्रूप वाटते नंतर मात्र वैताग येतो.
बाकी मस्त लेख.

माझे आपले मत,स्वताच स्वताला विशेषणे लावू नयेत.

एक ही उल्लू काफी है चमन उजाडने के लिए
यहाँ तो हर शाख पे उल्लू बैठा है.

दोन्ही भाग वाचले. छान लिहीले आहेत. ऐशीच्या दशकापासुन अमेरिकेत असलेल्या मुला/मुलीला भेटायला किवा सुनेच्या बाळंतपणाला जायचा ट्रेंड बहरला. त्याचे हे प्रातिनिधिक रुप म्हणावे लागेल. एकुण लेखातील भावनांशी सहमत. पुढे पुढे तिकडची स्वच्छता,टापटिप याबरोबरच पराकोटीची स्वमग्न जीवनशैली, व्यक्ती स्वातंत्र्य, एकटेपणा सारखे विषयही लेखात यावेत अशी अपेक्षा.

मिपावर स्वागत.

या सगळ्या अनुभवातून काही वर्षांपूर्वी गेले असल्याने रिलेट होवू शकत आहे. लिहित राहा आणि मिपावर आपले स्वागत आहे.

मला इथं फार वेळ कार घेऊन थांबू देत नाहीत असं सांगून भीतीची लाट निर्माण करत असतात. हहपुवा
पैसे वाचवण्याचे चे धंदे.. दूस र काय...
कधी नव्हे ते आई वडील आले असतील तर रीतसर पार्किंग करून आत येत येत नाही असल्या कद्रुनां

रीतसर पार्किंग करून आत येत येत नाही असल्या कद्रुनां

त्यातल्या त्यात स्वस्त पार्किंग भरपूर दूर असते, जवळचे बरेच महाग. दुसरे म्हणजे त्या पार्किंगापर्‍यंत अवजड ब्यागा वाहून न्याव्या लागतात, त्यापेक्षा बरोबर वेळ साधून अल्प काळासाठी गाडी 'निर्गमद्वारा'समोर थांबवून पटकन कार्यभाग उरकणेच सोयीचे पडते. हा अनुभव जगभरातील सर्वच विमानतळांवर येत असणार.

माझ्या म्हणण्याचा अर्थ असा होता कि येणारा प्रवासी जर लेखात वर्णन केल्याप्रमाणे भाम्बवलेला आणि नवखा असेल तर घ्यायला येणार्याने एवढे तरी कारायाला पाहिजे ,, तेवढे परवडते .. राहता राहीला मुद्दा अंतर चालण्याचा ,, त्यावर हि उपाय आहे ( स्व अनुभवातून) जर प्रवासी असा नवखा असेल तर आधी त्याला भेटायचे मग बाहेर न्यायचे आणि स्वतः चालत जाऊन पार्क केलेली गाडी घेऊन यायची ..
प्रवासी अनुभावी असेल तर मग "आलास का / ग " असे विचारून एकदम बाहेर यायला सांगणे आणि असे पार्किंग चे पैसे वाचवायला काहीच हरकत नाही

यातून जायचे आहे अजून. पण बहुतेक नाहीच. त्यामुळे बाजूला होतो.

झकास ... खुसखुषीत ... लै भारी

काहीजण लांबलेल्या तोंडी परीक्षेसाठी खूप काही बोलून काचेपलीकडच्या माणसाला/बाई माणसाला जीवतोड काहीतरी समजवण्याच्या प्रयत्नात असतात. 'बाईच बाईचं मन जाणेल' अशी आशा वाटणाऱ्या आयांना कळतं की सगळे गडी 'लै पक्के' आहेत. आपला नंबर येतो - इंग्लिश मधील त्यांचा प्रश्न आणि आपण इंग्रजी शब्दांची शोधाशोध करून जुळवलेलं उत्तर, त्यांच्या चेहऱ्यावरचे अगम्य भाव आणि पुढचा प्रश्न ! या अमेरिकन आणि भारतीय इंग्लिशच्या झटापटीत आपण ब्रिटिशांवर सुड उगवतो. इंग्लिशची चिरफाड करून चेहरा बावळटपणासोबत रडवेला, भेसूर, केविलवाणा दिसायला लागतो. 'चेहरा दिल का आईना होता है।' आपला बावळटपणा ओसंडून वाहत असल्याने आणि आपण निरूपद्रवी असल्याची साक्ष पटल्याने आपण जिंकतो.. ऑफिसर स्वागतपर वाक्य फेकत पासपोर्ट पुन्हा आपल्याला परत देतो. आपल्या चेहऱ्यावर आता 'हुश्श...!' असे भाव उमटतात.. आणि परीक्षेत वरच्या श्रेणीत पास झाल्याचा आनंद पसरतो.

अशा मार्मिक आणि हलक्या फुलक्या तुलनांनी मजा आली !

पु भा वा प्र