कविता

मोरांपासून बेडकांपर्यंत सारे आकाशाकडे डोळे लावून बसलेयत
तुझ्या वर्षावात चिंब व्हायला

अभिजात कवींपासून र ट फ शब्दजुळार्‍यांपर्यंत सगळे टपलेयत तुझी रिमझिम अन् आपापल्या उबळी
शब्दात कोंबायला

बकाल महानगरातली पाताळधुंडी माणूसगिळी मॅनहोलं कचरतायत
तुझ्या ढगफुटीत तुंबायला.

यंदा तरी भरभरून येशील?

बघ, तुझ्या आशेवर तर पार भेगाळलेला शेतकरी तयार आहे पुढच्या दुष्काळापर्यंत
आत्महत्या लांबवायला.

दिलासा .....

भरती असो कि ओहोटी
सगळं काही वाहून न्यावं लागत
कुणाला दिलासा देऊ ?
त्या लाटांना, ज्या कधी थांबू शकत नाहीत
कि त्या किनाऱ्याला, जो कधी चालू शकत नाही !

इंद्रधनू असेल सप्तरंगी
क्षणभंगुरच राहावं लागतं त्याला
कुणाला दिलासा देऊ ?
त्या ढगांना, जे त्याचा निरोप घेऊन येतात
कि त्या पावसाला, जो तिला कधीच भिजवू शकला नाही !

अनोळखी वाट घनदाट वनी मला नेते
निब्बरल्या तनामना नितळ सावली देते

हिरव्या रंगाच्या छटा पानोपानी अगणित
सळसळ लहरते वार्‍यासंगे अविरत

विजनात दूरवर घुमतसे घुघुत्कार
पसरती अंधाराचे पडसाद रानभर

पाखरांनो घरट्यात पिले हळूच जोजवा
लखलख काजव्यांचा झाडाझाडावर दिवा

सगळ्या बापांसारखेच,
आपल्या बापालाही काही कळत नाही
याची खात्री पटल्यानंतर…

मला ह्याच शाळेत का घातलं?
फुटबॉल ऐवजी क्रिकेटला का नाही टाकलं?
असे आरोप केल्यानंतर…

बाप आहे ना, तो चुकतोच.
आपल्यासारखा स्मार्ट तो मुळात नसतोच
हे समजून चुकल्यानंतर…

मग तू स्वतः बाप झाल्यावर,
वैतागून पोरांना ओरडून झाल्यावर
प्रेमाने जवळ घेतल्यानंतर…

मिपाकरांनो, या कवितेला शीर्षक सुचले नाही मला. कुणाला सुचलं तर कळवा.

--------------------------------------------------------------------------------------

आधी क्षमेच्या कारणांची खाण शोधू
मग फुलांनी केलेला अपमान शोधू

दाखवा पदवी अगोदर वाल्मीकीची
अन्यथा रामायणात अज्ञान शोधू

सोसेना गलका सभोवती शांततेचा
दूर याहून एक स्थळ सुनसान शोधू

बोलण्या आधीच सुरू होती लढाया
ऐकूनी घेतील असले कान शोधू

प्रेमामध्ये जीवही टाकू ओवाळुन
भंगल्यावर नफा कि नुकसान शोधू

आदेश हा कारागृहे खुली करण्याचा
पळूच ना शकेल तो बंदिवान शोधू

शब्दांच्या कचऱ्यातही मोती एखादा
थेट मनाला भिडणारे लिखाण शोधू

जिवंत दुनिया जळते एकमेकांवर
मृतदेहांना जाळायाला स्मशान शोधू

त्या वाहत्या झऱ्याचा,
फेसाळल्या नभाचा
श्वासास गंध यावा
गंधाळल्या दिठीचा

तू भेटशी नव्याने
मी ही नवाच आहे
नात्यास रंग यावा
वेडावल्या जुईचा

तू चुंबशील का रे
वाऱ्यास धुंद ओल्या
वर्षेस मोह व्हावा
भेगाळल्या धरेचा

तो शुष्क कोरडासा
ओढा तसाच आहे
त्याला विसर पडावा
फेटाळल्या नदीचा

ओला वसंत म्हणजे
आमंत्रणे सुखांची
आनंद मग पहावा
मंदावल्या उन्हांचा

मग तृप्त अंबराला
हळवे उधाण यावे
जलदास स्पर्श व्हावा
धुन्दावल्या भुमीचा

© विशाल कुलकर्णी

कुणा रातीला पडले कोड़े
कुठून येतसे सखी चांदणी
शीतल कोमल तरुही सजले
अंधार उजळण्या हो आतुर

गळामिठी मग समीराचीही
स्पर्शु पाहातो गात्रो-गात्री
दुरात कुठे चाहूल उषेची
शोधत चंद्र येई क्षितिजावर

कलकल कलरव पक्षी बोलती
लक्ष धुमारे फुटले पूर्वेला
दशदिशाही करतील पुकारे
हलकेच रवी येई समेवर

पानोपानी, मृदु गवतावर
थेंब दंवाचा तोल सावरी
अनवट अनघड पाऊलवाटा
नाजुक पाउले, घट डोईवर

हळुवार उजळे पुर्वा नभभर
आरक्त लाली क्षितीजावर
आसमंताला उजळीत येईल
घट तेजाचे घेवून दिनकर

© विशाल कुलकर्णी

रानपाखरांची घरे अंगीखांदी जे माळते
असे झाड फुलताना पान पान किल्बिलते

क्षितीजाशी विझताना चांदणे जे उसासते
त्याचे पहाटे पहाटे जीवघेणे गीत होते

रानावनातून नदी जेव्हा खळाळत जाते
ऐलपैलतीरी तिचे पाण-पैंजण वाजते

फुफाटल्या मातीवर मृग शिंपण घालते
तेव्हा अत्तराची कुपी आसमंती ओसंडते

नाद-शब्द-ताल-गंध जिथे काळजा भिडते
तिथे ओठंगून उभी..

...एक कविता असते

ये शायरी नही दोस्तो
हकिक़त है
------
अपने माझी को टटोलता हूँ कभी
तो गुजरे हुये सालो में
एक रुहानी कहानी दिखायी देती है
------
समंदर के किनारे
जानो पें सर रख्खे
बैठी हुयी
एक भोली, कमसीनसी लडकी
दिखती है
------
आज भी
उसके चेहरे को देखते ही
रुह को जो लम्स होता है
मानो ओस से भीगी मिट्टी
पैरोंको छू गयी हो
-------
उस रात अचानक एक बात
समझ आयी थी
रोशनी मोहताज होती नही
चाँद या सुरज की
-------
ये शायरी नही दोस्तो
हकिक़त है
------