अव्यक्त

आले कुटीस मेटा
सारे ओबीसी नेता
हा इम्पिरिकल डेटा
कुणी देता का हो डेटा

आरक्षणाचा रेटा
वकिलांना जा भेटा
इलेक्शन ती येता
बांधू कुणाचा फेटा

75 वर्षात भरल्या तुंबड्या
जनतेस मात्र कुबड्या
बाता त्या बड्या बड्या
कोर्टात पडल्या उघड्या

पाहिजे जरी आरक्षण
सीमेवर करा त्या रक्षण
सैन्यात जो दणादण
त्या कुटुंबास आरक्षण

येता नवीन ती पिढी
नका लावू ही शिडी
व्यसने दारू काडीबिडी
आयुष्य नाही सापशिडी

अज्ञाताच्या
ऐलतिरावर
ज्ञाताचे
ओझे खांद्यावर
वाहुनी थकण्या
आधी थोडे
पैलतिरा घालीन उखाणे

नश्वरतेचे
लेवुनी लेणे
चिरंतनाचे
गाता गाणे
शून्यत्वाच्या
अथांगातुनी
झरेल अविरत
कैवल्याचे टिपूर चांदणे

देव म्हणजे हवा, नाही अगरबत्तीचा सुगंध
तो अन्नात आहे, उपवासात नाही.
देव दानशूर मोठा, लाचार नाही
न्यायी आहे देव, नवसाचा व्यापारी नाही.

देव आहे सदाचारात, अन्यायाचा शत्रू
देव मुहूर्त नाही, अनंत काळ आहे.
देवही भक्त आहे, भावाचा भुकेला
देव नाही खजिनदार-पुजारी.

देव देवळात नाही फक्त, आहे सगळीकडे
देव दाढीत नाही, शेंडीतही नाही.
जीवन देव आहे, मृत्यूही तोच
प्रचारात देव नाही, तो प्रकांड आहे.

देव म्हणजे गंभीर गोष्ट
माणूस त्याची गंमत करतो.
गुलाबजाम जणू पाकातला
हलवायाची व्याख्या करतो.

मी जरा बाहेर जातोय
माझे शब्द जपून ठेव.

काही तुला आवडलेले
काही मुद्दाम न वाचलेले.
रात्रीचे, पहाटेच्या स्वप्नांतले
बोललेले आणि अबोल राहिलेले.

अर्थाच्या शोधात पडू नको
तो मलाही लागत नाही.
आता शब्दही तुझेच आहेत
माझा कोरा कागद पतंग व्हायचं म्हणतोय.

अलगद हाताळ या शब्दांना
मुलायम असले तरी घावही घालतात.
दिसत नाहीत नेहमीच पण असतात जरूर
अश्वत्थाम्याप्रमाणे शब्दांनाही शाप आहे अमरत्वाचा.

हे वेगवेगळे दिन थोतांड वाटतात, पटत नाही, जर प्रकृती पुरुष एकमेकांना पुरक मग एकाचाच उदोउदो का। माणसाने माणसा सारखे वागावे एवढीच अपेक्षा

महिलादिन

दाखवण्याचे दात वेगळे
जगण्याची ऱीत आगळी
जागतीक महिलादिनी
मोजा किती आसवं गळली

किती चढल्या बोहल्यावरी
किती ठरल्या हुंडाबळी
असल्या कसल्या रितीभाती
कधी तुडवे पायतळी
तर कधी घेई डोईवरी

सारे दिवस थोतांड
उद्दमींचे कुभांड
तुबंडी भरण्यासाठी
एक दिवसांचे खोटे पण

जेव्हा निर्मम कठोर
आसमंतात दाटले
तेव्हा अनाहत आत
खोलवर निनादले

अनाघ्रात अदृृष्टाची
जाणवली रूणझुण
स्पर्श,गंध,रस, रंग
एक झाले कल्लोळून

आकलनाच्या कवेत
आले-आलेसे वाटले
अज्ञेयाच्या धुक्यामध्ये
नकळत वितळले

जाणिवेची नेणीवेशी
जेव्हा थेट भेट झाली
जुन्या जखमेच्या जागी
तप्तमुद्रा उमटली

पाना फुलांवरूनी, फिरतो कधी जरासा?
शायरीचा मम मनाला, यत्किंचित गन्ध नाही!

शब्दांवरी जरासा, आहे लोभ मनाचा
सहसा तसा तयांना, मी हात लावत नाही!

अर्थास प्राप्त होता,शब्दास जाग यावी
ऐश्या प्रभावितेची,मी साक्ष मागत नाही!

मी सहजतेचा प्रवासी,असतो तिच्याचपाशी
रचनेत हाव रचितेची ,अशीही मनात नाही!

जावे तिच्या कुशीशी,घेऊन ऊब यावे
सहजता माऊली ही, असते मनात माझी!

भेटेन मात्र आता, पुन्हा कधी? कसाही?
ही वाट मात्र माझी,नेहमीचीच नाही!

अतृप्त...
०====०====०====०====०====०====०====

परडीत काढुन ठेवला मोगरा तरी
हातास सुगंध तसाच राही कितीतरी वेळ

तसचं तुला स्मरुन लिहलं मी काही तरी
शब्दास सुगंध तुझाच राही कितीतरी वेळ
-प्राजक्ता

पान खाता खाता आठवतं काहीबाही..

नव्हते जेव्हा पाहत कुणिही ...
रडलो होतो

झगमगताना पायतळीच्या अंधारी...
तगमगलो होतो

बेमालुमसा प्रतिमेमागे...
दडलो होतो

उजेड नाकारून अंधारा...
भिडलो होतो

श्रेयस प्रेयस तुंबळात..
सापडलो होतो

रुजताना उन्मळलो...
का मी किडलो होतो?