तळवे

जबरदस्त

सुंदर !

आरं बाब्बो, लईच शरिराची मोडतोड चालू हाये.
ते अमुर्त चित्रेकारी का काय असते तशी कविता दिवसेंदिवस होते आहे. म्हणजे एक डोळा दोन नाक. मेंदू गुढग्यात. हात पायच्या जागी.

गझल वाचून कसे गरगरायला होते तसे वाटते आहे. नकोच त्या वाटेने जाणे.

लिहिते राहा.

-दिलीप बिरुटे

हे तळवे बाजूला काढून
फोटोत घडी घालून
पुरून टाकले असते..

नाहि_समजले.

काहीच नाही समजले.

हे एक विरहगीत आहे.

कवयित्री म्हणते आहे की शक्य असते तर तिने आपल्या तळव्यांना एखाद्या फोटोप्रमाणे (किंवा आठवणीप्रमाणे) फोटोफ्रेममध्ये फोल्ड करून दूर ठेवून दिले असते ज्याने की तिला तिच्या प्रियकराची आठवण येणार नाही.

असं करता आलं असतं तर सगळे प्रश्नच सुटले असते.

शेवटी ती देवाला आर्ततेने म्हणते की माझ्या हातांना निदान पंख तरी द्यायचे म्हणजे मी माझ्या सख्याकडे उडून गेले असते (बघा: पंख होते तो उड आती रे)

हे असलं हुच्च काव्य पार डोक्याच्या वीतभर वरून जातं!

आवडलं मुक्तक.

हुच्च् अतिहुचक काव्याआरास इथे मांडिली

तळवे गार पडले ,

चमकले काजवे

तरीही काहीच नाही समजली

गहन ग्रहण लागले

ग्रहणात गहन काय होते ?

छायेचा खेळ सारा

डोक्याचे पार लागले