पंगा

पुलाखालून खूप पाणी वाहून गेलय आता तरी विद्यार्थीदशेत पंगेगिरी अशी ब~याचदा केलीय. तसं त्यातलं काही अंगलट आलं नाही पण अनुभवसम्रुद्ध मात्र नक्की करून गेलं.

आयुर्वेद महाविद्यालयात प्रथम वर्षात शिकत असतानाची गोष्ट. परिक्षा महिन्याभरावर आलेली, जर्नल्स लिहीण, ती तपासून घेण, परीक्षेत काय विचारलं जाईल याचा माग काढण वगैरे वगैरे सगळे उद्योग चालू होते. एरवी मी शिक्षकांच्या फार गुड बुकात नसलो तरी ब्याड बुकातही नसायचो (असं तेव्हा मला वाटायचं.) शिक्षकांना सतावणे वगैरे व्हायचं ते त्यांना सोडवायला त्रास होईल अशा शंका विचारण्याने किंवा चालू वर्गात थोडी भंकस करून त्यांचा जीव मेटाकुटीला आणण असंच. त्यात काही वैयक्तिक नसायचं. अर्थात लोकांशी पंगे घेण्याची रगही काही कमी नव्हती.

पण तो शनिवार काही वेगळाच होता. दिवसभर निरनिराळ्या शिक्षकांकडून जर्नल्स तपासून घेत होतो. प्रिपरेशन लीव्ह असल्याने शिक्षकही जागेवर सापडायचे नाहीत तेव्हा एका दिवशी जास्तीतजास्त जर्नल्स ताब्यात घ्यायच्या विचाराने मी आणि माझे मित्र प्रयत्न करत होतो. याच विचारात आमच्या 'शरीर रचना' विभागात मी प्रवेश केला.

इथे आमचे २ ग्रूप असायचे आणि प्रत्येक ग्रुपला वेगवेगळे शिक्षक असायचे. माझ्या ग्रुपचे शिक्षक त्या दिवशी नव्हते पण त्यांनी जर्नल्स तपासून ठेवल्याचा निरोप मिळालेला. विभागात दुस~या ग्रुपचे शिक्षक असल्याने मी त्यांना या संदर्भात विचारलं. त्या दिवशी त्यांचं काय बिनसलेलं ठावूक नाही पण माझा प्रश्न ऐकताच त्यांचा पारा एकदम चढला. त्यांनी माझ्यावरच आगपाखड करायला सुरुवात केली. तुम्हा मुलांना वेळेचं महत्त्व कळत नाही, तुम्ही तुम्हाला हव्या त्या वेळेला तुमची कामं घेऊन आमच्याकडे येता. आम्ही काय इथे फक्त याच कामासाठी बसलोयत का वगैरे वगैरे. मी आपलं त्यांना सांगायचा प्रयत्न करत होतो की आमच्या ग्रुपची जर्नल्स आमच्या शिक्षकांनी तपासून ठेवली आहेत आणि ती विभागातून घेऊन जायला परवानगी दिलेली आहे आणि तुम्ही फक्त त्यांची जागा सांगा, जर्नल्स नेल्याची नोंद करून आमची आम्ही ती घेऊन जाऊ पण त्यांची माझं कोणतंही बोलण ऐकायची तयारी नव्हती.

पुढे त्यांचं बोलण वैयक्तिक झालं. ते ओरडून म्हणायला लागले की तुला जर्नल्स चा काय उपयोग? तुझा काय अभ्यास वगैरेशी काहीच संबंध नाहीये आणि तू परीक्षेत तरी काय दिवे लावणार आहेस? आता तर मी बघतो की तू या परीक्षेत पासच कसा होतोस ते. नाही तुझ्या एक्झामिनरला भेटून तुला फेल करायला लावलं तर बघ!

इतका वेळ त्यांच्याशी शांतपणे बोलून त्यांचं सगळ ऐकून नि माझं काम आटोपून निघायचा विचार करणारं माझं डोकं त्यांच्या तू पासच कसा होतो ते मी बघतो या बोलण्याने एकदम सटकलं. मीही त्यांना तेव्हढच जोरात ओरडून म्हंटल की तुम्ही तुम्हाला हवंय त्या प्रकारे मला नापास करायचा प्रयत्न करा आणि मी बघतो की मला नापास कोण करतय ते. मी काय नि किती अभ्यास केलाय तो माझा प्रश्न आहे पण हिम्मत असेल तर १० नोव्हेंबरला १९९३ ला सकाळी ११ वाजता माझी परीक्षा आहे. या दिवशी माझ्या सेंटर वर या, मी वाट बघेन तुमची तिथे. मीही बघतो की तुमचा कोणता एक्झामिनर मला फेल करतोय ते.

यानंतर मी माझं जर्नल घेऊन तिथून निघून गेलो. तोपर्यंत ही हकीगत सगळ्या कॉलेजभर कळलेली.

सिनियर मित्रांनी तेव्हा पहिल्यांदा मी कसा मोठा पंगा घेतलाय ते सांगितलं. २० वर्षांपूर्वी, खार खाऊन असलेल्या शिक्षकाने आपल्या नावडत्या विद्यार्थ्याला परीक्षेत एक्झामिनरकडून फेल करवण ही अत्यंत मामुली आणि सहज शक्य गोष्ट होती आणि तसे प्रकार झालेलेही होते. पण मग मीही याचा फार विचार केला नाही. शब्दाला शब्द मिळून वाद झाला होता आणि घडायचं ते घडून गेलेलं. माझ्यापरीने मी अभ्यास केला आणि जे होईल ते होवो या विचाराने त्या दिवशी परीक्षा दिली. अर्थात मधून मधून ते शिक्षक येतायत का ते ही बघत होतो. तसे ते सेंटरला आलेही पण माझ्या परीक्षेच्या ठिकाणी फिरकले नाहीत. यथावकाश निकाल लागला. मी ब~यापैकी गुणांनी उत्तीर्ण झालो.

बहुदा त्या शिक्षकांनीच माझ्याशी पंगा घेतला नसणार.......