यादवी किंवा (ती झाली तेव्हा...)

मनुष्याचा इतिहास यादवी-युद्धांनी भरलेला आहे. जे मुद्दे तडजोडीने, सहमतीने, गुण्यागोविंदाने सुटू शकतात अशाविषयी हट्टाग्रही भूमिका घेऊन शस्त्रं उपसायची परंपरा आहे. यात भावाविरुद्ध भाऊ उभा राहातो, मित्राविरुद्ध मित्र पवित्रा घेतो आणि प्रेम विसरून एकमेकांचा गळा घोटायला ते तयार होतात. कित्येक राज्यं, देश अशा आंतर्गत बंडाळ्यांमुळे कमकुवत होऊन परकीय आक्रमणांना बळी पडलेली आहेत.

मिपावर मी बऱ्याच लोकांपेक्षा खूप कमी वेळ वावरलो आहे. कोणाला अजून भेटलेलोही नाही. असं असतानाही माझे मिपाशी, तिथल्या लोकांशी ऋणानुबंध निर्माण झालेले आहेत. मिपाने मला खूप काही दिलेलं आहे. सर्वांनाच मिपाविषयी आत्मीयता वाटते हे मला दिसून आलेलं आहे. तेव्हा मी सर्वांना आवाहन करतो की माझ्या पहिल्या प्रतिसादाला +१ असा प्रतिसाद द्यावा. ज्यांना त्या साध्या विधानापलिकडे काही लिहायचं असेल, आमचा दोष नसून त्यांचा असं म्हणायचं असेल, किंवा जे झालं ते तितकं गंभीर नव्हतंच असं म्हणायचं असेल, ते स्वतंत्र प्रतिसाद द्यायला मोकळे आहेतच.

खालची कविता एकांगी होऊ नये म्हणून वादग्रस्त ओळींच्या दोन व्हर्जन आहेत. ज्याला जी हवी ती स्वीकारावी. पण कंसातल्या शब्दांपेक्षा कंसाबाहेरच्या शब्दांना महत्त्व द्यावं अशी विनंती.
(ग्रेसना वंदन करून)

यादवी

ती झाली तेव्हा टिकटिक, कीबोर्ड निनादत होता
(सत्तेत अडकली चरणे, हा पाश उल्गडत होता) किंवा (पाहून मोकळी कुरणे, हा तांडा परतत होता)

ती घाई होती हाती, घनतुंबळ रणसमराची
निष्कारण दुहिच्या पायी, कल्लोळ माजला होता

ती झाली आता म्हणुनी, घनव्याकुळ मी ही रडलो
घावांनी जख्-मि पाउस, रक्ताने भिजला होता

अंतरात गमले मजला, संपले नव्खेपण माझे
गोकुळी नांदता यदुजन, दोघांत वाटला होता

हे रक्त पाहतानाही त्यां आता गहिवर नाही
(निर्वस्त्र द्रौपदीला हा, दु:शासन हसला होता) किंवा (वस्त्रांत द्रौपदीच्याही, उद्देश नागडा होता)