फर्निचर

आजकालच्या मुली बर्क्ष्याच प्राक्टीकल झाल्यात. त्या स्पष्ट बोलून दाखवतात हाच त्यातील फरक.

नवरे बायको की आई ह्या मानसिक व्दंव्दात अडकून बसतात व कॉन्फ्लिंक्ट रीझोल्युशन करु शकत नाहीत व लवकरच सगळ्या प्रश्नांना अक्राळविक्राळ रुप येते व प्रोब्लेम सुधारणेच्या पलिकडे जातो.

ह्यावर पर्याय म्हणजे वेगळे राहणे हाच तोडगा आहे असे पक्की समजूत करुन घ्यायला वरील कारण पुरेसे असते.

मागील पिढी - आज जे रीटायर्ड आहेत (आपण नेहमी आपल्या विचारांना आपल्या सोशल - इकॉनॉमी ग्रुपमधे येतील त्यांचाच विचार करतो) त्यांना त्यांच्या स्वतच्या घ्राचे स्वप्न उतारवयात पूर्ण कर ता आले- त्यांनी त्यांना मिळालेल्या पैशत जमेल तेव्हढे मोठे घर घेतले/बांधले.

आज जे उतार वयात आहेत पण कमावते आहेत, त्यांनी त्यांच्या कमावत्या काळात पण बरेच उशीरा त्यांना झेपेल एव्हढे घर घेतले आहे.

आज जे तरुण आहेत ३०-३५ चे, व कमावते आहेत त्यांची घरे झाली आहेत.
त्यांनीही त्यांना झेपेल एव्हढी घरे घेतली आहेत- ही पिढी वेगळी आहे- त्यांच्या आई-वडीलांची वेगळी घरे असणे कदाचित आज नाही पण कालावधीने असणे शक्य आहे.

पुढील पिढीच्या बाबतीत मात्र सुदैवाने आइ-वडील व मुले ह्यांनी वेगवेगळी घरे असणे सहज शक्य होईल त्यामुळे सासू-सून हा प्रश्न कायमचा निकाली लागेल असे वातते.

[फक्त नवरा-बायको ह्यांना एकत्र राहणे जमेल की नाही ही शंका आहे]

:O आम्ही बर्याच बर्या मग ह्याच्यापुढे /:)
चुचु

मस्तच सिक्सर मारली हो तुम्ही. जाम खुश आहे आपण ह्या कवितेवर...
अजुन येवुद्यात अश्या मस्त कविता.
वेताळ

मनोहर राव

कविता उगाचच वाचली असे वाटले आणि "जुने फर्निचर, डस्ट बिन" ह्या उपमा वाचुन अजुनच अस्वस्थ वाटले. मी काही श्रावणबाळ वगैरे नाही. पण "जुने फर्निचर" काढुन भंगारात टाकावे हा विचार सुध्दा मला नकोसा वाटला.

असा अमानुष विचार जर कुणी करु शकत असेल तर अश्या व्यक्ती पासुन लांबच राहीलेले बरे.

आपण पाश्चिमात्य जगाचे अंधानुकरण करत आहोत हेच खरे. अनुकरणच करायचे असेल तर सगळ्याच गोष्टींचे करावे. फक्त सोयीच्या गोष्टींचे नको.

त्या मुलीला विचारा की बाई तू लग्ना ऐवजी दोन वर्ष "कॉनट्रॅक्ट" वर कुणा बरोबर रहायला तयार आहेस का? म्हणजे कसे "फर्निचर आवडले तर त्याचे पैसे देउ नाहीतर उगाच जन्मभराची आडगळ कशाला सांभाळायची"

तुमची कविता, कविता म्हणुन चांगलीच आहे. पण उगाच हळवे करुन गेली.

पैजारबुवा.
_______________________
बोला पुंड्लीक वरदे हारी विठ्ठल, श्री ज्ञानदेव तुकाराम,
बोला पंढरीनाथ महाराजकी जय

अगदी मनातले शब्द उतरविलेत तुम्ही...
तरी या मुलीने आधीच तिचे विचार सांगीतले म्हणून ठीक,
नाहीतर अशी सुद्धा उदाहरणे आहेत की ज्यांना हे विचार लग्नानंतर येतात..
कविता छानच आहे..

कविता वास्तवदर्शी आहे.

मदनबाण.....

At the touch of love everyone becomes a poet.
Plato

वास्तवीक मी कविता कधीतरी वाचायला येतो. नाव वेगळे वाटले म्हणून काय आहे हे बघायला गेलो तर खरेच वास्तवदर्शी कविता वाटली. वरती काही विचार आले आहेतच...

पाश्चात्य जगतात, विशेष करून या संदर्भात आपण कायम अमेरिकेचा विचार करतो. त्या संदर्भात त्यांची एकूणच पद्धती वेगळी असते. मात्र त्यातील सोयीचा भाग घेणे हा प्रकार होतो. जेंव्हा आमच्याकडे आई-बाबा येणार आहेत म्हणून एकदा आनंदाने एका अमेरिकन मित्रास सांगितले, तेंव्हा त्याने अरे वा! असे कौतुकाने म्हणत पुढे विचारले की, कोणत्या हॉटेलात उतरणार आहेत? :-(

मात्र सर्वच असे नसतात, जसे सर्वच श्रावणबाळ नसतात की राम नसतात की पुंडलीकही नसतात... अनेक एकत्र राहणारी कुटूंबेही पाहीली आहेत तसेच जवळ जवळ घरे करून स्वतःचे स्वातंत्र्य आनंद लुटणारीही पाहीली आहेत. यातील कुठलीच गोष्ट गैर नाही. एक स्वैयपाक घर आणि दोन पिढीतील दोन बायका, ये बडी नाइन्साफी है! असे म्हणायची कधी कधी वेळ येते. :-) तसेच बदललेल्या जीवन पद्धतीत कधी कधी आई-वडील त्यांच्या पद्धतीने सामाजीक अथवा व्यावसायीक दृष्ट्या अ‍ॅक्टीव्ह असू शकतात आणि मुलांचे म्हणून वेगळी जगण्याची पद्धती असू शकते... त्यामुळे अमुक एक म्हणजेच बरोबर अथवा आदर्श असे कोणी वाटून घेऊ नये असे वाटते.

तरी देखील एकंदरीत वृत्ती ही असल्या म्हणजे फर्निचरच्या भाषेतून दिसते... याचेच अजून एक टोकाचे उदाहरण ऐकलेले आहे ते म्हणजे, मुलीने "फोटोतील आई-वडील हवेत" असे म्हणलेले. X(

--------------------------------
मी या आणि इतर संकेतस्थळावर केवळ "विकास" याच नावाने वावरतो. त्याच्या मागेपुढे उभ्या (||) आडव्या (=), तिरप्या (\\ //) आदी कुठल्याच प्रकाराच्या रेषा नसतात. त्या अर्थाने माझी कुठेही शाखा नाही. :-)

तरी देखील एकंदरीत वृत्ती ही असल्या म्हणजे फर्निचरच्या भाषेतून दिसते... याचेच अजून एक टोकाचे उदाहरण ऐकलेले आहे ते म्हणजे, मुलीने "फोटोतील आई-वडील हवेत" असे म्हणलेले

असेच म्हन्तो! आपणही एक दिवस फोटोत जाणार आहोतच हे कळते पण वळत नाही
प्रकाश घाटपांडे
आमच्या अनुदिनीत जरुर डोकवा.

कविता म्हणून छानच. पण त्यातून मांडलेली समस्या मात्र बहुआयामी आहे. त्याबद्दल सविस्तर ऊहापोह इतरत्र होऊ शकतो. पण या कवितेच्या अनुषंगाने इतकेच म्हणावेसे वाटते की, पुरूषांनी पण बायकोच्या आई वडिलांना आदराने आणि प्रेमाने वागवले पाहिजे. अगदी स्वतःच्या आईवडिलांसारखे. ते मात्र खूपच क्वचित होताना दिसते, अजूनही. ताली दोनो हाथसे बजती है...

बिपिन कार्यकर्ते

बाबा, नेहमी लाकडाचा घोडा झालेले
आईने मांडीच्या पा्ळण्यात झोके दिलेले..

विशेष आवडले.."जुने फ़र्निचर " जपणारी नक्कि मिळेल. शुभेच्छा