पावसात जळाया लागलो...

कोणाचं काय, तर कोणाचं काय!! =))

कसं काय सुचतं ओ तुम्हाला?

हा हा हा... भारी!

पाताळेश्वराजवळ सुचली का हि क्वीता?

भारी!

मला वर्जिनल गाणं पण खूप आवडतं. माझ्यासारखे जे झंगड असतील त्यांना "कल्लूळाचं पानी..." हे गाणंही आवडेल.

जमेश.

कोणाला कशाचं नि बोडकीला केसाचं!! =))

सुंदर कविता गावडे सर !

सलाम
:)

शब्द भारी, भाव भारी
सारी कविताच लय भारी

बरेच वर्षा पूर्वी बडे गुलाम अली खान यांच्या ठुमरी मध्ये हे बोल ऐकले होते
-क्या तमाशा है के बारीश मे घर जलता है-
जाणकाराना विचारल्यावर त्यांनी याचा अर्थ असा समजाऊन सांगितला होता- विरहिणी नायिका अश्रु ढाळत असते व ते तिच्या वक्षावर पडत असतात-
हे पाहून शाय्र्र म्हणतो
क्या तमाशा है के बारीश मे घर (दिल ) जलता है

वा वा खूप सुंदर कविता...
अशाच येउद्या अजुन...

गावडे सरांना लाल सलाम

आशय घन कविता

तुम्ही बोलवा फायरबंब
पावसात जळाया लागलो

मस्त कॅची लाईन्स.. एकदम जबरदस्त... खुप आवडल्या ह्या ओळी

जोमदार काव्य. पुभाप्र

धीर धरा.
मी पळाया लागलो हे विडंबन येईल (माझ्या कडून नाही "शिष्योत्तम,मर्यादापुरूष, लाडोबा")
आम्ही दिलेले नामाभिधान किती सार्थ होते ह्याची प्रचीती आली असेलच तरी हि जिल्बी टकायला घेणे.

सूचक
अभामिपाहाविकसंघ

उत्स्फुर्त काव्य म्हणजे काय याचे ज्वलंत उदाहरण म्हणून सगांच्या या काव्यपुष्पाकडे पहाता येईल.

"कोणाला कशाच आणि करीनाला सैफच", किंवा "ये ये बैला आपण खेळु भोंडला" ह्या म्हणी सार्थ करणारी अशी ही कविता वाचताना आमच्या चश्म्यासमोर साक्षात सुर्यनारायण चमकून गेले. अहाहा केवढीही अगाध प्रतिभा.

ज्ञानदेवांच्या विरहीणींचा आनंद सगळेच घेतो. पण विरह्याची बाजू मात्र आतापर्यंत फारच थोड्या कवींनी मांडली आहे. ज्या काही थोड्या फार कवीता प्रकाशीत झाल्या त्या सर्वांमधे या कवीतेचा नंबर बराच वरचा आहे हे सर्व रसिक "बिनशर्त" मान्य करतील. शतकानूशतके दूर्लक्षीत / अप्राकाशित राहिलेली बाजू इतक्या प्रभावीपणे आणि प्रांजळ पणे मांडण्याचे धाडस दाखवणार्‍या कवीचे कौतूक करावे तेवढे थोडेच आहे.

पहिल्या चार ओळींमधेच कवी आपल्याला सांगतो की त्याला मैना सोडून गेली आहे आणि त्यामूळे तो जळायला लागला आहे. ही मैना म्हणजे कोण हे जरी कवीने गुलदस्त्यात ठेवले असले तरी ती कोणती तरी महत्त्वाची व्यक्ती किंवा वस्तू यांचे प्रतिक म्हणून कवीने वापरली आहे हे जाणकारांच्या सहज लक्षात येईल. उदा. घरातले "पायलेक्स" अचानक संपले किंवा हरवले तर ते नियमीत वापरणार्‍याची काय अवस्था होईल तशीच काहीतरी अवस्था ही मैना सोडून गेल्या मूळे कवीतेतल्या नायकाची झाली आहे. त्याच्या सर्वांगाचा दाह होत आहे काही केल्या तो दाह कमी होत नाही म्हणून शेवटी अग्नीशामक दलाला पाचारण करावे असे तो सूचवतो.

येथे अग्नीशामक दल हे सुध्दा प्रतिक कवीने मोठ्या हुशारीने निवडले आहे. कवीच्या या निवडचातुर्याला नक्कीच "दाद" द्यायला पाहीजे. केवळ या उपमे करता म्हणुन आमच्या तर्फे कवीला दाद खाज खुजली का दुष्मन असलेले "बी-टेक्स" मलम भेट देण्यात येत आहे.

थोड्याशा विषयांतराबद्दल क्षमस्व पण मला जेष्ठ कवी आनंद बक्षी साहेबांची "टीप टीप बरसा पानी" हे अजरामर काव्य आणि त्यावर रविनाताईंनी केलेले नृत्य आठवले. तिकडे तर नायकाची नुसती आठवण आली म्हणून नायिकेच्या बॉडीला आग लागली आहे "तेरी याद आयी तो जल उठा मेरा भीगा बदन, अब तुही बता ओ सजन मै क्या करु?" असे ती नायकाला विचारते आहे. (बक्षी साहेबांना त्या वेळी फयरबंब बोलवायचे कसे सुचले नाही?)

त्या मैना नामक व्यक्तीच्या किंवा वस्तूच्या विरहाने आता आपल्या काव्यनायकाची तहानभूकही हरपली आहे. काय करु आणि काय नको याचे त्याला फारच टेंन्शन यायला लागले आहे.त्यातच मैना जवळ नसल्यामूळे ह्या टेंशनचा निचरा करण्याचे कोणतेही साधन नायका कडे उपलब्ध नाही. मग तो ते टेंन्शन उराशी बाळगत गादिवर तळमळत रहातो. "अग मैना अग मैना तुझी हौस पुरवीन" हे मैनेला दिलेले वचन नायकाने बहुतेक पाळले नसावे. त्यामुळेच रागावून मैनाबाई त्याच्या पासून दुर गेल्या असाव्या.

इकडे मध्यमवर्गीय कुटुंबाचा अजून एक प्रॉब्लेम कवीने नकळत अधोरेखीत केला आहे. "कामासाठी जर कोणी उपलब्ध नसेल तर आपण आपल्या हाताने काम करावे" याची साधी शिकवण हे मध्यमवर्गीय आईवडील मुलांना देत नाहीत आणि मग मुलांवर अशी गादिवर तळमळत पडण्याची वेळ येते. हे कवीने मोठ्या खूबीने सांगीतले आहे.

मग आपला काव्यनायक काय करतो? तर मैनेच्या विरहामुळे होणार्‍या या त्रासापासून मोकळे होण्याचे विविध मार्ग शोधू लागतो. म्हणजे बायको माहेरी गेल्यावर घरातला पुरुषमाणूस कसा हॉटेल मधे जोवायला जातो तसेच काहीतरी. पण हे मार्ग मोठे खर्चिक असतात. दोनचार दिवसातच नायकाचा खिसा खाली होतो.

एवढे पैसे उडवले तरी हाती काहीच लागत नाही. म्हणून उव्दीग्न झालेला नायक दु:खी होतो. रोज चांगल्या हॉटेल मधे जेवणे त्याला परवडेनासे होते. पैसे संपल्या मूळे नायक बहुतेक कोणत्या तरी खालच्या दर्जाच्या हॉटेल मधे जाउन आपली भूक भागवायला लागला आणि मग होउ नये तेच झाले.

तो बहुतेक कोणत्यातरी संसर्गजन्य रोगाचा बळी पडला. नायक इकडे प्रांजळ पणे कबूल करतो "पैलवान मी मर्द गडी आसू गाळाया लागलो" आणि मग तो आपल्या मित्रांना विनंती करतो की या जाचातून सोडवण्यासाठी तुम्ही काहीतरी करा मला हे सगळे आता सहन होत नाही.

असे हे एक अर्थवाही पण गुढगर्भ काव्यपुष्प प्रसवल्या बद्दल कविचे अभिनंदन करावे तेवढे थोडेच आहे.

(भेटवस्तु कवीला योग्यवेळी कुरीयरने पाठवली जाईल. त्यासाठी कृपया मागे तगादा लाउ नये)

पैजारबुवा,

सगाकाकांनी सखू नंतर लैच दिवसांनी एक फर्मास लोकगीत लिवल्याबद्दल पूस्प्गुच देऊन सत्कार केल्या जात आहे.

पैजारबुवांचे परीक्षणही भन्नाट जमले आहे.

छान कंपु बाजीचे उत्तम उदाहरण..

फायरबंब????

मराठी भाषा उतरणीला लागली ती या मुळेच!!

=))