बादशाही...!

बादशाहीचे वर्णन, फोटॉ आणि गवि तसेच इतरांचे प्रतिसाद पाहून एकदम नॉस्टेल्जिक वाटलो.
एक काळ असा होता की आम्ही सदाशिव पेठेत रुमवर राहाणारे मित्र चार ठिकाणी चार जण जाऊन बघत असू कुठे काय आहे ते आणि मग बरेचदा बादशाही मध्येच जाणं होत असे. मी जायचो तेव्हा गविंनी लिहिलय तसं आजोबा असायचे गल्ल्यावर.. (माझ्याशी मात्र एक दोनदा चक्क गप्पा झाल्याचं आठवतय, मी मुंबईचा म्हटल्यावर!)
वामनराव पांढरा शर्ट, पाढरा लेंगा असे उभे असायचे दारात, हातात पाटी-पेन्सिल. नेहमीचं असल्याने लांबून फक्त हाताच्या बोटाने सांगायचं दोन्,तीन्,चार काय ते.. निवांत पेपर वाचत किंवा कधी नुसती धावपळ बघत बसायचं. नंबर आला की वामनराव ओरडून सांगणार, कधी मूड मध्ये असले की जवळ येऊन आत घेऊन जाणार..
भात, तूप, आमटी ह्या गोष्टींबरोबर आवडणारी गोष्ट म्हणजे तिथलं ताक!
गेल्यावर्षी अगदी आवर्जून गेलो बादशाहीत, एक फरक म्हणजे आता टेबलावर चकल्या वगैरेंची पाकीटं विकायला आली होती. काळी टोपी घालणारे अबोल आजोबा फोटोत गेले होते आणि वामनरावसुद्धा :( नकळतच नमस्कार केला त्यांना तसाच.. कुठे कुणाचे त्रुणानुबंध असतात! माणसांना जोडण्याच अजब तंत्र बादशाही मधल्या जेवणात, साधेपणात आणि आपलेपणात तेव्हा होतंच होतं.. आत्ताही असेलच!
अवांतर :
सात्विक थाळी कधी मधी जायचो पण 'व्हॅल्यू फॉर मनी' म्हणजे बादशाहीचं. पेरुगेटचं पूना बोर्डिंग हाऊस फक्त रविवारी स्काळी. म्हणजे कार्यक्रम ठरलेला.. सकाळी चाराला उठावं.. टिळक रोडवर अंबिका कडे अमृततुल्य चहा मारावा.. पलिकडच्या गल्लित प्राजक्ताचं एक झाडं होतं, त्याचा सडा ओंजळीत घेत वास भरून घ्यावा आणि बाईक वरुन थेट सिंहगडाचा पायथा.. वरती चढताना छान सूर्योदय बघावा, लिंबू सरबत घेऊन रमत गमत साडे सातापर्यंत खाली.. येताना वाडेश्वर.. थालिपीठ खाऊन थोडी कॉफी. रुम वर जाऊन आंघोळ, पेपर वाचन आणि मग बाराच्या आसपास पूना बोर्डींग हाऊस. तिथे पूर्वी एक आजोबा असायचे.. बादशाहीच्या आजोबांच्या मानाने तरूण आणि स्वभावाने विरुद्ध.. कायम बोलत असायचे.. असो तर मसाले भाग, श्रिखंड आणि अळूची भाजी.. पोट भरलं तरी जिभ तृप्त होत नसे.. खाली येऊन गल्लीत पान खावं आणि तीन-चार तास रुम वर झोकून द्यावं.. संध्याकाळी उद्य विहारच्या समोर टपरी वर चहा.. सुखाचा रविवार असायचा तो असा! ह्या लेखाच्या निमित्ताने सगळं आठवलं!

छान हो बुवा! लेख आवडला. प्रतिक्रिया वाचल्या नाहीत, नंतर सवडीन नक्की वाचणार.
तिथे कधी जेवले नाहीये पण तुम्ही म्हणताय तसच काहीसं ऐकून आहे.

बादशाही बद्दल अमाप कौतुक ऐकुन आहे. गेल्या १६ -१७ वर्षात एकदाही तिकडे खाणे झाले नाही. नाही म्हणता एकदा गेलो होतो. त्यादिवशीच्या जेवणात भेंडीची पातळ भाजी होती. ते ऐकुन जे निघालो ते थेट पून गेस्ट हाउस ला जाउनच थांबलो. सुग्रास जेवण हो तिथले पण. आता एवढे कौतुक बघुन एकदा जाइनच म्हणतो.

परगावच्या लोकांना घरचे सुखाचे घास खाल्य्याचा आनंद इथे मिळतो. बादशाही शाही आहे एकदम. छान लिहिले आहे.

जुलै १९९१ ते मार्च १९९३.. अकरावी बारावीची दोन वर्षं जेवलो तिथे...
भरपूर आठवणी आहेत..
जेवण फार थोर आणि चवदार होतंच वगैरे म्हणणार नाही पण एस्पी हॉस्टेलवरून रोज तिथे जाऊन जेवायला मजा यायची... वामनराव नंबर लावेपर्यंत पेपर वाचायचो... सामना आणि मार्मिक तिथे खूप वाचला... रामजन्मभूमी चे वातावरण तापत असताना आणि ९२ - ९३ च्या त्या काळात दंगली आणि बारावीच्या परीक्षेच्या काळातच झालेले मुम्बई बॉम्बस्फोट आणि रोजचा वाचला जाणारा सामना आणि मार्मिक प्लस बादशाही मधलं जेवण असं काय काय लक्षात राहिलंय...

१०० :)

मित्रांनो,

टिळक रस्यावर या छोटेखानी फराळाच्या रामनाथीला भेट द्या व शेवटी पाटीचे चित्र काढायची परवानगी ही मिळवा.

ह्यांच्या मिसळीला का नावाजलं जातं कळत नाही.

ठाण्यातील नेवाळे खानावळ कुणाला आठवते का?

बादशाही कटट्यासाठी नाव नोंदणी करावी ..
मला व्य नि पाठवावा आणि सी सी टू अत्रूप्त आत्मा ..
तारखेकडे ल़क्ष द्या .. थोडाच वेळ शिल्लक आहे.

आ ल. आर.वेलकम

मला कधी या मेस आवडल्या नाहीत पण मजबुरी का नाम गांधीजी म्हणत आम्ही तिथे जायचो :)

कालच बादशाहीत गेलो होतो. घेवडा अन वांगी रस्सा. भरपेट जेवण झालं. आमटीची चव नेहमीप्रमाणेच जबरदस्त. पुणेरीपणाचे पुन्हा एकदा प्रत्यंतर आले पण रिसीव्हिंग एंडला मी नसल्याने णो पिराब्ळेम.

बाकी ही थाळी दिवसेंदिवस महाग होत चाललीये. ८०/- किंमत आहे आता. एक्स्ट्रा चपाती घेतली तर ६/- पर चपाती. त्यामुळे क्वचितच जाणे होते आता. त्यापेक्षा आमची मगरपट्ट्यातली रेड्डी'ज् आंध्रा मेस ७०/- मध्ये एकदम जबरी जेवण देते. क्वालिटी उत्तम, क्वांटिटी रावण स्टाईल आणि प्लस नो पुणेरीपणा.

९४-९५ साली स.प. च्या समोरच्या गल्लीत राहत असताना मी व माझे काही मित्र सकाळ व रात्रीचे जेवण बादशाही येथे घेत असू. पहिल्यांदा गेलो आणी मेंबरशिप विषयी चौकशी केली तेव्हां खुर्चीतील (अबोल) आजोबांनी एका पाटीकडे बोट केले ज्यावर लिहीले होते "कृपया मेंबरशिपविषयी चौकशी करू नये" त्यामुळे मग सकाळ/संध्याकाळ टोकन घेवून जेवू लागलो. त्यावेळी गाडी नसल्यामूळे इतर पर्याय नव्ह्ते. साधारण १५-२० असे झाल्यानंतर एक दिवस वामनराव म्ह्णाले "असे टोकनवर किती दिवस जेवणार, दुपारी येवून मेंबरशिप घ्या". त्यादिवसापासून मेंबर झालो. त्यानंतर पुढील १-१.५ वर्ष (सदाशिवपेठ सोडेपर्यंत जेवणाकरिता बादशाही was home away from home). त्या १-१.५ वर्षात व नंतरही (ब-याच वेळी जायचो तेव्हा) खुप छान अनुभव आला. एकदा एक मित्र आजारी होता (२-३ आठवडे असेल) व तो जेवायला जात नसे व आम्ही नवखे असल्याने खाडावगैरे माहित नव्हते, साधारण ४-५ दिवसांनी वामनराव विचारते झाले "तुमचा मित्र कुठे आहे?", मी सांगितले की तो आजारी आहे व त्यामुळे येवु शकत नाही, त्यावर ते म्ह्णाले "मग जेवणाचे काय करता?" मी म्हणालो की करतो आहे manage दुध-bread वर. ते म्हणाले तसं नको, डबा घेवून जा तो बरा होई पर्यंत आणी त्यानंतर अनेक दिवस सकाळ-संध्याकाळ त्याचा डबा आम्ही आणत असू. कधी-कधी कॉलेजमधून यायला उशीर झाला तरी कधीही "mess ची वेळ संपली जेवण मिळणार नाही" असे म्हणाले नाहीत. Feast च्या दिवशी किंवा काही खास पदार्थ असल्यात आग्रहकरून वाढत (फक्त मेंबर्सना) :) अश्या अनेक आठवणी आहेत, आज ह्या धाग्यामुळे त्या ताज्या केल्याबद्दल धन्यवाद!