प्यार का पहला ख़त - भावानुवाद

सॉरी स्पा . लेकीन दिल तक नहि पहुंचा :(
गझल की तो बात हि अलग है

मंजिल पर चलते चलते , कोई राहि अगर मिल जाये
दिलो को मिलते मिलते , वक्त तो लगता है |

हमने इलाज़े-ज़ख्मे-दिल तो ढूंढ लिया लेकिन,
गहेरे ज़ख्मोंको भरने वक़्त तो लगता है

या शेवटच्या ओळी आहेत.

गज़ल ठीक आहे पण लेखाचा संपूर्ण संदर्भ हुकला आहे.

स्पावड्या, तुझं मधलं निरुपण अतिशय सुंदर आहे. अगदी टचिंग.

ही गझल मधेमधे पेरली आहे आणि भावानुवाद हा शब्द वापरला आहे त्यामुळे तुझ्या चांगल्या मुक्तकाला गझलेचं ठिगळ लागल्याचा भास होतोय.

गझल आपल्या जागी ठीक आहे.. पण तू व्यक्त केलेल्या विचारांपासून बरीच दूर आहे (अगदी वेगळ्या अँगलने बघण्याच्या प्रयोगासाठी देखील).

प्रयोगाची कल्पना आवडली, प्रयोगातूनच काहीतरी नवीन निघू शकतं. सरधोपट वाट आणखी धोपटत राहून नव्हे.

लगे रहो. :)

मुक्तक आवडले.

मुक्त केलेला "क" अवडला ;-)

गझलेचा भक्तिभावानुवाद आवडला.

अजून थोडे विचारमंथन अपेक्षित आहे. थोडी घाई झालीये लिहायची.

फारच सुंदर!!!

हल्ली शिर्षकं देताना अंमळ गडबडता, शिर्षासनं करत जा नियमितपणे.

असो, मी केलेला असाच एक प्रयोग आठवला. http://www.misalpav.com/node/15536 संपाद्कांना विनंती करुन उघडुन घ्यावा लागेल.

प्रेम म्हणजे मनाच्या गाभार्‍यातुन उमटणार अस काही तरी, जे नेमक सापडत नाही, पण अंतर्बाह्य बदलुअन टाकत.
भक्तीसुद्धा अशीच! त्यामुळे स्पा तुमच इंटरप्रिशन अगदीच वावग नाही म्हणता येणार. छान लिहिल आहे.

स्पा खूप छान निरुपण,...

मुकवाचक .. छान रसग्रहण... आवडले... ( शेवटी या दूष्टीकोनाच्या बाजू आहेत...) मस्तच.

धन्यु रे स्पा!!!

बघा आजचा तरणाबांड मर्द मराठी गडी स्पांडू! ह्या वयातही परमेश्वराला पहीले प्रेमपत्र लिहतोय!! (भले, पहीला डाव देवाला असेही असते होय.) आणि उगाच बंग आणी दबंग मंडळी, तरुणाई कशी वाईनच्या नादी लागली असा टाहो फोडतायत!!

[खर खर सांग स्पा, हा लेख वाईन पिउन तर नाही ना लिहलास] :-)

स्पानं वर ओके म्हटल्यावर विषय संपला.

बाय द वे, भक्तीमार्गीयांना कसे भ्रम होतात याचं सुरेख दर्शन इथे घडवलं आहे.

कुठे असतो हा देव?

तर "श्वासाश्वासात 'सोहम्', 'हृदयस्थो जनार्दन:' (आहे ना कि-बोर्ड बडव!) म्हणजे नक्की कुठे श्वासात का हृदयात?

बर असेल, मग त्याला पत्र कशाला लिहायच? आणि ते पोहोचवणार कोण?

'नवथर अंकुराचा वटवृक्ष'! (..दे ढील) आता समजा हा बालक आहे तर त्याचा वटवृक्ष कशाला व्हायला पाहिजे? आणि झाला तर आता चालू असलेल्या श्वासात तो आहे ना? त्याच्यापर्यंत पोहोचायला "एक तप तर लागणारच" कशासाठी?

निरगाठींच्या गुंत्यात अडकली, दोरी असो की जिवंत नाते
सरळसोट ती करता करता, एक तप तर लागणारच होते

आता ही निरगाठ कुठून आली? बरं असू दे, मग ती सरळसोट (काय शब्द योजना!) केल्यावर देव कसा भेटेल?

कारण मूळात अशी कुठलीच दोरी नाही. ही दोरी देव या (तुम्हीच निर्माण केलेल्या) कल्पनेशी स्वतःला रिलेट करायला तयार केलेली भ्रामक चिज़ आहे. या सगळ्या गोंधळामुळे त्या (नसलेल्या) दोरीला गाठी बसल्यायेत असं तुम्हाला वाटतय. हा भंपकपणा सोडा. अशी काल्पनिक दोरी कधीही सरळ होणार नाही आणि ती झाली तरी काही उपयोग होणार नाही कारण तिच्या दुसर्‍या टोकाला कुणीही नाही.

साप साप म्हणून भुई धोपटताना बोधपर जिलेब्यांचा पाऊस पाडण्याची हौस का अस्ते काय माहिती काहींना.

छान आहे

छान लिहलंय रे स्पावड्या.

वर गवि आणि प्राडाँशी सहमत. प्रयोगाची कल्पना चांगलीय.

आणि सर्वात महत्वाचं म्हणजे तू त्या "चार लोकांची वाहवा मिळवणार्‍या" लेखनातून बाहेर पडतोयस याचा खुप आनंद होतोय.

काहिसा आपल्या राष्ट्रीय नदीजोड प्रकल्पासारखा.

अर्धवटराव

स्पाचा लेख आरामात वाचूया म्हणून इतके दिवस बाजूला ठेवला होता. आज लेख आणि प्रतिक्रिया वाचून वेगळीच करमणूक झाली. लेखातला प्रयोग आवडला. सूफी लोक अशाच प्रकारचं काही म्हणत असतात आणि मीरेने पण देवाला प्रियतम म्हटलं होतं तेव्हा हे अगदीच काही जगावेगळं लिखाण नाही. काही म्हणा, स्पाने काही लिहिलं तरी प्रतिसादांचा पाऊस ठरलेलाच!

ते बाकीच सोडं, पण तुझ मन सध्या गजलेत आहे कि निरुपणात आहे ते सांग, म्हणजे इल्लाज करता येइल.