हे सगळे गेले कुठे?

सुंदर लिहलय!!
:)

लिखाण एकदम सुरेख.

पुन्हा मन या सर्वांना आठवणींच्या लांबच लांब रस्त्यावर शोधायला धावतं आणि जिथे त्यांच्यापासून वेगळे झालो त्या वळणावर जरा वेळ घुटमळतं.

अशा काही काही ओळी तर खासच.

>>>नात्यांचीही वेगवेगळी आयुष्यं असतात. या नात्यांना काळाच्या प्रवाहात सोडून द्यायचे असते. काही रक्ताच्या नात्यासारखी दीर्घायुषी नाती कायम सोबत असतात. काही नातीच अल्पायुषी असतात आणि ती या काळाच्या प्रवाहात केव्हाच विरून जातात. त्यांना ओढून ताणून तगवत ठेवण्याचा प्रयत्नही करू नये.<<<
मनापासुन पटलं.

याबाबतीत अगदी ताजे दोन अनुभव सांगते.
दाताच्या दवाखान्यात गेले होते. मुख्य डॉक्टरांचे काम झाल्यावर एक शिकाऊ मुलगी 'मागचे आवरायचे' काम करायला आली. म्हटलं आतापर्यंत काही दुखलं नाही, पण आता काही खरं नाही. ती शिकाऊ मत्र माझ्याकडे पाहून तोंडभर हसली अन म्हणाली 'ओळखलं का ताई, मी ****, १२ वर्षापूर्वी तुमच्या समोर राहत होते. तेव्हा कॉलनीत फक्त तुमच्याचकडे टीव्ही होता अन आम्ही सगळे पाहायला यायचो..' अन मग तिने बोलता बोलता सफाईने तिचे काम आवरून टाकले. नंतरही खूप अगत्याने बराच वेळ बोलत होती.
दुसरा अनुभव एकेकाळच्या जीवाभावाच्या सखीचा.
एका लग्नासाठी साताऱ्याला गेले असता तिथेच माझी होस्टेलमधली रूममेट राहते असे समजले. ते भन्नाट दिवस, जागवलेल्या रात्री, गप्पा अन भटकंती, सारे डोळ्यासमोर आले अन लग्न उरकल्यावर मी आवर्जून, आसुसून तिच्याकडे गेले. गप्पा तर राहिल्याच, पठ्ठी 'माझा बंगला, माझा नवरा अन माझी मुलं, यापलीकडे एक शब्द बोलेना.
१० मिनिटे झाल्यावर चहा विचारला. मी नाही म्हटल्यावर निवांत आपल्या उद्योगाला लागली. 'जाते' म्हटलं.
'बरं' म्हटली. 'पुन्हा ये' तर नाहीच, माझ्या आमंत्रणालाही थंडा प्रतिसाद ! 'छे, ही नव्हेच माझी मैत्रीण ' असं वाटलं.

सुंदर लिखाण. बरोबरच्या वयाचे मित्र्-मैत्रिणी ऑर्कुट/चे.पु.मुळे संपर्कात आहेत/असतात, पण बाकी, आधिच्या 'जनरेशन'चे फक्त आठवणीत आहेत... तसंच 'स्नेहांकिता' ह्यांनी म्हणल्याप्रमाणे 'अनपेक्षित भेटीचा/ ओळखिचा आनंद' आणि 'अपेक्षाभंगाचे दु:ख'...दोन्ही मनाला चटका लावणारेच...

सुरेख !!
लिखाण आवडल :)
हल्ली माझ्या( काही )जुन्या मैत्रीणी भेटुच नयेत अस वाटत राहत सारख सारख ;)
" चुकुन भेटल्या तरी एकच प्रश्न " लाडु कधी खायला घालतेस " ;)

मस्तच ग स्मिता. आवडल आणि पटल.

छानच लिहिलं आहेस. एकदम आवडेश!

खरंच आवडलं आणि पटलं...

छानच लिहिले आहे.
फेसबुक मुळे मधली अनेक वर्षे संपर्कात नसलेल्या मित्रांशी, परिचितांशी पुन्हा संपर्क करता येऊ लागला, हे तर छानच झाले.
याशिवाय मी आता जेंव्हा इंदूरला जातो, तेंव्हा बालपणी वर्गात/शाळेत असणार्‍या लोकांचा शोध घेऊन त्यांच्या घरी जाऊन भेटतो. मध्यंतरीच्या चाळीसेक वर्षात त्यातील प्रत्येकाचे आयुष्य किती किती वेगवेगळ्या तर्‍हेने व्यतीत झालेले आहे, आणि आता ते कश्या मनस्थितीत आहेत, हे बघून गंमत वाटते, काहींच्या बाबतीत दुर्दैवाने अघटित घडले असल्याचेही जाणवते...
एकंदरित जुन्या लोकांशी पुन्हा संपर्क, हा प्रकार बरेच काही शिकवून जातो.

व्वा!! अतिशय सुंदर लेखन!!

प्र का टा आ

वाचल्यावर गदिमांच्या या ओळीच आठवल्या.

दोन ओंडक्यांची होते, सागरात भेट,
एक लाट तोडी दोघां, पुन्हा नाही गाठ
क्षणिक तेवी आहे बाळा, मेळ माणसांचा
पराधीन आहे जगती, पुत्र मानवाचा, दोष ना कुणाचा

नको आंसू ढाळू आता, पूस लोचनास
तुझा आणि माझा आहे, वेगळा प्रवास
अयोध्येस हो तू राजा, रंक मी वनीचा
पराधीन आहे जगती, पुत्र मानवाचा, दोष ना कुणाचा

फेसबुकवर आपल्याला २५ वर्षांनी कोणीतरी मैत्रीण शोधून काढते आणि तेव्हा अतिशय आनंद होतो, पण ते तेवढंच असतं. मग २//४ वेळा गप्पा मारून झाल्या की ती पण इतर फेसबुक फ्रेंड्समधे सामील होऊन जाते. प्रासंगिक 'लाइक्स', कॉमेंट्स, अपडेट्स. झालं. गेलेला काळ परत येत नाही आणि त्याबरोबरच मागे राहिलेली नाती पण. हे असंच व्हायचं, व्हायला हवं. नाहीतर भूतकाळात कैद होऊन जगावं लागेल.

फार छान...!

फार छान लिहिले आहेस स्मिता,
स्वाती

कोण म्हणतं की भावनांना शब्दात बांधता येत नाही.. तर लिहिताही येतं याचं प्रतिक आहे हा लेख!!
साध्या सोप्या शब्दात बरंच काही सांगून आणि शिकवून जाणारं एक मुक्तक आहे हे. सुंदर

धन्यवाद. :)

नात्यांचीही वेगवेगळी आयुष्यं असतात. या नात्यांना काळाच्या प्रवाहात सोडून द्यायचे असते. काही रक्ताच्या नात्यासारखी दीर्घायुषी नाती कायम सोबत असतात. काही नातीच अल्पायुषी असतात आणि ती या काळाच्या प्रवाहात केव्हाच विरून जातात. त्यांना ओढून ताणून तगवत ठेवण्याचा प्रयत्नही करू नये.<<<
काही वेळेस जुनी नाती फिरून ताजी होतात पण नोकरी-व्यवसायामुळे जमलेली नाती मात्र तेवढ्यापुरतीच
असतात. संबंध संपला की नाते संपते ( रात गयी बात गयी ! ) मी पूर्वी सर्वच मैत्र्या नाती यांच्या बाबतीत
कमालीचा प्रामाणिक व भाबडा होतो.आत प्रत्येक नवा सोयरा मिळाला की जुन्या सोयर्‍याशी नाते पातळ होते .त्यात गैर काही नाही हे मला पटलेय ! त्यामुळे कोणतीच रिलेशनशीप मी स्वत: हून कधी वाढवत नाही. समोरच्यालाच जर हवे असेल तरच मी पुढे होतो.

लेखन खूपच मनापासून केलेले जाणवते आहे.
मला आवडले.
नात्यांचीही वेगवेगळी आयुष्यं असतात. या नात्यांना काळाच्या प्रवाहात सोडून द्यायचे असते.
फारशी ओळख नसलेलीने हे बोलताबोलता सहज सांगितले होते आणि मला एकदम बरे वाटले होते.
आयुष्यात पुढे जाताना आपली परिस्थिती, नाती, विषय सगळे बदलत जाते आणि पूर्वी ज्यांच्याशी घट्ट नाते होते तेही बदलत जाते. मधूनच आठवण येते.
फेसबुकामुळे बरीच सोय झाली आहे हे खरे. नवर्‍याचे चेपुचे खाते मी जास्त वापरते हे माहित असल्याने प्राजु आणि स्वातीताई तिथेच बोलायला, निरोप द्यायला आल्या होत्या. ;) मला फारसे मित्र मैत्रिणी नाहीत म्हणून चेपुची तेवढी गरज वाटत नाही.

फार मस्त लिहिलय..

आठवणी या येणारच, मानवी अस्तित्वाचा तो एक महत्त्वाचा भाग आहे. मात्र त्यांचा क्लेश करून घ्यायचा नाही.

हा धडा मी नुकताच शिकलोय. अगदी ताजा आहे.
लेखातल्या शब्दाशब्दाशी सहमत.

अतिशय सुंदर लेख आहे.

खूपशी वाक्यं आतपर्यंत पोहोचली, त्यांतल्या अनुभवाच्या जवळीकेने......

थोडे प्रयत्न केले असते तर आजही त्या व्यक्तीच्या जवळ असतो का?" पण थोड्या विचाराअंती उत्तर मिळतं, 'नाही'...........नात्यांचीही वेगवेगळी आयुष्यं असतात. या नात्यांना काळाच्या प्रवाहात सोडून द्यायचे असते......कितीतरी चेहरे एकदम डोळ्यासमोर येतात. त्यातले काही इतके धूसर असतात की नाकी-डोळी ओळखूही येत नसतात पण त्यांचं अस्तित्व मनाला माहिती असतं.....काका किती वयस्कर दिसायला लागले, आजी गेल्या???

सुरेख लेखन. खूप आवडलं!

काळाच्या ओघात ओळखींचे धागे आपसूक मागे सुटत जातात. कधीमधी ते आठवून अस्वस्थपणा येतोही पण ते तेवढ्यापुरतेच. बाकी दूरपर्यंत साथसोबत करणारे मैत्र थोडेच. ते कुठेही असले तरी जेव्हा कधी संपर्क होईल तेव्हा मागील पानावरुन पुढे चालू इतका सहज संवाद सुरु होतो.
अशा लंगोटीयारांपैकी एकजण येत्या आठवड्यात अम्रिकेला येतोय. सध्या तो कधी येतोय आणि त्याच्याशी फोनवरुन बोलतोय अशी वाट बघतोय. लवकरच प्रत्यक्ष भेटही होईलच. तब्बल सहा वर्षांनी भेटणार आहोत!

-रंगा

ललित आवडल :)

छान लिहीलं आहेस. एकदम 'क्यूट' ;).
डिटॅच्ड अटॅचमेंटने लिहीलेलं वाटलं. काही वाक्य खरंच दाद देण्यासारखी.

आठवणी या येणारच, मानवी अस्तित्वाचा तो एक महत्त्वाचा भाग आहे. मात्र त्यांचा क्लेश करून घ्यायचा नाही.

+१

सुंदर लिखाण. अगदी मनातले बोल्लात.
ह्या लेखाची लिंक गायब झालेल्या सगळ्यांना पाठवतोय. :-)

--
राह पे रहते हैं यादों पे बसर करते हैं
खुश रहो अहले वतन हो हम तो सफर करते हैं!! :-)

पटलं आणि आवडलंही !

कधी कधी भावनेच्या भरात वाटतं, "आपणच हलगर्जीपणा केल्यामुळे त्या नात्यापासून, त्या व्यक्तीपासून दूर गेलो का? थोडे प्रयत्न केले असते तर आजही त्या व्यक्तीच्या जवळ असतो का?" पण थोड्या विचाराअंती उत्तर मिळतं, 'नाही'. नात्यांचीही वेगवेगळी आयुष्यं असतात. या नात्यांना काळाच्या प्रवाहात सोडून द्यायचे असते. काही रक्ताच्या नात्यासारखी दीर्घायुषी नाती कायम सोबत असतात. काही नातीच अल्पायुषी असतात आणि ती या काळाच्या प्रवाहात केव्हाच विरून जातात. त्यांना ओढून ताणून तगवत ठेवण्याचा प्रयत्नही करू नये. तसे प्रयत्न कधी हास्यास्पद तर प्रसंगी तिरस्कारासही पात्र होतात.

हे कितीही क्लेषदायक वाटत असलं, तरी खरं आहे !

एवढं चांगलं लिहीते तरी.....

असो.

सुंदर लेख..
गेले ते दिवस, राहिल्या त्या आठवणी..

स्टीव्ह जॉब भारतात अध्यात्मीक कुतुहलापोटी धावत आला पण येउन इथली परीस्थीती बघुन म्हणाला की मानवी जीवन सुंदर बनवायचे इतर अनेक चांगले मार्ग उपलब्ध आहेत... तंत्रज्ञान त्यातीलच एक.

अती अवांतरः- टायटल वाचुन धागा उघडताना जरा धाकधुक झाली कारण चटकन सर ऑथर कोनान डॉयलेंची तुनळीवरची मुलाखत आठवली होती, तो व्यवसायाने डॉक्टर व वृत्तिने संशोधक होता त्याच्या तर्कशुध्द विचारसरणीवर शंका म्हणजे आपली बुध्दी भ्रश्ट झाली असल्याचा निसंधीग्द पुरावाच पण अजुन एक गोश्ट म्हणजे तो परामानस शास्त्र , अतिद्रीय शक्ती वगैरेंचा गाढा अभ्यासकही होता त्याची सुरुवात कशी झाली याचे कारण देताना तो म्हटला की हे जे महायुध्द झालय यात आपल्या केवळ आजुबाजुची न्हवे तर गावातील देशातील व शेजारच्या देशातलीही अनेक तरुण मेले. एकाच वेळी आपल्या लाडक्या अशा इतक्या तरुणमुलांचा मृत्यू हा संपुर्ण मानवजतीला नवीन अनुभव होता म्हणूनच त्याच्या मनात प्रश्न आला काल परवा तर आपल्यात असणारे हे सगळे गेले कुठे.... ?

स्मिता
अफलातून लिहिले आहेस-
काही वाक्य काळजाचा ठाव घेतात. तर काही गतकाळातील स्मृतीला उजाळा देतात.
चेपू माझ्यासाठी तरी सोन्याची खाण आहे.
आपल्या भूतकाळात आपणास कोणत्याही कारणास्तव माहीत असलेली व्यक्ती आपल्या संपर्कात जेव्हा येते तेव्हा बरोबर गतकाळातील स्मृतींचे गुलाबपाणी आपल्या भावविश्वात शिंपडून जाते.
कितीतरी व्यक्तींशी भूतकाळात काही कारणास्तव आपली जवळीक निर्माण होत नाही. किंवा जास्त परिचय नसतो. मात्र चेपुवर अनेक वर्षानंतर भेटल्यावर त्या व्यक्तींच्या अंतरीच्या नाना कळा दिसून येतात.
मात्र अजूनही कातरवेळी मनात आठवणींचा भुंगा पिंगा घालतो.
वाटते.
गेले कुठे ही लोक
मग स्वतःचे सांत्वन स्वतः करून घेणे एवढेच आपल्या हातात उरते.
अश्याच विषयांवर लिहित रहा.

एकदम एक नंबर आहे बघ सगळे.. मी पण बर्याच वेळा असेच अनुभवले आहे..
पहिल्यांदा रत्नागिरीमधुन मुंबईला आले तेव्हा हा अनुभव घेतला पण जेव्हा भारत सोडुन आले तेव्हा तर ती जाणीव जास्तच झाली...
असो इतक्या गर्दी मधुन एक जण निघाले तर कोणाला फरक पडतो पण आपल्यासाठी सगळेच बदलते.
भरपुर मैत्रिणीतर सरळ बोलल्या काय कराय्चे आहे तुला कोण कुठे.. तुझे बघ आता.. मला तर हा सगळा विचार करायला वेळच मिळत नाही बघ.. मी बिझी इतकी असते की काय सांगु..

असो अशा सगळ्या रोचक संवादानंतर परत काय बोलायचे असा प्रशन असतो. पण आपले मन मात्र तिथेच अडकते..

सुंदर लिहिलंय. खूप आवडले.
"आठवणी.. कधीही न रिता होणारा खजिना".. असं कुठंतरी वाचल्याचं आठवतं!!
मला वाटतं प्रत्येक गोष्टीचं आयुष्यात एक विशिष्ट प्रयोजन असतं. ते आपल्याला कळो अथवा न कळो. प्रयोजन संपलं की बर्‍याचदा अशा गोष्टी आपोआप दूर होतात. विस्मरणात जातात. ज्यांचं प्रयोजन अजून पूर्ण व्हायचं आहे अशाच गोष्टी टिकतात.

राघव