कामवाली

मराठमोळा ची कथा आवडली. गोष्ट सांगण्याची पध्दत आवडली.

लेखन आवडले.
बाई जिद्दीची आहे.
माझ्याकडेही पुण्यात अशीच बाई कामाला होती.
नवरा सुधारण्याच्या शक्यतेतला वाटल्यानं हिनं चांगला धाकात ठेवला होता.
ओळखीनं नोकरी करायला लावली होती.
ओळखीच्या लोकांकडनं वर्तमानपत्र घेऊन जायची मुलांचं वाचून झालं की परत आणून द्यायची.
कधी दिवाळीला जास्त पैसे मागितले नाहीत की कधी उसने मागितले नाहीत.
स्वच्छता कमालीची होती. हैद्राबादची बाई मलाच रागवायची.
अम्मा, हे करा ते करा असं सांगायची. तिचं काम मात्र चोख करूनच जायची.

लेखन आवडलं

आमच्याकडे काम करण्याऱ्‍या राजेश्वरी काकूदेखील वरील वर्णनाप्रमाणेच आहेत
त्यांना पाहिल की शाळेत वाचलेला कुसुमावती देशपांडेँचा "कला" हा धडा आठवतो
तसे आतापर्यत चार पाच काकूंचे बरेवाईट अनुभव घेतलेत
एका दांडीकाकूंमुळे कंटाळून वाँशिग मशीनचा पर्याय स्वीकारावा लागला होता

पण ममो, तुम्ही गेल्या जन्मी काहीतरी पुण्यकर्म केलं असणार, म्हणून तुम्हाला एवढी चांगली कामवाली मिळाली. आमच्या म्याडम आमच्यापेक्षा जास्त सुट्या घेतात. रविवार, सगळे सण इ.इ. आहेच, पण श्रावण सोमवारी सुद्धा तिला देवळात जायचं असतं. म्हणून कामाला दांडी ठरलेलीच.

कपडे, भांडी, कचरा काढून फरशी पुसणं इतकं सगळं काम बाईसाहेब मोजून २५ मिनिटांत करून पसार! जमिनीवर चुकून पडलेली प्रत्येक गोष्ट कचर्‍यात गेलीच पाहिजे हा तिचा नियम, मग ते घड्याळ का असेना! क्रिकेटमधला स्वीपचा फटका तिला पाहूनच कोणीतरी शोधला असावा ही माझी खात्री आहे.

फक्त बया कधी पैसे अ‍ॅडव्हान्स वगैरे घेत नाही आणि प्रामाणिक आहे, त्यामुळे "सुसरबाई तुझी पाठ मऊ" म्हणून गप्प बसावं लागतं.

लेख नक्कीच आवडला

रेवतीताईंचा प्रतिसादही उत्तम आहे

संवेदनशीलता दुर्मिळ चीज आहे ममो...
ती लेखातुन प्रकर्षानं दिसली.
आवडले.
:)

ह्म्म्म.... वास्तविक चांगुलपणा हा उपजत असायला लागतो मग कामवाली असो की एखद्या कंपनीचा सीईओ.

बाईंच कौतुक वाटलं...बिनकामी नवरा सोडुन मुलं स्वत:च्या जिवावर पोसणं, चांगले संस्कार करणं सोप्पं नाही. शिकलेल्या वगैरे बायका लोकं काय म्हणतील वगैरे करुन रडत ओढत संसाराचा गाडा ओढतात त्यापेक्षा हे बरं...नव्हे चांगलंच.

आशय, भावना इत्यादी सगळे छान आहे.

एक अनाहुत सल्ला देतो. सुबक आकार येण्यासाठी काही मिपाकरांचे मार्गदर्शन घेतल्यास अधीक सफाई येइल.

(अवांतर- "पण ममो, तुम्ही गेल्या जन्मी काहीतरी पुण्यकर्म केलं असणार" या वाक्यातले 'ममो' हे "श्रामो" यांचे कोणी आहेत का?:~ :-~ :puzzled: )

आशय, भावना इत्यादी सगळे छान आहे.

एक अनाहुत सल्ला देतो. सुबक आकार येण्यासाठी काही मिपाकरांचे मार्गदर्शन घेतल्यास अधीक सफाई येइल.

(अवांतर- "पण ममो, तुम्ही गेल्या जन्मी काहीतरी पुण्यकर्म केलं असणार" या वाक्यातले 'ममो' हे "श्रामो" यांचे कोणी आहेत का?:~ :-~ :puzzled: )

ममो, बऱ्याच दिवसांनी बोर्डावर बघून बरं वाटलं.

तुमच्या कामवालीचं व्यक्तिमत्व छाप पडण्याजोगं आहे. स्वतःच्या आयुष्याचा असा ताबा घेऊन आपल्या शक्तिनुसार शक्य असेल ते जिद्दीने करणाऱ्यांचं मला नेहमीच कौतुक वाटत आलेलं आहे.

ममो, मस्त अनुभव मांडला आहे. मुलांवर उत्तमातले उत्तम संस्कार झाले पाहिजेत त्यासाठी कष्ट उपसणारी अशी मोलकरीन वेगळीच. तरुणपणात नवर्‍याला सोडून दिल्यानंतर पैसे कमविण्याचा शॉर्टकट निवडताही आला असता, पण जगायला लागणारा प्रामाणिकपणा, शुद्धचारित्र्य, आणि भविष्यात एका मोठ्या स्वप्नाच्या आशावादाला हे जगणे मोलाचे ठरेल यात शंकाच नाही.

छान लेखन.

-दिलीप बिरुटे

मनातल्या भावनांमुळे डोळ्यात पाणी तरळले.
अतिशय छान लिखाण आणि मांडणीही.

सुंदर लेखन... :)

लेख छान. पण शेवटी डोळ्यात पाणी तरारायला हवेच का?

वरचा लेख आवडला

(अवांतर--मला आज पर्यंत आवड्लेली कामवाली"पुश्पक" सिनेमा मधील होती.माझ्या कडे घर कामासाथी तशीच एक गेली १०/१५ वर्शे झाली शोधतो आहे ;-))

छान !

अगदी हृद्य अशी छोटीशी आठवण!

अनुभव छान लिहिला आहे. त्या बाईंची कमाल आहे.

छान लिहीलंय.

छान लिहिलंय, आमच्याकडंचा अनुभव बराच उलटा आहे, इथं कामवाल्याची युनियन आहे महिन २००० ची भिशी लावतात, चौघीजणींनी तर शेअरिंग मध्ये टु व्हिलर घेतल्या आहेत.

अर्थात त्या पण कधी काळी या दिवसातुन गेल्या असतिल, पण एकजुटितली शक्ती इथं प्रखरतेनं दिसुन येते.

एवढंच काय, माझ्या शेजारणीकडे जेंव्हा वाशिंग मशिन घेतलं , तेंव्हा तिच्या कामवालीनं स्पष्ट सांगितलं की एक दिवस त्या मशीनवाल्याला बोलवा मला शिकवायला, अन्यथा नंतर चुकलं बिघडलं तर मी जबाबदार नाही.

तशी कहाणी नेहमीची पण त्याला चेहरा - नायक / नायिका- मिळाला की मगच ती कहाणी आपली वाटू लागते. अशी 'नायिका' उभी करणारं हे लिखाण खूपच आवडलं.

उपसंहारः या कामवाल्याच असं नाही पण एकुणच आपल्या मुलांमधे (विषेशतः मुलग्यांमधे) इतके गुरफटून जाणार्‍या अनेक स्त्रिया दिसतात. त्यापैकी मुलांसाठी जीवाचं रान करताना आपण मुलांना अति-लाडावत नाही आहोत ना हे मात्र क्वचित बघितलं जातं. (या कथेतील नायिका मात्र त्याला अपवाद दिसत्येय. मुलांना केक नाकारून त्यांना सत्य परिस्थितीची जाणीव ती करून देत आहे)
हे यासाठी आठवलं आणि लिहितोय त्याला कारण आमच्याकडे भांडी घासणे व घराच्या साफसफाईचे काम करणार्‍या मावशींनीही त्यांच्या तरूणपणी अशीच तगतग करून मुलाला वाढवले - शिकवले. त्या सांगतात तो एम्बीए आहे. आम्हाला आश्चर्यही वाटे आणि तीच्या जिद्दीला सलामही करावासा वाटे. तिने मुलाला भेटवलंही होतं. तो कुठल्याशा कंपनीत आहे असेही तो म्हणाला होता. मावशींचं तोंड मुलाची स्तुती करून दुखत कसं नाहि असं आम्हाला होतं. त्यांनीही दारूबाज नवर्‍याला हाकलंलं होतं. त्यांच्या विश्वात त्यांचा मुलगा हाच सर्वस्व आहे.
आता गेल्या महिन्यात मावशी सांगत होत्या, एका मुलीशी परस्पर सूत जमवलं आहे आणि लग्न करत नाहिये कारण तिला आईसोबत रहायचं नाहिये. आता मुलगा लग्न करायचंय म्हणून आईलाच तु वेगळी खोली भाड्याने घेतेस का? विचारू लागला आहे. सध्या तिचा नकार त्याने ऐकला आहे. मात्र हे ऐकून जर पुढे मागे मुलाने जबरदस्ती मावशींना घराबाहेर काढलं तर त्यांचं रहाण्याचं सोडा पण मनाची हालत काय होईल हा विचार मला अस्वस्थ करतो.
त्यात परवा तिचा मुलगा एका मॉलमधे नोकरी करताना दिसला. म्हणजे एम्बीए नसावा. आता हे मावशींना माहित आहे /नाहि कल्पना नाही. आणि सांगवतही नाही :(

लिखाणातला अस्सलपणा जाणवला

छानच.

प्र.का.टा.आ.

पण ममो, तुम्ही गेल्या जन्मी काहीतरी पुण्यकर्म केलं असणार, म्हणून तुम्हाला एवढी चांगली कामवाली मिळाली. >>>

अगदी खरं आहे . आम्ही मेली पापी माणसं ! म्हणुन तर चिमुकल्या जीवांना सांभाळायला ठेवलेल्या कामवाल्या बाईंचे प्रताप आणि प्रमाद कितीही मोठे असले तरी आम्हाला ते निमुटपणे पोटात घालावे लागत होते. कारण अचानक ती काम सोडून गेली तर दुसर्‍या दिवशी आणि त्यानंतर नवी कामवाली मिळेपर्यंत इवल्याशा चिमण पाखरांना एकटे टाकुन नोकरीधंद्यावर कसे जायचे हा यक्षप्रश्न होता.

एका कामवालीने माझे घाई गडबडीत इतरत्र ठेवलेले सोन्याचे झुमके व अंगठी गायब केली ! एक महामाया माझ्या मुलांच्या वाट्याचे दुध लिंबुरस पिळुन मुद्दाम फाडीत असे. आणि गॅसवर तासन तास ते तव्यामध्ये साखर टाकुन आटवत असे. आणि कहर म्हणजे ती एकटीच ते खात असे. पहिलीमध्ये शिकत असलेल्या माझ्या मुलीने एकदा धीर करुन हे सांगितले तेव्हा कळले !एक भवानी इतकी नीच निघाली की तिच्या काळात घराच्या रिनोव्हेशनच्या वेळी काम करायला येणार्‍या वायरमनला, घराचे काम संपल्यानंतरही आमच्या अपरोक्ष बर्‍याचदा आमच्या घरी येताना शेजारच्या लोकांनी पाहिले आणि तिला त्वरित हाकलून द्यायला लावले. मुंबईच्या कामवाल्यांकडुन वाईट अनुभव आल्यामुळे अखेर गावात रहाणारी नात्यातलीच गरीबाघरची मुलगी कामाला ठेवली. पण बर्‍याच साप्ताहिक सुट्टींच्या दिवशी आमच्या तळमजल्यावर असणार्‍या घरासमोर बर्‍याच अनोळखी लोकांच्या घिरट्या सुरु असल्याचे लक्षात आले. अधिक चौकशी करता आमच्या कामवालीने अख्ख्या कॉलनीमध्ये तिच्या अस्तित्वाची, आमच्या घराची विनाशुल्क जाहिरात केल्याचे समजले................अखेर कामवाली न ठेवण्याचा निर्णय घेतला !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

नोकरीच्या वेळात मुलांना दिवसभर अनुक्रमे काही काळ शेजारी, काही काळ जवळपास रहाणारे नातेवाईक, काही काळ पाळणाघर वगैरे ठिकाणी ठेवुन घरची सगळी कामे आम्ही उभयतांनी करायला सुरुवात केली. यथावकाश मुले जाणती झाली. घरातल्या घरात स्वावलंबनाचे धडे गिरवत आणि घेत स्वावलंबी बनली. त्यामुळे कामवाली न ठेवण्याचा निर्णय आणि कामवाली ह्या प्राण्यापासुन आजतागायत कटाक्षाने दुर रहाण्याचे प्रयत्न यशस्वी झाले !

लेख वाचत असतानाच हे जाणवलं होतं की हा तुमचा खरा अनुभव आहे. कारण त्यातील अस्सलपणा भिडला.
असं काही वाचलं की नंतरचे बरेच दिवस चांगले जातात. धन्यवाद.

छान अनुभव रे ममो...