रामाचे नवरात्र

असे हे नऊ दिवस नऊ रात्र आम्हाला दैनंदिन जीवनात काहीतरी वेगळेपण, थोडासा भक्तीभाव आणि समाधान देउन जातात.

खरे आहे,
सणा सुदिच्या दिवशी घरात सौ. पुजा-अर्चा करत असताना घराला एक सात्विकपणा येतो.
मन आनंदाने प्रफुल्लीत होउन जाते.

स्वागत आहे लेखकांच्या यादित.

छोटासाच पण छान लेख लिहिलास, धन्यवाद.

''संकल्प सोडून रामाला नऊ दिवसाची परर्फॉर्मन्स ग्यारंटी दिली जाते '' हे मात्र कळालं नाही. समजवाल का जरा ?
आणि रामाची मुर्ती आहे काय तुमच्याकडे पुजेसाठी, कारण मी फारशी कुणाच्या देवघरात पाहिलेली नाही.

अवांतर -प्रतिसाद देताना गम्मत वाटते ना आता कळेल प्रतिसादांना तोंड देताना कसं होतं ते.

पहिलाच लेख तो पण सुरेख.
हनुमानजयंतीचा -चैत्री पौर्णिमेचा उल्लेख यायला हवा होता असे वाटते.
शेवटी हनुमानाशिवाय राम अपुराच. नाही का?

घरातल्या बाकी तयारीत जरी नवरा कधी उत्साहाने तर कधी माझी कटकट नको म्हणून मदत करत असला तरी पुरणा-वरणाच्या स्वयंपाकात त्याची मदत न घेतलेलीच बरी असते

अशा वेळी मदत न करणे हीच नवर्‍याची मदत असते हे लक्षात घ्या.. त्यामुळे किती वाढीव काम वाचतं तुमचं.. :)

चांगला लेख, फोटू कुठायत?

अजून डिट्टेलवार वाचायला आवडले असते तरीही लेखन आवडले.

छान लेखन. अजुन विस्तृत लिहायला हरकत नाही.

पहिलाच लेख असल्याने टाईप करायचा कंटाळा आला असेल! पण वर्णन छान! पुढच्या वेळेला फोटो नक्की दे.

श्रीरामाचा जन्म दुपारी बारा वाजता आणि कृष्णाचा जन्म रात्री बारा वाजता यात नियतिचा हात किती आणि पुराण लिहिणार्‍यांचा किती या प्रश्नाचे उत्तर मिळेल काय ?

जेवू घालणे ह्यातही एक मजा असते. गरजूंना मदत करणे हे पण चांगलेच आहे .पण दोन्ही केले तर दुधात साखर.वेळेची कमतरता हे मी समजू शकतो.
चार पाच वर्षापूर्वी पर्यंत मी रामरक्षेच्या पन्नास छोट्या पुस्तीकांचे वाटप करीत असे .परंतू आता ती स्विकार करणार्‍यांची संख्या कमी झाल्यामुळे ("आमच्याकडे कुणी वाचत नाही हो आता हे सगळं" )उपक्रम बंद करावा लागला.
लेख चांगला आहे.

सवाष्ण जेऊ घालण्याऐवजी एखाद्या गरजू व्यक्तीला पैसे देणे किंवा दहावीतल्या एखाद्या गरजू विद्यार्थ्याला पुस्तकं घेउन गेणे असं काहीतरी करते.

लेख आवडला - वरची पद्धत जास्त आवडली. खूप वर्षांपूर्वी पेपरात एका बाईंनी लिहलं होतं की खरतरं सवाष्ण बोलवुन आपण शक्यतो जी बाई सधन आहे, जिला कमीतकमी नव-याचा आधार आहे, तिलाच खाऊ-पिऊ घालतो - थोडक्यात पोट भरलेल्याच अजुन आग्रह करतो. त्या बाई अशा वेळेस मुद्दामहुन विधवा बायकांना शोधुन जेवायला बोलवायच्या - अर्थात हे स्वातंत्र्य किती बायकांना मिळेल हे प्रत्येक कुटुंबावर अवलंबुन आहे. दुसरे उदाहरण - माझ्या मैत्रिणीची मैत्रीणीचं, ती अशा पुजेच्या वेळेस घरी कामाला येणा-या बायकांना आधीच सांगुन ठेवते जेवायला येण्याचं आणि त्यांना नीट साग्रसंगीत, आग्रह करुन जेवायला वाढते. तुमचं विद्यार्थ्याला मदत करणे खरेच स्तुत्य आहे.

''जेवु घालण्यातली मजा मला माहिती आहे.'' -''आता दरवर्षी असं करण्याची इच्छा आहे बघुया कुठपत जमतय ते! ''

मग आम्हाला बोलवा की गाडीखर्चासह आमंत्रण दिलं तर येउ नक्की.

वा वा अगदी उत्तम लेखन.

आजोळी सांगलीला आमचे स्वत:चे मोठे देऊळ आहे श्रीरामाचे 'रामाश्रम' म्हणुन :) रामाश्रमाबाहेर छोटेसे देऊळ हनुमंताचे. लहानपणीच्या तिथल्या रामनवमीचा आठवणी ताज्या झाल्या. पाळणा वगैरे बांधुन, आसपासच्या सगळ्या बायका वगैरे गोळा होऊन दणक्यात रामनवमी साजरी व्हायची. तिच तर्‍हा हनुमान जयंतीची.

आवडला लेख :)

मला अगदी हल्लीच ही चैत्रातील नवरात्र कळली.

आमच्या इकडे बायका ९ दिवस उपास करतात व सूंदरकांड वाचतात.

ह्याला ते लोक छोटी नवरात्री म्हणतात.

मस्त लिहलाय लेख!
लिहीत रहा!