कित्ती कित्ती छान!

:)

ऐला हे काय आहे?

प्रोफेसर धनुष्कोडींच्या यावर काय मतं आहेत हे पराकुमार यांच्या सिद्धहस्त लेखणीतून वाचायला आवडतील. लिखाळा, तुझी शब्दांची वही सापडली काय रे?

काय 'श्रीसां'चा अनुग्रह वगैरे मिळाला का काय लिखाळभावजींना ?

आज मी प्रि.वैद्यांच्या घरी गेलो होतो.अलीकडे प्रो.देसायांना बरं नसतं म्हणून ते घरीच असतात.मी वैद्यांना म्हणालो आपण दोघे बोलत बोलत तळ्यावर फिरायला जाऊंया.माझी कल्पना त्यांना आवडली.
मी वैद्यांना म्हणालो,
"प्रिन्सिपल साहेब,बरेच वेळा मी पाहलंय की काही माणसं सहजपणे खास स्मितहास्य करतात.ही ह्या लोकांची वृत्ती कशी निर्माण होते.?"
माझा प्रश्न ऐकून प्रि.वैद्य हंसत हंसत मला म्हणाले,

हंसणं- खिदळणं नुसतंच प्रेम जारी ठेवत नाही तर मैत्री आणि कुटूंब पण,आणि हा विपत्तीत सुद्धा मार्ग काढण्याचा नक्की आणि सोयीस्कर उपाय आहे.हसणं हे एक कामावरच्या सदाचाराचं निर्देशक आहे.कदाचीत ह्यामुळेच कामाचा बोजा सहजगत्या उतरता येत असावा.ज्या ठिकाणी हंसण्यात वाटेकरी होतात त्या ठिकाणी सख्य, ईमानदारी, प्रामाणिकपणा, आणि आत्म बोध-ह्या सर्व चांगल्या गोष्टी जीवन उभारायला उपयोगी पडतात.म्हणून मी माझ्या सुहॄदांन नेहमी म्हणतो,
"तुमच्या आणि इतरांच्या हंसण्या-खिदळण्यात भाग घ्या आणि ऐका.ज्यावर तुम्ही प्रेम करता-लोक,स्थान आणि तुमचा पेशा ह्या गोष्टींच्या जवळ तुम्हाला नेण्याच्या प्रयत्नात ही संवय उपयोगी होईल. "

हे ऐकून मी वैद्यांना म्हणालो,
"जरा विस्ताराने सांगितलंत तर बरं होईल."
मला म्हणाले,
"असं बघा,एका स्थरावर प्रत्येकाला मृत्यु येणार,कुणाचं प्रेमभंग होणार,कुणाला जीवनात अपयश येणार हे माहित असतं कळतही असतं.प्रेमाचा अनुभव प्रत्येकाला येत असणार,कुणी कधी चकित होऊन आनंदी होत असणार, अचानक जवळच्याची भेट होऊन कधी कुणी प्रसन्नही होत असणार. पण ह्या बाबी सामान्यपणे प्रस्थापित झालेल्या असतात."

असं म्हणत वैद्य पुढे म्हणाले,
ह्यातून एकमेकाची सहायता करण्याची वृत्ती आपण आणूं शकतो. या विविधतापूर्ण समाजातल्या उणीवां ज्या समानतेचा वाटेकरी होण्यास आणि भेदभावांना सामावून घेण्यात अडथळे आणतात त्या उणीवामधून निर्माण झालेली पोकळी भरायला आपण सुरवात करू शकतो..ह्यावरून एकमेकाशी संबंध प्रस्थापित कसे करायचे हे तुम्हाला माहित होऊ शकतं."

आजी आणि काकूंचे संगनमत असावे असा आमचा अंदाज आहे. काकू प्रवाशांना करवादून बोलणार, जागा पटकवणार, आजी स्मितहास्य करणार, वैतागलेला प्रवासी खूष होणार.

सगळेच हॅप्पी!!

तुम्हाला हॅप्पी बड्डे!

लिखाळ भावोजी..
छान अनुभव, असे छोटे छोटे अनुभव जीवन समृद्ध करतात हो..
असेच वेगवेगळे अनुभव मिपावर वाचायला मिळतात आणि त्यातुनच आम्ही पण अनुभव समृद्ध होत जातो.

एका स्मिताचे गणित तुम्ही फार चांगल्या पद्धतीन उकलुन सांगीतले आहे. पहायला गेलो तर फार साधी गोष्ट आहे पण जसे मास्टर कार्ड च्या जाहिरातीत काही गोष्टी प्राईसलेस असतात तसेच हे स्मित.

तुमचे असेच अनुभव येउद्या

खरंय! खूप छान.. स्मितहास्य! :)

छोटासा पण बरेच काही सांगणारा हा लेख एकदम आवडला! अजून सातत्याने लिहीत रहा ही विनंती!

स्मित ही अशी एक वक्ररेषा आहे, की जी बर्‍याच गोष्टी सरळ करते!

मन प्रसन्न करणारा अनुभव वाटला.

भाषेची अनेकविध आणि मुग्ध करणारी रूपे आहेत जी आपण सहजगत्या वापरू शकतो. श्री.लिखाळ याना त्या प्रवासी महिलेने सौम्य भाषेत "ती जागा महिला आरक्षित आहे..." इतके जरी म्हटले असते तर त्यांनी ती विनंती चटकन मानली तर असतीच शिवाय त्यांच्याही तोंडून 'सॉरी' गेले असते. विषयच संपला असता व उरलेला प्रवासही गारव्यात झाला असता. पण असे होणार नसते. भाषेची नको ती रूपे आदळण्याचा काही व्यक्तीना (स्त्री/पुरुष दोन्ही घटक) इतका सोस असतो की त्याच्या परिणामाची क्षीती न बाळगता ते तिचा बिनदक्कत वापर करीत असतात. त्यातून मने दुभंगण्याशिवाय हाती काही येत नाही.

अशावेळी 'स्मितहास्याचे' कमालीचे महत्व पटते. वादाच्या प्रसंगी कुठल्याही पट्टीत माणसे काहीही बोलत असली, तरी त्याला प्रत्युत्तर द्यायचेच असेल तर एक स्मितहास्य विलक्षण पारदर्शी आणि परिणाकारक प्रभाव दाखविण्यास समर्थ असते.....जे त्या दुसर्‍या बाकावरील आजीच्या स्मिताने श्री.लिखाळ याना शिकविले.

इन्द्रा

लिखाळसाहेबांचे अभिनंदन!
बसमध्ये जागा मिळाल्याबद्दल हो!;)
थोडावेळ का होइना जागा मिळाली ना?;)
तुमच्या अनुभवावरून मलाही जागा पटकावण्याचा उपाय सापडला.
असे अनुभव लिहिल्याने तुमच्याबरोबर वाचकही अनुभवसमृद्ध होतात.
धन्यवाद!

लिखाणाच्या प्रकारामधेच त्यातली गोम दडवलेली आहे :

* बालकथा
* मौजमजा
* आस्वाद

(आस्वाद कसला डोंबलाचा माहिती नाही !)

अहाहा. इतक्या अलगदपणे , मोरपीसासारखे येऊन मिशी कापून नेणारे सटायर लिहायला माणूस पाताळयंत्री पाह्यजे राव ! विडंबन लिहिण्याकरता ते बटबटीत आणि ठसठशीत असले पाह्यजे या गैरसमजाला चारीमुंड्या चीत करणारे लिखाण. लय भारी.

एक नम्र विनंती : या उत्कृष्ट सटायरचे शीर्षक जरा अंमळ अजून मार्मिक हवे होते. प्रस्तुत शीर्षक "काईंडा गिव्ह्ज इट अवे." ;-)

मि.लिखाळ, स्माईल प्लिज, क्लिक !!

हा हा
(क्षमस्व... हाहा असे नादहास्य नाही, तर स्मितहास्य)

(आम्हाला फसवलेत बरे. हाहा हास्याच्या आधी "हाहंतहंत लिखाळं श्रीसा उज्जहार" असे क्षणभर वाटले होते.)

मला तर बै हे लेखन वाचून आमच्या दुसरीतल्या कवितेची आठवण झाली

फुलपाखरू, छान किती दिसते, फुलपाखरू.
या वेलींवर फुलांबरोबर नननन उडते, फुलपाखरू

नननन म्हणजे आठवत नाहीये, गुणगुणतोय. पण त्या गुणगुणण्यात, शब्द न गवसण्यात बालपणाचं हरवणंच प्रतीत होतं नै?रम्य ते बालपण.

ते दुसरीतलं बालपण संपून थोडं मोठं बालपण सुरू झालं तेव्हा सुद्धा अशा अनेक जादू करणाऱ्या स्मितांना मी हृदयाच्या कुपीत जपून ठेवलेलं आहे.

कितीतरी स्मिता कितीतरी अस्मिता
कितीतरी पल्लव्या कितीतरी अपर्णा
कुपीत दाटीवाटी झाली....

आमचे पण एक स्मितहास्य...
लेख वाचताना आधी मला असं वाटलं कि त्या आजींनी तुम्हाला त्यांची सीट दिली कि काय.. ;)
म्हणून मग कित्ती कित्ती छान ( आजी ) ! असं शीर्षक ;)

कानाला खडा लावला. आजपासून इथले सर्वच लिखाण भावुक होऊन वाचायचे नाही.

मी श्री.लिखाळ यांच्या अनुभवातील 'आज्जी' शब्दामुळे असे समजलो की त्यांचा हा अनुभव सत्य आहे. पण एखादी व्यक्ती आजीसारख्या प्रेमळ नातेसंबंधाचा 'सटायर' म्हणून वापर करून इतरांच्या भावनांशी खेळ करेल हे स्वप्नीही आले नाही. आणि मी तिथे माझ्या आज्जीला कल्पून ते लिखाण वाचले, कारण तीदेखील न चिडता कार्य कसे करावे याचेच धडे आम्हास देत असे...... म्हणून तो प्रतिसाद दिला.

पण आता वाईट वाटत आहे.

इन्द्रा

लिखाळ गुरुजी परत लिहू लागले, आता सामंत काकाही येऊ देत.

इतक छान छान लिहायला कसं सुचतं हो तुम्हाला!

प्रो. पराई यांचा प्रतिसाद तर अमूल्य आहे अमूल्य!

(स्वगतः हा इसम पण च्यायला लेडीज स्पेशल बस मधे चढलाच कशाला? )

_/\_
परा आणि गुर्जींचे प्रतिसादही खतरनाक!

बाकी लिखाळराव यांनी लौकरच 'आवर रे!' नावाने अशा लेखांचा संग्रह काढावा ही नम्र विनंती.

मस्त अनुभव्,कुठेतरी वाचले होते काकुना नीट बोलता आले अस्ते पण..........
most of problems of life are due to tone of our voice, it is not so important what you say,but it matters alot how you say that.

अय्या!!! हे वाचाच्चं राहूनच गेलं होतं... बरं झालं आत्ता सापडलं. छान आहे हो... कसली ती जळ्ळी बाई... जाऊ द्या हो लिखाळ भावजी... काही काही बायकी कीनई पाशवीच असतात. तुम्ही मनावर घेऊ नका. पण आज्जींना नमस्कार वगैरे केलात की नै? करावा बरं का. थोरामोठ्यांचे आशिर्वाद असावेत पाठीशी.