स्वतःचे खरे रूप .

सुरेख कविता.
अत्रुप्तजी आत्मा यांचे दमदार पुनरागमन.

कविता आवडली

काही औषधी थेंब घेऊनी सवे.
शोध तुझा नेईल निज इच्छास्थानी
त्या गूढ मार्गावरी
राहू तुज सदैव साथी

वा चांगले आहे बुवा. वेलकम बॅक.

अता लिहिण्यात खंड नको.

ओस पडले आहे. अधिकाधिक रचना इथे आणून समृद्ध होईल आशी वेडी आशा.

स्वसरूप आवडले.

मस्त, भारी आवडली.
आत्मूस गुर्जी +१

तुम्हीच माझे स्वर्ग , इहलोक हाची सर्ग
तिकडे जायाचा मार्ग , टीका टीप्पणी तुमची !

मिपाकरांचा असा गौरव पाहून ड्वोले पानावले

आसक्ती हे मूळ , त्यावरी अनंत बांडगूळ
वेगवेगळे खूळ , पोशिले मी आवडीने .

आमचंही काही फार वेगळं नाहीच! प्रयत्न करणं महत्त्वाचं. :-)

व्वा बुवा, तुमचा "आपणासि जाणावे आपण" वाला 'डाएट प्लॅन' जबरदस्तच आहे.
मिपाने राजकारण-संन्यास घेतल्यापासून जुने जाणते मिपाकर पुन्हा नव्याने प्रकट होऊ लागले आहेत हे उत्तमच.
यापुढील "पुन्हा आणखिन , सांगीन तुम्हा काही .... .येइन पुन्हा सांगावया" ची प्रतिक्षा आहे.

सदा स्वरूपानुसंधान। हें मुख्य साधूचें लक्षण ।
जनीं असोन आपण । जनावेगळा ॥ ९ ॥

स्वरूपीं दृष्टी पडतां । तुटोन गेली संसारचिंता ।
पुढें लागली ममता । निरूपणाची ॥ १० ॥

स्वरूपीं स्वरूपचि जाला । मग तो पडोनिच राहिला ।
अथवा उठोनि पळाला । तरी चळेना ॥ १६ ॥

(श्री दासबोधः दशक ८, समास ९ : सिद्धलक्षण)