पावसाची चाहूल आली आणि जमीनीतल्या उधईला पंख फुटले. सोहळा झाला पण कळा अवकळा झाली. ..........
कोण चाहुली उलगडले गड
अंधारातिल वेणा अवघड
वारुळातले फुटले घट अन
प्रकाशात पडझडली झुंबड
क्षणभंगुर भिरभिर भर अंगण
उडे पाकळी पर तिज आंदण
नभईर्षेचे सोस सकस पण
जड झाले पंखांचे जोखड
बळ खळले गळले विरघळले
स्वप्नखळे वाटेतच विरले
सुटली जागा जाग जागली
विद्ध कलेवर पाठी उरले
........................अज्ञात
मेघावळ....
मेघांची प्रभावळ.......
मेघ म्हणजे आशा. मेघ म्हणजे दिशा.
मेघ अभिलाषा. मेघ निराशाही.
मेघ एक दाटलेलं सूक्त.
कधि करुणायुक्त कधि दुष्काळभुक्त.
ग्रीष्मात निथळलेला प्रत्येकजण आतूर.
वारा मेघांना फितूर.
आला तर धुवाधार नाही तर पिरपिर रटाळ.
मेघ जीवनाचा आधार.
मेघ इंद्राचा अवतार.
सृजनाचा दातार. सृष्टीचा भ्रातार.
पाऊस बेभान. पाऊस निष्काम.
पाऊस अस्वस्थ. पाऊस बदनाम.
काही शे वर्षांपूर्वी कोणीतरी एक शोध लावला
म्हणे चंद्र हा सूर्याचे तेज वाहतो
नाही असेल खरे, सिद्धही झाले होते म्हणे
.
.
बहुदा ज्याने हा शोध लावला त्याने
कधी तुला पहिलेच नसेल
पहिले असते तर
.
.
नको जाऊ दे
झाले ते बरेच झाले
.
.
काय तर म्हणे चंद्र सूर्याचे तेज वाहतो
असेल असेल :)
|- मिसळलेला काव्यप्रेमी -|
(खुप दिवसांपूर्वी लिहीलेली कविता)
वेदनेचे रूप आहे हिमनगाची सावली
वाटते ते बेट तरते नाळ कोणी पाहिली
आंधळ्या हृदयास दिसते कोणतीही माउली
अधिकतर अंदोलनांच्या सुप्त वेठी काहिली
लाट भर आघात अगणित पेटलेल्या मैफिली
भेटले अज्ञात कोणी शोधते मन चाहुली
वेध व्याधाचे इथे जाळीत माया गुंतली
जाळ शीतल कोपले आणि समिधा गोठली
एकले हे युद्ध तरिही संगरी प्रश्नावली
उत्तरे संक्षिप्त कलिका कोष झाकुन राहिली
गंध मदनाचे अधूरे झुळुक अवचित थांबली
वादळे उठली; मुक्याने ऐन भाषा संपली
............................अज्ञात
नाटकी बोलतात साले!
कोणीतरी यांची आता, पडजीभ उपटली पाहिजे
नाटकी बोलतात साले, की गरिबी हटली पाहिजे
भुकेचा प्रश्न सुटणारा नाही, तुझ्या भाषणाने, पण;
तू वाचाळ नाहीस अशी, खात्री तर पटली पाहिजे!
राजसत्ताच कोपली बघ, तुझ्या श्रमाच्या कमाईवर
तुझी शक्ती मनगटात तू, पूर्ण एकवटली पाहिजे
रावणांच्या राज्यात पुन्हा, सीता एकाकी पडलीय
भूमीच्या मुक्तीसाठी, तुझी काया झटली पाहिजे
देच तुतारी फुंकून तू, इथेच, याच स्थळी, अशी की;
क्रिया येथे आणि प्रतिक्रिया, दिल्लीत उमटली पाहिजे
दाट दाटल्या जुन्या मैफिली काळ थांबला नाही
शरिर जाहले जीर्ण मनी साचल्या सावल्या कांही
बोल अबोलच आणि चाहुली पंख मिटून विदेही
टिपुर चांदणे चंद्राविण नभ अवसेचे संदेही
रूक्ष तरी शीतल वाटे एकांत दिशांना दाही
छाया पडछाया माळावर वृक्ष जरी न तिथेही
कोण सोसते पोसते सुखे घाव झेलते देही
आभाळ अंबरी आषाढी माया ममता कविता ही
..............................अज्ञात
सकाळी तू ओले केस
फटकारत असताना
आरसाच दिमाखात असतो
पुडीतून हळूच डोकावणारा
मोगरा प्रसन्न हसत असतो
स्वत:शीच मान डोलावत
खिडकीतून डोकावणारी अबोली
काहीतरी पुटपुटत असते
मनातल्या मनांत छानसे
मिठी मारल्यागत
लाजाळू तुझी पाठ पहात
खुदकन लाजलेले असते
आरशासमोर दोन गुलाब
उमलत चाललेले
मला दुरूनही दिसतात
ओठावरचे निसर्गदत्त
डाळिंबाचे दाणे पिळवटून
ओठावर पसरायला पहातात
दोन भुवयांच्या कमानीत
जास्वन्दीचा लालभडक ठिपका
विराजमान होत असतो
वेळ झाली हो चहाची सूर्य सांगे तो पहा
कोंबडाही साद घाली स्मरण द्याया तो पहा
पाखरे घेण्या भरारी आळसाला झटकती
छान वाटे गार वारा झोंबणारा तो पहा
वर्दळीला जाग आली चालली रस्त्यावरी
श्वान भुंके आणि सांगे मीहि जागा तो पहा
दूध पिशव्या लागल्या की लोंबण्या दारावरी
स्वच्छता मोहीमवाला शीळ घाली तो पहा
छान सजली आज दारी नक्षिची रंगावली
पाहुणाही थबकला का पाहण्याला तो पहा
.
मन धावे....... मन धावे......
पालवी नवी अंगावरती ओलावे...
ओठात नवे जीवनगाणे..
वाटे गावे...
मन धावे...
मोकळ्या दिशा
आकाश कडेवरती,.. वाकुन बोलावे
ओणवे मेघ मल्हार कधी
अमृत घन पान्हावे...
साकेत अंगणी पुष्करिणीसह
दान पसा पावे...
मन धावे...
साधार कल्पना
स्वप्न अकल्पित दावे...
जे काय हवे ते
हृदयी भावे.....
संकेत संगमी,
रंजन संगर भुलवे...
मन धावे...... मन धावे.....
.....................अज्ञात
नि:शब्द शब्द, हुंकार मनाचे
ओले किनारे, खार्‍या पाण्याचे
काळजाचा साचा, उघडून वाचा
श्वास बाळाचे, ध्यास मायेचे
वळणांचा घाट, वारा मोकाट
सारे सारे कांही, होते आट पाट
आलेली पहाट, पावलांची वाट
आईची सय करते, साय घनदाट
...........................अज्ञात
