हे विहगांनो चला घेउनी मेघांपलिकडल्या द्वारी
खेळ मनस्वी शतरंगांचे फेर धराया गाभारी
उणे पुराणे जग वाटे हे कल्प नवा रुजवू देही
फुलवू या स्वप्नांचा चोळा दूर करू विवरे सारी
रंग बघू प्रमदेचे आणि तृप्त फिरू रत माघारी
पुन्हा एकदा तोच शहारा उमलवुनी मन दरबारी
........................अज्ञात
सात स्वरांतिल सूर वाहिले दूर राहिले काही
सुप्त काहिली झाले त्यातिल उलगडले नच काही
गुच्छ बांधले जपले मार्दव अंगिकारले देही
विस्कटलेले तळी झाकले वर्ज्य न केले तेही
श्वासांची स्पंदने गोमटी कधी विकल अवरोही
आरोहात कथा वचनांच्या व्यथा गूढ संदेही
विरघळल्या न जळाल्या समिधा दिशा पेटल्या दाही
दाह जाहले प्रतिमा अंकित प्रियकर त्यात विदेही
खेळ क्षणांचे दीर्घ वेदना कंड सुखावह तरिही
तलम ओंजळी एकांताच्या जळ करतळ निर्मोही
मेघ पापणीआड बिंब प्रतिबिंब स्वप्नवत पाही
जीवन लयमय ऋतू आगळा चिन्मय पवन सदाही
पावसाची चाहूल आली आणि जमीनीतल्या उधईला पंख फुटले. सोहळा झाला पण कळा अवकळा झाली. ..........
कोण चाहुली उलगडले गड
अंधारातिल वेणा अवघड
वारुळातले फुटले घट अन
प्रकाशात पडझडली झुंबड
क्षणभंगुर भिरभिर भर अंगण
उडे पाकळी पर तिज आंदण
नभईर्षेचे सोस सकस पण
जड झाले पंखांचे जोखड
बळ खळले गळले विरघळले
स्वप्नखळे वाटेतच विरले
सुटली जागा जाग जागली
विद्ध कलेवर पाठी उरले
........................अज्ञात
मेघावळ....
मेघांची प्रभावळ.......
मेघ म्हणजे आशा. मेघ म्हणजे दिशा.
मेघ अभिलाषा. मेघ निराशाही.
मेघ एक दाटलेलं सूक्त.
कधि करुणायुक्त कधि दुष्काळभुक्त.
ग्रीष्मात निथळलेला प्रत्येकजण आतूर.
वारा मेघांना फितूर.
आला तर धुवाधार नाही तर पिरपिर रटाळ.
मेघ जीवनाचा आधार.
मेघ इंद्राचा अवतार.
सृजनाचा दातार. सृष्टीचा भ्रातार.
पाऊस बेभान. पाऊस निष्काम.
पाऊस अस्वस्थ. पाऊस बदनाम.
काही शे वर्षांपूर्वी कोणीतरी एक शोध लावला
म्हणे चंद्र हा सूर्याचे तेज वाहतो
नाही असेल खरे, सिद्धही झाले होते म्हणे
.
.
बहुदा ज्याने हा शोध लावला त्याने
कधी तुला पहिलेच नसेल
पहिले असते तर
.
.
नको जाऊ दे
झाले ते बरेच झाले
.
.
काय तर म्हणे चंद्र सूर्याचे तेज वाहतो
असेल असेल :)
|- मिसळलेला काव्यप्रेमी -|
(खुप दिवसांपूर्वी लिहीलेली कविता)
वेदनेचे रूप आहे हिमनगाची सावली
वाटते ते बेट तरते नाळ कोणी पाहिली
आंधळ्या हृदयास दिसते कोणतीही माउली
अधिकतर अंदोलनांच्या सुप्त वेठी काहिली
लाट भर आघात अगणित पेटलेल्या मैफिली
भेटले अज्ञात कोणी शोधते मन चाहुली
वेध व्याधाचे इथे जाळीत माया गुंतली
जाळ शीतल कोपले आणि समिधा गोठली
एकले हे युद्ध तरिही संगरी प्रश्नावली
उत्तरे संक्षिप्त कलिका कोष झाकुन राहिली
गंध मदनाचे अधूरे झुळुक अवचित थांबली
वादळे उठली; मुक्याने ऐन भाषा संपली
............................अज्ञात
नाटकी बोलतात साले!
कोणीतरी यांची आता, पडजीभ उपटली पाहिजे
नाटकी बोलतात साले, की गरिबी हटली पाहिजे
भुकेचा प्रश्न सुटणारा नाही, तुझ्या भाषणाने, पण;
तू वाचाळ नाहीस अशी, खात्री तर पटली पाहिजे!
राजसत्ताच कोपली बघ, तुझ्या श्रमाच्या कमाईवर
तुझी शक्ती मनगटात तू, पूर्ण एकवटली पाहिजे
रावणांच्या राज्यात पुन्हा, सीता एकाकी पडलीय
भूमीच्या मुक्तीसाठी, तुझी काया झटली पाहिजे
देच तुतारी फुंकून तू, इथेच, याच स्थळी, अशी की;
क्रिया येथे आणि प्रतिक्रिया, दिल्लीत उमटली पाहिजे
दाट दाटल्या जुन्या मैफिली काळ थांबला नाही
शरिर जाहले जीर्ण मनी साचल्या सावल्या कांही
बोल अबोलच आणि चाहुली पंख मिटून विदेही
टिपुर चांदणे चंद्राविण नभ अवसेचे संदेही
रूक्ष तरी शीतल वाटे एकांत दिशांना दाही
छाया पडछाया माळावर वृक्ष जरी न तिथेही
कोण सोसते पोसते सुखे घाव झेलते देही
आभाळ अंबरी आषाढी माया ममता कविता ही
..............................अज्ञात
सकाळी तू ओले केस
फटकारत असताना
आरसाच दिमाखात असतो
पुडीतून हळूच डोकावणारा
मोगरा प्रसन्न हसत असतो
स्वत:शीच मान डोलावत
खिडकीतून डोकावणारी अबोली
काहीतरी पुटपुटत असते
मनातल्या मनांत छानसे
मिठी मारल्यागत
लाजाळू तुझी पाठ पहात
खुदकन लाजलेले असते
आरशासमोर दोन गुलाब
उमलत चाललेले
मला दुरूनही दिसतात
ओठावरचे निसर्गदत्त
डाळिंबाचे दाणे पिळवटून
ओठावर पसरायला पहातात
दोन भुवयांच्या कमानीत
जास्वन्दीचा लालभडक ठिपका
विराजमान होत असतो
वेळ झाली हो चहाची सूर्य सांगे तो पहा
कोंबडाही साद घाली स्मरण द्याया तो पहा
पाखरे घेण्या भरारी आळसाला झटकती
छान वाटे गार वारा झोंबणारा तो पहा
वर्दळीला जाग आली चालली रस्त्यावरी
श्वान भुंके आणि सांगे मीहि जागा तो पहा
दूध पिशव्या लागल्या की लोंबण्या दारावरी
स्वच्छता मोहीमवाला शीळ घाली तो पहा
छान सजली आज दारी नक्षिची रंगावली
पाहुणाही थबकला का पाहण्याला तो पहा
.
