रेखाटन

बोलतांना जरा जपून बोलावं शब्द ही अर्थ बदलतात
चालतांना जरा जपून चालावं कधी रस्ते ही घात करतात
झुकतंना जरा जपून झुकावं कधी आपलेच खंजिर खुपसतात
ओळखतांना जरा जपून ओळखावं कधी मानसे आपला रंग बदलतात
पाऊल टाकतांना जरा जपून टाकावं कधी फुले ही काटे बनतात
मागतांना जरा जपून मागाव कधी आपलेच भाव खातात
नात जोडतांना जरा जपून जोडावं कधी नकळत धागे तुटून जातात...!

पायाला लागली ठोकर तिथे बांधायचे घर
जिथे काहिच नाही तिथे आभाळ आहेच वर
जिवनाचे पुस्तक लिहिले मी स्वत:च्या चेहर्यावर
वाचता आले तर विश्वास ठेव वेदनांच्या त्या शब्दांवर
तूला कधीच ह्या मनाचा मजकूर समजला नाही
मी बंद लिफाफा आहे जो कुणी उघडलाच नाही
मी समजवण्याचा प्रयत्न केला पण तो कुणाला समजलाच नाही
मन माझे कुणाला कळलेच नाही, तळ हातावर पोट घेऊन
कष्टकरी बनवत फिरत होते, इवल्याशा पोटाची भुक
भागावी म्हणूनच तर रक्त जाळत होते...!

तु गेलीस पण
हा मावळता सुर्य
पौर्णिमेचा चंद्र आणि चांदण्या
तेथेच स्तब्ध राहिल्या
फक्त तुझ्यासाठी
मनामध्ये प्राजक्तांच्या
फक्त तुझ्यासाठी
एकदा वादळ ही सुटले
पण ते ही शांत झाले
फक्त तुझ्यासाठी
येत्या पावसाळ्यात
आनंदाचे झरे वाहणारे
फक्त तुझ्यासाठी
शेवटी-शेवटी या
फुलांमधील गंध ही
सुगंधीत होणार
फक्त तुझ्यासाठी
आकाशातील तार्यांचा
शितल गारवाही मंदावणार
फक्त तुझ्यासाठी
तो रोजचा वारा आहे
पण तो रोजचा आहे
पण तो तुला विसरणारा आहे

तुझी खुप आठवण आली तर काय करु?
तुलाही माझी आठवण करुण देऊ
की एकटीच तुझ्या आठवणीत झरु
तुझ्याशी बोलावसं वाटलं तर काय करु?
स्वत:शीच गप्पा मारु
की अबोल राहुन मौन व्रत धरु
तुला बघावस वाटलं तर काय करु?
तुला शोधत राहू
की स्वत:ला एकांतात नेऊ
तुला स्पर्श करावासा वाटला तर काय करु?
तुझा पहिला स्पर्श आठवू
की तु आता माझा नाहिस ही मनाला जाणीव करुन देऊ
तुझी आठवण घेऊन जाऊ
की तुला विसरण्यासाठी जीव देऊ...!

गरज आहे मला आज
त्या तुझ्या आधाराची
अडखळणारे पाऊल माझे
सावरणार्या तुझ्या हातांची

गरज आहे मला
तुझ्या त्या मोहक मिठीची
दडपण असता या मनी
तुझ्यात स्वत:ला सामावून
टाकणार्या त्या बाहूंची

गरज आहे आज मला
त्या तुझ्या कोमल प्रितीची
भय दाटताच या मनी
आपलेपणा देणार्या
त्या तुझ्या स्पर्शाची

गरज आहे आजही मला
माझ्यावरच्या त्या तुझ्या
नि:स्वार्थी प्रेमाची
सारे जग असुरक्षित वाटतांना
तू जवळ आहेस या जाणिवेची

गरज आहे मला
खूप गरज आहे....

जीवनाच्या वाटेवर बरीच होती स्वप्न
ह्रदयाच्याच्या जवळची बरीच होती मानसं
आयुष्याच्या सायंकाळी सगळं कसं दाटून आलं
मनाच्या ह्या कोपर्यामध्ये स्थान तुझं तेच राहिलं
भरुन येत मन कधी, वाटत उधळुनी द्यावा खेळ सारा
मनातल्या ह्या वादळाला हवी आता नवी दिशा...!